De westerse overtuiging dat de kwetsbaarheid van Rusland te verklaren is doordat het land afstand neemt van de 'Anglo' economische doctrines, getuigt van wensdenken.
juli 13, 2023 2374 19
Afbeelding: © Strategic Culture Foundation
De chaos die
westerse ‘experts’ verwachtten,
“met libidineuze opwinding”, die zich in Rusland zou ontvouwen “en waarvan
zeker was dat “Russen … Russen zouden doden”, en waarbij Poetin zich
“waarschijnlijk ergens zou verstoppen”, – kwam er ook – behalve dat het
explodeerde in Frankrijk, waar het niet verwacht werd, met Macron in de touwen
in plaats van Poetin in Moskou, schrijft Alastair
Crooke.
Er valt veel te destilleren uit deze interessante omkering van verwachtingen en gebeurtenissen – uit een verhaal van twee heel verschillende opstanden:
Op zaterdagmiddag, nadat Prigozhin Rostov had bereikt, bereikte het
nieuws de VS dat Prigozhin een deal had gesloten met president Loekasjenko om
zijn protest te beëindigen en naar Wit-Rusland te gaan. Zo eindigde een
grotendeels bloedeloze affaire. Er kwam geen steun voor Prigozhin, noch van de
politieke klasse, noch van het leger. Het Westerse establishment stond
versteld; hun verwachtingen leken binnen enkele uren op onverklaarbare wijze de
grond in te worden geboord.
Maar net zo schokkend voor het Westen waren de video’s die uit Parijs en
andere steden in Frankrijk kwamen. Auto’s in brand; politiebureaus en
gemeentegebouwen in brand; politie aangevallen en winkels op grote schaal
geplunderd en beroofd. Dit waren taferelen, alsof ze afkomstig waren uit de
“Val van het Keizerlijke Rome”.
Uiteindelijk vervaagde ook deze opstand. Toch leek het in niets op de
verbleking van de Prigozhin “muiterij”, die eindigde met een show van steun
voor de Russische staat op zich, en voor president Poetin persoonlijk.
In de Franse opstand werd precies niets “opgelost” – de staat wordt in
zijn huidige vorm gezien als “niet meer te verhelpen”: geen republiek meer. En
de persoonlijke status van president Macron werd verguisd, mogelijk zelfs
onherstelbaar.
Anders dan in het Russische geval zag de Franse president dat een groot
deel van de politie zich tegen hem keerde (waarbij de politiebond een
verklaring uitgaf die riekte naar een dreigende burgeroorlog, waarbij de
relschoppers als “ongedierte” werden bestempeld). Hoge generaals van het leger
waarschuwden Macron ook om “grip te krijgen” op de situatie, of anders zouden
zij gedwongen worden om het te doen.
Het was duidelijk – al was het maar voor negen dagen – dat de middelen
om de staat te handhaven het staatshoofd de rug hadden toegekeerd. De
geschiedenis leert ons dat een leider die de steun van zijn handhavers heeft
verloren, die misschien ook snel verliest (bij de volgende opstand).
Deze muiterij van de banlieues wordt al te gemakkelijk afgedaan als een
oude wond van Algerijnse/Marokkaanse oorsprong die voor de zoveelste keer weer
de kop opsteekt. Het is waar dat de moord op een jonge man van Noord-Afrikaanse
afkomst de onmiddellijke aanleiding was voor rellen in verschillende steden –
allemaal binnen een uur in rep en roer.
Voor degenen die graag een bredere betekenis willen wegwuiven (ondanks
eerdere massaprotesten die niet van de banlieusards waren), wordt het
weggewuifd met gemompel over hoe de Fransen op de een of andere manier geneigd
zijn om de straat op te gaan.
Eerlijk gezegd is het onderliggende probleem dat Frankrijk zojuist
onthulde de pan-Europese crisis – die al lang aan het broeien is – waarvoor
geen kant-en-klare oplossingen bestaan. Het is een crisis die heel Europa
bedreigt.
Commentatoren suggereren echter al snel dat straatprotesten (zoals die
in Frankrijk) geen bedreiging kunnen vormen voor een Europese staat – de
protesten daar waren diffuus en zonder politieke kern.
Stephen Kotkin schreef echter het boek Uncivil Society als antwoord op
de heersende mythe dat zonder een georganiseerde parallelle burgermaatschappij,
die zich verzet tegen het regime en het uiteindelijk verdringt, de EU-staten
volkomen veilig zijn en gewoon door kunnen gaan met het negeren van de
volkswoede.
De stelling van Kotkin is dat communistische regimes niet alleen
onverwachts en in principe van de ene op de andere dag ten val kwamen, en (behalve
in Polen) zonder dat er enige georganiseerde oppositie bestond. Het is een
complete mythe dat het communisme viel als gevolg van een oppositie van de
burgermaatschappij, schrijft hij. De mythe blijft echter, in een Westen dat
druk bezig is met het creëren van oppositionele burgermaatschappijen ter
bevordering van hun doelstellingen om het regime te veranderen.
De enige georganiseerde structuur in communistisch Oost-Europa was de
heersende Nomenklatura. Kotkin schat deze heersende technocratische bureaucratie
op zo’n vijf tot zeven procent van de bevolking. Deze mensen hadden dagelijks
contact met elkaar en vormden de coherente entiteit die de werkelijke macht
had. Ze leefden in een bevoorrechte parallelle realiteit, volledig afgesneden
van de wereld om hen heen, die elk aspect van het leven in zijn eigen voordeel
dicteerde – totdat het dat op een dag niet meer deed. Het was deze technocratie
die in 1989 ineenstortte.
Waardoor vielen deze staten plotseling? Het korte antwoord van Kotkin is
een cascade-effect van falend vertrouwen: een “politieke bankrun”. En de
cruciale gebeurtenis in de omverwerping van alle communistische regeringen was
straatprotest. De gebeurtenissen van 1989 deden het hele Westen dan ook
versteld staan vanwege het gebrek aan georganiseerde politieke oppositie.
Het punt hier is natuurlijk dat de Europese technocratie van vandaag, in
haar extreme gender, diversiteit en Groen parallelle realiteit (met die van de
meeste Europeanen), zelfvoldaan aanneemt dat ze met de controle over over het
Narratief protest kan onderdrukken en verder kan gaan met het opleggen van een
World Economic Forum toekomst die nationale identiteiten en culturen
ongehinderd uitwist.
Wat er in Frankrijk gebeurt – in verschillende vormen – is precies “een
politieke bankrun” op de Franse president. En wat er in Frankrijk gebeurt, kan
zich echter verspreiden …
Natuurlijk hadden er al eerder straatprotesten plaatsgevonden in
communistische staten. Wat in 1989 anders was, zo stelt Kotkin, was de extreme
kwetsbaarheid van het regime. De twee directe drijfveren – afgezien van
eenvoudige incompetentie en sclerose – waren de weigering van Michail
Gorbatsjov (net als Macron tijdens deze recente opstand) om een hardhandig
optreden te ondersteunen, plus het falende economische Ponzi-systeem waarin al
deze staten verwikkeld waren (harde valuta lenen van het Westen om hun
economieën overeind te houden).
Hier kunnen we inzicht krijgen in waarom de recente gebeurtenissen in
Frankrijk zo ernstig zijn, en een bredere impact hebben. Want pervers genoeg
bewandelt Europa in wezen hetzelfde pad (met westerse kenmerken) als
Oost-Europa bewandelde.
Aan het einde van de twee wereldoorlogen zochten de West-Europeanen naar
een rechtvaardigere samenleving (de industriële samenleving die aan de oorlogen
voorafging was eerlijk gezegd feodaal en wreed). De Europeanen wilden een
nieuwe overeenkomst die ook voor de minder bedeelden zorgde. Men wilde niet per
se socialisme, hoewel sommigen duidelijk wel communisme wilden. In wezen ging
het om het herinvoeren van enkele ethische waarden in een amorele laissez-faire
economische sfeer.
Het pakte niet goed uit. Het systeem werd steeds groter, totdat de
westerse staten zichzelf niet meer konden veroorloven. De schulden rezen de pan
uit. En toen, in de jaren ’80, werd een schijnbare “remedie” – geïmporteerd van
de Chicago School van neoliberale ijveraars, die de uitputting van de sociale
infrastructuur en de financialisering van de economie predikten – op grote
schaal aangenomen.
De proselieten uit Chicago zeiden tegen premier Thatcher dat ze moest
stoppen met het bouwen van schepen of het produceren van auto’s – dat was voor
Azië. De “financiële dienstenindustrie” was de kip die in de toekomst de gouden
eieren zou leggen.
Het middel bleek “erger dan de kwaal”. Paradoxaal genoeg was de fout in
dit zich ontvouwende economische raadsel al in de negentiende eeuw opgemerkt
door Friedrich List en de Duitse School voor Economie. Hij zag de fout in het
“Anglo”, op schulden gebaseerde, op consumptie gebaseerde model: Dat (in een
notendop) het welzijn en de algehele welvaart van een samenleving niet worden
bepaald door wat de samenleving kan kopen, maar door wat ze kan maken.
List voorspelde dat een kapseizen naar prioriteit voor consumptie –
boven aandacht voor het opbouwen van de reële economie – onvermijdelijk zou
leiden tot een verzwakking van de reële economie: Naarmate consumptie en een
kortstondige financiële en dienstensector de “zuurstof” van nieuwe
investeringen uit de productie van echte output (die nog steeds nodig is om
importen te betalen) zoog, zou de reële economie verdorren.
De zelfredzaamheid zou afbrokkelen, en een krimpende basis van echte
welvaartscreatie zou steeds kleinere aantallen mensen met adequaat betaalde
banen ondersteunen. En steeds grotere schulden zouden nodig zijn om een
krimpende groep productief werkenden in leven te houden. Dit is het “Verhaal
van Frankrijk”.
In de V.S. worden vandaag de dag bijvoorbeeld officieel 6,1 miljoen
Amerikanen als werkloos opgegeven; maar 99,8 miljoen Amerikanen in de werkende
leeftijd worden beschouwd als “niet actief in het arbeidsproces”. In totaal
hebben dus 105 miljoen Amerikanen in de werkende leeftijd vandaag geen baan.
Dit is dezelfde “val” die Frankrijk (en een groot deel van Europa)
treft. De inflatie stijgt; de reële economie krimpt; en de goedbetaalde
werkgelegenheid krimpt – op hetzelfde moment dat de ondersteunende structuur is
uitgehold (om ideologische redenen).
Het ziet er somber uit. De piek in immigratie naar Europa verergert het
probleem. Iedereen kan dat zien, behalve de Europese Nomenklatura die in
ideologische “open samenleving” ontkenning blijven.
Hier wringt de schoen: er zijn geen oplossingen. Het ongedaan maken van
de structurele tegenstrijdigheden van dit Chicagomodel gaat de huidige westerse
politieke capaciteiten te boven.
Links heeft geen oplossing en rechts mag geen mening hebben – Zugzwang
(schaakmat).
Dat brengt ons terug bij het “verhaal van twee steden”, en hun zeer
verschillende ervaringen met opstanden: In Frankrijk is er geen oplossing. In
Rusland hadden Poetin en miljoenen anderen tijdens de Jeltsin-jaren de
“schoktherapie” van prijsbevrijding en hyperfinancialisme ondergaan.
En Poetin “snapte” het. Zoals List voorzag, erodeerde het
“Anglo”-gefinancialiseerde model de nationale zelfredzaamheid en verkleinde het
de basis van echte welvaartscreatie, die de banen verschafte die nodig waren om
de Russische bevolking van werk te voorzien.
Veel mensen verloren hun baan tijdens de Jeltsin-jaren; ze werden niet
betaald; en zagen de reële waarde van hun inkomsten kelderen – terwijl
oligarchen schijnbaar uit het niets verschenen om elke instelling die waarde
had te plunderen. Er was hyperinflatie, gangsterpraktijken, corruptie,
valutarisico’s, kapitaalvlucht, wanhopige armoede, toenemend alcoholisme,
afnemende gezondheid en vulgair en verkwistend vertoon van rijkdom door de
superrijken.
De belangrijkste invloed op Poetin kwam echter van president Xi. Deze
had in een scherpe analyse getiteld “Waarom viel de Sovjet-Unie uiteen?” duidelijk
gemaakt dat de Sovjet-Unie de geschiedenis van de CPSU van Lenin en Stalin
afwees “om chaos te veroorzaken in de Sovjetideologie en om historisch
nihilisme te bedrijven”.
Xi stelde dat, gezien de twee polen van ideologische antinomie – die van
de Anglo-Amerikaanse constructie aan de ene kant, en de leninistische
eschatologische kritiek op het westerse economische systeem aan de andere kant
– de Sovjet “heersende lagen niet meer geloofden” in de laatste, en bijgevolg
waren afgegleden naar een staat van nihilisme (met de spil naar de westerse
liberaal-markt ideologie van het Gorbatsjov-Yeltsin tijdperk).
Xi’s punt was duidelijk: China had deze omweg nooit gemaakt. Eenvoudig
gezegd, voor Xi was het economische debacle van Jeltsin het resultaat van de
wending naar het westerse liberalisme. En Poetin was het daarmee eens.
In de woorden van Poetin is China “er naar mijn mening op de best
mogelijke manier in geslaagd om de hefbomen van het centrale bestuur te
gebruiken (voor) de ontwikkeling van een markteconomie … De Sovjet-Unie deed
dit niet, en de resultaten van een ineffectief economisch beleid beïnvloedden
de politieke sfeer.”
Maar dat is precies wat Rusland onder Poetin heeft gecorrigeerd. Door de
ideologie van Lenin te mengen met de economische inzichten van List (een
volgeling van List, graaf Sergei Witte was premier in het 19e eeuwse Rusland)
is Rusland zelfvoorzienend geworden.
Het Westen ziet dit niet zo. Het Westen blijft Rusland zien als een
fragiele, broze staat, die financieel zo onder druk staat dat elke ommekeer in
de Oekraïense strijd zou kunnen leiden tot een paniekerige financiële
ineenstorting (zoals in 1998) en politieke anarchie in Moskou, vergelijkbaar
met het tijdperk Jeltsin.
Op basis van deze foutieve, absurde analyse lanceerde het Westen de
oorlog tegen Rusland via Oekraïne. De oorlogsstrategie was altijd gebaseerd op
de politieke en economische kwetsbaarheid van Rusland (en een leger dat vastzat
in rigide commandostructuren in Sovjetstijl).
De oorlog kan voor een niet onbelangrijk deel worden toegeschreven aan
dit onbegrip van Xi en Poetins sterke overtuiging dat de verwoesting door
Jeltsin het onvermijdelijke resultaat was van de wending naar het westerse
liberalisme. En dat dit gebrek een gezamenlijke correctie vereiste, wat Poetin
naar behoren deed – maar wat het Westen niet opmerkte.
De VS volhardt echter, tegen alle bewijzen in, in de overtuiging dat de
inherente kwetsbaarheid van Rusland wordt verklaard door het feit dat het land
zich afkeert van de “Anglo” economische doctrines. Dit weerspiegelt westers
wensdenken.
De meeste Russen, aan de andere kant, schrijven de veerkracht van
Rusland in het aangezicht van een gecombineerde westerse financiële aanval toe
als verklaarbaar, omdat Poetin Rusland grotendeels naar zelfredzaamheid had
geleid, buiten de door de VS gedomineerde westerse economische sfeer.
De paradox is dus verklaard: Tegenover de “opstand” van Prigozhin
spraken de Russen hun vertrouwen en steun uit voor de Russische staat. Terwijl
in de Franse opstand het volk zijn ongenoegen en woede uitte over de “val”
waarin het zich bevindt. De politieke run op de Macron “bank” is begonnen.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/een-verhaal-van-twee-steden-moskou-parijs/
