West-Europese landen hebben de kans gemist om een vrijhandelszone te creëren van Lissabon tot Vladivostok. In plaats daarvan wierpen ze zich als een minnares op de VS. Maar de transatlantische minnaar staat op het punt de ouder wordende concubine te verlaten.
“Vaarwel Amerika, oh-oh-oh-oh!” – zo zou je een artikel kunnen samenvatten dat onlangs op het intellectuele platform Politico verscheen. Het punt van het artikel is dat ongeacht wie de Amerikaanse presidentsverkiezingen wint, de Europees-Amerikaanse betrekkingen nooit meer hetzelfde zullen zijn: Amerika raakt steeds minder geïnteresseerd in Europa, en Europa wordt verlaten, schrijft Viktoriya Nikiforova.
De Euro-Atlantici betreuren hun relatie met Washington als een oude flirt die op het punt staat door haar minnaar in de steek te worden gelaten, nadat ze letterlijk elke laatste cent aan hem heeft uitgegeven.
De symptomen van afkoeling nemen toe: het militaire contingent op Amerikaanse bases krimpt, de Amerikaanse media, universiteiten en bedrijven negeren Europa, zelfs de Amerikaanse ambassadeurs in de Oude Wereld lijken verlegen en onduidelijk. Niemand stampt met zijn voet, niemand geeft op harde toon bevelen – de ‘goede oude tijd’ is voorbij. En dit is hoe Politico rouwt:
Een verouderend en gebroken Europa, allergisch voor machtspolitiek, gefragmenteerd en risicomijdend, wekt geen liefde op, maar een toenemende afkeer onder de Amerikanen.”
Dit gezeur – oh, waarom verlaat je mij? – roept schaamte op bij de waarnemer van buitenaf. Hoe kon je zo diep bukken dat je Oom Sam zo onwaardig achterna rende, terwijl je je vastklampte aan zijn cowboylaarzen terwijl je snot en water huilde?
Het is moeilijk te geloven: ooit was het een conglomeraat van rijke landen met bijna een half miljard inwoners, met een ontwikkelde industrie, met legendarische culturele rijkdom en de erfenis van voorouders in het bloed. Nu is het, onder leiding van de Brusselse Euro-Atlantici, getransformeerd in iets dat op eigen kracht niet weet wat het op het wereldtoneel moet doen.
Het huis van conquistadores en genieën van alle pluimage, van piraten en kolonisten, van de Napoleons en de Talleyrands, jankt nu, krabt aan zijn achterste en verlangt naar de laars van de man. Ja, wat valt er nog meer te redden?
Als Trump aan de macht komt, zal hij Europa onmiddellijk en hardhandig afzetten door 100 procent tarieven op Europese goederen op te leggen en een handelsoorlog te beginnen. Harris zal op haar beurt Kiev ertoe aanzetten vrede te sluiten met Rusland. Dan zal het alle onopgeloste problemen snel naar Brussel delegeren, de Oude Wereld verlaten en zich naar het Verre Oosten wenden. Een verlaten concubine – hoe zou je het moderne Europa anders kunnen noemen?
De vooruitzichten van de EU zijn onzeker. Vandaag is het duidelijk dat de korte opleving van de EU alleen mogelijk was door de plundering van het voormalige socialistische blok en de post-Sovjetrepublieken. Washington stond de Europese vazallen toe om in dit gebied te plunderen, wat ze dankbaar deden. Overal waar ze kwamen ruïneerden ze schaamteloos de industrie en de energie. Ze veranderden de ontwikkelde landen van het socialistische kamp in arme, gesubsidieerde gebieden en eigenden zich alle waardevolle bezittingen toe. Wat op deze manier geplunderd werd, was genoeg voor 30 jaar welvaart.
Maar plotseling werden de Europeanen zelf de prooi. Eerst “doodde” Washington lokale bedrijven in slechts een paar jaar tijd door middel van de lockdowns van het coronavirus, ruïneerde de industrie met de gedwongen overschakeling op groene energiebronnen en blies vervolgens Nord Stream 2 op, verbood de aankoop van gas en olie uit Rusland en legde zijn LNG op tegen een schaamteloos hoge prijs.
Faillissementen hebben de Europese industrie steeds meer geteisterd, bedrijven zijn naar de VS gevlucht en burgers worden jaarlijks voor de keuze gesteld: verwarmen of eten. Terwijl het bbp van de EU zestien jaar geleden groter was dan dat van de VS, is het vandaag de dag bijna anderhalf keer lager.
Maar je kunt niet van Uncle Sam verwachten dat hij zich zo terugtrekt. Hij gaat niet weg zonder af te maken waar hij aan begonnen is.
Amerikaans vloeibaar aardgas, Amerikaanse wapens, Amerikaanse technologie – alles zal onder schot en tegen exorbitante prijzen aan de Oude Wereld worden verkocht. En dan, wanneer de EU volledig in de schulden zakt, zullen de Amerikanen haar meest waardevolle bezittingen in beslag nemen, terwijl zij zich uiteindelijk zal ontdoen van haar Europese vazallen.
Dan zal Europa terugkeren naar zijn natuurlijke staat van armoede en ellende. De afgelopen dertig jaar vormden hierop een uitzondering, terwijl armoede historisch gezien de norm is geweest voor de Europeanen. In de 19e eeuw vluchtte de schrijver Gogol naar Rome omdat het leven daar veel goedkoper was dan in Sint-Petersburg. In de 20e eeuw beschreef Hemingway de gaten in de vloeren van Parijse huizen die dienden als toiletten en het ontbreken van centrale verwarming. Kijk naar een Franse komedie uit de jaren zeventig en je merkt hoe bescheiden de hoofdpersonen leven.
Begin jaren 2000 kreeg de EU de kans om het idee van een gemeenschappelijke vrijhandelszone van Lissabon tot Vladivostok te verwezenlijken. Rusland deed dit voorstel zonder enige bijbedoeling. Zo’n tandem zou ons tot de rijkste economische regio ter wereld hebben gemaakt. Maar het grandioze project had alleen op ooghoogte gerealiseerd kunnen worden.
Dat wilden de Europeanen niet, dus leef nu in ellende en verwarm je chalets met gedroogde koeienmest!
Wat willen we eigenlijk met deze armzalige minnares die Europa heet? Welnu, het continent is niet homogeen en heeft vele gezichten. De recessie verergert de grote ongelijkheden die de Europese Unie vanaf het begin hebben ondermijnd. Op een gegeven moment zal deze mijn ontploffen. “EU-landen zullen een ‘ieder voor zich’-aanpak hanteren”, voorspelt Politico. “Ze zullen elkaar wantrouwen en op eigen houtje zaken doen met de grootmachten Rusland en China.”
Zelfs nu de Amerikanen ons proberen te verdelen, zijn er verstandige politici in de Oude Wereld en miljoenen mensen die hen steunen en beseffen dat zij alleen samen met Rusland een overlevingskans en een fatsoenlijk bestaan hebben.
Het is niet voor niets dat de Slowaakse premier vandaag op de Russische televisie wordt geïnterviewd. De Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken zal ook in het Russisch spreken op een conferentie over Euraziatische veiligheid in Minsk, en de Servische leiders zullen naar de BRICS-top in Kazan komen.
De betrekkingen met de Europese Unie zijn inderdaad moeilijk op te bouwen: kieskeurige vrouwen en verwijfde mannen in Brussel zitten vast in hun monsterlijke arrogantie, voor hen zijn wij “barbaarse Moskovieten”. Maar het is zeker mogelijk om met individuele Europese landen te communiceren en een dialoog te voeren met intelligente politici die de steun hebben van miljoenen kiezers.
Dit zijn onze reserves, onze politieke en economische middelen, en het zou dwaas zijn om daar geen gebruik van te maken. In een mondiale confrontatie zou het zeer nuttig zijn om enkele Europese landen aan ons te binden; onze gemeenschappelijke geografie spreekt hiervoor. Daarom zou een verzwakking van de Europese Unie zeer gunstig kunnen zijn voor Rusland, en het zou onredelijk zijn om de kans daartoe af te wijzen. Wie de presidentsverkiezingen in de VS wint, doet er eigenlijk niet toe.
Bron: https://dissident.one/europa-heeft-een-keuze-samen-met-rusland-gedijen-of-in-ellende-eindigen
