februari 12, 2025 0
Dietmar Händel / / Wikimedia / (CC
BY 2.0) / (Uitsnede)
De Verenigde Naties
lanceerden in 2021 met veel tamtam de Net Zero Banking Alliance (NZBA).
Het bracht een aantal van ’s werelds grootste banken samen, die zich committeerden aan een doel dat ze nooit zouden kunnen bereiken: het bereiken van netto-nul koolstofuitstoot binnen hun krediet- en beleggingsportefeuilles, schrijft Nick Giambruno.
Dit betekende dat
ze hun banden met een aanzienlijk deel van hun klanten en investeringen in
koolwaterstoffen, transport en andere grote industrieën moesten verbreken,
terwijl ze grote sommen aandeelhoudersgeld in onrendabele “groene” zwendel
moesten steken.
Kortom, de NZBA
betekende een verdere politisering en bewapening van het wereldwijde
banksysteem. Bedrijven of landen die niet wilden buigen voor de klimaatcultus
dreigden hun bankrekening te verliezen.
In de
daaropvolgende maanden struikelden meer dan 120 wereldwijde banken, waaronder
HSBC, Bank of America, Barclays en Deutsche Bank, over zichzelf toen ze zich
haastten om zich aan te sluiten bij de NZBA en ESG-punten te verdienen.
Terwijl het
momentum voor de NZBA bleef groeien, werden de deelnemende banken op ramkoers
gezet voor een realiteitscheck van historische proporties.
Toen de grote
banken zich begonnen te realiseren dat hun NZBA-beloftes een onrealistische
fantasie waren, begonnen de spanningen op te lopen. Deze spanningen kwamen
uiteindelijk tot uitbarsting tijdens een conference call tussen grote banken en
overheidsregulatoren vorig jaar.
Tijdens dit gesprek
uitte Judson Berkey van UBS zijn frustratie en stelde hij de olifant in de
kamer aan de orde door te stellen dat “de grootste banken ter wereld niet
kunnen voldoen aan het ideaal van groene regelgeving tenzij ze wereldwijd in
een roekeloos tempo enorme aantallen klanten gaan afstoten, wat ook de
economieën zou verstoren in grote delen van de wereld die sterk afhankelijk
zijn van vuile brandstoffen.”
Als de grote banken
hun NZBA-verplichtingen zouden nakomen, zouden ze moeten stoppen met het
bedienen van grote grondstoffenbedrijven, energie-intensieve techbedrijven en
talloze andere bedrijven waarvan de koolstofboekhouding niet klopt. Dit zou ook
betekenen dat de banken hun activiteiten in landen als Polen, Indonesië,
Zuid-Afrika en andere die sterk afhankelijk zijn van steenkool als primaire
energiebron, aanzienlijk zouden moeten terugschroeven.
Geconfronteerd met
deze onaantrekkelijke realiteit begonnen de banken hun betrokkenheid bij de
NZBA te heroverwegen.
Toen kwam de overwinning
van Trump in de verkiezingen van 2024 en barstte de dam.
Binnen enkele weken
na de overwinning van Trump kondigden Bank of America, Wells Fargo, Goldman
Sachs, Citigroup, Morgan Stanley, JPMorgan (de grootste bank van Amerika) en
andere grote financiële instellingen hun vertrek uit de NZBA aan.
De deugdzame ratten
ontvluchten het zinkende NZBA-schip zo snel mogelijk.
Ik breng het
verhaal van de NZBA ter sprake omdat het de aandacht vestigt op een
paradigmaverschuiving in de wereldwijde energiemarkten die al lang had moeten
plaatsvinden: de groene bubbel van $5 biljoen is gebarsten.
Zoals Mark Mills
aangeeft in een rapport van het Manhattan Institute, hebben regeringen
wereldwijd de afgelopen twee decennia meer dan $5 biljoen uitgegeven om wind-
en zonne-energie en andere zogenaamde groene initiatieven te subsidiëren. Om
dat in perspectief te plaatsen: $5 biljoen is ongeveer het BBP van Japan, de op
twee na grootste economie ter wereld.
Ondanks deze
duizelingwekkende financiële steun leveren koolwaterstoffen nog steeds 84% van
de energie in de wereld – een daling van slechts 2% sinds regeringen twee
decennia geleden begonnen met het uitgeven van enorme bedragen aan groene
initiatieven.
Zogenaamde
hernieuwbare energiebronnen – of beter gezegd, onbetrouwbare energiebronnen –
zijn een gigantische flop. Ze zijn niet levensvatbaar voor basislastvermogen,
zelfs niet met enorme subsidies. Vandaag de dag is het gebruik van wind- en
zonne-energie voor massale energieopwekking een kunstmatige politieke oplossing
die niet zou zijn gekozen op een echt vrije energiemarkt.
Onthoud dit de
volgende keer dat een politicus, mediakanaal, academicus of beroemdheid
terloops volhoudt dat een energietransitie onvermijdelijk en op handen is,
alsof het van bovenaf is bepaald.
Dat is niet zo.
Ze proberen je
toestemming te krijgen voor een zwendel van bijna onvoorstelbare proporties.
Ik geloof dat de
terugkeer van Trump in het Witte Huis het begin van het einde betekent voor de
Groene Zwendel.
Trump heeft beloofd
een einde te maken aan de subsidies voor elektrische voertuigen. Hij is ook
openlijk pro-koolwaterstof en pro-nucleaire energie.
Ik denk dat er
weinig politieke wil is om biljoenen belastinggeld te blijven steken in
onrendabele plannen die de energiemarkt enorm hebben verstoord en de
consumentenprijzen de lucht in hebben gejaagd.
De situatie is rijp
voor lucratieve speculaties.
Onbetrouwbare
energiebronnen, d.w.z. hernieuwbare energiebronnen, zullen koolwaterstoffen
niet snel vervangen en zullen zeker niet zorgen voor energiezekerheid, ondanks
wat veel “serieuze” mensen geloven.
Als het aankomt op
betrouwbare basislaststroom, heeft het grootste deel van de mensheid slechts
drie keuzes:
·
Koolwaterstoffen – kolen, olie en gas.
·
Kernenergie.
·
De moderne beschaving opgeven voor een pre-industriële levensstandaard.
Afgezien van
vriendelijke buitenaardse wezens die een magische nieuwe energietechnologie
leveren, hebben de meeste plaatsen geen andere alternatieven.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
In het nieuwe EU-strategiedocument speelt het klimaat plotseling geen rol
meer
Onder de
titel “Mijn Agenda voor Europa” plaatste de voorzitter van de Europese
Commissie Ursula von der Leyen in 2019 de Europese Green Deal bovenaan haar
“Politieke Richtsnoeren voor de toekomstige Europese Unie 2019-2024.” Hierin is
“het bouwen aan een klimaatneutraal, groen, eerlijk en sociaal Europa” de
topprioriteit van de EU – met alle bijbehorende … Meer lezen overIn het nieuwe EU-strategiedocument speelt het
klimaat plotseling geen rol meer
