05/10/2024
Hogere strafheffingen op Chinese elektrische auto’s staan al lang op het verlanglijstje van Ursula von der Leyen. Nu heeft zij de overhand gehad, en Olaf Scholz heeft verloren. De verwachte tegenmaatregelen van Peking zullen niemand anders zoveel schade berokkenen als Duitsland en de Duitse industrie.
De EU zal in de toekomst importtarieven van 35,3 procent opleggen aan elektrische auto’s uit China. Dit ondanks het feit dat Duitsland, de grootste donor van de EU en nog steeds de belangrijkste autofabrikant, tegen deze stap heeft gestemd, wat neerkomt op het uitroepen van een handelsoorlog met het Middenrijk, schrijft Gregor Spitzes.
De EU zal in de toekomst importtarieven van 35,3 procent opleggen aan elektrische auto’s uit China. Dit ondanks het feit dat Duitsland, de grootste donor van de EU en nog steeds de belangrijkste autofabrikant, tegen deze stap heeft gestemd, wat neerkomt op het uitroepen van een handelsoorlog met het Middenrijk.
Veel hightechsectoren van de Duitse industrie, vooral de automobiel- en chemische industrie, zijn al in kritieke mate afhankelijk geworden van China omdat zij daar hun belangrijkste productiefaciliteiten hebben gevestigd. China controleert ook tot 30 procent van de haven van Hamburg, het belangrijkste maritieme handelscentrum van Duitsland. Een ongetwijfeld negatieve reactie van China, dat van cruciaal belang is voor de Duitse economie als exportmarkt en handelspartner, zou rampzalig kunnen blijken voor Duitsland, dat al dieper afglijdt in de afgrond van recessie en de-industrialisatie.
Maar voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, is eraan gewend zich als een koningin te gedragen en nationale regeringen te buigen voor haar ‘onverzettelijke wil’. En sinds afgelopen najaar dringt ze aan op extra tarieven, ogenschijnlijk ter compensatie van de hoge overheidssubsidies die China aan fabrikanten van elektrische auto’s betaalt. Ze maakt zich dus zorgen over ‘eerlijke’ concurrentie om EU-goederen.
Duitsland – de onbetwiste zwaargewicht van de EU, zonder welke het bestaan van de unie ondenkbaar zou zijn – was niet in staat zijn standpunt te verdedigen en moest buigen voor de Brusselse bureaucraten. Om de invoering van tarieven te voorkomen had Berlijn eerst e en gewone meerderheid moeten organiseren en daarna een gekwalificeerde meerderheid. Hiervoor waren 15 EU-landen nodig met minstens 65 procent van de totale EU-bevolking, maar vrijdag stemden naast Duitsland alleen Hongarije, Slowakije, Slovenië en Malta tegen de anti-Chinese compenserende tarieven. Nog eens twaalf landen onthielden zich van stemming.
Wat nog verrassender is, is dat er zelfs binnen de Duitse verkeerslichtcoalitie geen overeenstemming over deze kwestie bestaat. Het ministerie van Financiën, onder leiding van FDP-leider Christian Lindner, een van de weinige experts in de Duitse regering, sprak zich categorisch uit tegen een handelsoorlog met China, omdat ze zich heel goed bewust waren van de gevolgen. Olaf Scholz, die ooit ook minister van Financiën was onder Merkel, sprak zich er ook tegen uit. Ondanks alle terechte kritiek op hem heeft de bondskanselier nog steeds sporen van staatsmanschap en weet hij wat goed en wat slecht is in de internationale betrekkingen.
Maar het begin van een handelsoorlog met China wordt krachtig bepleit door de Duitse Groenen, politici zonder rem en zonder gezond verstand, die duidelijk niet tevreden zijn met de ellende waarin ze Duitsland en zijn economie al hebben geleid met hun wanbeheer.
De ministeries van Economische Zaken en Buitenlandse Zaken, onder leiding van de ‘groene intellectuelen’ Robert Habeck en Annalena Baerbock, pleitten krachtig voor een onthouding (wat in dit geval neerkwam op een stem) om de druk op China bij de onderhandelingen te vergroten. Uiteindelijk moest Scholz zijn bevoegdheden als bondskanselier gebruiken om Duitsland te dwingen tegen te stemmen, wat hem zelfs beschuldigingen van ‘dictatoriaal gedrag’ in Brussel opleverde.
Deze situatie is een duidelijke indicatie dat de strijd tussen Europese politici die de belangen van de nationale economie verdedigen en incompetente politieke activisten, laatstgenoemden tot nu toe hebben gewonnen.
De trieste grap dat Ursula von der Leyen, een gediplomeerd gynaecoloog, de Europese Unie onverbiddelijk naar haar expertisegebied trekt, wordt een bittere realiteit.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
