01/08/2024
Viktor Orbán over hoe de oorlog de realiteit van de wereld van vandaag heeft onthuld
Afgelopen weekend werd wat gemakkelijk kan worden omschreven als de belangrijkste geopolitieke toespraak van het decennium gehouden – hoewel het je waarschijnlijk is ontgaan als je je nieuws uit de westerse mainstream media haalt, schrijft Thomas Fazi.
De reden voor de mediastilte is eenvoudig te verklaren: ten eerste werd de toespraak gehouden door Viktor Orbán, de grootste vijand van het Europese establishment; ten tweede is de toespraak zelf – een analyse van de toestand van de wereld en van het Westen en Europa in het bijzonder – waarschijnlijk de krachtigste kritiek tot nu toe op het dominante westerse geopolitieke en culturele paradigma.
Het is een meesterlijke lezing, waarin Orbán een breed scala aan onderwerpen behandelt: de oorlog in Oekraïne, de betrekkingen tussen Europa en de VS, de teloorgang van de westerse hegemonie en de zuidelijke en oostelijke mondiale geopolitieke verschuiving die gaande is, het belang van de natiestaat, de Europese Unie (EU) als hét voorbeeld van de globalistische en oligarchische verschuiving in de westerse politiek, Donald Trump, de rol van Hongarije in dit alles, en nog veel meer.
Het is een erg lange toespraak, en daarom heb ik wat ik beschouw als de belangrijkste conclusies ervan geselecteerd (bewerkt voor de duidelijkheid), met de nadruk op de kwesties van Europese en mondiale relevantie in plaats van de kwesties die strikter verband houden met Hongarije. Het zorgt nog steeds voor een behoorlijk lange leestijd, maar wel een die zeker de moeite waard is. Ik hoop dat je het net zo verhelderend en verfrissend zult vinden als ik.
Hoogtepunten uit de lezing van de Hongaarse premier Viktor Orbán op het 33e Bálványos Summer Free University and Student Camp, beter bekend als het Tusványos Festival
Over de Hongaarse vredesmissie – en het pro-oorlogsbeleid van de EU
[Brussel heeft] de inspanningen van de Hongaarse vredesmissie veroordeeld. Ik heb – zonder succes – geprobeerd uit te leggen dat er zoiets bestaat als een christelijke plicht. Dit betekent dat als je iets slechts in de wereld ziet – vooral iets heel ergs – en je een instrument krijgt om het te corrigeren, het een christelijke plicht is om actie te ondernemen, zonder onnodige contemplatie of reflectie. De Hongaarse vredesmissie gaat over deze plicht. Ik wil ons er allemaal aan herinneren dat de EU een oprichtingsverdrag heeft, dat precies deze woorden bevat: “Het doel van de Unie is vrede”. [Toch] Brussel is beledigd omdat wij wat zij doen omschrijven als een pro-oorlogsbeleid.
Misschien had Orwell toch gelijk toen hij schreef dat in “Newspeak” vrede oorlog is en oorlog vrede. Ondanks alle kritiek mogen we niet vergeten dat sinds het begin van onze vredesmissie de Amerikaanse en Russische ministers van Oorlog met elkaar hebben gesproken, de Zwitserse en Russische ministers van Buitenlandse Zaken gesprekken hebben gevoerd, president Zelenskyy eindelijk met president Trump heeft gebeld en de Oekraïense minister van Buitenlandse Zaken in Peking is geweest. Het gisten is dus begonnen en we gaan langzaam maar zeker van een pro-oorlogs Europees beleid naar een pro-vredesbeleid. Dat is onvermijdelijk, want de tijd staat aan de kant van het vredesbeleid. De realiteit is tot de Oekraïners doorgedrongen en nu is het aan de Europeanen om tot bezinning te komen, voordat het te laat is: “Trump ante portas”. Als Europa tegen die tijd niet overschakelt op een vredesbeleid, dan zal het dat na de overwinning van Trump moeten doen terwijl het zijn nederlaag toegeeft, gehuld in schaamte, en toegeeft dat het als enige verantwoordelijk is voor zijn beleid.
Hoe de oorlog de realiteit van de wereld van vandaag heeft onthuld
Maar dames en heren, het onderwerp van de presentatie van vandaag is niet vrede. Voor degenen die nadenken over de toekomst van de wereld, en van de Hongaren daarin, liggen er vandaag de dag drie grote kwesties op tafel. De eerste is de oorlog – of beter gezegd, een onverwacht neveneffect van de oorlog. Dit is het feit dat de oorlog de realiteit onthult waarin wij leven. Deze realiteit was niet zichtbaar en kon niet eerder worden beschreven, maar wordt verlicht door het felle licht van de raketten die tijdens de oorlog zijn afgevuurd.
De tweede grote kwestie die op tafel ligt, is wat er na de oorlog zal gebeuren. Zal er een nieuwe wereld ontstaan, of zal de oude blijven bestaan? En als er een nieuwe wereld op komst is – en dit is ons derde grote probleem – hoe moet Hongarije zich dan voorbereiden op deze nieuwe wereld?
Dus over de realiteit die door de oorlog is onthuld. Beste vrienden, de oorlog is onze rode pil. Denk aan de “Matrix”-films. De held staat voor een keuze. Hij heeft twee pillen waaruit hij kan kiezen: als hij de blauwe pil slikt, kan hij in de wereld van de oppervlakkige schijn blijven; als hij de rode pil slikt, kan hij in de werkelijkheid kijken en afdalen. De oorlog is onze rode pil: het is wat ons is gegeven, het is wat we moeten slikken. En nu moeten we, gewapend met nieuwe ervaringen, over de realiteit praten.
Het is een cliché dat oorlog de voortzetting van beleid met andere middelen is. Het is belangrijk om hieraan toe te voegen dat oorlog de voortzetting is van beleid vanuit een ander perspectief. Dus oorlog, in zijn meedogenloosheid, brengt ons naar een nieuwe positie van waaruit we de dingen kunnen zien, naar een hoog uitkijkpunt. En van daaruit geeft het ons een heel ander – tot nu toe onbekend – perspectief. We bevinden ons in een nieuwe omgeving en in een nieuw, ijl krachtenveld. In deze pure realiteit verliezen ideologieën hun macht; statistische goocheltrucs verliezen hun kracht; mediavervormingen en de tactische huichelarij van politici verliezen hun kracht. Er is geen enkele relevantie meer voor wijdverbreide wanen – of zelfs voor complottheorieën. Wat overblijft is de grimmige, brutale realiteit.
Voor de duidelijkheid heb ik opsommingen gemaakt van alles wat we hebben gezien sinds we de rode pil slikten: sinds het uitbreken van de oorlog in februari 2022.
Waarom vrede in Oekraïne alleen van buitenaf tot stand kan worden gebracht
In de eerste plaats heeft de oorlog aan beide kanten brute verliezen gekend – die in de honderdduizenden lopen. Ik heb ze onlangs ontmoet en ik kan met zekerheid zeggen dat ze niet tot overeenstemming willen komen. Waarom is dit? Er zijn twee redenen. De eerste is dat ze allemaal denken dat ze kunnen winnen en willen vechten tot de overwinning. De tweede is dat beide worden gevoed door hun eigen echte of waargenomen waarheid. De Oekraïners denken dat dit een Russische invasie is, een schending van het internationaal recht en de territoriale soevereiniteit, en voeren in feite een zelfverdedigingsoorlog voor hun onafhankelijkheid. De Russen denken dat er serieuze NAVO-militaire ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in Oekraïne, dat Oekraïne een NAVO-lidmaatschap is beloofd, en zij willen geen NAVO-troepen of NAVO-wapens aan de Russisch-Oekraïense grens zien. Ze zeggen dus dat Rusland het recht heeft op zelfverdediging, en dat deze oorlog in feite is uitgelokt. Iedereen heeft dus een soort waarheid, waargenomen of reëel, en zal de oorlog niet opgeven. Dit is een weg die rechtstreeks naar escalatie leidt; als het van deze twee kanten afhangt, zal er geen vrede zijn. Vrede kan alleen van buitenaf worden binnengebracht.
Ten tweede: in de voorbije jaren waren we eraan gewend geraakt dat de Verenigde Staten China tot hun belangrijkste uitdager of tegenstander verklaarden; toch zien we nu dat [de VS] een proxy-oorlog voeren tegen Rusland. En China wordt er voortdurend van beschuldigd Rusland heimelijk te steunen. Als dit het geval is, moeten we de vraag beantwoorden waarom het verstandig is om twee zulke grote landen samen te brengen in een vijandig kamp. Deze vraag moet nog op een zinvolle manier worden beantwoord.
De Oekraïense mentaliteit begrijpen
Ten derde: de kracht en veerkracht van Oekraïne heeft alle verwachtingen overtroffen. Sinds 1991 hebben immers elf miljoen mensen het land verlaten, het land wordt geregeerd door oligarchen, de corruptie is torenhoog en de staat functioneert feitelijk niet meer. En toch zien we er nu ongekend succesvol verzet van. Ondanks de hier beschreven omstandigheden is Oekraïne feitelijk een sterk land. De vraag is wat de bron van deze kracht is. Afgezien van zijn militaire verleden en de persoonlijke heldenmoed van individuen, is er hier iets dat de moeite waard is om te begrijpen: Oekraïne heeft een hoger doel gevonden, het heeft een nieuwe betekenis aan zijn bestaan ontdekt. Want Oekraïne zag zichzelf tot nu toe als een bufferzone. Een bufferzone zijn is psychologisch slopend: er ontstaat een gevoel van hulpeloosheid, een gevoel dat je je lot niet in eigen handen hebt. Dit is een gevolg van een dergelijke dubbel blootgestelde positie.
Nu is er echter het vooruitzicht om tot het Westen te behoren. De nieuwe, zelfgeschreven missie van Oekraïne moet de oostelijke militaire grensregio van het Westen worden. De betekenis en het belang van zijn bestaan zijn in zijn eigen ogen en in de ogen van de hele wereld toegenomen. Dit heeft het land in een staat van activiteit en actie gebracht, die wij, niet-Oekraïners, zien als agressief aandringen – en het valt niet te ontkennen dat dit behoorlijk agressief en aandringend is. Het is in feite de eis van de Oekraïners dat hun hogere doel internationaal officieel wordt erkend. Dit is wat hen de kracht geeft die hen in staat stelt tot ongekende weerstand.
De economische en politieke veerkracht van Rusland
Ten vierde: Rusland is niet wat we tot nu toe hebben gezien. De economische levensvatbaarheid van het land is uitstekend. Ik herinner me dat ik op bijeenkomsten van de Europese Raad was – de topconferenties van de premiers – waar de grote leiders van Europa met allerlei gebaren nogal hoogmoedig beweerden dat de sancties tegen Rusland en de uitsluiting van Rusland van het zogenaamde SWIFT-systeem Rusland op de knieën zou dwingen. Ze zouden de Russische economie op de knieën krijgen, en daarmee ook de Russische politieke elite. Terwijl ik de gebeurtenissen zie gebeuren, moet ik denken aan de wijsheid van Mike Tyson, die ooit zei: “Iedereen heeft een plan, totdat ze een klap op hun mond krijgen”. Omdat de realiteit is dat de Russen lessen hebben getrokken uit de sancties die zijn opgelegd na de invasie van de Krim in 2014 – en niet alleen hebben ze die lessen geleerd, maar ze hebben die lessen ook in daden omgezet. Ze voerden de nodige IT- en bancaire verbeteringen door.
Het Russische financiële systeem stort dus niet in. Ze hebben het aanpassingsvermogen ontwikkeld, en na 2014 zijn wij hiervan het slachtoffer geworden, omdat we vroeger een aanzienlijk deel van de Hongaarse voedselproducten naar Rusland exporteerden. We konden dit niet blijven doen vanwege de sancties, de Russen hebben hun landbouw gemoderniseerd, en vandaag hebben we het over een van de grootste voedselexportmarkten ter wereld; dit is een land dat vroeger afhankelijk was van import. De manier waarop Rusland aan ons wordt beschreven – als een rigide neostalinistische autocratie – is dus onjuist. In feite hebben we het over een land dat blijk geeft van technische en economische veerkracht – en misschien ook van maatschappelijke veerkracht, maar we zullen zien.
De hypervazalisering van Europa (en hoe de VS Nord Stream opblies)
De vijfde belangrijke nieuwe les uit de realiteit: de Europese beleidsvorming is ingestort. Europa heeft het verdedigen van zijn eigen belangen opgegeven: het enige wat Europa vandaag doet is onvoorwaardelijk de lijn van het buitenlands beleid van de Amerikaanse Democraten volgen – zelfs ten koste van zijn eigen zelfvernietiging. De sancties die wij hebben opgelegd schaden fundamentele Europese belangen: ze drijven de energieprijzen op en maken de Europese economie niet meer concurrerend.
We laten het opblazen van de Nord Stream-pijpleiding onbetwist; Duitsland zelf heeft een terreurdaad tegen zijn eigen eigendommen – die duidelijk onder leiding van de VS werd uitgevoerd – onbetwist gelaten, en we zeggen er geen woord over, we onderzoeken het niet, we willen het niet ophelderen, we doen het niet. Ik wil het niet in een juridische context ter sprake brengen. Op dezelfde manier zijn we er niet in geslaagd het juiste te doen in het geval van de telefoontap van Angela Merkel, die werd uitgevoerd met de hulp van Denemarken. Dit is dus niets anders dan een daad van onderwerping.
De verschuiving van de machtsas in Europa – van het Westen naar het Noordoosten
Er is hier sprake van een context die ingewikkeld is, maar ik zal proberen u daar een noodzakelijkerwijs vereenvoudigd maar alomvattend verslag van te geven. De Europese beleidsvorming is sinds het begin van de Russisch-Oekraïense oorlog ook ingestort, omdat de kern van het Europese machtssysteem de as Parijs-Berlijn was, die vroeger onontkoombaar was: het was de kern en het was de as. Sinds het uitbreken van de oorlog is er een ander centrum en een andere machtsas ontstaan. De as Berlijn-Parijs bestaat niet meer – of als die wel bestaat, is hij irrelevant geworden en kan hij worden omzeild. Het nieuwe machtscentrum en de nieuwe as omvatten Londen, Warschau, Kiev, de Baltische staten en de Scandinaviërs.
Als je, tot verbazing van de Hongaren, de Duitse bondskanselier ziet aankondigen dat hij alleen helmen naar de oorlog stuurt, en een week later aankondigt dat hij in feite wapens stuurt, denk dan niet dat de man gek is geworden. Als dan dezelfde Duitse bondskanselier aankondigt dat er misschien wel sancties komen, maar dat deze niet op energie betrekking mogen hebben, en hij twee weken later zelf aan het hoofd staat van het sanctiebeleid, denk dan niet dat de man gek is geworden. Integendeel, hij is heel goed bij zijn verstand. Hij is zich er terdege van bewust dat de Amerikanen en de linkse opinievormende voertuigen die zij beïnvloeden – universiteiten, denktanks, onderzoeksinstituten, de media – de publieke opinie gebruiken om Frans-Duits beleid te bestraffen dat niet in overeenstemming is met de Amerikaanse belangen. Dit is de reden waarom we het fenomeen hebben waar ik het over heb gehad, en dit is de reden waarom we de eigenzinnige blunders van de Duitse bondskanselier hebben.
Polen als Amerikaans bolwerk in Europa
Het veranderen van het machtscentrum in Europa en het omzeilen van de Frans-Duitse as is geen nieuw idee; het is simpelweg mogelijk gemaakt door de oorlog. Het idee bestond al eerder en was in feite een oud Pools plan om het probleem op te lossen dat Polen klem zat tussen een enorme Duitse staat en een enorme Russische staat, door van Polen de belangrijkste Amerikaanse basis in Europa te maken. Ik zou het kunnen omschrijven als het uitnodigen van de Amerikanen daar, tussen de Duitsers en de Russen. Vijf procent van het Poolse bbp wordt nu besteed aan militaire uitgaven, en het Poolse leger is na het Franse het grootste leger van Europa – we hebben het over honderdduizenden troepen. Dit is een oud plan, om Rusland te verzwakken en Duitsland voorbij te streven. Op het eerste gezicht lijkt het voorbijstreven van de Duitsers een fantasie-idee. Maar als je kijkt naar de dynamiek van de ontwikkeling van Duitsland en Midden-Europa, van Polen, lijkt dat niet zo onmogelijk – vooral als Duitsland in de tussentijd zijn eigen industrie van wereldklasse aan het ontmantelen is.
Deze strategie zorgde ervoor dat Polen de samenwerking met de V4 [de Visegrád Groep] opgaf. De V4 betekende iets anders: de V4 betekent dat we erkennen dat er een sterk Duitsland is en dat er een sterk Rusland is, en – in samenwerking met de Midden-Europese staten – creëren we een derde entiteit tussen de twee. De Polen hebben zich hiervan teruggetrokken en in plaats van de V4-strategie van het aanvaarden van de Frans-Duitse as zijn ze begonnen aan de alternatieve strategie van het elimineren van de Frans-Duitse as.
De omvang van deze verandering – het omzeilen van de Duits-Franse as – kan echt door ouderen worden begrepen als ze misschien twintig jaar terugdenken aan de tijd dat de Amerikanen Irak aanvielen en de Europese landen opriepen om mee te doen. als lid van de NAVO. Destijds werden Schröder, de toenmalige Duitse bondskanselier, en Chirac, de toenmalige Franse president, vergezeld door president Poetin van Rusland op een gezamenlijke persconferentie waarin ze zich uitten tegen de oorlog in Irak. Destijds bestond er nog steeds een onafhankelijke Frans-Duitse logica bij het benaderen van Europese belangen.
De vredesmissie gaat niet alleen over het zoeken naar vrede, maar gaat ook over het aansporen van Europa om eindelijk een onafhankelijk beleid te voeren.
Het isolement van het Westen – en waarom de wereld de kant van Rusland kiest
Tot nu toe heeft het Westen gedacht en gehandeld alsof het zichzelf als een referentiepunt ziet, een soort maatstaf voor de wereld. Het heeft de waarden opgeleverd die de wereld heeft moeten accepteren – bijvoorbeeld de liberale democratie of de groene transitie. Maar het grootste deel van de wereld heeft dit opgemerkt, en de afgelopen twee jaar heeft er een draai van 180 graden plaatsgevonden. Opnieuw heeft het Westen zijn verwachting en instructie uitgesproken voor de wereld om een moreel standpunt in te nemen tegen Rusland en voor het Westen. De realiteit is daarentegen geworden dat iedereen stap voor stap de kant van Rusland kiest. Dat China en Noord-Korea dit doen is misschien geen verrassing. Dat Iran hetzelfde doet – gezien de geschiedenis van Iran en zijn relatie met Rusland – is enigszins verrassend. Maar het feit dat India, dat door de westerse wereld de meest bevolkte democratie wordt genoemd, ook aan de kant van de Russen staat, is verbazingwekkend. Dat Turkije weigert de moreel gebaseerde eisen van het Westen te accepteren, ook al is het een NAVO-lid, is werkelijk verrassend. En het feit dat de moslimwereld Rusland niet als vijand maar als partner ziet, is volkomen onverwacht.
Het irrationele gedrag van het Westen als de grootste bedreiging voor de wereld van vandaag
Ten zevende: de oorlog heeft het feit blootgelegd dat het grootste probleem waarmee de wereld vandaag de dag wordt geconfronteerd de zwakte en desintegratie van het Westen is. Dit is natuurlijk niet wat de westerse media zeggen: in het Westen beweren ze dat Rusland en de dreiging die het vertegenwoordigt het grootste gevaar en probleem ter wereld is. Dit is fout! Rusland is te groot voor zijn bevolking, en het staat ook onder hyperrationeel leiderschap – het is inderdaad een land dat leiderschap heeft. Er is niets mysterieus aan wat het doet: zijn acties vloeien logisch voort uit zijn belangen en zijn daarom begrijpelijk en voorspelbaar. Aan de andere kant is het gedrag van het Westen – zoals duidelijk mag worden uit wat ik tot nu toe heb gezegd – niet begrijpelijk en niet voorspelbaar. Het Westen wordt niet geleid, zijn gedrag is niet rationeel en het kan niet omgaan met de situatie die ik vorig jaar in mijn presentatie hier heb beschreven: het feit dat er twee zonnen aan de hemel zijn verschenen. Dit is de uitdaging voor het Westen in de vorm van de opkomst van China en Azië. Wij zouden hier mee om moeten kunnen gaan, maar dat lukt ons niet.
De volgende passage is bijzonder interessant omdat deze lijkt te wijzen op de onvermijdelijkheid van een breuk tussen Hongarije – en de Centraal-Europese staten meer in het algemeen – en het ‘collectieve Westen’.
Het belang van de natiestaat
Punt acht. Hieruit voortvloeiend is voor ons de echte uitdaging om opnieuw te proberen het Westen te begrijpen in het licht van de oorlog. Omdat wij Midden-Europeanen het Westen als irrationeel beschouwen. Maar, beste vrienden, wat als het zich logisch gedraagt, maar we de logica ervan niet begrijpen? Als het logisch is in de manier waarop het denkt en handelt, dan moeten we ons afvragen waarom we het niet begrijpen. En als we het antwoord op deze vraag zouden kunnen vinden, zouden we ook begrijpen waarom Hongarije regelmatig botst met de westerse landen van de Europese Unie over geopolitieke kwesties en kwesties op het gebied van het buitenlands beleid.
Mijn antwoord is het volgende. Laten we ons voorstellen dat het wereldbeeld van ons, Midden-Europeanen, gebaseerd is op natiestaten. Ondertussen denkt het Westen dat natiestaten niet langer bestaan; dit is voor ons onvoorstelbaar, maar toch is dit wat het denkt. Het coördinatensysteem waarbinnen wij Midden-Europeanen denken, is dus volkomen irrelevant. In onze opvatting bestaat de wereld uit natiestaten die een binnenlands monopolie op het gebruik van geweld uitoefenen, waardoor een voorwaarde voor algemene vrede wordt geschapen. In zijn betrekkingen met andere staten is de natiestaat soeverein – met andere woorden, hij heeft het vermogen om onafhankelijk zijn buitenlands en binnenlands beleid te bepalen. In onze opvatting is de natiestaat geen juridische abstractie, geen juridische constructie: de natiestaat is geworteld in een bepaalde cultuur. Het heeft een gedeelde reeks waarden, het heeft antropologische en historische diepgang. En hieruit komen gedeelde morele imperatieven voort, gebaseerd op een gezamenlijke consensus. Dit is wat wij beschouwen als de natiestaat.
Maar in schril contrast hiermee geloven westerlingen dat natiestaten niet langer bestaan. Zij ontkennen daarom het bestaan van een gedeelde cultuur en een daarop gebaseerde gedeelde moraal. Ze hebben geen gedeelde moraal.
Daarom denken ze anders over migratie. Ze denken dat migratie geen bedreiging of probleem is, maar juist een manier om te ontsnappen aan de etnische homogeniteit die aan de basis ligt van een natie. Dit is de essentie van de progressief liberale internationalistische opvatting van ruimte. Dit is de reden waarom ze zich niet bewust zijn van de absurditeit – of ze zien het niet als absurd – dat terwijl in de oostelijke helft van Europa honderdduizenden christenen elkaar uitmoorden, wij in het westen van Europa honderdduizenden mensen uit vreemde beschavingen binnenlaten. Vanuit ons Centraal-Europese standpunt is dit de definitie van absurditeit. Dit idee is in het Westen niet eens denkbaar.
Tussen haakjes merk ik op dat de Europese staten in totaal ongeveer zevenenvijftig miljoen inheemse Europeanen hebben verloren in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Als zij, hun kinderen en hun kleinkinderen hadden geleefd, zou Europa vandaag de dag geen demografische problemen hebben. De Europese Unie denkt niet simpelweg op de manier die ik beschrijf, maar verkondigt het ook. Als we de Europese documenten aandachtig lezen, is het duidelijk dat het doel is om de natie te vervangen. Het is waar dat ze dit op een vreemde manier schrijven en zeggen, waarbij ze stellen dat natiestaten moeten worden vervangen, terwijl er nog een klein spoor van over is. Maar het punt is dat bevoegdheden en soevereiniteit immers van de natiestaten naar Brussel moeten worden overgedragen. Dit is de logica achter elke grote maatregel. In hun ogen is de natie een historische of overgangscreatie, geboren in de 18e en 19e eeuw – en zoals ze is gekomen, kan ze ook weer vertrekken. Voor hen is de westelijke helft van Europa al postnationaal. Dit is niet alleen een politiek andere situatie, maar waar ik het hier over probeer te hebben is dat dit een nieuwe mentale ruimte is. Als je niet vanuit het perspectief van de natiestaten naar de wereld kijkt, gaat er een heel andere werkelijkheid voor je open. Hierin ligt het probleem, de reden dat de landen in de westelijke en oostelijke helft van Europa elkaar niet begrijpen, de reden dat we niet samen kunnen werken.
De ondergang van het collectief in het Westen
Als we nu proberen te begrijpen hoe dit westerse denken – dat we omwille van de eenvoud ‘post-nationale’ denken en omstandigheden zouden moeten noemen – tot stand kwam, moeten we teruggaan naar de grote illusie van de jaren zestig. De grote illusie van de jaren zestig nam twee vormen aan: de eerste was de seksuele revolutie, en de tweede was de rebellie van studenten. In feite was het een uitdrukking van de overtuiging dat het individu vrijer en groter zou zijn als hij of zij bevrijd zou zijn van welke vorm van collectief dan ook. Ruim zestig jaar later is inmiddels duidelijk geworden dat het individu juist alleen groot kan worden door en in een gemeenschap, dat hij of zij alleen nooit vrij kan zijn, maar altijd eenzaam en gedoemd te krimpen. In het Westen zijn de banden achtereenvolgens terzijde geschoven: de metafysische banden die God zijn; de nationale banden die het thuisland vormen; en familiebanden.
Nu ze erin zijn geslaagd zich van dat alles te ontdoen, in de verwachting dat het individu groter wordt, ervaren ze een gevoel van leegte. Ze zijn niet groot geworden, maar klein geworden. Want in het Westen verlangen ze niet langer naar grote idealen of grote, inspirerende gedeelde doelen.
Het Westen als ‘agressieve dwerg’
Hier moeten we praten over het geheim van grootheid. Wat is het geheim van grootheid? Het geheim van grootsheid is iets te kunnen dienen dat groter is dan jezelf. Om dit te doen, moet je eerst erkennen dat er in de wereld iets of enkele dingen zijn die groter zijn dan jij, en dan moet je jezelf wijden aan het dienen van die grotere dingen. Er zijn er niet veel van. Je hebt je God, je land en je familie. Maar als je dat niet doet, maar je in plaats daarvan richt op je eigen grootsheid, denkend dat je slimmer, mooier en getalenteerder bent dan de meeste mensen, als je daar je energie in steekt, in het communiceren van dat alles naar anderen, dan krijg je geen grootsheid, maar grootheidswaanzin. En dit is de reden waarom we vandaag de dag, wanneer we in gesprek zijn met West-Europeanen, in elk gebaar grootheidswaanzin voelen in plaats van grootsheid. Ik moet zeggen dat er een situatie is ontstaan die we leegte kunnen noemen, en het gevoel van overbodigheid dat daarmee gepaard gaat, leidt tot agressie. Vandaar de opkomst van de “agressieve dwerg” als een nieuw type persoon.
Samenvattend wil ik u zeggen dat als we het hebben over Midden-Europa en West-Europa, we het niet hebben over meningsverschillen, maar over twee verschillende wereldbeelden, twee mentaliteiten, twee instincten en dus twee verschillende argumenten. We hebben een natiestaat, die ons dwingt tot strategisch realisme. Zij hebben postnationalistische dromen die inert zijn voor de nationale soevereiniteit, die de nationale grootheid niet erkennen en geen gedeelde nationale doelen hebben. Dit is de realiteit die we onder ogen moeten zien.
De EU als hét voorbeeld van de westerse ‘democratie’ in een vergevorderd stadium: elitair, mondiaal, oligarchisch
En ten slotte is het laatste element van de realiteit dat deze postnationale toestand die we in het Westen zien, ernstige – en ik zou zeggen dramatische – politieke gevolgen heeft die de democratie doen stuiptrekken. Omdat er binnen samenlevingen een groeiende weerstand is tegen migratie, gender, oorlog en globalisme. En dit creëert het politieke probleem van de elite en het volk – van elitarisme en populisme. Dit is het bepalende fenomeen van de hedendaagse westerse politiek. Als je de teksten leest, hoef je ze niet te begrijpen, en ze zijn sowieso niet altijd logisch; maar als je de woorden leest, zijn dit de uitdrukkingen die je het vaakst zult tegenkomen. Ze geven aan dat de elites het volk veroordelen omdat het naar rechts afdrijft. De gevoelens en ideeën van het volk worden bestempeld als xenofobie, homofobie en nationalisme. Als reactie daarop beschuldigen de mensen de elite ervan zich niet druk te maken over wat voor hen belangrijk is, maar weg te zinken in een soort gestoord mondialisme.
Bijgevolg kunnen de elites en het volk het niet met elkaar eens worden over de kwestie van samenwerking. Ik zou veel landen kunnen noemen. Maar als het volk en de elites het niet eens kunnen worden over samenwerking, hoe kan dit dan een representatieve democratie opleveren? Omdat we een elite hebben die het volk niet wil vertegenwoordigen, en er trots op is het volk niet te willen vertegenwoordigen; en we hebben de mensen, die niet vertegenwoordigd zijn. In feite worden we in de westerse wereld geconfronteerd met een situatie waarin de massa mensen met een universitair diploma niet langer minder dan 10 procent van de bevolking uitmaakt, maar 30 tot 40 procent. En vanwege hun opvattingen hebben deze mensen geen respect voor de lager opgeleiden – doorgaans werkende mensen, mensen die van hun arbeid leven. Voor de elites zijn alleen de waarden van afgestudeerden acceptabel, alleen zij zijn legitiem.
Dit is het gezichtspunt van waaruit de resultaten van de verkiezingen voor het Europees Parlement kunnen worden begrepen. De Europese Volkspartij verzamelde de stemmen van ‘plebejers’ aan de rechterkant die verandering wilden, bracht die stemmen vervolgens naar links en sloot een deal met de linkse elites die er belang bij hebben de status quo te handhaven. Dit heeft gevolgen voor de Europese Unie. Het gevolg is dat Brussel onder de bezetting blijft van een liberale oligarchie. Deze oligarchie heeft het in zijn greep. Deze links-liberale elite organiseert in feite een transatlantische elite: niet Europees, maar mondiaal; niet gebaseerd op de natiestaat, maar federaal; en niet democratisch, maar oligarchisch. Dit heeft ook gevolgen voor ons, want in Brussel zijn de “3 P’s” terug: “prohibited, permitted and promoted”. Wij behoren tot de verboden categorie. Het is de Patriotten voor Europa daarom verboden enige positie te bekleden. We leven in de wereld van de toegestane politieke gemeenschap. Ondertussen bevinden onze binnenlandse tegenstanders – vooral de nieuwkomers in de Europese Volkspartij – zich in de sterk gepromoveerde categorie.
De afwijzing door de wereld van westerse ‘waarden’
En misschien gaat een laatste, tiende punt over hoe de westerse waarden – die de essentie vormden van de zogenaamde ‘zachte macht’ – een boemerang zijn geworden. Het is gebleken dat deze westerse waarden, waarvan men dacht dat ze universeel waren, demonstratief onaanvaardbaar zijn en in steeds meer landen over de hele wereld worden verworpen. Het is gebleken dat de moderniteit, de moderne ontwikkeling, niet westers is, of in ieder geval niet uitsluitend westers – omdat China modern is, India steeds moderner wordt en de Arabieren en Turken moderniseren; en ze worden helemaal geen moderne wereld op basis van westerse waarden. En inmiddels is de westerse zachte macht vervangen door Russische zachte macht, omdat de sleutel tot de verspreiding van westerse waarden nu LGBTQ is. Iedereen die dit niet accepteert, bevindt zich nu in de categorie ‘achterlijk’ wat de westerse wereld betreft. Ik weet niet of je hebt meegekeken, maar ik vind het opmerkelijk dat er de afgelopen zes maanden pro-LGBTQ-wetten zijn aangenomen door landen als Oekraïne, Taiwan en Japan. Maar de wereld is het daar niet mee eens. Bijgevolg is het sterkste tactische wapen van Poetin vandaag de dag het westerse opleggen van LHBTQ en het verzet daartegen. Dit is de sterkste internationale attractie van Rusland geworden; dus wat vroeger westerse zachte macht was, is nu getransformeerd in Russische zachte macht – als een boemerang.
Al met al, dames en heren, kan ik zeggen dat de oorlog ons heeft geholpen de werkelijke machtstoestand in de wereld te begrijpen. Het is een teken dat het Westen zichzelf in zijn missie in de voet heeft geschoten en daardoor de veranderingen versnelt die de wereld transformeren.
Het einde van de vijfhonderd jaar durende hegemonie van het Westen – en waarom de toekomst aan Azië toebehoort
We zitten in een verandering, er komt een verandering aan die al vijfhonderd jaar niet meer is voorgekomen. Dit is ons niet duidelijk geworden omdat er de afgelopen 150 jaar grote veranderingen in en om ons heen hebben plaatsgevonden, maar in deze veranderingen is de dominante wereldmacht altijd in het Westen geweest. En ons uitgangspunt is dat de veranderingen die we nu zien waarschijnlijk deze westerse logica zullen volgen. Dit is daarentegen een nieuwe situatie. In het verleden was de verandering westers: de Habsburgers kwamen op en vielen vervolgens; Spanje was in opkomst en het werd het machtscentrum; het viel en de Engelsen stonden op; de Eerste Wereldoorlog maakte een einde aan de monarchieën; de Britten werden als wereldleiders vervangen door de Amerikanen; Vervolgens werd de Russisch-Amerikaanse Koude Oorlog door de Amerikanen gewonnen. Maar al deze ontwikkelingen bleven binnen onze westerse logica. Dit is nu echter niet het geval, en dit is waar we mee moeten omgaan; omdat de westerse wereld niet vanuit de westerse wereld wordt uitgedaagd, en dus de logica van verandering is verstoord.
Waar ik het over heb, en waar we mee te maken hebben, is feitelijk een mondiale systeemverandering. En dit is een proces dat uit Azië komt. Om het kort en bondig te zeggen: de komende tientallen jaren – of misschien wel eeuwen, omdat het vorige wereldsysteem vijfhonderd jaar lang heeft bestaan – zal het dominante centrum van de wereld zich in Azië bevinden: China, India, Pakistan, Indonesië en Azië. Ik zou kunnen doorgaan. Ze hebben hun formulieren, hun platforms al gecreëerd, er is een BRICS-formatie waarin ze al aanwezig zijn. En er is de Shanghai Cooperation Organization, waarin deze landen de nieuwe wereldeconomie opbouwen. Ik denk dat dit een onvermijdelijk proces is, omdat Azië het demografische voordeel heeft, het technologische voordeel op steeds meer gebieden, het kapitaalvoordeel, en het zijn militaire macht in evenwicht brengt met die van het Westen. Azië zal het meeste geld, de grootste financiële fondsen, de grootste bedrijven ter wereld, de beste universiteiten, de beste onderzoeksinstituten en de grootste beurzen hebben – of misschien al heeft. Het zal over het meest geavanceerde ruimteonderzoek en de meest geavanceerde medische wetenschap beschikken (of heeft dat al). Bovendien zijn wij in het Westen – zelfs de Russen – goed begeleid naar deze nieuwe entiteit die vorm aan het krijgen is.
[Dit proces is] vrijwel niet te stoppen en onomkeerbaar.
…
Wat moet het antwoord van Europa op de mondiale geopolitieke verschuiving zijn?
Wat is het Europese antwoord op de mondiale systeemverandering? We hebben twee opties. De eerste is wat wij “het openluchtmuseum” noemen. Dit is wat we nu hebben. Wij zijn er naartoe aan het bewegen. Europa, geabsorbeerd door de VS, zal in een onderontwikkelde rol achterblijven. Het zal een continent zijn waar de wereld zich over verwondert, maar dat niet langer de dynamiek voor ontwikkeling in zich heeft. De tweede optie, aangekondigd door president Macron, is strategische autonomie. Met andere woorden: we moeten de competitie van mondiale systeemverandering aangaan. Dit is tenslotte wat de VS doen, volgens hun eigen logica. En we hebben het inderdaad over 400 miljoen mensen. Het is mogelijk om het vermogen van Europa om kapitaal aan te trekken te herstellen, en het is mogelijk om kapitaal uit Amerika terug te halen. Het is mogelijk om grote infrastructuurontwikkelingen door te voeren, vooral in Midden-Europa – de TGV Boedapest-Boekarest en de TGV Warschau-Boedapest, om maar te noemen waar wij bij betrokken zijn. We hebben een Europees militair bondgenootschap nodig met een sterke Europese defensie-industrie, onderzoek en innovatie. . We hebben Europese zelfvoorziening op energiegebied nodig, wat niet mogelijk zal zijn zonder kernenergie. En na de oorlog hebben we een nieuwe verzoening met Rusland nodig. Dit betekent dat de Europese Unie haar ambities als politiek project moet opgeven, dat de Unie zichzelf moet versterken als economisch project en dat de Unie zichzelf moet creëren als defensieproject.
In beide gevallen – in het openluchtmuseum of als we meedoen aan de wedstrijd – zullen we voorbereid moeten zijn op het feit dat Oekraïne geen lid zal worden van de NAVO of de Europese Unie, omdat wij Europeanen niet genoeg geld hebben. Daarom zal Oekraïne terugkeren naar de positie van een bufferstaat. Als het meezit, zal dit gepaard gaan met internationale veiligheidsgaranties, die zullen worden vastgelegd in een overeenkomst tussen de VS en Rusland, waaraan wij Europeanen wellicht kunnen deelnemen. Het Poolse experiment zal mislukken, omdat ze niet over de middelen beschikken: ze zullen moeten terugkeren naar Centraal-Europa en de V4. Laten we dus wachten tot de Poolse broeders en zusters terugkomen.
De volgende passage is alleen erg interessant: ook al schetst Orbán hier een “grand strategy” voor Hongarije, het biedt potentieel een brede blauwdruk – tenminste in sommige, zo niet alle aspecten – voor alle landen die “strategische autonomie” willen bereiken in de nieuwe geopolitieke context.
De kansen die de huidige geopolitieke verschuiving biedt
Al met al kan ik dus zeggen dat de randvoorwaarden aanwezig zijn voor een onafhankelijk nationaal georiënteerd beleid richting Amerika, Azië en Europa. Deze zullen de grenzen van onze manoeuvreerruimte definiëren. Deze ruimte is breed – breder dan ooit in de afgelopen vijfhonderd jaar. De volgende vraag is wat we moeten doen om deze ruimte in ons voordeel te gebruiken. Als er sprake is van een mondiale systeemverandering, dan hebben we een strategie nodig die deze waardig is.
De essentie van de grote strategie voor Hongarije… is dus connectiviteit. Dit betekent dat we ons niet zullen laten opsluiten in slechts één van de twee opkomende halfronden van de wereldeconomie. De wereldeconomie zal niet uitsluitend westers of oosters zijn. We moeten in beide zijn, in het Westen en in het Oosten. Dit zal consequenties met zich meebrengen. De eerste. Wij zullen niet betrokken raken bij de oorlog tegen het Oosten. Wij zullen niet meedoen aan de vorming van een technologisch blok dat zich verzet tegen het Oosten, en we zullen niet meedoen aan de vorming van een handelsblok dat zich verzet tegen het Oosten. We verzamelen vrienden en partners, geen economische of ideologische vijanden. We bewandelen niet de intellectueel veel gemakkelijkere weg van ons aan iemand vastklampen, maar we gaan onze eigen weg. Dit is moeilijk – maar er is een reden dat politiek als een kunst wordt omschreven.
Het tweede hoofdstuk in de grote strategie gaat over spirituele fundamenten. De kern hiervan is de verdediging van de soevereiniteit. Ik heb al genoeg gezegd over het buitenlands beleid, maar deze strategie beschrijft ook de economische basis van de nationale soevereiniteit. De afgelopen jaren hebben we een piramide gebouwd. Bovenaan staan de “nationale kampioenen”. Daaronder bevinden zich de internationaal concurrerende middelgrote bedrijven, waaronder bedrijven die voor de binnenlandse markt produceren. Onderaan staan kleine bedrijven en eenmanszaken. Het is de Hongaarse economie die de basis kan vormen voor soevereiniteit. We hebben nationale kampioenen op het gebied van het bankwezen, energie, voedsel, de productie van agrarische basisgoederen, IT, telecommunicatie, media, civiele techniek, bouw, vastgoedontwikkeling, farmaceutische producten, defensie, logistiek, en – tot op zekere hoogte, via de universiteiten – kennisindustrieën. En dit zijn onze nationale kampioenen. Ze zijn niet alleen thuis kampioenen, maar ze zijn allemaal actief in de internationale arena en hebben bewezen competitief te zijn.
Hieronder staan onze middelgrote bedrijven. Ik wil u graag meedelen dat Hongarije vandaag de dag vijftienduizend middelgrote bedrijven telt die internationaal actief en concurrerend zijn. Toen we in 2010 aan de macht kwamen, waren dat er drieduizend. Vandaag hebben we vijftienduizend. En natuurlijk moeten we de basis van kleine ondernemingen en eenmanszaken verbreden. Als we in 2025 een vredesbegroting kunnen opstellen en geen oorlogsbegroting, lanceren we een uitgebreid programma voor het midden- en kleinbedrijf. De economische basis voor soevereiniteit betekent ook dat we onze financiële onafhankelijkheid moeten versterken. We moeten onze schulden niet terugbrengen tot 50 of 60 procent, maar tot bijna 30 procent; en we moeten naar voren komen als regionale schuldeiser. Tegenwoordig doen we al pogingen om dit te doen, en Hongarije verstrekt staatsleningen aan bevriende landen in onze regio die op de een of andere manier belangrijk zijn voor Hongarije.
Het is belangrijk dat we, volgens de strategie, een productieknooppunt blijven: we mogen niet overschakelen naar een dienstengerichte economie. De dienstensector is belangrijk, maar we moeten het karakter van Hongarije als productiecentrum behouden, want alleen op deze manier kan er sprake zijn van volledige werkgelegenheid op de binnenlandse arbeidsmarkt. We moeten de fout van het Westen niet herhalen door gastarbeiders in te zetten voor bepaald productiewerk, omdat leden van de gastbevolking daar bepaalde soorten werk al als beneden hun niveau beschouwen. Als dit in Hongarije zou gebeuren, zou dit een proces van sociale ontbinding teweegbrengen dat moeilijk te stoppen is. En ter verdediging van de soevereiniteit omvat dit hoofdstuk ook de bouw van universiteiten en innovatiecentra.
Het derde hoofdstuk identificeert de kern van de grote strategie: de Hongaarse samenleving waar we het over hebben. Als we winnaars willen zijn, moet deze Hongaarse samenleving solide en veerkrachtig zijn. Het moet een solide en veerkrachtige sociale structuur hebben. De eerste voorwaarde hiervoor is het stoppen van de demografische achteruitgang. We zijn goed begonnen, maar nu zijn we vastgelopen. Er is een nieuwe impuls nodig. Tegen 2035 moet Hongarije demografisch zelfvoorzienend zijn. Er kan geen sprake van zijn dat de bevolkingskrimp door migratie wordt gecompenseerd. De westerse ervaring is dat als er meer gasten dan gastheren zijn, thuis niet langer thuis is. Dit is een risico dat niet genomen mag worden. Als we na het einde van de oorlog een vredesbegroting kunnen opstellen, zal het belastingkrediet voor gezinnen met kinderen waarschijnlijk in 2025 moeten worden verdubbeld om het momentum van de demografische verbetering te herwinnen – in twee stappen, niet één, maar binnen één jaar.
“Sluizen” moeten de instroom vanuit West-Europa beheersen van degenen die in een christelijk nationaal land willen leven. Het aantal van zulke mensen zal blijven groeien. Niets zal automatisch zijn en we zullen selectief zijn. Tot nu toe zijn zij selectief geweest, maar nu zijn wij degenen die selectief zullen zijn. Wil de samenleving stabiel en veerkrachtig zijn, dan moet deze gebaseerd zijn op een middenklasse: gezinnen moeten hun eigen rijkdom en financiële onafhankelijkheid hebben. De volledige werkgelegenheid moet behouden blijven, en de sleutel daartoe zal het in stand houden van de huidige relatie tussen werk en de Roma-bevolking zijn. Er zal werk zijn, en je kunt niet leven zonder werk. Dit is de deal en dit is de essentie van het aanbod.
En tenslotte is er het cruciale element van soevereiniteit. Dit is de essentie van de bescherming van de soevereiniteit, namelijk de bescherming van het nationale onderscheidend vermogen. Dit is geen assimilatie, geen integratie, geen opgaan in de samenleving, maar het behoud van ons eigen specifieke nationale karakter. Dit is de culturele basis van de verdediging van de soevereiniteit: taalbehoud en het vermijden van een staat van ‘nul-religie’. Nulreligie is een toestand waarin het geloof al lang verdwenen is, maar er is ook een verlies van het vermogen van de christelijke traditie om ons te voorzien van culturele en morele gedragsregels die onze relatie met werk, geld, familie, seksuele relaties en de volgorde van prioriteiten in hoe we met elkaar omgaan, bepalen. Dit is wat westerlingen zijn kwijtgeraakt.
U kunt de volledige toespraak van Orbán hier lezen.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Bron: https://dissident.one/de-belangrijkste-toespraak-van-het-decennium
