dinsdag 2 november 2021
maandag 1 november 2021
George Carlin - The American Dream
LINK: https://youtu.be/-54c0IdxZWc
5 aug. 2009
Your honesty and appreciation for life is truly missed :(
Mr. Carlin is at his most honest, observant and critical here. Not his
funniest bit, but there are a few laughs from the audience, probably laughter
to relieve discomfort. I love this bit because George Carlin was not only
funny, but crucial to our culture. We need someone like George to carry the
torch for continued enlightenment.
Man Spends 30 Years Turning Degraded Land into Massive Forest
– Fools & Dreamers (Full Documentary)
LINK: https://youtu.be/3VZSJKbzyMc
Premier Alexander De Croo (Didier Lebrun, Pool Photo via AP)
Gepubliceerd op Zondag 22 augustus 2021 om 17:26 • augustus
2021
De Italiaanse Corriere della Sera
publiceerde vrijdag een interview met pornoster Eveline Dellai. Zij ging daarop
in op de Whatsappberichten die haar in 2019 werden gestuurd door toenmalig
minister van Telecommunicatie en huidig premier Alexander De Croo.
De Corriere
verwijst in haar stuk naar het boek “De doodgravers van België”
van Wetstraatspecialist Wouter Verschelden, dat nu al wekenlang het klassement
van de best verkochte non-fictieboeken van De Standaard Boekhandel aanvoert.
In het boek staat te lezen dat de
uitwisseling van Whatsappberichten tussen De Croo en de pornoactrice voor
vertraging zou hebben gezorgd bij de laatste regeringsonderhandelingen. Die
zouden uiteindelijk 662 dagen duren. Toen het bericht uitlekte, vroeg toenmalig
Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten aan De Croo of hij niet chanteerbaar was.
Waarop De Croo zou hebben geantwoord “dat hij dat niet kon garanderen”.
Met een oplage van ca. 400.000
exemplaren is de Corriere della Sera een van de grootste kranten van Italië.
Ondertussen heeft ook de tv-zender Canale 5 er tijd aan
besteed en is de passage door andere buitenlandse media
opgepikt.
64.666
Wetstraatjournalist Wouter Verschelden schreef een
boek over de 662 dagen regeringscrisis. En er staan daar onthullende dingen in
over de affaire Alexander De Croo en pornoster Eveline Dellai…
We duiken even terug in de
tijd. P-magazine had enkele jaren geleden een interview met de Italiaanse
adult-actrice Eveline Dellai. Dat ging niet over Europese politici,
maar wel over triootjes en zo. Soit, over haar job dus.
Een kleine week later krijgen
we van de ranke brunette het bericht dat één of andere pippo met een Belgisch
nummer haar nogmaals poogt te versieren. Nogmaals, want een jaar of wat tevoren
zou-ie met datzelfde nummer zijn geluk ook al eens beproefd hebben. ‘t Is
echter nogal een klungelige versierder – hier de
screenshots – en Eveline
vraagt zich af wie dat in godsnaam kan zijn, en hoe hij aan haar nummer
geraakte: haar privénummer is écht wel privé…
We bellen het nummer, en vallen
van onze stoel van verbazing wanneer we Alexander De Croo aan de lijn krijgen.
Dat-ie eens wil figuurzagen met een Italiaanse pornoster, daar weet hij niks
van.
‘t Zijn misschien de
kaboutertjes, die De Croo’s telefoon gekaapt hebben om die berichtjes te
sturen: we posten er een luchtig artikel over. We krijgen telefoon van een
raadsman. Of we dat artikel weer offline willen halen. Meneer De Croo heeft
spijt van zijn misstap, en hij heeft nog grootse plannen in de politiek. Zal
ons saucisse wezen.
Dan gooit die raadsman het over
een andere boeg. Als dat artikel niet offline gaat, dan zal de auteur ervan
weleens in de gevangenis kunnen belanden. Oeh, nu krijgen we schrik. Not.
Wanneer we een jaar later nog
‘ns willen teruglinken naar het bewuste artikel, blijkt het verdwenen te zijn.
Geen hond op de redactie die hier iets van weet. Misschien dat die zelfde
kaboutertjes, die Alexander De Croo’s telefoon gekaapt hadden, ook ons artikel
hebben verwijderd? Wie zal het zeggen.
Maar goed, terug naar het boek
nu. Wouter Verschelden omschrijft in ‘De doodgravers van België’, hoe het in
godsnaam 662 dagen kon duren vooraleer dat vehikel van een Vivaldi-regering
gevormd was. Dat de naam ‘Alexander De Croo’ in dat boek valt is nogal wiedes,
maar ook Eveline Dellai komt erin voor…
Er zijn heel wat mensen die
zich afvragen, waarom het verhaal nooit in andere media te lezen was. In het
boek staat de reden. Bart De Wever liet tijdens onderhandelingen namelijk
vallen, dat hij wist dat De Croo ‘contact’ heeft gehad met de ‘hoogste baas van
een grote Vlaamse uitgeversgroep’, om te vragen of ze iets met het nieuws
zouden doen.
De Wevers partijgenoot
Siegfried Bracke trekt daar zijn conclusies uit: “Is het niet merkwaardig dat
we over de Italiaanse pornoster nog geen woord hebben vernomen in onze
vaderlandse media? Of volstaat het dat de grote baas van een uitgeversgroep
beslist dat het bloot uit de Laars niet in het nieuws komt? En legt die baas
ook meteen anderen persorganen, inclusief de openbare omroep, stil? Zoals in
Rusland, China of Venezuela? Waar ze, zoals bij ons, uitgebreid berichten over
Donald Trump en Stormy Daniels, maar soms, bij de juiste mensen, overschakelen
naar discreet zwijgen?”
Volgens Wouter Verschelden
heeft de hele zaak er ook voor gezorgd dat de regeringsonderhandelingen zo lang
geduurd hebben. Volgens Verschelden was de Vivaldi-coalitie al een jaar eerder
beklonken, maar door de uitgelekte berichten heeft het allemaal wat langer
geduurd.
In het boek lezen we namelijk
dat Gwendolyn Rutten, die toen voorzitter was van Open Vld, aanvankelijk niet
geloofde dat De Croo werkelijk die berichtjes had gestuurd. Maar toen De Croo
aan haar toegaf dat hij dit wel degelijk had gedaan, vroeg Rutten hem of hij
niet chanteerbaar was. Waarop De Croo reageerde: “Dat kan ik niet garanderen.”
Maar we vragen ons nog altijd
af hoe-ie aan het nummer van Eveline kwam. De knappe brunette staat nogal op
haar privacy, is erg zuinig op haar privénummer. Premier De Croo – toen het
begon nog Minister van Telecommunicatie – wil ons dat niet vertellen.
Duitse pers zet aanval in op Lagarde: “Madame Inflation”
Door Emmanuel Vanbrussel
Gepubliceerd op Zondag 31 oktober 2021 om 15:05 • Gisteren
om 15 uur
Het wait-and-see beleid van de Europese Centrale Bank
(ECB) komt onder almaar zwaarder vuur te staan in Duitsland, het belangrijkste
land van de eurozone. Het populaire blad Bild zet zelfs een
persoonlijke aanval in op voorzitster Christine Lagarde.
“De prijzen stijgen steeds sneller –
en veel mensen vrezen dat dit nog lang zal aanhouden. ECB-voorzitster Christine
Lagarde zou deze angst kunnen wegnemen. Waarom doet ze niets?”, schrijft Florian
Schmidt, opiniemaker bij het nieuwsportaal t-online. Het is maar een
van de vele Duitse commentaren op het beleid – of non-beleid, zo je wil – van
de Europese Centrale Bank.
De commentatoren bij onze oosterburen
maken doorgaans hetzelfde punt: bij de huidige oplopende inflatie zijn de spaarders en
de gepensioneerden de klos, omdat ze door de ultralage rente niet
het jaarlijkse appeltje voor de dorst kunnen binnenhalen waar ze misschien op
gerekend hadden. Lagarde zou de inflatie kunnen indammen door het
ECB-geldbeleid te verstrakken en de rente te verhogen, maar doet dat
niet. “Tot
ergernis van de Duitse spaarders”, is in de Duitse pers te lezen.
Chanel
Bild, de populairste
krant van Duitsland, gaat nog een stap verder en valt Lagarde persoonlijk aan.
Ze wordt niet alleen “Madame Inflation” genoemd, maar
ook “Luxe Lagarde” en “Chanel-Frau”. Dat is een verwijzing naar haar voorliefde voor de haute couture van
het luxueuze Franse modemerk.
“Ze draagt graag luxemode
(waaronder Chanel), verdient bijna 40.000 euro per maand, maar de zorgen van
gewone mensen lijken haar niet te beroeren: Christine Lagarde (65) doet de rentes,
lonen en spaargelden en pensioenen wegsmelten”, schrijft Bild, dat eerder ook al het onverwachte vertrek van de Duitse
hardliner Jens
Weidmann “een catastrofe” noemde.
Hoge inflatie is gunstig voor
overheden met een hoge staatsschuld, omdat dan die schuld dan in reële termen
minder zwaar gaat wegen en makkelijker af te betalen is. Wat de Duitse
commentatoren vrezen is dat de Duitse spaarder geslachtofferd wordt voor de
belangen van de “Latijnse”
eurolanden met een hoge staatsschuld.
Source: BusinessAM
Schaduwinflatie: De inflatie waarover niemand spreekt die een zware hypotheek legt op de toekomst van onze maatschappij
Vandaag ervaren we niet alleen een forse stijging van de prijs van vele goederen, maar we merken ook dat heel wat diensten voor dezelfde prijs eigenlijk niet meer dezelfde service geven: schaduwinflatie. Deze kwaliteitsdaling van dezelfde dienst staat niet vervat in de maandelijkse cijfers. Het dalende niveau van dienstverlening in de restaurants en cafés is één zaak, maar we maken dezelfde daling mee in existentiële sectoren zoals de zorg en het onderwijs. We zitten dan ook in alarmfase 1.
De verrassende keerzijde van inflatie
Inflatie heeft corona zo goed als vervangen als woord van het jaar 2021. Iedereen heeft er vandaag de mond van vol. Inflatie heeft echter twee kanten. Je kan meer betalen voor hetzelfde goed maar je kan ook hetzelfde betalen voor een inferieur goed of dienst. Economen noemen dit schaduwinflatie. Dit laatste fenomeen is sinds enkele maanden een feit. De dienstverlening boert met rasse schreden achteruit, voornamelijk door een tekort aan geschikt personeel in dienstverlenende sectoren zoals horeca, onderwijs, zorg en de reisindustrie.
Scherpe prijsstijgingen voor goederen
Inflatie is zeer gemakkelijk te begrijpen, omdat we dit economisch fenomeen elke dag in onze portefeuille voelen. De oorzaken daarentegen zijn zodanig complex dat economen nu al maanden bikkelen over het feit of deze inflatie tijdelijk of permanent is. Dat debat is voor een andere keer.
Wat wel als een paal boven water staat, is dat de inflatie echt buitengewone proporties aanneemt, een fenomeen dat we in sinds de oliecrisis in de jaren zeventig van vorige eeuw niet meer gekend hebben. In de VS naderen we nu de kaap van 6 procent, maar ook in België scheert de inflatie nieuwe toppen met een voorlopige piek van meer dan 4 procent in oktober 2021. Een gevolg van de sterk stijgende energieprijzen. Vertragende factoren zoals de stijging van de huurprijzen die zich vertalen in hogere huurprijzen, een tekort aan chips die in 2022 zullen leiden tot fors hogere kosten voor elektronica, zullen als accelerator dienen voor een verdere toename van inflatie volgend jaar. Voeg daar nog de toenemende arbeidskost aan toe als gevolg van de indexsprong die er weer aankomt én voor de eerste keer in twintig jaar de toegenomen macht van “witteboord-medewerkers”, en we staan voor een gevaarlijke economische cocktail die onze economie dreigt te destabiliseren.
Maar schijnbaar geen inflatie voor diensten
Opvallend in deze cijfers is dat diensten zoals cultuur en recreatie, zorg , onderwijs, hotels, horeca en reizen ervoor zorgen dat de inflatie niet nog verder toeneemt.
Maar hier wringt het schoentje. Iedereen heeft het zelf al meegemaakt of er iets over gelezen. De restaurateurs vinden geen geschoolde koks, het is smeken om schoonmaakpersoneel te vinden, vrachtwagenchauffeurs worden fortuinen aangeboden. Dit alles betekent dat het serviceniveau van de geboden diensten sinds enkele maanden fameus zakt.
De lat voor sollicitanten ligt tien centimeter onder de grond
Laten we één voorbeeld nemen. De media hebben al uitvoerig bericht over het schrijnend tekort aan personeel én vooral competent personeel in de horeca. Verhalen waar sollicitanten niet opdagen, hoge eisen stellen en eigenlijk amper hun job kunnen, zijn schering en inslag. Eugene Haesaerts van het Antwerpse restaurant Ciro’s getuigde recent in De Morgen: ”de lat voor sollicitanten ligt tegenwoordig tien centimeter onder de grond”. En ook sterrenkok Sergio Herman uitte zijn frustratie over het feit dat hij geen gemotiveerd en competent personeel vindt.
De inventieve horeca-uitbater
Ondertussen moeten zij wel vooruit. De manier waarop dit probleem wordt opgelost is niet alleen door prijsverhogingen, maar ook én vooral door de vermindering van de geboden service.
Restaurateurs en caféhouders zijn inventief en lossen dit als volgt op:
- ze sluiten (een gedeelte van) het terras of geven geen service meer op het terras. Je moet zelf naar de toog voor je bestelling.
- ze reduceren het aantal openingsuren of het aantal openingsdagen.
- ze krimpen de menukaart in wat het aantal keuzes vermindert.
- ze nemen niet geschoold personeel aan waaraan je zelf moet uitleggen wat een witbier is.
- ze laten minder obers en koks werken zodat de wachttijden voor elke bestelling schromelijk oplopen.
Binnenkort zullen misschien wel restaurants ontstaan waar je best zelf aan het fornuis gaat staan. Het komt er alvast op neer dat we nu eigenlijk meer betalen voor een inferieure dienst, inflatie dus.
Deze inflatie staat niet in de cijfers
En laat die servicevermindering nu net iets zijn dat niet in de cijfers staat. Voor goederen daarentegen wordt hier wel mee rekening gehouden omdat dit tastbaarder is. In de huidige korf zit niet meer dezelfde televisie als deze van tien jaar geleden. De kwaliteitsverbetering wordt over de jaren heen wel meegenomen. Dit is niet het geval voor diensten, een absoluut essentieel onderscheid dat iedereen moet begrijpen.
In de Verenigde Staten zijn hierover iets meer data beschikbaar. De New York Times analyseerde data rond consumententevredenheid in de horeca en kwam tot de vaststelling dat in alle domeinen, van bediening tot het sanitair onderhoud, de cijfers een duik nemen, dit laatste bijvoorbeeld met 4.2% in één jaar tijd. Wat callcenters betreft, slaagden Amerikanen er slechts in in 57% van de gevallen binnen de 5 minuten een operator aan de lijn te krijgen, tegenover 68% in 2018.
De echte inflatiecrisis
Dat we soms een half uur moeten wachten om een biertje te krijgen, is nog niet zo levensbedreigend maar helemaal anders wordt het bij het tekort aan zorgpersoneel en het absoluut catastrofaal gebrek aan leerkrachten, laat staan uitstekende leerkrachten. Vandaag zie je die inflatie, met name meer betalen voor een inferieure dienst, in het feit dat heel wat kinderen zich moeten bezighouden tijdens de lesuren zonder de aanwezigheid van een leraar. Dit is een dramatische toestand.
Alle steun aan onze ministers van onderwijs en zorg
Hoewel we dit allemaal wel beseffen, is het minder tastbaar omdat we dit niet in maandelijkse cijfers op ons bord krijgen. De stijging van energieprijzen daarentegen wel en daar kunnen we dan ook als maatschappij op reageren door bijvoorbeeld lagere inkomens extra te subsidiëren.
We moeten echter meer dan ooit werk maken van een paar kernberoepen en deze zo aantrekkelijk mogelijk maken. De inspanningen van Ben Weyts zijn dan ook meer dan ooit toe te juichen om te trachten ons onderwijs terug op een hoog niveau te krijgen. Dit zal dan weer zorgen voor inflatie, door stijging van de lonen maar dit is alvast een betere inflatie dan de inflatie als gevolg van inferieure diensten.
De auteur Xavier Verellen is zaakvoerder van QelviQ, een Internet of Things-bedrijf in de wijnsector (www.qelviq.com)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Oud-staatssecretaris: groot deel van de steun aan Oekraïne is VERDUISTERD
Het geld dat de regering-Biden de afgelopen jaren naar Oekraïne heeft gestuurd, is grotendeels verduisterd. Dat beweert althans de Poolse ou...
