zaterdag 27 april 2024

Suïcidale samenleving

april 27, 2024   16

Detail of an écorché (with mummification) of a horse and its rider, made between 1766 and 1771 by the French anatomist Honoré Fragonard (1732–1799). It is in the collection of the Museum Fragonard of the École nationale vétérinaire d'Alfort (National Veterinary School of Alfort), in Maisons-AlfortVal-de-MarneÎle-de-France, France. The techniques used to produce the sculpture are still partially unknown. / Jebulon / Wikimedia / (CC0 1.0 DEED)

Je weet vast nog wel hoe de media een paar jaar geleden iedereen die weigerde een masker te dragen of zich te laten vaccineren een ‘oma-moordenaar’ noemde. Ouderen beschermen, elke minuut van hun leven redden – dat was het enige dat telde, schrijft Mattias Desmet.

Hier is iets om over na te denken: Vorige week stuitte ik op een artikel in een Nederlandse mainstream krant waarin op een technische en weloverwogen manier werd verklaard dat de ‘mysterieuze aanhoudende oversterfte’ bepaalde voordelen heeft: het bespaart de staat honderden miljoenen aan kosten voor het verzorgen van oude mensen. Ik keek op mijn kalender. Een aprilgrap misschien? Nee – het was geen grap.

Je zou natuurlijk kunnen aanvoeren dat dit maar één artikel is. Waar maak ik me druk om? Ik zal je een ander voorbeeld geven. Een paar weken geleden stelde de directeur van een ziekenfonds van de overheid in een artikel op de website van de Belgische nationale televisie dat euthanasie moet worden overwogen als oplossing voor de snelle vergrijzing van de bevolking. Precies. Oude mensen kosten te veel geld. Laten we ze doden.

Ook dit zijn de woorden van slechts één man. Toch worden zulke woorden niet zo geraffineerd in de kranten afgedrukt als er in de samenleving niet een zekere tolerantie voor zulke boodschappen bestaat.

Laten we eerlijk zijn: sommige mensen willen af van ouderen. En deze mensen lijken verdacht veel op degenen die jou ervan beschuldigden een harteloze crimineel te zijn toen je suggereerde dat de coronamaatregelen ouderen meer kwaad dan goed zouden doen.

Bij nader inzien was de sentimentele ‘bescherming van de ouderen’ tijdens de corona-crisis nogal wreed en absurd. Bijvoorbeeld: waarom mochten ouderen die in ziekenhuizen stierven hun kinderen en kleinkinderen niet zien? Omdat het virus hen kon doden terwijl ze op sterven lagen?

 

Onder de oppervlakte van de bezorgdheid van de staat over de ouderen schuilt precies het tegenovergestelde: de staat wil van de ouderen af. Binnenkort zou er een consensus kunnen zijn: iedereen die ouder wil worden dan vijfenzeventig is onverantwoordelijk en egoïstisch – een kleinzoonmoordenaar. Deze oude rotzakken moeten op zijn minst een koolstofbelasting betalen.

En uiteindelijk moeten niet alleen oude mensen sterven. Mensen veroorzaken klimaatverandering – ze zijn een schadelijk virus dat zich op het aardoppervlak verspreidt. De planeet zou beter af zijn zonder mensen.

Hoe zijn we tot dit punt gekomen? Is er een elite die propaganda gebruikt om ons zo te laten denken? Er is veel meer dan dat.

Jacques Ellul leerde ons dat propaganda, om succesvol te zijn, altijd moet resoneren met een diep verlangen in de bevolking. Dit is wat ik denk: de samenleving is suïcidaal. Daarom staat ze steeds meer open voor propaganda die suggereert dat de dood de beste oplossing is voor onze problemen. Daarom slaapwandelen zoveel mensen in een oorlog met Rusland; daarom geven zoveel mensen niet echt om de ‘mysterieuze aanhoudende oversterfte’ of denken ze zelfs dat ‘het bepaalde voordelen heeft’.

En denk aan de coronamaatregelen: ze hebben de economie verwoest, het psychologisch welzijn van mensen vernietigd, de gezondheid en rijkdom van kinderen en volwassenen geruïneerd, ons van onze democratische rechten beroofd. En dit alles zonder enige redelijke mate van zekerheid dat de maatregelen ons ook maar ergens tegen zouden beschermen. Veel mensen namen zelfs op een quasi-ecstatische manier deel aan de coronamaatregelen.

 

Dat is precies wat ritualistisch gedrag kenmerkt: het heeft geen pragmatische betekenis, het vraagt een opoffering van het individu en het leidt tot een zekere extase.

De ritualisering van de dood manifesteert zich in zijn meest pure vorm in de wereldwijde opmars van de praktijk van door de staat gecontroleerde euthanasie of ‘medisch ondersteund sterven’. Steeds meer mensen willen sterven, maar ze mogen de beslissing niet zelf nemen of het op hun eigen manier doen. Psychiaters en psychotherapeuten staan onder toenemende druk om elke patiënt die een suïcidale wens uitspreekt te rapporteren. Vervolgens kunnen deze patiënten euthanasie aanvragen.

Als je dood wilt, moet je eerst door een bureaucratische procedure die bepaalt of je het recht hebt om te sterven; als deze procedure besluit dat je in aanmerking komt om te sterven, zal de staat je volgens de ‘juiste’ procedure doden.

De leiders van de samenleving, of ze het nu weten of niet, hebben altijd de functie om rituelen te orkestreren. De mens is een symbolisch wezen en de samenleving is in de eerste plaats een gedeeld symbolisch systeem en een gedeelde symbolisch-ritualistische praktijk.

Waarom nemen mensen deel aan deze staatsdoodsrituelen? Door deel te nemen aan rituelen laat een individu zien dat zijn individuele bestaan minder belangrijk is dan het collectieve bestaan. Rituelen zijn uiteindelijk symbolische gedragingen waarmee een individu zijn individuele bestaan overstijgt.

Mensen hebben rituelen nodig. Vooral als ze zich losgekoppeld en geïsoleerd voelen. En dat is precies wat de meeste mensen voelen in dit tijdperk van het mechanistische wereldbeeld: losgekoppeld en geïsoleerd. Hier is een citaat van Aldous Huxley:

‘In de afgelopen eeuw is de opeenvolgende vooruitgang in technologie gepaard gegaan met overeenkomstige vooruitgang in organisatie. Gecompliceerde machines moesten gepaard gaan met gecompliceerde sociale arrangementen, ontworpen om net zo soepel en efficiënt te werken als de nieuwe productie-instrumenten. Om in deze organisaties te passen hebben individuen zichzelf moeten de-individualiseren, hebben ze hun oorspronkelijke diversiteit moeten verloochenen en zich moeten conformeren aan een standaardpatroon, hebben ze hun best moeten doen om automaten te worden. […] Mensen zijn met elkaar verbonden, niet als totale persoonlijkheden, maar als de belichaming van economische functies of, wanneer ze niet aan het werk zijn, als onverantwoordelijke zoekers naar vermaak. Onderworpen aan dit soort leven voelen individuen zich vaak eenzaam en onbeduidend. Hun bestaan heeft geen zin of betekenis meer.’ – (Brave New World – Revisited).

Het mechanistische wereldbeeld verpulverde de samenleving, het fragmenteerde haar in elementaire deeltjes, eenzaam als een rietstengel die niet meer zingt in de wind. Nooit eerder had de mensheid zoveel behoefte aan rituelen. En nog nooit heeft de mensheid het belang van rituelen zo genegeerd als nu. In een mechanistisch-materialistisch wereldbeeld zijn rituelen volkomen betekenisloos.

 

De hele waanzin van het totalitarisme, met zijn grenzeloze wildgroei aan bureaucratische regels, die uiteindelijk de hele samenleving verstikt en uiterst dodelijk blijkt, komt precies hierop neer: het vertegenwoordigt de terugkeer, op een buitensporige manier, van een onderdrukte Waarheid: de mens is een symbolisch wezen, een wezen dat rituelen nodig heeft.


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. 

https://www.frontnieuws.com/suicidale-samenleving/

Piloten: Plotselinge dood en veel beperkingen en ziekten dankzij verplichte vaccinatie

02/11/2024   Sterfgevallen en plotselinge arbeidsongeschiktheid onder piloten zijn vooral merkbaar vanwege het veiligheidsrisico en halen va...