maart 23, 2022 4189 11
Poetin is een
liberaal in de ouderwetse zin die in het Westen niet meer bestaat. Hij gelooft
in de instandhouding van een netwerk van wetten en overeenkomsten die
geschillen op diplomatieke wijze oplossen in plaats van met geweld. Hij gelooft
dat de regering het volk moet dienen en niet de economische belangen van de
elite. Hij gelooft dat godsdienst een belangrijk element is van sociale eenheid
en moreel gedrag in stand houdt waarvan de samenleving afhankelijk is. Hij
wordt in de uitvoering van zijn overtuigingen beperkt door Washington en door
elementen uit het Russische leiderschap die pro-westers zijn. Dit maakt Poetin
gefrustreerd en boos, schrijft Paul Craig Roberts.
De opvattingen van Poetin staan in schril contrast met wat vandaag de dag in het Westen voor liberalisme doorgaat. Westerse liberalen onderwijzen rassen- en genderhaat jegens blanken en mannen. Moraal voor de Westerse liberalen is het opkomen voor “transgender-rechten,” zoals de mogelijkheid voor mannen om zich vrouw te verklaren en aan vrouwensport te doen. Westerse liberalen zijn actief in het verminderen van de informatieve inhoud van taal door het gebruik van geslachtspronomen uit te wissen. Liberalen beschouwen godsdienst als de oorzaak van oorlogen en bijgeloof. Het scherpe verschil in opvattingen geeft liberalen veel redenen om Poetin te haten. Maar dit zijn niet de voornaamste redenen waarom Poetin gehaat wordt.
Het Westen bestaat uit verschillende lagen. Gewone mensen die niet in
staat zijn zelf na te denken, haten Poetin, omdat zij naar CNN en Fox News
kijken, naar NPR luisteren, en de NY Times lezen en gehersenspoeld zijn met het
oorlogspropagandaverhaal. De patriottische conservatieven onder hen haten
Poetin omdat hun regering dat doet, en met de vlag zwaaien is de manier waarop
zij hun patriottisme tonen. Wanneer zij horen dat de Amerikaanse president de
president van Rusland een “oorlogsmisdadiger”, een “moorddadige dictator” en
“een pure misdadiger” noemt, doen zij hetzelfde.
De gewone mensen hebben een narratief in zich opgenomen. De haat is
afkomstig van degenen die het narratief hebben opgebouwd. Wat de Westerse
intellectuele klasse aan Poetin haat, is dat hij in nationale soevereiniteit
gelooft. In het Westen wordt nationale soevereiniteit geassocieerd met
nazi-Duitsland. De politici van het Westen, met uitzondering van Trump en
Marine LePen, zijn voorstander van open grenzen. De Europese landen hebben
toegestaan, ja zelfs aangemoedigd, dat hun grenzen overspoeld werden door
immigranten-invallers die niet assimileren. Hetzelfde geldt voor de VS en
Canada. Amerikaanse liberalen beschouwen de verdediging van de Amerikaanse
grenzen tegen immigrant-invallers zelfs als een schending van de burgerrechten
en een misdaad tegen de mensheid. Poetin’s verdediging van de Russische
soevereiniteit is de reden dat Hillary Clinton hem als “de nieuwe Hitler”
bestempelde.
De Westerse regerende en intellectuele klasse is verknocht aan het
globalisme, met inbegrip van de extreme vorm die vertegenwoordigd wordt door
het Wereld Economisch Forum, waarin allen behalve de heersers slaven zijn die
bij afkeuring van hun toegewezen inkomen afgesneden kunnen worden. Globalisme
is het tegendeel van nationale soevereiniteit. Poetin wordt gehaat omdat soevereiniteit
en globalisme onverenigbaar zijn.
Het Westen begrijpt dit dus, de haat die over Marine LePen en Trump
wordt uitgestort. Maar het is onduidelijk of Poetin dit begrijpt. Hij schijnt
het globalisme op te vatten als een gemeenschap van naties die samenwerken.
Deze opvatting is uniek voor Poetin en is zeer zeker niet wat het globalisme
is. Globalisme is het opofferen van soevereiniteit aan de Washington-regering
die het wereldsysteem bestuurt.
Poetin staat de hegemonie en het globalisme van Washington in de weg.
Een bondgenootschap van Rusland met China en het grootste deel van Azië
betekent dat de hegemoniale en globalistische agenda van Washington onmogelijk
is. Washington is van plan Rusland te verwijderen als een belemmering voor de agenda
van Washington.
De weigering van Washington om het akkoord van Minsk te steunen, de
weigering van Washington om zijn belofte na te komen om de NAVO niet naar de
grens van Rusland te verplaatsen, de weigering van Washington om te erkennen
dat Rusland zich zorgen maakt over zijn veiligheid, de aanmoediging van
Washington met psyops, sancties, wapens en training van het leger van Oekraïne
voor oorlog met Rusland zijn steunpilaren van de aanval van Washington op
Rusland, net als de recente poging tot een kleurenrevolutie in Kazachstan en de
huidige militaire oefeningen van de NAVO in Georgië.
De leiders van Rusland zijn uiterst traag geweest om te begrijpen, of
onder ogen te zien, dat het Westen van plan is Rusland te destabiliseren. De
leiding van Rusland heeft de destabilisatie van Rusland zelfs mogelijk gemaakt
door toe te staan dat door Washington gefinancierde media en organisaties in
Rusland tegen de regering ageren. Blijkbaar meende een goedgelovige leiding dat
zij verraad moest aanvaarden als bewijs van haar tolerantie voor alle
opvattingen en haar gehechtheid aan de democratie.
Het enige wat Rusland goed gedaan heeft is een functionerend leger, iets
wat het Westen niet heeft. Oekraïne was voor Rusland een gelegenheid om het
Westen te intimideren en de provocaties een halt toe te roepen. Maar Rusland,
altijd met het oog op aanvaarding door het Westen, heeft die kans laten liggen.
Rusland zal er wel in slagen de Russen van de Donbass te redden, maar zij kan
nog meer provocaties verwachten. De haat tegen de Russen die de presstituees
van het Westen bij de Westerse bevolkingen hebben opgewekt, garandeert dat de
Westerse regeringen niet door de bevolking zullen worden ingetoomd.
Copyright ©
2022 vertaling door Frontnieuws.
