juli 3, 2023
Hoe weinig is
er nodig voor de moslimmassa’s om uit te barsten in een apoplectische razernij
die de wereld op zijn grondvesten doet schudden! Afgelopen dinsdag 27 juni
hielden twee politieagenten in Nanterre, een banlieue (voorstad) van Parijs,
een auto aan waarvan de bestuurder wegreed, waarna een van de agenten op de
auto schoot. Zijn schot doodde de bestuurder, Nahel Merzouk, een 17-jarige van
Algerijnse afkomst die een opmerkelijk lang strafblad bleek te hebben voor
iemand van zijn jonge leeftijd, waaronder meer dan een dozijn arrestaties,
schrijft Bruce Bawer.
Toen het nieuws over de dood van Nahel zich verspreidde, gingen zwermen
Franse moslims – zonder verdere informatie over de zaak af te wachten – de
straat op en staken die nacht en de daaropvolgende nachten talloze voertuigen
en bushokjes in brand, plus ontelbare gebouwen, waaronder tientallen scholen en
gemeentehuizen en politiebureaus, eerst in Parijs en haar buitenwijken en later
in andere Franse (en zelfs Belgische) gemeenten. Een bibliotheek in Metz –
onlangs uitgebreid ten
behoeve van moslimjongeren “die wilden werken, studeren, lezen en een oase van
rust wilden hebben” – werd tot de grond toe afgebrand. Net als een
transportdepot in Aubervilliers. Een Holocaust-monument in Nanterre werd
gevandaliseerd en vandalen schreven erop dat ze van plan waren om “een nieuwe
Holocaust” te plegen. En de huizen van verschillende burgemeesters zijn
aangevallen.
Op zaterdagmiddag meldde de Guardian dat,
volgens de Franse minister van Financiën, “meer dan 700 winkels, supermarkten,
restaurants en bankfilialen sinds dinsdag waren “geplunderd, leeggeroofd en
soms zelfs tot de grond toe afgebrand”. Onder de demonstranten is Nahels
moeder, gekleed in een t-shirt met de tekst Justice pour Nahel,
gefotografeerd terwijl ze juichte, lachte en met haar vuisten schudde; op geen
enkele van de tientallen foto’s die ik van haar gezien heb, ziet ze er ook maar
enigszins bedroefd uit. De grootmoeder van Nahel daarentegen riep
zondag op om de rellen te stoppen en zei dat ze de
moordenaar van Nahel verafschuwt, maar dat ze niets tegen andere politieagenten
heeft; integendeel, ze zei dat ze blij was dat ze daar waren om de orde te
herstellen.
In Frankrijk is massale onrust natuurlijk een oud gegeven. Rellen, en
wat dat betreft revoluties, zijn een aloude Gallische traditie. Niemand zal
ooit beweren dat de moslims in Frankrijk goed geïntegreerd zijn in de fijnere
aspecten van de heersende cultuur van hun gastland, maar door hun eigen
bereidheid om dingen in brand te steken en te vernietigen, lijken ze tenminste
redelijk goed te passen in het land dat ons het Terreurbewind, de Juni-opstand
van 1832, de Parijse Commune van 1871 en de soixante-huitards gaf. De
grootschalige autobranden die een regelmatig nachtelijk tijdverdrijf in de
banlieues zijn geworden, doen de Gilets Jaunes en andere autochtone Fransen met
een opstandige inslag, inclusief degenen die onlangs de boulevards opgingen om
te protesteren tegen de verhoging van de pensioenleeftijd naar 64 (!), lijken
op slapjanussen.
Wat deze laatste rellen betreft, waarin (verbaast u dat?) “Allahu akbar”
geroepen werd, die maken deel uit van wat in de afgelopen halve eeuw een geheel
eigen Franse traditie is geworden. Onlangs gaf de website Sky News een handige
lijst van enkele van de meer destructieve moslimoproeren in La Belle République. De allereerste, in 1979, vond plaats in een buitenwijk van Lyon “nadat
een jong persoon van Noord-Afrikaanse afkomst was gearresteerd”. In 1991 werden
de Parijse voorsteden getroffen door geweld, eerst in maart, nadat “een
Arabische tiener was doodgeschoten door een bewaker van een supermarkt” en
daarna, in juni, nadat de politie ene Youssef Khaif, 23, had gedood die in een
gestolen auto reed.
In de daaropvolgende jaren ontstonden rellen in verschillende Franse
steden toen de politie “de 18-jarige Mohamed Bahri” doodde, die “naar een
wegversperring van de politie reed”; toen “de politie de Algerijnse terrorist
Khaled Kelkal doodde”; toen “Habib Muhammed, 17, door de politie werd
neergeschoten tijdens een autodiefstal”; toen ene Mohamed Benmouna in hechtenis
stierf; enzovoort. Deze anarchistische episodes moeten natuurlijk niet verward
worden met de vele daden van islamitisch terrorisme die in dezelfde periode
hebben plaatsgevonden – waaronder de moord op een Joodse familie in Toulouse in
2012, het bloedbad van Charlie Hebdo en de Bataclan-aanslagen in 2015, en de
massamoord in 2016 op de Promenade des Anglais in Nice.
Tot nu toe heeft deze laatste golf van wetteloosheid geleid tot de inzet
van tienduizenden politieagenten in het hele land. Op veel plaatsen is het openbaar
vervoer na zonsondergang gesloten om te voorkomen dat bussen en trams in brand
worden gestoken. Steden hebben uitgaansverboden ingesteld; politieke leiders
hebben spoedvergaderingen gehouden; president Emmanuel Macron heeft een reis
naar Duitsland afgezegd (maar vond wel tijd om een concert van Elton John bij
te wonen). Relschoppers hebben stenen en andere voorwerpen naar agenten
gegooid, die met traangas hebben gereageerd. Meer dan 200 politieagenten zijn
gewond geraakt. In de eerste dagen van dit conflict verklaarden politievakbonden
dat hun leden “in oorlog waren met ongedierte”; op zondag gaf de nationale
politievakbond een persbericht
uit dat als volgt begon: “Tegenover deze hordes wilden is
vragen om kalmte niet genoeg: die moet opgelegd worden!” Het aantal arrestaties
loopt in de duizenden, met een gemiddelde leeftijd van 17 jaar – precies
dezelfde leeftijd als Nahel.
Maar ondanks alle arrestaties zijn de rellen doorgegaan, nacht na nacht
na nacht. En waarom niet? Op dit moment is het weer in Frankrijk meer dan
aangenaam (kastanjes in bloei, brandbare vakantietafels onder de bomen, en al
dat soort dingen) – absoluut perfect voor buitenrecreatie. En zelfs als u door
de politie wordt opgepakt voor het in brand steken van een paar Peugeots, weet
u dat u niet lang in de gevangenis zult belanden (als dat al gebeurt), dat u uw
uitkering niet kwijtraakt en dat u zeker niet gedeporteerd wordt naar de
onbeschaafde vuilnisbelt waar u vandaan komt.
Terwijl de vuren overal in Frankrijk branden, zogenaamd als reactie op
de moord op Nahel M., zijn moslims elders met evenveel enthousiasme in actie
gekomen over een andere zaak. Op woensdag – toevallig de dag na de schietpartij
op Nahel Mehzouk, en op de islamitische kalender de heilige dag van Eid al Adha
– verbrandde Salwan Momika, een Irakese vluchteling, een Koran buiten de
Centrale Moskee in Stockholm.
De president van Turkije, Recep Tayyiq Erdogan, veroorzaakte al snel
ophef en dreigde de toetreding van Zweden tot de NAVO te blokkeren. Zijn
minister van Buitenlandse Zaken, Hakan Fidan, verwierp de verklaring dat Momika
gewoon zijn vrijheid van meningsuiting uitoefende: door zo’n actie toe te
staan, beschuldigde hij de Zweedse regering ervan er medeplichtig aan te zijn.
Ook andere regeringen veroordeelden Momika’s actie. Matt Miller, een
woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, had het lef
om te beweren – alsof dit ook maar in de verste verte binnen de opdracht van de
pusillanimous poobahs in Foggy Bottom viel – dat Momika “een omgeving van
angst” voor moslims in Zweden had gecreëerd. (Als Miller een echte “omgeving
van angst” wil ervaren, stel ik voor dat hij een avondwandeling maakt door
bepaalde wijken van Stockholm, Gotenburg of Malmö).
De Saoedische regering noemde de Koranverbranding “onder alle
omstandigheden” onaanvaardbaar. De Marokkaanse ambassadeur werd naar huis
gestuurd, terwijl de Zweedse ambassadeurs in Jordanië en de Verenigde Arabische
Emiraten de les gelezen werd door de regeringen van die landen. Op 29 juni
bestormde een menigte de Zweedse ambassade in Bagdad. Op 2 juli eiste de
Organisatie van Islamic Cooperation in een spoedzitting nieuwe maatregelen in
Zweden om het verbranden van Korans te verbieden. Al met al doet dit behoorlijk
denken aan de Deense cartooncrisis van 2005-2006, met meer dan een vleugje van
de George Floyd-rellen van 2020. Ingmar Karlsson, een Midden-Oosten expert,
waarschuwde de Zweedse regering om nog meer van dit soort daden te verwachten.
“Het gevoel,” zei hij, “is dat genoeg genoeg is.”
“Genoeg is genoeg”? De brutaliteit! In de afgelopen decennia hebben de
heersers van moslimlanden hun christelijke, joodse en andere niet-islamitische
burgers tot op het bot gekweld. In die landen zijn onterechte opsluiting en
marteling van religieuze minderheden aan de orde van de dag. Zelfs de linkse
Guardian, die er gewoonlijk de voorkeur aan geeft om islamitische wandaden goed
te praten, erkende in
2019 dat volgens een nieuw rapport in opdracht van de toenmalige Britse
minister van Buitenlandse Zaken, Jeremy Hunt, de “voortdurende vervolging van
christenen” in het Midden-Oosten in sommige gevallen het niveau van “genocide”
heeft bereikt en een “uittocht” van christenen uit die landen heeft bevorderd.
Zelden hebben westerse regeringen het aangedurfd om deze systematische
schanddaden te bekritiseren. Zeker geen van hen is zo ver gegaan om over deze
genocide te zeggen dat “genoeg genoeg is”. Integendeel, ze knijpen routinematig
een oogje dicht voor de mishandeling van christenen in de moslimwereld, hoe
wreed die ook is, net zoals ze hun best doen om elke nieuwe daad van
bloeddorstig jihadistisch terrorisme zo snel mogelijk te negeren, en nooit iets
zeggen dat ook maar in de buurt komt van “genoeg is genoeg”. En ondanks alle
antichristelijke genocide en antiwesters terrorisme, ondanks alle duidelijke
moslimverachting voor alles wat niet-islamitisch is, zijn deze westerse
regeringen massaal de rode loper blijven uitrollen voor moslim-immigranten, ook
al is allang onomstotelijk aangetoond dat hun religie niet alleen onverenigbaar
is met westerse waarden (met name de vrijheid van meningsuiting die Momika in
Stockholm uitoefende), maar ook expliciet vijandig staat tegenover die waarden.
Inmiddels zouden we het allemaal moeten weten: volgens de islam maakt
het Westen deel uit van het Huis van Oorlog, dat moslims plechtig door hun
geloof verplicht zijn om, zowel door middel van heilige oorlog als door middel
van “zachtere” vormen van jihad (bijv. de Zweedse regering onder druk zetten om
een meer sharia-achtige houding aan te nemen ten opzichte van de vrijheid van
meningsuiting), in het Huis van Islam te brengen. Dit wil niet zeggen dat elke
moslim die vandaag in Frankrijk en elders in de wereld aan het rellen is,
zichzelf noodzakelijkerwijs als een heilige strijder beschouwt. Maar dat doet
er niet toe: de reflexieve antiwesterse vijandigheid die inherent is aan hun
geloofssysteem, en die ze van kleins af aan hebben meegekregen, zit in hen
ingebakken – wat verklaart waarom er helemaal niet veel nodig is om hun
irrationele woede te ontketenen.
Zondag zeiden de Franse autoriteiten dat het geweld in dat land de avond
ervoor leek af te nemen. Dus misschien is het binnenkort voorbij. En dan zullen
ze allemaal doen alsof het nooit gebeurd is. En dan zal er vroeg of laat iets
anders gebeuren om een nieuwe, nog grotere stuiptrekking te veroorzaken. En dat
zal blijven gebeuren, op een steeds grotere schaal, totdat het de Vierde Franse
Revolutie wordt. Tenzij iemand iets doet. En hetzelfde zal gebeuren in Zweden.
En overal elders in Europa. Tenzij, dat wil zeggen, onze leiders in het Westen
recht in de ogen durven kijken naar wat de islam de afgelopen decennia heeft
gedaan – met christenen en joden en hindoes, met westerse welvaartssystemen en
westerse vrijheid en westerse orde – en eindelijk de woorden “genoeg is genoeg”
uitspreken; of, meer ter zake, tenzij kiezers in de hele Westerse wereld
stoppen met het kiezen van lafhartige ongewervelden als Macron en in plaats
daarvan de macht overdragen aan iemand als Éric Zemmour of Marine Le Pen – of,
in Zweden, Jimmie Åkelsson – die zal zeggen “genoeg is genoeg” en daar ook echt
naar zal handelen.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/frankrijk-in-brand-moslimgeweld-in-frankrijk-en-overal/
Bataclan: De horror die verzwegen werd
FENIXX KLASSIEKEN Velen van
ons herinneren zich met afschuw de noodlottige nacht in Parijs op de avond van
13 november 2015, waar meer dan 130 mensen slachtoffer werden van
moslimterreur. Maar pas nu, twee jaar later, komen de details aan het licht die
de horror illustreren die de daders de vrije loop lieten. Een
onderzoekscommissie … Meer lezen overBataclan: De
horror die verzwegen werd
https://www.frontnieuws.com/bataclan-de-horror-die-verzwegen-werd/
Aanvankelijk hield de
Franse overheid deze informatie blijkbaar onder pet. Pas met het verschijnen
van het officiële protocol werd bekend aan welke martelingen de slachtoffers in
de Bataclan waren blootgesteld geweest. Maar zelfs nu, een paar dagen na de publicatie
van het protocol, kan men in Duitsland er niets over lezen, in tegenstelling
tot andere media in het buitenland. Op 15 juli meldde de Engelse Daily Mail bijvoorbeeld: “French
government ’suppressed gruesome torture‘ of Bataclan victims as official
inquiry is told some were castrated and had their eyes gouged out by the ISIS
killers“.
“Mensen
werden onthoofd, er waren seksuele handelingen met vrouwen”
Over de tweede verdieping vermeldt hij in afschuw: “Zij
[de daders] bliezen zich naar boven [een gesloten deur werd opgeblazen]. Mensen
werden onthoofd, afgeslacht, van ingewanden ontdaan. Er waren seksuele
handelingen met vrouwen en genitale verminkingen. Als ik me niet vergis, hebben
ze de ogen van sommige mensen eruit gerukt.”
Origineel citaat uit het verhoor: “Ils
se sont fait exploser. Il y a eu des personnes décapitées, égorgées,
éviscérées. Il y a eu van de mimiques d ‘actes sexuels sur des femmes et des
coups de couteau op het niveau van de génitaux van appareils. Si je ne me
trompe pas, les yeux de certaines personnes de été arrachés.”
En hier is een ooggetuigenverslag van Jesse Hughes van de Eagles Of Death Metal:
“De dag erna waren de moslims in het
stadion tijdens de twee minuut stilte aan het boeroepen, en de pers meldde het
amper.
Ik zag moslims tijdens de aanval op
straat feesten. Ik zag het met mijn eigen ogen. In real time! Hoe wisten ze wat
er aan de hand was? Er moet een overeenstemming zijn geweest…
Ik zag ongeveer zeven mensen sterven.
Sommige van deze mensen waren minder dan een meter van de barrière verwijderd.
Ze hadden zich kunnen terugtrekken en blijven leven, maar ze waren zelfs te
bang om zich om te draaien. Ik herinner me een vrouw die daar met opgeheven
handen in een houding van onderwerping stond.
De terrorist zag haar uiteindelijk en
alles wat ze deed was zeggen: “Nee, nee, nee.” Ze stond daar als iemand die
zich overgeeft aan de dood. Ik schreeuwde tegen haar: “Hé!”, maar ik denk dat
ze me niet kon horen. Ze was zo bang, ik denk dat ze het al had opgegeven.
Ik schrijf de volledige
verantwoordelijkheid toe aan de linkse mentaliteit. Als je mensen vertelt dat
ze zichzelf niet kunnen verdedigen en ze behandelt als kinderen, verzwak je ze
tot een punt waar het in leven blijven minder dan een meter verwijderd is, en
ze niet langer meer in staat zijn om dit waar te nemen, omdat ze te bang zijn…
”
../..
