European Parliament from EU / Wikimedia (CC BY 2.0 DEED)
Het nieuw gekozen Europees Parlement heeft woensdag een resolutie aangenomen waarin het de reis van Viktor Orban naar Moskou om met Poetin over vrede te praten veroordeelt.
Europarlementariërs vinden het bezoek niet representatief voor de EU en een duidelijke schending van de EU-verdragen en het gemeenschappelijk buitenlands beleid, bericht Friatider.
Politici willen ook dat deze schending wordt bestraft met sancties voor Hongarije.
Een recente aanval op een kinderziekenhuis in Oekraïne benadrukt ook de “irrelevantie” van de vredesinspanningen van Viktor Orbán, aldus de resolutie.
Naast het veroordelen van de heer Orban, roept de resolutie de EU op om zich actief in te zetten voor het behoud van internationale steun voor Oekraïne en om Oekraïne militaire bijstand te verlenen zo lang als nodig is en in de vorm die nodig is. Het Parlement roept de EU ook op om haar sanctiebeleid tegen Rusland en Wit-Rusland te handhaven en uit te breiden, en de effectiviteit en het effect ervan te monitoren, te evalueren en te verbeteren. Europarlementariërs willen ook dat de Raad systematisch het probleem aanpakt van het omzeilen van sancties door in de EU gevestigde bedrijven, derden en derde landen.
Europarlementariërs verwelkomen de recente beslissing van de EU om door het Westen gestolen Russische activa te gebruiken om de oorlogsinspanningen van Oekraïne te ondersteunen. Ze roepen ook op tot een “solide wettelijke regeling voor de confiscatie van Russische staatsactiva die door de EU zijn bevroren.”
Het Parlement verwelkomt ook de uitkomst van de laatste NAVO-top en herhaalt zijn overtuiging dat Oekraïne zich op een onomkeerbaar pad bevindt richting lidmaatschap van de militaire alliantie. De Europarlementariërs roepen de EU en haar lidstaten op om hun militaire steun aan Oekraïne te verhogen zolang als nodig is en in de vorm die nodig is. Ze willen ook dat de Europese Commissie financiële steun op lange termijn voorstelt voor de wederopbouw van Oekraïne.
The Russian Presidential Press and Information Office / Kremlin.ru / Wikimedia / (CC BY 3.0)
Hongarije, vertegenwoordigd door zijn premier Viktor Orban, nam op 1 juli het roterende voorzitterschap van zes maanden van de Raad van de Europese Unie over en besloot meteen iets onconventioneels te gaan doen: echt werken. Dus kwamen de messen tevoorschijn.
Het meest memorabele dat de Franse Emmanuel Macron in 2022 deed toen hij de functie bekleedde, was een logo maken voor zijn EU-voorzitterschap met daarin zijn eigen initialen. Het voordeel voor het Franse en Europese volk was fantastisch – als in, het bestaat in fantasie, schrijft Rachel Marsden.
Tijdens zijn bijeenkomst als voorzitter van de EU in Frankrijk stond Macron naast de ongekozen voorzitter van de bureaucratie van de Europese Commissie, “koningin” Ursula von der Leyen, terwijl ze kwesties als klimaatverandering, digitale transitie en het militair-industrieel complex van de EU (eh, de “EU-defensie-unie”)verdedigden. Ze serveerden maar al te graag typische globalistische kost voor hun mede-elites om op te vreten. Maar diezelfde mensen kokhalzen nu over Orbans zelfgekozen agenda: vrede.
Orban kondigde aan dat het Hongaarse EU-voorzitterschap eind augustus in Boedapest zou vergaderen over netelige mondiale conflicten die een uitdaging vormen voor de EU. De elites van het blok verzetten zich hiertegen omdat vrede zou moeten voortkomen uit korte douches nemen en snikheet worden zonder airconditioning om de Russische president Vladimir Poetin een hak te zetten.
Tot nu toe dacht het establishment Orban onder controle te kunnen houden, zo niet door te dreigen met het inhouden van EU-fondsen, dan toch door regelrechte manipulatie. Zoals toen, volgens Politico, de Duitse bondskanselier Olaf Scholz erin slaagde om hem te overtuigen zich los te koppelen van een stemming afgelopen december over het starten van EU-toetredingsonderhandelingen voor Oekraïne, door de Hongaarse leider ervan te overtuigen dat het zou resulteren in een win-win. Dus, terwijl Orban op de gang stond, ramden de andere EU-leiders de stemming erdoorheen, waarbij ze zijn veto omzeilden en vervolgens hun eigen gemanipuleerde unanimiteit vierden.
Maar toen Orban deze nieuwe rol in de EU overnam, ging hij zich dit keer echt loskoppelen. Hij kauwde prompt de leiband door waarvan het Europese establishment dacht dat ze hem hadden en gebruikte die om zichzelf de wereld rond te slingeren op een “vredestournee” om informatie te verzamelen van alle kanten van verschillende Oost-West wereldwijde conflicten.
Hij begon in Oekraïne met een bezoek aan Vladimir Zelensky. Helemaal cool, helemaal normaal, helemaal in lijn met het groepsdenken van het EU establishment. Ook totaal nutteloos als het gaat om het oplossen van het conflict tussen Rusland en de NAVO-spelers van Oekraïne, dat de Europese belastingbetaler en industrie verwoest.
Zelfs Zelensky heeft onlangs toegegeven dat bij echte vredesbesprekingen Rusland betrokken moet worden. Orbans pendeldiplomatie in naam van de EU komt daar op dit moment het dichtst bij in de buurt. Waarom brak de hel dan los in Brussel toen Orban, in zijn nieuwe rol als tijdelijk EU-leiderschap, besloot om ook naar Moskou te gaan om de standpunten van Rusland te horen?
Orban bezocht ook China, Azerbeidzjan, de NAVO-top in de VS en voormalig (en mogelijk toekomstig) president Donald Trump. Hij lijkt de enige te zijn die de balans opmaakt van beide kanten van verschillende wereldwijde conflicten.
De Duitse pers kreeg de brief in handen die Orban stuurde aan Charles Michel – de voorzitter van de Europese Raad, aan wie Orban blijkbaar aantekeningen van zijn reizen stuurt. Orban heeft gewaarschuwd voor een verscherping van het conflict in Oekraïne, de noodzaak van diplomatie met zowel Rusland als China en een nieuwe benadering van het Mondiale Zuiden, waarvan de EU het vertrouwen heeft verloren door de gevolgen van het conflict in Oekraïne.
Hij nam blijkbaar een bulldozer naar hun collectieve safe space. Want de belangrijkste diplomaat van de EU, Josep Borrell, wil nu een formele top over buitenlandse zaken houden op precies hetzelfde moment als Orbans eigen top, volgens Politico. Op die manier kunnen ze het risico dat ze echt diplomatiek zwaar werk moeten verrichten volledig omzeilen en zich in plaats daarvan terugtrekken in Borrell’s “trigger-vrije” EU-tuin waar ze kunnen relaxen en chillen zonder het risico te lopen te worden overvallen door tegenstrijdige standpunten.
Een EU-diplomaat vertelde Politico dat ze “een duidelijk signaal willen afgeven dat Hongarije niet voor de EU spreekt.” Wat is de EU eigenlijk nog meer als het geen ongekozen bureaucraten zijn die routinematig beweren namens de EU te spreken en haar beleid te bepalen? Orban geeft er tenminste een nieuwe draai aan: gekozen democratische verantwoording.
Maar wat staat er in de functieomschrijving? “De rol van de lidstaat die het voorzitterschap bekleedt, is de wetgevende agenda aan te sturen door de vergaderingen van de Raad voor te zitten, te zorgen voor een goede samenwerking met de andere EU-instellingen en de voortzetting van de EU-beleidsagenda te garanderen,” aldus de denktank Chatham House. Alsjeblieft zeg. Google maar eens op “Wat is de agenda van het Spaanse voorzitterschap van de EU” in 2023? Antwoord: “Het stimuleren van de herindustrialisatie en strategische autonomie van de EU.De groene transitie bevorderen.Het bereiken van meer sociale en economische rechtvaardigheid.De eenheid van Europa versterken.”
Hoe zit het met het Belgische voorzitterschap eerder dit jaar? Ook daar komen de gebruikelijke gespreksonderwerpen naar voren, van klimaatverandering tot eenheid en het bevorderen van een “mondiaal Europa”.
Tegen de tijd dat deze onhandige Eurocratie echt weet wat ze met Orban moeten doen, is zijn ambtstermijn van zes maanden misschien al voorbij. Ambtenaren suggereren nu al dat ze geen mogelijkheid hebben om zijn ambtstermijn in te korten. Ondertussen heeft een aantal topcommandanten van de bureaujockey’s zich ook aangesloten bij de stapel.
“In het licht van de recente ontwikkelingen die het begin van het Hongaarse voorzitterschap markeren, heeft de president besloten dat de Europese Commissie alleen tijdens informele vergaderingen van de Raad op het niveau van hoge ambtenaren vertegenwoordigd zal zijn,” zegt Eric Mamer, de woordvoerder van koningin Ursula’s dappere bataljon van papercut Purple Heart bureaucraten die Brussel besturen.
“Het bezoekvan het college aan het voorzitterschap zal niet plaatsvinden.” Oh nee, geen boycot door het “College”! Wat is het “College” eigenlijk? Het is eigenlijk gewoon een andere groep ongekozen bureaucraten – het college van de 27 EU-commissarissen, één gekozen voor elke EU-lidstaat. Europese Commissie… College van EU-commissarissen… Voorzitter van de Europese Raad… Voorzitter van de Raad van de Europese Unie… Het is bijna alsof al deze dingen hetzelfde klinken zodat het grote publiek in verwarring raakt over wat er aan de hand is.
“De EU-Commissie kan geen instellingen en lidstaten uitkiezen waarmee ze wil samenwerken,” zei de Hongaarse minister van Europese Zaken Boka Janos in reactie op de boycot door topambtenaren van Orbans bijeenkomst. “Zijn alle beslissingen van de Commissie nu gebaseerd op politieke overwegingen?” Ja, zo doen ze dat. Hun deugd is zeer discriminerend in zijn toepassing. Democratie en diversiteit – in het bijzonder van gedachten – is alleen verdedigbaar binnen aanvaardbare grenzen die door hen zijn gedefinieerd.
Een groep van 63 gekozen establishment hielenlikkers schreef ook een brief aan de top van de EU, waarin ze Orban ervan beschuldigen tijdens zijn reizen voor de hele EU te spreken – een beetje zoals koningin Ursula zelf, waartegen zelfs haar eigen personeel bezwaar maakte tijdens de aftrap van het Israël-Gaza conflict.
Deze verkozen voorstanders van tolerantie en inclusie roepen nu op tot het opschorten van het stemrecht van Hongarije. Het zou niet eens de eerste keer zijn. Een groep van 120 EU-wetgevers eiste eerder dit jaar hetzelfde omdat Orban gebruik durfde te maken van zijn grondwettelijke recht om een veto uit te spreken over meer EU-geld voor Oekraïne, geheel in overeenstemming met de EU-regels.
Als deze controlefreaks maar net zo graag op de rem trapten bij oorlog als bij de pogingen van één man om vrede te bereiken, dan zouden de Europeanen er veel beter af zijn.
In Australië en NZ kunnen “beheerde terugtrekkingsregelingen” mensen uit huizen dwingen die volgens “klimaatveranderingsmodellen” “onverzekerbaar” zijn.
Schokkend bewijs komt uit Australië en Nieuw-Zeeland over hoe de klimaatzwendel wordt gebruikt om een technototalitaire smart-city toekomst op te leggen.
De criminocratische mondiale imperialisten gebruiken vaak hun Gemenebest kolonies om de meest verraderlijke escalaties van hun tirannie uit te proberen – denk aan Canada, Nieuw Zeeland en Australië tijdens Covid, schrijft
We kunnen daarom aannemen dat dit de blauwdruk wordt voor de uitrol van hun agenda voor de Vierde Industriële Revolutie over de hele wereld.
Het sinistere plan in kwestie, genaamd “Managed Retreat,” is ontmaskerd door onafhankelijk onderzoeker Kate Mason op haar uitstekende Substack blog gericht op het “deconstrueren van 4IR-verhalen.”
Het idee is dat overdreven “modellering” van de ingebeelde effecten van “klimaatverandering” wordt gebruikt om bepaalde gebieden als ongeschikt voor menselijke bewoning te bestempelen.
Hand in hand met de staat werkt de verzekeringsindustrie – sinds jaar en dag een centraal onderdeel van het corrupte criminocratische imperium – die huizen in deze gebieden “onverzekerbaar” acht.
Banken spelen ook hun rol (natuurlijk!) door te zeggen dat ze geen hypotheken willen verstrekken voor deze “onverzekerbare” huizen.
In haar laatste artikel verwijst Kate naar een tv-reportage over Kensington Banks, vlakbij het centrum van Melbourne, dat onlangs tot overstromingsgebied is verklaard.
Ze schrijft: “De huizenprijzen zullen naar verwachting met 20 procent dalen. Ik denk dat dat nogal voorzichtig is – wie gaat er kopen in een overstromingsgebied? Tenzij het een ontwikkelaar is die alles met de grond gelijk maakt en een Smart Resilient complex bouwt.”
Ondertussen zijn in Nieuw-Zeeland bewoners in opstand gekomen tegen pogingen om “terugtrekking” uit kustgebieden op te leggen onder het mom van een voorspelde stijging van de zeespiegel.
Zoals dit mediabericht laat zien, trappen ze niet in de paniekzaaiende klimaatpropaganda.
Tim Rees zei. “Ik woon al sinds 1965 aan Paraparaumu Beach en het strand wordt steeds groter. Ik duik al 45 jaar bij Kāpiti Island en de rotsen zijn bij eb nog steeds even hoog.”
Tania Lees voegt hieraan toe: “De wetenschap is nog niet vastgesteld en er is geen consensus. Wij geloven niet dat de zeespiegel significant stijgt en dat we allemaal onder water zullen komen te staan.”
De centrale en lokale overheden kunnen “een proces op deze schaal” niet financieren, zei ze. “Tot nu toe hebben de belastingbetalers meer dan 4 miljoen dollar betaald voor het Takutai Kāpiti proces.”
“We kunnen het ons gewoon niet veroorloven om nog meer uit te geven. Als het zou worden uitgevoerd, zou de beheerde terugtrekking meer dan $ 1 miljard bedragen.”
Wat betreft de agenda achter dit alles, schrijft Kate:
“Het vinden van de informatie over klimaatveranderingsmodellen en verzekeringen heeft voor mij de puntjes op de i gezet met betrekking tot de enorme hoeveelheid bouwpakketten en stapelwoningen die in Australië worden gebouwd.
Ze moeten ons allemaal ergens onderbrengen als onze huizen onverzekerbaar zijn en we ze voor een schijntje moeten verkopen.
Het is duidelijk dat dit ‘veerkrachtige’ Smart Cities zijn. Alles aangesloten op het internet en gegevens verzameld, opgeslagen en gebruikt als model om steeds dystopischer overheidsmaatregelen voor controle en handhaving te dicteren.”
Ter bevestiging onthult ze dat de Insurance Council of Australia, die betrokken is bij Managed Retreat, werkt binnen het Public Private Partnership-model en zich houdt aan de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties en zelfs stichtend lid is van de United Nations Principles for Sustainable Insurance.
De smart goelag-agenda van de VN werd gepresenteerd in hun 80 pagina’s tellende boekje getiteld “Centering People in Smart Cities: A playbook for local and regional governments,” zoals we in 2022 meldden.
Eveneens in 2022 bracht een instantie genaamd de Australian Climate Council een studie uit waarin geschat werd dat 1 op de 25 huizen en commerciële gebouwen in het land tegen 2030 onverzekerbaar zouden worden vanwege “verslechterende extreme weersomstandigheden.”
Overstromingen van rivieren vormden volgens het onderzoek het grootste risico, met plotselinge overstromingen en bosbranden als de andere belangrijkste gevaren die ertoe bijdragen dat eigendommen “onverzekerbaar” worden.
Naast de oproep voor “beheerde terugtrekking” benadrukte het rapport de noodzaak voor “het opschalen van overheidsinvesteringen in veerkracht” en om “gemeenschappen te ondersteunen om build back better.”
Het verklaarde: “Steden en gemeenschappen moeten – waar nodig – herbouwd worden op een manier die rekening houdt met de onvermijdelijke toekomstige klimaatveranderingen en ze veerkrachtiger maakt.”
Het is dan ook geen verrassing dat dit rapport met trots op de website van het World Economic Forum is geplaatst…
Oorspronkelijk gepubliceerd in de laatste editie van de The Acorn nieuwsbrief, je kunt het volledige bulletin lezen en je HIER abonneren. Het uitstekende SubStack dat de inspiratiebron vormde, is geschreven door Kate Mason, ook een aanrader om te volgen.
“Na vier jaar van een
neppandemie is er geen enkele reden meer om ook maar iets te geloven van wat de
overheid, de media of je huisarts zeggen. Toch blijven miljoenen sukkels dat
doen, ze geloven in gekende leugenaars.”
Een sukkel is
iemand die moedwillig de waarheid negeert, iemand die alles gelooft wat hij op
televisie ziet of op de radio hoort. Eigenlijk is een sukkel iemand die ervoor
kiest om buiten de realiteit te leven, schrijft Mike Stone.
Iedereen die
gelooft dat een valse Joe Biden de verkiezingen van 2020 heeft gewonnen, is een
sukkel.
Iedereen die
gelooft dat 9/11 georkestreerd werd door Osama bin Laden en 19 mannen met
stanleymessen is een sukkel.
Iedereen die
gelooft dat de neppandemie echt was, met een echt virus en echte mensen die aan
dat virus stierven, is een sukkel.
Iedereen die
gelooft dat het nepvaccin (of welk vaccin dan ook) ontworpen was om levens te
redden, is een sukkel.
Iedereen die
gelooft dat Michelle Obama een vrouw is, is een sukkel.
We kunnen nog wel
even doorgaan, maar ik denk dat je het wel begrijpt. Na vier jaar neppandemie
is er geen reden meer om ook maar iets te geloven van wat de overheid, de media
of je huisarts zeggen. Toch blijven miljoenen sukkels dat doen, ze geloven in
gekende leugenaars.
Houd er rekening
mee dat er geen correlatie is tussen IQ en dom zijn. Ik ken een paar mensen met
een extreem hoog IQ – IQ’s hoger dan het mijne – en zij behoren tot de grootste
sukkels ter wereld.
Als het aankomt op
omgaan met sukkels, heb je twee keuzes. De eerste is om ze gewoon te negeren.
Als je dat doet, elimineer je meteen de mogelijkheid dat jij negatief beïnvloed
wordt door hun domheid. Waar het lastig wordt, is wanneer je je realiseert dat
je beste vrienden, familieleden en kennissen allemaal sukkels zijn.
In sommige van die
gevallen kun je ze gewoon niet negeren. Ik bedoel, dat kun je wel. Maar het is
moeilijk als je met iemand samenwoont en hem elke dag ziet. Bereid je in dat
geval voor op veel ongemak en mogelijk catastrofale gevolgen. We zagen het
allemaal gebeuren tijdens de scamdemie. En het conflict is altijd eenzijdig.
Het zijn altijd de sukkels die buiten de realiteit leven die de mensen om hen
heen het leven zuur proberen te maken, het is nooit andersom.
Barbara Lee schminkt met kleinkind
Herinner je je die
geweldige vrouw nog die de website Snippets and Snappets beheerde? Ze mocht
haar kleinkinderen niet zien van haar dochter, tenzij ze het dodelijke
nepvaccin nam. Het was familiechantage op zijn ergst. De arme vrouw hield
zoveel van haar kleinkinderen en wilde ze zo graag zien en vasthouden dat ze
toegaf en de verdomde prik nam. Nu is ze dood.
Artsen die geloven
in de wijd en zijd ontkrachte kiemtheorie van ziekten en gedwongen worden om
die leugen te verspreiden om hun brood te verdienen, zullen nooit de realiteit
accepteren. Dat geldt ook voor leraren die leugens verkondigen in de klas om
een baan te houden, of professoren en klimaatexperts die liegen over het
bestaan van de opwarming van de aarde om geld van de overheid te krijgen. Je
zult nooit, maar dan ook nooit iemand van de waarheid kunnen overtuigen. Maar wacht,
het wordt nog erger.
Naast degenen die
een financiële prikkel hebben om in leugens te geloven, zijn er anderen die een
emotionele prikkel hebben om dat te doen. Een vrouw die gehersenspoeld is door
het feminisme zal nooit de realiteit accepteren dat abortus moord is, hoeveel bewijs
je haar ook geeft.
Mensen die besmet
zijn met het Trump Derangement Syndroom zullen nooit toegeven dat Trump de
verkiezingen van 2020 heeft gewonnen of dat 6 januari een valstrik was van de
FBI en geen opstand. Ze staan nog verder van de realiteit af dan degenen die in
leugens geloven om geld te verdienen.
Als je je afvraagt
waarom er zoveel sukkels op de wereld zijn, dan is het antwoord angst. Meer
specifiek, angst voor wat andere mensen denken. In plaats van zich af te vragen
of iets waar is, vragen ze zich af: “Wat zullen de mensen van me denken als ik geloof
dat dit waar is?”
Als je een serieuze
poging doet om de waarheid aan het licht te brengen, kun je je niet gedragen
als een lispelende soja-jongen die zegt: “Oooh, hier is een waarheid! Deze neem
ik!” Je moet ALLE waarheid aannemen, inclusief en vooral de waarheid die je
niet aanstaat. Bijna niemand is bereid om dat te doen. Ik kan het aantal mensen
dat ik persoonlijk ken die hun emoties buiten beschouwing kunnen laten en
gegevens strikt op basis van feiten kunnen analyseren, op één hand tellen. Drie
van hen zijn vrouwen en één man.
Omdat idioten
moedwillig de waarheid afwijzen en omdat God de waarheid is, wijzen ze
moedwillig God af. Als iemand vastbesloten is om God af te wijzen en de
eeuwigheid in de hel door te brengen, dan kunnen jij en ik daar weinig aan
doen. Het is triest om te zeggen, maar als ze niet tot bezinning komen, zullen
ze gewoon in de hel moeten branden.
Na tientallen jaren van agressief
promoten van allerlei soorten vaccins, biecht Dr. Stanley Plotkin, 's werelds
meest vooraanstaande vaccinoloog, eindelijk op dat de veiligheid...
Totalitaire overheersing als regeringsvorm is nieuw omdat het… zich baseert op eenzaamheid, op de ervaring helemaal niet bij de wereld te horen, wat een van de meest radicale en wanhopige ervaringen van de mens is. – Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism
Veel mensen hebben geheugenverlies over het feit dat we nog maar een paar jaar geleden gedwongen werden om ons thuis af te zonderen, dat het ons verboden werd om deel te nemen aan sociale activiteiten en om gemeenschappelijke bijeenkomsten bij te wonen, en dat ons zelfs verteld werd om afstand te houden van anderen in het openbaar of in ons eigen huis. Wat was de bedoeling van dit extreme sociale isolement? Was het om ons te beschermen of zit er een snode reden achter de sociale afstand en isolatie die we moesten ondergaan? In deze video leggen we uit hoe tirannen en totalitairen in de 20e eeuw en nu nog steeds proberen om individuen te isoleren en te atomiseren, zodat ze makkelijker te controleren zijn, schrijft Academy Of Ideas.
In zijn boek Community and Power schrijft Robert Nisbet:
“Het genie van totalitair leiderschap ligt in het diepe besef dat de menselijke persoonlijkheid geen moreel isolement kan verdragen, en in de wetenschap dat absolute en meedogenloze macht alleen aanvaardbaar is als het de enige beschikbare vorm van gemeenschap en lidmaatschap lijkt.” – Robert Nisbet, Community and Power
Mensen hebben sociale behoeften die vervuld moeten worden als basis voor psychologische gezondheid. Gedurende het grootste deel van de geschiedenis werden deze behoeften vervuld op stam- of lokaal niveau. Honderdduizenden jaren lang leefden onze jager-verzamelaars in kleine, hechte stammen en was het gevoel van eigenwaarde van elk lid sterk verweven met de groep. Stamidentiteit gaf onze voorouders een onwrikbaar gevoel van sociale verbondenheid.
”De geschiedenis leert ons dat het individu in het begin niet bestond als een onafhankelijke entiteit… In de vroege staat is er een samensmelting van het individu met de groep.” – Erich Neumann, The Origins and History of Consciousness.
In de middeleeuwse samenleving begon de mens zich te ontpoppen als een onafhankelijk individu, maar zijn sociale behoeften werden nog steeds bevredigd door de diverse gemeenschapsverbanden die bloeiden in steden en dorpen, zoals markten, gilden, lokale vergaderingen, gemeenteraden, communes, kerken, broederschappen, liefdadigheidsinstellingen, kloosters, universiteiten en de oergemeenschap van het gezin.
“Alleen in hun sociale onderlinge afhankelijkheid zijn mensen in staat om weerstand te bieden aan de tirannie die altijd dreigt voort te komen uit elke politieke regering, democratisch of anderszins.” – Robert Nisbet, Community and Power
Een ander voordeel van de grote verscheidenheid aan gemeenschapsverbanden die in de Middeleeuwen bestonden, is dat elke gemeenschap autoriteitsfiguren had die, dankzij hun superieure karakter, kennis en vaardigheden, dienden als rolmodel, de gemeenschappelijke orde handhaafden en bemiddelden bij meningsverschillen tussen de leden. Deze proliferatie van autoriteitsfiguren creëerde een web van gedecentraliseerd gezag dat samenlevingen behoedde voor overheersing door een enkele gecentraliseerde macht. Of zoals Nisbett vervolgt:
“We zijn geneigd om de opmars van macht in de moderne wereld te zien als een gevolg… van die afname van individuele vrijheid. Maar een nuttigere manier zou zijn om het te zien in termen van het terugtrekken van autoriteit in veel van de gebieden van de samenleving waarbinnen mensen gewoonlijk wortels vinden en een gevoel van het grotere geheel….. Het is macht, niet autoriteit, die homogeniteit, regimentering en de gemanipuleerde articulatie van delen door hiërarchieën van beheerders nastreeft. En het is de competitie tussen autoriteiten binnen de samenleving als geheel die, boven de meeste dingen die ik kan bedenken, een samenleving mobiel en vrij houdt. Vermenigvuldig je verenigingen en wees vrij,“ schreef de grote Proudhon.” – Robert Nisbet, Community and Power
De moderne staat ontstond in de 17e eeuw en een van de belangrijkste trends die gepaard ging met zijn ontwikkeling was de vernietiging van traditionele gemeenschapsverenigingen. De staat, gedefinieerd door zijn bureaucratische organisatievorm en een stabiliteit die verder reikt dan een individuele heerser, heeft zichzelf vanaf het begin opgelegd als tussenpersoon, regelgever of manager van bijna alle vormen van sociale organisatie en interactie. Enkele voorbeelden: met de geboorte van de moderne staat werden gilden die de handel regelden en kwaliteitsnormen handhaafden vervangen door regulerende overheidsinstanties. Liefdadigheids- en privéziekenhuizen en instellingen voor zieken en gehandicapten werden vervangen door instellingen van de verzorgingsstaat. Privéscholen en onderwijsinstellingen werden vervangen door openbare scholen die door de staat werden geleid. En de verdediging door koopvaardijbonden werd vervangen door enorme staatsmilitairen. In de middeleeuwse vormen van gemeenschap te absorberen of te vernietigen, verspreidde de moderne staat zijn tentakels door de hele samenleving en bouwde methodisch op wat nu een allesomvattende politieke gemeenschap is. Of zoals Nisbet uitlegt:
“De structuur van politieke macht die drie eeuwen geleden ontstond op basis van de uitroeiing van middeleeuwse vormen van gemeenschap is gebleven – is zelfs steeds destructiever geworden voor de inhoud van nieuwe vormen van gemeenschap… De fundamentele psychologische waarheid kennende dat het leven zonder enig gevoel van lidmaatschap van een grotere orde voor de meeste mensen onverdraaglijk is, richten de leiders van de totale staat hun energie dus niet alleen op de vernietiging van de oude orde, maar ook op de vervaardiging van de nieuwe.” – Robert Nisbet, Community and Power
In de 19e en 20e eeuw hielpen veel intellectuelen de staat bij zijn pogingen om traditionele gemeenschapsverbanden te ontmantelen door te stellen dat instellingen zoals de kerk en het gezin verouderd, achterhaald en onderdrukkend waren. Friedrich Nietzsche viel de gemeenschap van de Christelijke Kerk aan en noemde het “de grootste van alle denkbare corrupties.” Erbert Marcuse, lid van de Frankfurter Schule der Kritische Theorie, sloot zich aan bij de groeiende stemmen van het 20e-eeuwse radicale feminisme door te stellen dat de gemeenschap van het gezin een patriarchaal systeem van onderdrukking was. Wat deze moderne beeldenstormers motiveerde was het idee dat traditionele gemeenschappen en instellingen de vrijheid van de mens om zich autonoom te ontwikkelen beperkten, of zoals Ross Douthat het uitlegt:
“Als sociale instellingen zouden deze [gemeenschaps]verbanden worden aangevallen als inhumaan, irrationeel, patriarchaal en tiranniek; als bronnen van klinische en economische macht zouden ze worden afgedaan als achterhaald, verdeeld en inefficiënt. In plaats van een web van elkaar overlappende gemeenschappen en concurrerende autoriteiten, wilde het liberale Westen een samenleving opbouwen van zelfvoorzienende, bevrijde individuen…” – Ross Douthat, Introduction to Community and Power
Wat deze intellectuele beeldenstormers niet voorzagen is dat de meeste mensen niet zelfvoorzienend of mentaal sterk genoeg zijn om vrijheid te omarmen als ze geen betrokkenheid hebben bij de gemeenschap en geen gevoel van sociale saamhorigheid. De ontmanteling van traditionele gemeenschapsverbanden heeft veel mensen de sociale banden ontnomen die hun leven zin en vreugde geven. Bovendien heeft deze zogenaamde “bevrijding” van de gemeenschappelijke banden uit het verleden veel mensen sociaal geïsoleerd, angstig, vervreemd en zonder doel achtergelaten. Zijn sociale atomisering werd tot het uiterste gedreven in de eerste jaren van de jaren 2020, toen individuen, van wie de meesten toch al geen sterk gemeenschapsgevoel hadden, gedwongen werden zich te isoleren in een mate die nog nooit eerder in de hele samenleving was voorgekomen. De geschiedenis laat zien dat wanneer sociale atomisering en isolatie onnatuurlijke niveaus bereiken, dit het fenomeen enantiodromie in gang zet. De wet van de enantiodromie, geformuleerd door de Presocratische filosoof Heraclitus, stelt dat wanneer een individu of samenleving te eenzijdig of buitensporig is op een belangrijke manier, er vroeg of laat een tegenreactie naar het tegenovergestelde extreme zal optreden. In overeenstemming met deze wet veroorzaakt extreme sociale atomisering een zwaai naar het tegenovergestelde, extreem collectivisme. Terwijl de meeste traditionele vormen van gemeenschap zijn vernietigd, speelt dit extreme collectivisme zich in de moderne tijd af in het politieke domein, waar individuen proberen hun behoeften te vervullen door fervente aanhangers en deelnemers te worden van de politieke gemeenschap van de staat. Of zoals Ross Douthat schrijft:
“De mens is een sociaal wezen, en zijn verlangen naar gemeenschap zal niet worden ontkend… En als hij die gemeenschap niet kan vinden op menselijke schaal, dan zal hij het zoeken op een onmenselijke schaal – in de totale gemeenschap van de totaliserende staat.” – Ross Douthat, Introduction to Community and Power
Dat de moderne mens, in zijn sociale isolement, zijn verlangen naar gemeenschap probeert te bevredigen door een diepe emotionele en psychologische band te vormen met de politieke gemeenschap van de staat, wordt duidelijk als we kijken naar de geschiedenissen van het totalitarisme in de 20e eeuw.
In haar boek The Origins of Totalitarianism merkt Hannah Arendt het nauwe verband op tussen sociaal isolement en de opkomst van het totalitarisme in de 20e eeuw. Ze schreef:
“Wat mensen voorbereidt op totalitaire overheersing in de niet-totalitaire wereld is het feit dat eenzaamheid, ooit een randervaring die meestal werd geleden in bepaalde marginale sociale omstandigheden zoals ouderdom, een alledaagse ervaring is geworden van de steeds groter wordende massa’s van onze eeuw.” – Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism
Hitler zag in dat een gebrek aan gemeenschap een leegte van sociaal isolement creëert die kan worden opgevuld door een sterke leider en een sterke staat. Daarom onderdrukte en coöpteerde hij, toen hij aan de macht was, onafhankelijke verenigingen zoals vakbonden, jeugdgroepen en andere culturele organisaties en verving hij lokale gemeentehuisbijeenkomsten door massale politieke bijeenkomsten. In Mein Kampf schreef Hitler dat:
“De massabijeenkomst is noodzakelijk, al was het alleen maar omdat het individu dat zich aansluit bij een nieuwe beweging zich eenzaam voelt en gemakkelijk gegrepen wordt door de angst om alleen te zijn, daarin voor het eerst het beeld krijgt van een grote gemeenschap, iets dat op de meeste mensen een versterkend effect heeft.” – Adolf Hitler, Mein Kampf
Op een vergelijkbare manier heeft de aantrekkingskracht die het communisme in de 20e eeuw op miljoenen mensen uitoefende, en nog steeds op velen uitoefent, minder te maken met de ideologie dan met het gemeenschapsgevoel dat het zijn aanhangers biedt. Of zoals Nisbet het uitlegt:
“Voor een groot aantal mensen biedt het marxisme status, erbij horen, lidmaatschap en een coherent moreel perspectief. Wat doet het ertoe en wat zijn de empirische en logische weerleggingen van een groot aantal critici relevant ten opzichte van de spirituele eigenschappen die Marx miljoenen mensen biedt?” – Robert Nisbet, Community and Power
Als de kankerachtige groei van de moderne staat, evenals fascisme, communisme en totalitarisme, producten zijn van de misplaatste zoektocht van de sociaal geatomiseerde massa naar gemeenschap, dan is wat westerse samenlevingen wanhopig nodig hebben een opleving van kleinschaliger gemeenschapsverbanden. Of zoals Nisbett schrijft in de zoektocht naar gemeenschap:
“Het is niet de heropleving van oude gemeenschappen waar het boek in zekere zin voor pleit; het is de vestiging van nieuwe vormen: vormen die relevant zijn voor het hedendaagse leven en denken… Vandaar de oproep… voor wat ik een nieuwe laissez faire noem, één waarbinnen groepen, verenigingen en gemeenschappen zouden floreren en die door hun vitaliteit effectieve barrières zouden vormen voor verdere verspreiding van unitaire, gecentraliseerde, politieke macht.” – Robert Nisbet, Community and Power
Een diverse veelheid aan autonome sociale groepen en verenigingen helpt het individu zijn potentieel te maximaliseren door de gemeenschappelijke steun en veiligheid te bieden die een individu nodig heeft om de uitdagingen van het leven aan te gaan. Bovendien is het meestal pas wanneer de mens zich veilig voelt binnen een gemeenschap, dat hij de gevaarlijke taak op zich neemt om zichzelf te individualiseren en zijn eigenzinnige kant te cultiveren. “… geen enkele opvatting van individualiteit is adequaat die geen rekening houdt met de talloze banden die het individu normaal gesproken van geboorte tot dood met anderen verbindt…”, legt Nisbett uit. Of zoals Carl Jung schrijft:
“Individuatie is alleen mogelijk met mensen, door mensen. Je moet beseffen dat je een schakel bent in een ketting, dat je geen elektron bent dat ergens in de ruimte hangt of doelloos door de kosmos zweeft.” – Carl Jung, Zarathustra Seminar
Als de moderne mens sociaal geïsoleerd en vervreemd blijft, en toestaat dat de staat hem scheidt en anderen van hem verwijdert, dan zal niet alleen individuatie buiten zijn bereik blijven, maar zullen velen blijven zoeken naar gemeenschap in de totaliserende staat, en zo medeplichtig zijn aan hun eigen slavernij. Met betrekking tot de man wiens leven zinloos is door een gebrek aan sociale connecties, schreef Carl Jung dat:
“… hij al op weg is naar staatsslavernij en, zonder het te weten of te willen, haar proseliet is geworden.” – Carl Jung, The Undiscovered Self
Of zoals Nisbett concludeert:
“Totalitarisme is een ideologie van nihilisme. Maar nihilisme is niet genoeg. Geen enkele krachtige sociale beweging kan alleen in negatieve termen worden verklaard. Er is altijd het positieve doel.. .We zouden de essentie van de totale staat moeten missen als we er geen elementen in zouden zien die ten diepste bevestigend zijn. De buitengewone prestaties van het totalitarisme in de twintigste eeuw zouden onverklaarbaar zijn zonder de immense, brandende aantrekkingskracht die het uitoefent op massa’s individuen die hun vertrouwde wortels van lidmaatschap en geloof hebben verloren of zijn weggenomen.” – Robert Nisbet, Community and Power
