januari 18, 2023
Hoewel zijn diagnose van “de meest kritieke fragmentatie” waarin
de wereld nu verzonken is, voorspelbaar somber is, houdt Herr Schwab vol
dat “de geest van
Davos positief is” en dat we uiteindelijk allemaal gelukkig
mogen leven in een “groene
duurzame economie.”
Waar Davos deze week goed in is geweest, is de publieke opinie overladen
met nieuwe mantra’s. Er is “Het nieuwe systeem”. Er is “het nieuwe systeem” dat, gezien de abjecte mislukking van de veelgeprezen Grote Reset,
nu lijkt op een haastige update van het huidige – rammelende –
besturingssysteem.
Davos heeft nieuwe hardware nodig, nieuwe programmeervaardigheden, zelfs
een nieuw virus. Maar op dit moment is er allemaal een “polycrisis”: of, in
Davos-taal, een “cluster van
gerelateerde mondiale risico’s met samengestelde effecten.”
In Engels: a perfect storm.
De onuitstaanbare sukkels van dat Verdeel en Heers eiland in
Noord-Europa zijn er net achter gekomen dat “geopolitiek” helaas
nooit echt de smakeloze “einde van de geschiedenis” tunnel
is ingegaan: tot hun verbazing is het nu – opnieuw – gecentreerd in het
hartland, zoals het altijd is geweest voor het grootste deel van de
geregistreerde geschiedenis.
Ze klagen over “bedreigende” geopolitiek, wat een code is voor Rusland-China, met Iran erbij.
Maar de kers op de Alpentaart is de arrogantie/stommiteit die het spel
feitelijk weggeeft: de City of London en haar vazallen zijn woedend omdat
de “wereld die
Davos heeft gemaakt” snel instort.
Davos heeft geen enkele wereld “gemaakt” behalve zijn eigen schijnwereld.
Davos heeft nooit iets goed gedaan, omdat deze “elites” altijd bezig
waren het Imperium van Chaos en zijn dodelijke “avonturen” in het Zuiden op te
hemelen.
Davos heeft niet alleen alle recente, grote economische crises niet
voorzien, maar vooral de huidige “perfect storm”, die verband houdt met de door
het neoliberalisme veroorzaakte deïndustrialisatie van het collectieve Westen.
En natuurlijk heeft Davos geen idee van de werkelijke ommekeer in de
richting van multipolariteit.
Zelfbenoemde opinieleiders zijn druk bezig te “herontdekken” dat De
Toverberg van Thomas Mann zich bijna een eeuw geleden afspeelde in Davos
– “tegen de
achtergrond van een dodelijke ziekte en een dreigende wereldoorlog.”
Welnu, tegenwoordig is die “ziekte” – volledig met biowapens uitgerust – niet
echt dodelijk meer. En de “dreigende wereldoorlog” wordt
in feite actief aangemoedigd door een cabal van Amerikaanse Straussiaanse
neo-cons en neoliberalen: een ongekozen, onverantwoordelijke, bipartisan Deep
State die niet eens onderworpen is aan ideologie. Eeuwenoude
oorlogsmisdadiger Henry Kissinger snapt het nog steeds niet.
Een Davos-panel over de-globalisering stond
bol van ongerijmdheden, maar de Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken Peter
Szijjarto zorgde tenminste voor een dosis realiteit.
China’s vice-premier Liu He, met zijn enorme kennis van financiën,
wetenschap en technologie, was in ieder geval zeer
behulpzaam door de vijf belangrijkste richtlijnen van
Beijing voor de nabije toekomst vast te leggen – naast de gebruikelijke
keizerlijke Sinofobie.
China zal zich richten op uitbreiding van de binnenlandse vraag;
het “soepel
houden” van industriële en toeleveringsketens; gaan
voor de “gezonde
ontwikkeling van de particuliere sector”; verdieping
van de hervorming van staatsbedrijven; en streven naar “aantrekkelijke buitenlandse investeringen.”
Russisch verzet, Amerikaanse afgrond
Emmanuel Todd was niet in Davos. Maar dat was wel de Franse antropoloog,
historicus, demograaf en geopolitiek analist die de afgelopen dagen in het
collectieve Westen überhaupt de nodige veren deed opwaaien met een fascinerend
antropologisch object: een op realiteit gebaseerd interview.
Todd sprak met Le Figaro – de krant bij uitstek van het Franse
establishment en de haute bourgeoisie. Het interview werd afgelopen vrijdag
gepubliceerd op pagina 22, ingeklemd tussen de spreekwoordelijke Russofobe
oprispingen en met een uiterst korte vermelding onderaan de voorpagina. Mensen
moesten dus echt moeite doen om het te vinden.
Todd grapte dat hij in Frankrijk de – absurde – reputatie heeft van
een “rebellistische
vernietiger”, terwijl hij in Japan gerespecteerd wordt, in de
reguliere media verschijnt en zijn boeken met groot succes worden uitgegeven,
waaronder het nieuwste (meer dan 100.000 verkochte exemplaren): De Derde Wereldoorlog is al begonnen.
Het is veelzeggend dat deze Japanse bestseller niet in het Frans
bestaat, overwegende dat de hele Parijse uitgeversindustrie de EU/NAVO-lijn
over Oekraïne volgt.
Het feit dat Todd verschillende dingen juist heeft, is een klein wonder
in het huidige, abominabel kortzichtige Europese intellectuele landschap (er
zijn andere analisten, vooral in Italië en Duitsland, maar die hebben veel
minder gewicht dan Todd).
Dus hier zijn Todd’s beknopte Greatest Hits.
– Een nieuwe wereldoorlog is begonnen: Door “over te schakelen van een beperkte territoriale
oorlog naar een wereldwijde economische botsing, tussen het collectieve Westen
aan de ene kant en Rusland gekoppeld aan China aan de andere kant, werd dit een
wereldoorlog.”
– Het Kremlin, zegt Todd, heeft een fout gemaakt door te berekenen dat
een ontmantelde Oekraïense samenleving meteen zou instorten. Natuurlijk gaat
hij niet in op de manier waarop Oekraïne door het militaire bondgenootschap van
de NAVO tot het uiterste werd bewapend.
– Todd heeft gelijk als hij benadrukt hoe Duitsland en Frankrijk bij de
NAVO ondergeschikte partners zijn geworden en niet op de hoogte waren van wat
er in Oekraïne militair werd beraamd: “Ze wisten niet dat de Amerikanen, Britten en Polen konden toestaan dat
Oekraïne een uitgebreide oorlog zou voeren. De fundamentele as van de NAVO is
nu Washington-Londen-Warschau-Kiev.”
– Todd’s belangrijkste weggevertje is een dooddoener: “Het verzet van de Russische economie leidt het
imperiale Amerikaanse systeem naar de afgrond. Niemand had voorzien dat de
Russische economie het zou opnemen tegen de ‘economische macht’ van de NAVO.”
– Bijgevolg “kan de
monetaire en financiële Amerikaanse controle over de wereld instorten, en
daarmee de mogelijkheid voor de VS om hun enorme handelstekort voor niets te
financieren.”
– En daarom “zitten we in
een eindeloze oorlog, in een clash waarvan de conclusie de ineenstorting van de
een of de ander is.”
– Over China zou Todd kunnen klinken als een strijdlustigere versie van
Liu He in Davos: “Dat is het
fundamentele dilemma van de Amerikaanse economie: zij kan de Chinese
concurrentie niet aan zonder gekwalificeerde Chinese arbeidskrachten te
importeren.”
– Wat de Russische economie betreft: “zij aanvaardt wel de marktregels, maar met een
belangrijke rol voor de staat, en zij behoudt de flexibiliteit van de vorming
van ingenieurs die aanpassingen mogelijk maken, zowel op industrieel als op
militair gebied.”
– En dat brengt ons opnieuw bij de globalisering, op een manier die de
rondetafels in Davos niet konden begrijpen: “We hebben zo veel van onze industriële activiteit
verplaatst dat we niet weten of onze oorlogsproductie kan worden gehandhaafd.”
– Bij een meer erudiete interpretatie van die “clash of civilizations” drogreden gaat Todd voor soft power en komt met een opzienbarende
conclusie: “Op 75
procent van de planeet was de organisatie van het ouderschap patrilineair, en
daarom zien we een sterk begrip voor de Russische positie. Voor het collectieve
niet-westen bevestigt Rusland een geruststellend moreel conservatisme.”
– Moskou is er dus in geslaagd “zich te herpositioneren als het archetype van een grote mogendheid,
niet alleen “antikolonialistisch” maar ook patrilineair en conservatief in
termen van traditionele zeden.”
Op basis van al het bovenstaande maakt Todd korte metten met de door de
EU/NAVO-“elites” – ook in Davos – verkochte mythe dat Rusland “geïsoleerd” is,
en benadrukt hij hoe de stemmen in de VN en het algemene sentiment in het hele
Zuiden de oorlog karakteriseren, “die door de mainstream media wordt beschreven als een conflict
over politieke waarden, maar in feite, op een dieper niveau, als een conflict
over antropologische waarden.”
Tussen licht en duisternis
Zou het kunnen dat Rusland – naast de echte Quad, zoals ik die heb
gedefinieerd (met China, India en Iran) – de overhand heeft in de
antropologische inzet?
De echte Quad heeft alles in zich om uit te groeien tot een nieuw
intercultureel brandpunt van hoop in een “gefragmenteerde wereld.”
Meng het confucianistische China (non-dualistisch, geen transcendente
godheid, maar met de Tao die door alles heen stroomt) met Rusland
(orthodox-christelijk, verering van de goddelijke Sophia); polytheïstisch India
(wiel van wedergeboorte, wet van karma); en sji’itisch Iran (islam voorafgegaan
door Zoroastrisme, de eeuwige kosmische strijd tussen Licht en Duisternis).
Deze eenheid in verscheidenheid is zeker aantrekkelijker en verheffender
dan de As van de Eeuwige Oorlog.
Zal de wereld ervan leren? Of, om Hegel te citeren – “wat we van de geschiedenis leren is dat niemand
van de geschiedenis leert” – zijn we hopeloos
gedoemd?
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/de-zelfbenoemde-elites-van-davos-zijn-bang/
