februari 6, 2023 13813 38
© Daniel Paquet (CC BY 2.0)
Scott Adams is
de maker van de beroemde strip Dilbert. Het is een strip waarvan de genialiteit
voortkomt uit nauwkeurige observatie en begrip van menselijk gedrag. Enige tijd
geleden heeft Scott deze vaardigheden aangewend om inzichtelijk en met
opmerkelijke intellectuele nederigheid commentaar te leveren op de politiek en
cultuur van ons land, schrijft Robin
Koerner.
Zoals veel andere commentatoren, en op basis van zijn eigen analyse van het bewijsmateriaal waarover hij beschikt, koos hij voor het Covid-“vaccin”.
Onlangs plaatste
hij echter een video over dit onderwerp die op de sociale
media circuleert. Het was een mea culpa waarin hij verklaarde: “De ongevaccineerden zijn de winnaars,” en, tot zijn grote krediet, “Ik wil uitzoeken hoe zoveel van mijn lezers het juiste antwoord kregen
over het “vaccin” en ik niet.”
“Winnaars” was misschien een beetje gekscherend: hij lijkt te bedoelen
dat de “ongevaccineerden” zich geen zorgen hoeven te maken over de gevolgen op
lange termijn van het “vaccin” in hun lichaam hebben, aangezien er nu genoeg
gegevens over het gebrek aan veiligheid van de “vaccins” zijn verschenen om aan
te tonen dat de keuze om niet te worden “gevaccineerd” op grond van de risico’s
gerechtvaardigd is voor personen zonder comorbiditeiten.
Wat volgt is een persoonlijke reactie aan Scott, waarin wordt uitgelegd
hoe de afweging van de destijds beschikbare informatie één persoon – mij –
ertoe bracht het “vaccin” af te wijzen. Het is niet bedoeld om te impliceren
dat iedereen die het “vaccin” accepteerde een verkeerde beslissing nam, of dat
iedereen die het afwees dat om goede redenen deed.
1. Sommige mensen hebben gezegd dat het “vaccin” inderhaast is
ontwikkeld. Dat kan al dan niet waar zijn. Veel van het onderzoek naar
mRNA-“vaccins” was al jarenlang gedaan, en coronavirussen als klasse zijn goed
begrepen, dus het was op zijn minst mogelijk dat slechts een klein deel van de
ontwikkeling van het “vaccin” overhaast was.
Het veel belangrijkere punt was dat het “vaccin” werd uitgerold zonder langdurige tests. Daarom waren er twee mogelijkheden. Ofwel kon er geen betrouwbare
bewering worden gedaan over de veiligheid op lange termijn van het “vaccin”,
ofwel was er een verbazingwekkend wetenschappelijk argument voor een eenmalige
theoretische zekerheid over de veiligheid op lange termijn van dit “vaccin”.
Dat laatste zou zo buitengewoon zijn dat het (voor zover ik weet) zelfs een
primeur zou kunnen zijn in de geschiedenis van de geneeskunde. Als dat het
geval was, zouden de wetenschappers er allemaal over gesproken hebben; dat was
niet het geval. Daarom werd de meer voor de hand liggende, eerste stand van
zaken verkregen: er kon niets met zekerheid worden beweerd over de veiligheid
op lange termijn van het “vaccin”.
Aangezien de veiligheid van het “vaccin” op lange termijn een
theoretische gok was, kon het niet te kwantificeren risico op lange termijn om
het te nemen alleen worden gerechtvaardigd door een extreem hoog zeker risico
om het niet te nemen. Bijgevolg kon een moreel en wetenschappelijk argument alleen worden aangevoerd voor
het gebruik ervan door personen met een hoog risico op ernstige ziekte bij
blootstelling aan COVID. Zelfs de allereerste
gegevens toonden onmiddellijk aan dat ik (en de overgrote meerderheid van de
bevolking) niet tot die groep behoorde.
Dat men bleef aandringen op de uitrol van het “vaccin” over de hele
bevolking, terwijl uit de gegevens bleek dat degenen zonder comorbiditeiten
weinig risico liepen op ernstige ziekte of overlijden door COVID, was daarom op
het eerste gezicht immoreel en onwetenschappelijk. Het argument dat de verminderde
overdracht van niet-kwetsbare naar kwetsbare personen het gevolg was van
massale “vaccinatie” kon alleen standhouden als de veiligheid van het “vaccin” op lange termijn
was vastgesteld, wat niet het geval was. Gezien
het gebrek aan bewijs voor de veiligheid op lange termijn, bracht het massale
“vaccinatiebeleid” duidelijk jonge of gezonde levens in gevaar om oude en
ongezonde levens te redden. De beleidsmakers erkenden dit niet eens, toonden zich niet bezorgd
over de zware verantwoordelijkheid die zij op zich namen door mensen bewust in
gevaar te brengen, en gaven niet aan hoe zij de risico’s hadden afgewogen
voordat zij tot hun beleidsstandpunten kwamen. Alles bij elkaar was dit een zeer sterke reden om het beleid of de
mensen die het bepalen niet te vertrouwen.
Als de gok met de gezondheid en het leven van mensen door het dwingende
“vaccinatie”-beleid was genomen na een adequate kosten-batenanalyse, dan zou
die beslissing op zijn minst een moeilijke beslissing zijn geweest. Elke
eerlijke presentatie ervan zou de dubbelzinnige taal van risico-afweging en de
publieke beschikbaarheid van informatie over hoe de risico’s werden afgewogen
en de beslissing werd genomen, hebben omvat. In feite was de taal van de beleidsmakers oneerlijk eenduidig en
het advies dat zij gaven suggereerde geen enkel risico van het nemen van het
“vaccin”. Dit advies was simpelweg onjuist (of, zo u
wilt, misleidend) op basis van de toenmalige gegevens, omdat het niet
gekwalificeerd was.
2. Gegevens die
het COVID-beleid niet ondersteunden, werden actief en massaal onderdrukt. Dit verhoogde de lat van voldoende bewijs voor zekerheid dat het
“vaccin” veilig en werkzaam was. Volgens het voorgaande werd de lat niet
gehaald.
3. Eenvoudige
analyses van zelfs de eerste beschikbare gegevens toonden
aan dat het
establishment bereid was om veel meer schade aan te richten in termen van
mensenrechten en besteding van publieke middelen om een COVID-dood te voorkomen
dan enig ander soort dood. Waarom deze
disproportionaliteit? Een verklaring voor deze overreactie was nodig. De
vriendelijkste gok naar de oorzaak was “goede oude, eerlijke paniek”. Maar als
een beleid wordt gedreven door paniek, dan wordt de lat om mee te doen nog
hoger gelegd. Een minder vriendelijke veronderstelling is dat er onuitgesproken
redenen waren voor het beleid, in welk geval het “vaccin” duidelijk niet te
vertrouwen was.
4. De angst had duidelijk een gezondheidspaniek en een morele paniek,
of massale
vormingspsychose veroorzaakt. Dat bracht vele zeer sterke
cognitieve vooroordelen en natuurlijke menselijke neigingen tegen rationaliteit
en proportionaliteit in het spel. Het bewijs van deze vooroordelen was overal te vinden; het omvatte het verbreken van hechte familie- en
verwantschapsrelaties, de slechte behandeling van mensen door anderen die
vroeger volkomen fatsoenlijk waren, de bereidheid van ouders om hun kinderen
ontwikkelingsschade toe te brengen, oproepen tot grootschalige schendingen van
rechten die werden gedaan door grote aantallen burgers van voorheen vrije
landen zonder enige duidelijke bezorgdheid over de gruwelijke implicaties van
die oproepen, en de onverbloemde, zelfs angstige, naleving van beleid dat bij
psychologisch gezonde individuen de lachlust zou moeten opwekken (zelfs als het
noodzakelijk of gewoon nuttig was geweest). In de greep van een dergelijke
paniek of massapsychose komt de bewijslast voor extreme beweringen (zoals de
veiligheid en morele noodzaak om zichzelf te injecteren met een vorm van
gentherapie die niet op lange termijn is getest) nog hoger te liggen.
5. De bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de productie en
uiteindelijk profiteren van de “vaccinatie” kregen juridische immuniteit. Waarom zou een regering dat doen als ze echt gelooft dat het “vaccin”
veilig is en er vertrouwen in wil wekken? En waarom zou ik iets in mijn lichaam
stoppen waarvan de overheid heeft besloten dat het mij schade kan berokkenen
zonder dat ik enige vorm van juridisch verhaal heb?
6. Als de “vaccin”-sceptici het bij het verkeerde eind hadden, zouden er
nog steeds twee goede redenen zijn om hun gegevens of standpunten niet te
onderdrukken. Ten eerste zijn wij een liberale democratie die de vrijheid van
meningsuiting als een grondrecht beschouwt, en ten tweede zou kunnen worden
aangetoond dat hun gegevens en argumenten onjuist zijn. Het feit dat de
machthebbers besloten onze fundamentele waarden te schenden en de discussie te
onderdrukken, roept de vraag op “Waarom?”. Die werd niet bevredigend
beantwoord, behalve: “Het is gemakkelijker voor hen om hun mandaten op te
leggen in een wereld waar mensen niet van mening verschillen:” maar dat is
eerder een argument tegen naleving dan vóór naleving. Informatie a priori
onderdrukken suggereert dat de informatie overtuigingskracht heeft. Ik wantrouw
iedereen die mij wantrouwt om te bepalen welke informatie en argumenten goed en
welke slecht zijn als het om mijn gezondheid gaat – vooral als de mensen die
censuur propageren hypocriet handelen tegen hun verklaarde overtuigingen geïnformeerde toestemming en lichamelijke
autonomie in.
7. De PCR-test werd voorgesteld als de “gouden standaard” voor de diagnose van
COVID. Als men even leest hoe de PCR-test werkt, blijkt dat dit niet het geval is. Het gebruik ervan voor diagnostische doeleinden is eerder een kunst
dan wetenschap, om het vriendelijk uit te drukken. Kary Mullis, die in 1993 de
Nobelprijs voor Scheikunde won voor de uitvinding van de PCR-techniek, riskeerde zijn carrière door
dit te zeggen toen men probeerde deze te gebruiken als diagnostische test voor
HIV om een massaprogramma te rechtvaardigen waarbij experimentele
anti-retrovirale geneesmiddelen werden toegediend aan vroege AIDS-patiënten,
wat uiteindelijk tienduizenden mensen het leven kostte. Dit roept de vraag op:
“Hoe gaan de mensen die de gegevens genereren die we elke avond op het nieuws
zagen en die werden gebruikt om het massale “vaccinatiebeleid” te
rechtvaardigen, om met de onzekerheid rond diagnoses op basis van PCR?”. Als u
geen bevredigend antwoord hebt op deze vraag, moet uw lat voor het nemen van
het risico van “vaccinatie” opnieuw omhoog. (Op persoonlijke titel, om een
antwoord te krijgen voordat ik besliste of ik me zou laten “vaccineren”, heb ik
precies deze vraag via een vriend naar een epidemioloog van Johns Hopkins
gestuurd. Die epidemioloog, die persoonlijk betrokken was bij het genereren van
de actuele gegevens over de wereldwijde verspreiding van de pandemie,
antwoordde slechts dat hij/zij werkt met de gegevens die hij/zij krijgt en geen
vraagtekens zet bij de nauwkeurigheid ervan of de wijze waarop ze tot stand
zijn gekomen. Met andere woorden, de reactie op de pandemie was grotendeels
gebaseerd op gegevens die werden gegenereerd door processen die door de makers
van die gegevens niet werden begrepen of zelfs in twijfel werden getrokken).
8. Om het laatste punt te veralgemenen: een vermeende sluitende bewering van iemand die
zijn bewering aantoonbaar niet kan staven, moet worden afgewezen. In het geval van de COVID-pandemie hadden bijna alle mensen die
deden alsof het “vaccin” veilig en doeltreffend was geen fysiek of informatief
bewijs voor de beweringen over veiligheid en doeltreffendheid buiten het
veronderstelde gezag van andere mensen die ze maakten. Dit omvat veel medische
professionals – een probleem dat werd aangekaart door sommigen van hen (die in
veel gevallen werden gecensureerd op social media en zelfs hun baan of
licenties verloren). Iedereen kon de infografieken van de CDC over mRNA-“vaccins”
lezen en, zonder wetenschapper te zijn, voor de hand liggende “Maar wat als…?”
vragen genereren die aan deskundigen konden worden gesteld om zelf na te gaan
of de pushers van de “vaccins” persoonlijk zouden instaan voor de veiligheid
ervan. Het CDC bracht bijvoorbeeld een infographic uit waarin het volgende
stond.
“Hoe werkt het vaccin?”
Het mRNA in het vaccin leert uw cellen hoe ze kopieën van het
spike-eiwit moeten maken. Als u later aan het echte virus wordt blootgesteld,
zal uw lichaam het herkennen en weten hoe het het moet bestrijden. Nadat het
mRNA de instructies heeft gegeven, breken uw cellen het af en ruimen het op.”
Allemaal goed en wel. Hier zijn enkele voor de hand liggende vragen om
te stellen, dan. “Wat gebeurt er als de instructies die aan de cellen worden
geleverd om het spike-eiwit te genereren, niet zoals bedoeld uit het lichaam
worden verwijderd? Hoe kunnen we er zeker van zijn dat zo’n situatie zich nooit
zal voordoen?” Als iemand deze vragen niet kan beantwoorden, en hij bevindt
zich in een politieke of medische positie, dan toont hij zich bereid om
potentieel schadelijk beleid door te drukken zonder de risico’s ervan te
overwegen.
9. Gezien al het bovenstaande zou een serieus persoon op zijn minst
moeten letten op gepubliceerde gegevens over veiligheid en werkzaamheid
naarmate de pandemie voortschreed. De Six-month
Safety and Efficacy Study van Pfizer was opmerkelijk. Het zeer grote aantal auteurs ervan was opmerkelijk en hun samenvattende
bewering was dat het geteste vaccin effectief en veilig was. De gegevens in de
paper toonden echter meer sterfgevallen per hoofd in de “gevaccineerde” groep
dan in de “ongevaccineerde” groep.
Hoewel dit verschil niet statistisch vaststelt dat de prik gevaarlijk of
ondoeltreffend is, waren de gegenereerde gegevens duidelijk in overeenstemming
met (laten we het vriendelijk zeggen) de onvolledige veiligheid van het
“vaccin” – in strijd met de samenvatting op de voorpagina. (Het is bijna alsof
zelfs professionele wetenschappers en clinici vooringenomenheid en gemotiveerde
redeneringen vertonen wanneer hun werk gepolitiseerd wordt). Op zijn minst kon
een leek zien dat de “samenvattende bevindingen” de gegevens oprekten, of op
zijn minst een opmerkelijk gebrek aan nieuwsgierigheid toonden betreffende de gegevens – vooral gezien wat er op het spel stond en de enorme
verantwoordelijkheid om iemand iets ongetests in zijn lichaam te laten stoppen.
10. Na verloop van tijd werd het heel duidelijk dat sommige informatieve beweringen die waren
gedaan om mensen te overtuigen zich te laten “vaccineren”, vooral door politici
en mediacommentatoren, onjuist waren. Als dat
beleid echt gerechtvaardigd was door de eerder beweerde “feiten”, dan had de
vaststelling van de onwaarheid van die “feiten” moeten leiden tot een wijziging
van het beleid of, op zijn minst, tot uitingen van opheldering en spijt van de
mensen die eerder die onjuiste maar cruciale beweringen hadden gedaan. Fundamentele morele en wetenschappelijke normen
vereisen dat personen de vereiste correcties en intrekkingen van beweringen die
beslissingen kunnen beïnvloeden die van invloed zijn op de gezondheid,
duidelijk in de notulen opnemen. Als ze dat niet doen, zijn ze niet te
vertrouwen – vooral gezien de enorme potentiële gevolgen
van hun informatieve fouten voor een steeds meer “gevaccineerde” bevolking. Dat
is echter nooit gebeurd. Als de “vaccin”-pushers te goeder trouw hadden
gehandeld, zouden we na de publicatie van nieuwe gegevens tijdens de pandemie
meerdere mea culpa’s hebben gehoord (en misschien zelfs geaccepteerd). Van
politieke functionarissen hebben we niets gehoord, wat een bijna algemeen
gebrek aan integriteit, morele ernst of zorg over de nauwkeurigheid aantoont.
Doordat de eerder door ambtenaren gedane beweringen in twijfel werden
getrokken, bleef er überhaupt geen betrouwbare zaak over aan de pro-lockdown,
pro-“vaccin” kant.
Om enkele voorbeelden te geven van beweringen die onjuist bleken door
gegevens, maar niet expliciet werden teruggenomen:
“Je krijgt geen COVID als je deze vaccinaties neemt… We zitten in een
pandemie van ongevaccineerden.” – Joe Biden;
“De vaccins zijn veilig. Ik beloof het u” – Joe Biden;
“De vaccins zijn veilig en effectief.” – Anthony Fauci.
“Onze gegevens van de CDC suggereren dat gevaccineerde mensen het virus
niet dragen, niet ziek worden – en het is niet alleen in de klinische studies,
maar het is ook in de echte wereld gegevens.” – Dr. Rochelle Walensky.
“We hebben meer dan 100.000 kinderen, wat we nooit eerder hebben gehad,
in… in ernstige toestand en velen aan de beademing.” – Rechter Sotomayer
(tijdens een zaak om de wettigheid van federale “vaccin” mandaten te bepalen)…
… en ga zo maar door.
De laatste is vooral interessant omdat deze uitspraak werd gedaan door
een rechter in een zaak van het Hooggerechtshof om de wettigheid van de
federale mandaten vast te stellen. Vervolgens bevestigde de eerder genoemde Dr.
Walensky, hoofd van het CDC, die eerder een valse verklaring had afgelegd over
de werkzaamheid van het “vaccin”, onder ondervraging dat het aantal kinderen in
het ziekenhuis slechts 3.500 bedroeg – niet 100.000.
Om het punt dat eerdere beweringen en beleid worden tegengesproken door
latere bevindingen, maar niet worden teruggedraaid, kracht bij te zetten, zei
dezelfde Dr. Walensky, hoofd van het CDC: “het overgrote aantal sterfgevallen – meer dan 75%
– deed zich voor bij mensen die ten minste vier comorbiditeiten hadden. Dit
waren dus echt mensen die om te beginnen al onwel waren.” Die verklaring ondermijnde zo volledig de hele rechtvaardiging
voor het beleid van massa-“vaccinatie” en lockdowns, dat elke intellectueel
eerlijke persoon die dat beleid steunde op dat moment zijn standpunt zou moeten
herzien. Terwijl de gewone man dat stukje informatie van het CDC misschien
gemist zou hebben, was het de eigen informatie van de regering, dus de
presidentiële man (en zijn agenten) kon het zeker niet gemist hebben. Waar
bleef de ommekeer in beleid die overeenkwam met de ommekeer in ons begrip van
de risico’s van COVID, en dus de kosten-baten balans van het niet geteste
(lange termijn) “vaccin” versus het risico van besmetting met COVID? Het is er
nooit van gekomen. Het is duidelijk dat noch de beleidsstandpunten, noch hun
veronderstelde feitelijke basis te vertrouwen waren.
11. Wat was de nieuwe wetenschap die verklaarde waarom, voor het eerst
in de geschiedenis, een “vaccin” effectiever zou zijn dan natuurlijke blootstelling en daaruit voortvloeiende
immuniteit? Waarom de urgentie om iemand die COVID heeft
gehad en nu enige immuniteit heeft, achteraf te laten “vaccineren”?
12. De algemene
politieke en culturele context waarin
de hele discussie over “vaccinatie” werd gevoerd, was zodanig dat de
bewijslast-lat voor de veiligheid en doeltreffendheid van het “vaccin” nog
verder werd verhoogd, terwijl ons vermogen om te bepalen of aan die bewijslast
was voldaan, werd verminderd. Bij elk gesprek met een “ongevaccineerde” (en als
opvoeder en leraar heb ik er heel wat meegemaakt) werd de “ongevaccineerde”
altijd in een defensieve houding geplaatst, waarbij hij zich tegenover de
“vaccin”-aanhanger moest verantwoorden alsof zijn standpunt de facto
schadelijker was dan het tegenovergestelde. In een dergelijke context is een
nauwkeurige vaststelling van de feiten bijna onmogelijk: een moreel oordeel belemmert altijd een objectieve
empirische analyse. Wanneer een onpartijdige discussie over een
kwestie onmogelijk is omdat het discours door oordelen is verzadigd, is het
bijna onmogelijk om conclusies te trekken die voldoende nauwkeurig en met
voldoende zekerheid zijn om schendingen van rechten en dwang tot medische
behandeling te bevorderen.
13. Wat analyse betreft (en Scott’s opmerking over “onze” heuristiek die
“hun” analyse verslaat), is precisie geen nauwkeurigheid. In
contexten van grote onzekerheid en complexiteit is precisie zelfs negatief gecorreleerd met
nauwkeurigheid. (Het is minder waarschijnlijk dat een preciezere
bewering juist is.) Veel van de COVID-paniek begon met modellering. Modelleren
is gevaarlijk omdat het getallen op dingen zet; getallen zijn precies en
precisie geeft een illusie van nauwkeurigheid – maar bij grote onzekerheid en
complexiteit worden de modeloutputs gedomineerd door de onzekerheden over de
inputvariabelen die zeer grote (en onbekende) bereiken hebben en de vele
veronderstellingen die zelf slechts een laag vertrouwen rechtvaardigen. Daarom
is elke geclaimde nauwkeurigheid van de output van een model nep en is de
schijnbare nauwkeurigheid alleen maar dat – schijnbaar.
We zagen hetzelfde met HIV in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw.
Modellen bepaalden toen dat tot een derde van de heteroseksuele bevolking HIV
kon krijgen. Oprah Winfrey presenteerde dat cijfer in een van haar shows en
alarmeerde de natie. De eerste industrie die wist dat dit absurd was, was de
verzekeringsindustrie toen alle verwachte faillissementen door uitbetalingen
van levensverzekeringen uitbleven. Toen de werkelijkheid niet overeenkwam met
de output van hun modellen, wisten ze dat de veronderstellingen waarop die
modellen waren gebaseerd, onjuist waren – en dat het ziektepatroon heel anders
was dan was aangegeven.
Om redenen die buiten het bestek van dit artikel vallen, had de
onjuistheid van die veronderstellingen destijds kunnen worden vastgesteld. Van
belang voor ons vandaag is echter het feit dat deze modellen hebben bijgedragen
tot het ontstaan van een hele AIDS-industrie, die mensen met HIV experimentele
antiretrovirale geneesmiddelen opdrong, ongetwijfeld in de oprechte overtuiging
dat deze geneesmiddelen hen zouden kunnen helpen. Deze medicijnen hebben
honderdduizenden mensen het leven gekost.
(Trouwens, de man die de “ontdekking” van HIV aankondigde vanuit het
Witte Huis – niet in een peer-reviewed tijdschrift – en vervolgens de enorme en
dodelijke reactie daarop in gang zette, was dezelfde Anthony Fauci die de
afgelopen jaren onze televisieschermen sierde).
14. Een eerlijke benadering van gegevens over COVID en
beleidsontwikkeling zou hebben geleid tot de dringende ontwikkeling van een
systeem om nauwkeurige gegevens te verzamelen over COVID-infecties en de
resultaten van COVID-patiënten. In plaats daarvan deden de machthebbers precies het tegenovergestelde, door
beleidsbeslissingen te nemen die bewust de nauwkeurigheid van de verzamelde
gegevens verminderden op een manier die hun politieke doelen diende. Meer bepaald 1) maakten zij geen onderscheid meer tussen sterven aan COVID en sterven
met COVID en 2) stimuleerden zij medische instellingen om sterfgevallen te identificeren
als veroorzaakt door COVID terwijl er geen klinische gegevens waren om die
conclusie te ondersteunen. (Dit gebeurde ook
tijdens de eerder genoemde HIV-paniek drie decennia geleden).
15. De oneerlijkheid van de pro-“vaccin” kant kwam aan het licht door de
herhaalde veranderingen van officiële definities van klinische termen zoals
“vaccin” waarvan de (wetenschappelijke) definities al generaties lang
vastliggen (zoals ze moeten zijn als de wetenschap haar werk nauwkeurig wil
doen: definities van wetenschappelijke termen kunnen veranderen, maar alleen
als ons begrip van hun verwijzingen verandert). Waarom veranderde de regering de betekenis van woorden in plaats van gewoon de waarheid te vertellen met dezelfde woorden
die ze vanaf het begin had gebruikt? Hun acties in dit opzicht waren volkomen
onoprecht en anti-wetenschappelijk. De bewijslast-lat schuift weer omhoog en
ons vermogen om het bewijs te vertrouwen schuift omlaag.
In zijn video (die ik bovenaan dit artikel noemde) vroeg Scott Adams:
“Hoe kon ik vaststellen dat de gegevens die [“vaccin”-sceptici] mij stuurden de
goede gegevens waren?” Dat hoefde hij niet te doen. Degenen onder ons die gelijk
hadden of “wonnen” (om zijn woord te gebruiken) hoefden alleen maar de gegevens
te accepteren van degenen die de “vaccinatie”-mandaten propageerden. Aangezien
zij het meeste belang hadden bij de gegevens die in hun richting wezen, konden
we een bovengrens stellen aan het vertrouwen in hun beweringen door die
beweringen te toetsen aan hun eigen gegevens. Voor iemand zonder
comorbiditeiten was die bovengrens nog steeds te laag om het risico van
“vaccinatie” te nemen, gezien het zeer lage risico op ernstige schade door het
oplopen van COVID-19.
In dit verband is het ook vermeldenswaard dat onder de juiste contextuele omstandigheden
afwezigheid van bewijs het bewijs van afwezigheid is. Die voorwaarden waren zeker van toepassing op de pandemie: er was
een enorme stimulans voor alle bedrijfsmedia-kanalen die het “vaccin”
propageerden om voldoende bewijs te leveren ter ondersteuning van hun
ondubbelzinnige beweringen over het vaccin en het lockdown-beleid en om degenen
die het daar niet mee eens waren te kleineren. Ze hebben dat bewijs gewoon niet
geleverd, kennelijk omdat het niet bestond. Aangezien ze het wel zouden hebben
verstrekt als het er was geweest, was het gebrek aan bewijs het bewijs van de
afwezigheid ervan.
Om al deze redenen ben ik niet langer van plan om deel te nemen aan een
vaccinatieproef, maar ben ik met open vizier een COVID-“vaccin”-scepticus
geworden. Ik geloof over het algemeen in nooit “nooit” zeggen, dus ik wachtte
tot de vragen en kwesties die hierboven aan de orde zijn gesteld, waren beantwoord
en opgelost. Dan zou ik mogelijk bereid zijn me te laten “vaccineren”, althans
in principe. Gelukkig laat het niet ondergaan van een behandeling iemand de
mogelijkheid om dat in de toekomst alsnog te doen. (Aangezien het omgekeerde
overigens niet het geval is, weegt de optiewaarde van “nog niet handelen”
enigszins in het voordeel van de voorzichtige aanpak).
Ik herinner me echter de dag waarop mijn besluit om het “vaccin” niet te
nemen een vast besluit werd. Een beslissend punt bracht mij tot de beslissing
dat ik het “vaccin” onder de heersende omstandigheden niet zou nemen. Een paar
dagen later zei ik tijdens een telefoongesprek tegen mijn moeder: “Ze zullen me
aan een tafel moeten vastbinden.”
16. Ongeacht de risico’s van een COVID-infectie enerzijds en het
“vaccin” anderzijds, maakte het “vaccinatiebeleid” massale mensenrechtenschendingen mogelijk. De “gevaccineerden” waren blij dat de “ongevaccineerden” hun
fundamentele vrijheden werden ontnomen (de vrijheid om vrij te spreken, te
werken, te reizen, bij geliefden te zijn op belangrijke momenten zoals
geboorten, overlijdens, begrafenissen, enz. Veel mensen gaven met tegenzin toe
dat zij zich juist om die reden lieten “vaccineren”, bijvoorbeeld om hun baan
te behouden of om met hun vrienden uit te gaan. Voor mij zou dat
betekenen dat ik
medeplichtig zou zijn aan de vernietiging, door
precedentwerking en deelname, van de meest fundamentele rechten waarvan onze
vreedzame samenleving afhankelijk is.
Er zijn mensen gestorven om die rechten voor mij en mijn landgenoten
veilig te stellen. Als tiener vluchtte mijn Oostenrijkse grootvader vanuit
Wenen naar Engeland en sloot zich onmiddellijk aan bij het leger van Churchill
om Hitler te verslaan. Hitler was de man die zijn vader, mijn overgrootvader,
in Dachau vermoordde omdat hij jood was. De kampen begonnen als een manier om
de Joden in quarantaine te plaatsen. Zij werden beschouwd als vectoren van
ziekten die moesten worden verwijderd ter bescherming van de bevolking in het
algemeen. In 2020 hoefde ik ter verdediging van die rechten alleen maar een
paar maanden beperkt te reizen en geweerd te worden uit mijn favoriete
restaurants enz.
Zelfs als ik een rare statistische uitschieter zou zijn, zodat de COVID
mij ondanks mijn leeftijd en goede gezondheid in het ziekenhuis zou kunnen
opnemen, dan zij het zo: als het mij zou pakken, zou ik het ondertussen niet
mijn principes en rechten laten afpakken.
En wat als ik het mis had? Wat als de massale afschaffing van rechten
die het antwoord was van regeringen over de hele wereld op een pandemie met een
miniem sterftecijfer onder degenen die niet “onwel” waren (om de uitdrukking
van de directeur van het CDC te gebruiken) niet in een paar maanden zou
eindigen?
Wat als het eeuwig zou duren? In dat geval zou het risico van COVID voor
mijn leven niets voorstellen in vergelijking met het risico voor ons allemaal
als we de straat opgaan in de laatste, wanhopige hoop om de meest fundamentele
vrijheden terug te winnen van een staat die al lang vergeten is dat hij alleen
bestaat om ons te beschermen en in plaats daarvan ons ziet als hinderlijke
obstakels waar ze omheen moeten werken of die ze zelfs moeten vernietigen.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/hoe-de-ongevaccineerden-het-bij-het-rechte-eind-hadden/
