Nu de Democraten hun machtsgreep hebben verloren, wat moet een groene activist dan doen? Het is bijna komisch hoe de klimaatlinkse beweging probeert hun agenda te verhullen in termen waarvan ze denken dat ze goed zullen vallen in de oren van de Republikeinen. Jennifer Granholm, minister van Energie in de regering-Biden, schreef bijvoorbeeld onlangs een opiniestuk waarin ze betoogde dat president Trump regelrecht in de kwaadaardige handen van communistisch China speelt door de groene economie van Amerika te doden, schrijft Steve Milloy.
Vertaling: Links is woedend dat Trump de stroom van miljarden belastingdollars heeft stopgezet om elektrische voertuigen te subsidiëren die niemand wil en die alleen de welgestelden zich kunnen veroorloven. De nieuwe president maakt de “groene economie” kapot, zoals Granholm het noemt.
Er is niets groens aan de klimaatoplossingen van links.
Als de klimaatbeweging echt oprecht en intellectueel eerlijk was in haar wens om acties die bijdragen aan wereldwijde milieudegradatie te stoppen, zou ze zich vastberaden verzetten tegen zonnepanelen en elektrische voertuigen. Er is niets groens aan de oplossingen van klimaatlinks.
Er is niets milieuvriendelijks aan het inzetten van tot slaaf gemaakte kinderen in Congo om kobalt te delven voor oplaadbare lithium-ionbatterijen die in elektrische voertuigen worden gebruikt. Ze werken met primitieve gereedschappen en blote handen, en ademen het giftige stof van kobalt in krappe putten in. Afvalwater dat is vermengd met kobalt en andere chemicaliën verontreinigt de watervoorziening. Ondertussen zitten aan de andere kant van de wereld groene activisten zorgeloos onbewust of onbezorgd in het comfort van hun eigen huis. Ze redden de wereld, verzekeren ze zichzelf zelfvoldaan, terwijl kinderen lijden in een milieuhel.
Ver verwijderd van de Amerikaanse milieunormen is Indonesië het centrum van de winning en raffinage van nikkel, een essentieel onderdeel van EV-batterijen. Bruine emissies zo dik als erwtensoep omhullen nikkelsmelterijen op het Indonesische eiland Sulawesi en de kolencentrales die ze van brandstof voorzien. Verwerkingsafval en chemicaliën lekken mogelijk in de grond. Stofresten van beide bedekken overal nabijgelegen gemeenschappen, terwijl waterwegen die besmet zijn door mijnbouwactiviteiten een rode gloed hebben. Wat klimaatactivisten ons ook proberen te vertellen, er is hier niets groens aan de hand.
In Brazilië, bij de monding van de Amazone, raffineert een fabriek bauxiet tot wat uiteindelijk aluminium wordt. Het was de bron van aluminium in de Ford F-150 Lightening, de inmiddels geannuleerde volledig elektrische pick-uptruck van het bedrijf. Een rechtszaak beweert dat giftige elementen, waaronder aluminium en andere zware metalen die uit de raffinaderij komen, verantwoordelijk zijn voor kanker, geboorteafwijkingen, neurologische disfunctie, spijsverteringsstoornissen, huidaandoeningen en een verhoogde sterfte. Hoe kan een EV groen of goed voor het milieu worden genoemd als hij duizenden Brazilianen ziek maakt?
Elders in Brazilië hebben de Braziliaanse autoriteiten afgelopen kerst de bouw van een EV-fabriek stilgelegd toen bleek dat de bouwers onder “slavernij”-achtige omstandigheden werkten. Hoe is dat een groene deugd? Misschien houdt het groene dogma in dat menselijke waarde en waardigheid kleine offers zijn die moeten worden gebracht voor het algemeen belang.
Zonne-energie, lang het paradepaardje van de klimaatbeweging, is ook niet groen. Het feit dat het vernietigen van bosgrond voor zonnepanelen slecht is voor het milieu, zou duidelijk moeten zijn. Uit onderzoek is gebleken dat “het verlies van koolstofdioxideverslindende bossen voor zonne-installaties resulteert in een netto toename van de uitstoot van broeikasgassen.” Windparken zouden ook niet als groen beschouwd moeten worden als er wilde dieren worden gedood en leefgebieden worden verstoord. Hetzelfde geldt voor offshore, met een aantal walvissterfgevallen in verband met gigantische windactiviteiten.
Dezelfde mensen die “groen” propageren, zijn vanaf het begin oneerlijk geweest. In 1970 verzekerden ze ons dat menselijke activiteit tegen de 21e eeuw een ijstijd zou veroorzaken en dat we in 1980 onder voedselrantsoenering zouden zitten. Zure regen was een crisis totdat dat niet meer zo was. Toen werd de opwarming van de aarde de crisis, waardoor een groot deel van New York City in 2019 onder water zou staan. In 2008 voorspelde Al Gore dat de Noordpoolkap binnen vijf jaar verdwenen zou zijn. Dat was niet zo. In 2009 riep de Britse premier Gordon Brown uit: “We hebben minder dan 50 dagen om onze planeet te redden van een catastrofe.” Spoiler alert: we zijn er nog steeds en floreren.
Hun schijnbaar eindeloze leugens gingen gepaard met Orwelliaanse woordspelletjes, van ‘opwarming van de aarde’ naar ‘verandering’. Nu is de Nieuwspraak verschoven naar ‘extreem weer’ en ‘oververhitting’.
De waarheid is dat er geen groene energie is. Geen enkele energie is schoon. Geen enkele energie is vuil. Er zijn alleen uitdagingen, oplossingen en afwegingen. In een tijd van toch al hoge energiekosten is het kiezen van betrouwbare, door fossiele brandstoffen ondersteunde energie van het allergrootste belang. Drogredenen van onze vrienden aan de linkerkant zullen dat niet veranderen.
Headerafbeelding: Lithium-gifmeren in Zuid-Amerika
Bron: https://dissident.one/er-is-niets-groens-aan-de-groene-agenda
