door Monique Spangenberg
Liegen met statistieken: Bill Gates heeft er een boek over geschreven en niet alleen de Chinese overheid kan er wat van. Veel mensen begrijpen heus wel dat het mogelijk is om getallen naar je hand te zetten en berekeningen in jouw voordeel te laten uitpakken. Maar hoe ver kun je gaan? Volgens de Worldometer van de United Nations van 3 februari 2025 wonen er 1,42 miljard Chinezen in China. Is het mogelijk dat het werkelijke aantal eerder rond de helft ligt?
Het bekendste werk dat Aziaten in hun opleidingen nog steeds ijverig bestuderen, is The Art of War van Sun Tzu. De Kunst van het Oorlogvoeren. Hij beschrijft strategieën rond het al dan niet voeren van een veldslag onder verschillende omstandigheden. Ken uw vijand en ken uzelf. Het komt er in de praktijk op neer dat je jouw tegenstander niet op de hoogte brengt van wat je aan het doen bent. Nooit. Als je sterk bent, doe je je zwak voor. Als je zwak bent, bluf je erop los om macht uit te stralen. En je slaat pas toe als je zeker weet dat je al gewonnen hebt.
Een conclusie die we met zekerheid kunnen trekken over wat Xi Jinping aan het doen is, is dat hij de wereld niet eerlijk op de hoogte houdt van wat hij aan het doen is. De officiële statistieken uit China zijn gelogen cijfers en het maakt niet uit hoe absurd die klinken. In coronatijd kon de Chinese regering glashard melden dat er op die dag 6 besmettingen bij waren gekomen. Zes besmettingen op 1,4 miljard Chinezen.
Opgelegde doelen
Bronnen over China die men, nog altijd onder voorbehoud, betrouwbaar kan noemen, zijn bronnen die niet alleen de grote propagandamachine herkennen, maar ook inzicht hebben in traditionele Chinese bureaucratische structuren. In de afgelopen jaren hebben o.a. China in Focus, China Uncensored en een Japans onderzoek de conclusie getrokken dat 1,4 miljard een veel te hoog aantal is.
Een autoriteit die wordt ontslagen als hij zijn opgelegde doelen niet haalt, gaat sleutelen aan officiële cijfers om niet ontslagen te worden. Het is normaal. Overal corruptie. Men weet het van elkaar. Zo kunnen Chinese lokale, provinciale en landelijke overheden gezamenlijk een enorme fantasiewereld scheppen met gefantaseerde cijfers. Bij zware verliezen wordt dan bijvoorbeeld gemeld dat de beoogde groei van 5 procent helaas moet worden bijgesteld naar een groei van 4,5 procent. Dit is een bubbel die ooit moet barsten.
Lei’s Real Talk
Een opmerkelijke bron is Lei’s Real Talk. Lei is een financieel analiste, die pas na haar emigratie naar Amerika begreep hoe ze in China was gehersenspoeld.
Al in 2021 meldde Lei dat het aantal Chinezen dat in staat is te werken zo drastisch was geslonken, dat de Chinese economie ook drastisch aan het krimpen was. Ze kwam tot de conclusie dat de gefabriceerde gegevens over de Chinese bevolking leidden tot prognoses over de economische kracht van China, die de plank compleet missloegen.
Problemen met lage geboortecijfers treffen niet alleen China. Maar alleen China stond slechts één kind per gezin toe van 1979 tot oktober 2015. Dit heeft voor jammerlijke misstanden en scheefgroei in de bevolkingsopbouw gezorgd, zeker omdat men liever een jongen kreeg, want in China moet die voor zijn ouders zorgen. Relatief minder vrouwen betekent relatief nog minder kinderen. Decennialang was er geen normale aanwas van werkkrachten en vrouwen die kinderen kunnen krijgen, die nodig zijn om de voorheen bloeiende economie in China draaiende te houden.
Leeg nest
In 2007 publiceerde Dr. Fuxian Yi in Hong Kong zijn boek Big Country with an Empty Nest (Groot Land met een Leeg Nest), waarin hij waarschuwde voor de dramatische gevolgen van het één-kind-beleid. Het boek werd verboden in China, tot men besloot de wetgeving rond het hebben van maar één kind te wijzigen.
De scheefgegroeide bevolkingsopbouw staat garant voor een economische crisis. Te weinig werkende bevolking, veel te veel oudere mensen. Pensioenpotten zijn al lang leeg. De onroerendgoedbubbel die zijn verkooppraatjes baseerde op die enorme aantallen Chinezen die niet blijken te bestaan, moest eens barsten. Dat is gebeurd. Staatsinkomsten uit nieuwe en verlaten onroerendgoedprojecten zijn weggevallen. Ambtenaren kunnen niet meer worden betaald.
Onroerend goed, decennialang de beste belegging voor Chinezen die het ook als hun pensioen beschouwden, is van een stralende zekerheid veranderd in een doffe ellende voor veel burgers. De koopkracht van de aanvankelijk rijke middenklasse is weggevaagd. Een deel van de wereld gelooft nog in de kracht van China als wereldeconomie, maar het is een gigantische propagandaleugen.
Afgestudeerden zijn pakket- en maaltijdbezorgers geworden die elkaar beconcurreren om hongerloontjes. Op social media delen jonge Chinese studenten die in het buitenland een luxe leventje leidden, huilend hoe pappie en mammie de geldkraan van soms wel 2000 euro per maand opeens hebben dichtgedraaid, omdat hun familiebedrijf failliet is en de spaarpot leeg.
De Chinese Volkspartij weet dat de kern van het probleem niet kan worden opgelost op korte termijn. Je mag nu in China twee kinderen hebben, drie kinderen, zo veel kinderen als je maar wilt. Het heeft allemaal geen effect, want de mensen kunnen vaak zelfs één kind niet betalen. Het opvoeden van een kind is zo duur dat het een onevenredig deel van het gezinsinkomen opeist.
En dus doet China wat het meestal doet als er problemen zijn: men pakt het probleem niet aan, maar stopt nog meer geld, tijd en energie in de Grote Propagandamachine. De wereld moet in de Droom van China blijven geloven.
Onderzoek
Onderzoeken met diverse invalshoeken tonen aan dat het aantal Chinezen op het vasteland lager ligt dan een miljard. Die onderzoeken richten zich bijvoorbeeld op de consumptie van keukenzout of kookolie per hoofd van de bevolking, op het aantal verplichte vaccinaties voor pasgeboren baby’s, satellietmetingen van kunstlicht gedurende de nacht. Tijdens de lockdowns was het aantal bestelde urnen bij uitvaartcentra in Wuhan veel groter dan de officiële sterftecijfers. Wegens het social credit system in China heeft zelfs de armste sloeber een verplicht mobieltje. Er waren opeens miljoenen minder van zulke telefoonabonnementen.
Ook een simpele berekening met gebruik van gemanipuleerde cijfers van de Chinese overheid zelf, kan aantonen dat de cijfers niet kloppen. Lei heeft de bevolkingsgroei van China en India berekend op basis van officiële cijfers uit 1990. China beweerde dat er toen 1,14 miljard Chinezen waren. India had een bevolking van 870 miljoen.
Dertig jaar later, in 2020, zou China 1,41 miljard hoofden tellen en India 1,38 miljard. De TFR (total fertility rate) geeft het aantal kinderen weer dat een vrouw krijgt. In die 30 jaar zou een vrouw in India gemiddeld 3 kinderen hebben gekregen en een vrouw in China 1,7! In 1990 zou een Chinese vrouw zelfs gemiddeld 2,3 kinderen hebben gekregen. Zulke cijfers zijn onbetrouwbaar.
Dr. Fuxian Yi, die ondertussen in Amerika woont en als arts is verbonden aan de Universiteit van Wisconsin, heeft andere cijfers gepubliceerd. Het werkelijke aantal kinderen dat door de al onevenredig kleine groep Chinese vrouwen is gebaard vanaf het jaar 2000 is niet 1,7, maar hooguit 1,1.
Dit betekent dat er in 2020 maximaal 890 miljoen Chinezen waren. Dat is 520 miljoen minder Chinezen, ruim een half miljard minder dan de regering claimt! En dat terwijl de cijfers van 1990 al waren opgeklopt. Ook als je de cijfers corrigeert doordat de levensverwachting van Chinezen zou zijn toegenomen, of door immigratie- en emigratiestromen erbij te betrekken, kan dit gigantische verschil daarmee niet worden verklaard. Tijdens de lockdowns zijn juist veel meer Chinezen gestorven dan officieel is gemeld.
De drastische bevolkingsafname sinds 2000 wordt volgens Lei pas goed merkbaar wanneer dit segment ongeveer 24 jaar oud is en de arbeidsmarkt betreedt. Dan wordt er opeens beduidend minder geconsumeerd en merken restaurants, supermarkten en lokale leveranciers die achteruitgang op. Kinderopvangcentra moeten door heel China hun deuren sluiten. Er zijn te weinig kinderen.
Deze getallen betekenen dat de rol van China als de fabriek van de wereld tot het verleden behoort. Hoe is het toch mogelijk, vraagt Lei zich af, dat deze simpele berekeningen die iedereen zelf kan natrekken, niet doordringen in het Westen?
