donderdag 8 februari 2024

Made in USA: De komende ineenstorting van de Europese Unie

augustus 20, 2022   19

De oorlog in Oekraïne wordt de doodsklok voor de EU, nu haar leiders, die samen met de belangrijkste regeringspartijen van Europa de instructies van de VS over de confrontatie met Rusland hebben aanvaard, alles hebben ingezet op een Russische militaire nederlaag in Oekraïne en een politiek-economische ineenstorting die tot een regimewisseling in het Kremlin leidt. De leiders van de EU hebben op gevaarlijke wijze en in toenemende mate het lot van het Europese integratieproject verbonden aan hun geloof (gebaseerd op grove misrekening of misleid door Engels-Amerikaanse inlichtingendiensten) in een overwinning van Oekraïne en een Russisch verlies, schrijft Oscar Silva-Valladares.

Aangezien het onwaarschijnlijk is dat dit zal gebeuren, en zich deze komende winter een grote crisis zal ontvouwen als gevolg van de groeiende ontevredenheid van de bevolking over de stijgende energiekosten, de verstoring van de voedselvoorziening en en algemene economische malaise, zullen er ernstige politieke veranderingen komen in de EU en in de politieke leiding van Europa. In het beste geval zal de EU het momentum voor verdere politieke integratie verliezen en verstrikt raken in verlamming en institutionele verwarring. In het ergste geval zal de groeiende ontevredenheid leiden tot radicale politieke veranderingen en politici aan de macht brengen die een andere kijk hebben op het nut en de relevantie van de EU.

De door de VS geleide economische oorlog tegen Rusland als reactie op de militaire operatie in Oekraïne heeft de diepe structurele gebreken van de architectuur van de Europese Unie (EU) blootgelegd en verergerd. Eerlijk gezegd manifesteerden deze barsten zich al eerder, bijvoorbeeld tijdens de Griekse crisis die in 2009 begon, het Brexit-proces sinds 2016 en de groeiende geschillen van Polen en Hongarije met het EU-bestuur. Aan de basis van de problemen van de EU ligt een bestuursstructuur die wordt geleid door niet-gekozen ambtenaren en die in de loop van decennia niet alleen is uitgebreid, maar ook een eigen overlevingslogica heeft ontwikkeld ten koste van de brood-en-boterzaken die er voor de gemiddelde Europeaan wel toe doen. De EU heeft zichzelf van een economisch verbond omgevormd tot een zichzelf in stand houdende politieke moloch, die gedreven wordt door ideologie en bureaucratische inertie, en heeft daarbij het contact met de werkelijkheid verloren. De zaken zijn nog erger geworden door de voortdurende incompetentie waarvan de huidige EU-hoofden, de voorzitter van de Europese Commissie von der Leyen en de vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken Borrell, blijk geven, zoals blijkt uit de ommezwaai van eerstgenoemde over de Russische energieleveranties en de botte afwijzing door laatstgenoemde van diplomatie om de oorlog in Oekraïne te beëindigen.

 

Oorspronkelijk was het Europese integratieproject een door de VS geleid initiatief dat eind jaren veertig in het geheim door de CIA werd gefinancierd om van Europa een vangnet te maken voor de productie van Amerikaanse multinationale ondernemingen. Naarmate de industriële prestaties van Europa zich herstelden en de VS vervolgens hun invloed op de productie verloren door uitbesteding aan China (dat ook Europa’s voornaamste handelspartner werd), werd de oorspronkelijke beweegreden van de EU voor de VS minder belangrijk en relevant voor de Indo-Pacifische regio. Voor de VS is de EU nu alleen nog maar een geopolitiek instrument dat zij voor hun eigen doeleinden ter beschikking hebben.

De Oekraïne-crisis heeft binnen de EU diepe centrifugale krachten aan de oppervlakte gebracht en nieuwe doen ontstaan. Tijdens de Griekse crisis heeft het Duitsland van Bondskanselier Merkel met ijver, en sommigen zouden zeggen met arrogantie, een beleid van regionale financiële discipline en bezuinigingen geleid, dat een tijdbom onschadelijk heeft gemaakt, maar in Zuid-Europa blijvende wrevel heeft veroorzaakt.

Polen, een natie met sterke geopolitieke ambities die eeuwenlang zijn gedwarsboomd, is nu de voornaamste destabiliserende kracht, eerst door zijn conflict met de EU over het primaat van de zogenaamde Europese rechtsstaat boven de nationale soevereiniteit, en tegenwoordig door zijn oude rivaliteiten met Duitsland te openbaren – waarbij bijvoorbeeld de kwestie van de herstelbetalingen uit de Tweede Wereldoorlog weer opduikt – en zijn vrees uit te spreken over een eventuele Frans-Duitse inschikkelijkheid voor een diplomatieke oplossing in Oekraïne.

Het Verenigd Koninkrijk, op zoek naar een post-Brexit bestemming en los van zijn vroegere EU-kluisters, toont nog eenmaal zijn oude en diepe Angelsaksische en pro-Atlantische instincten, nu het de speerpunt wordt in de confrontatie tussen de G7 en Rusland en, in dit proces, aan geopolitieke alternatieve regelingen voor Europa denkt, zoals een as VS-Britannië-Polen-Baltische landen. Duitsland van zijn kant zal binnenkort existentiële keuzes moeten maken over de toekomstige energiebevoorrading en hard moeten nadenken over de vraag of het alle zinvolle economische betrekkingen met Rusland wil stopzetten.

 

In Hongarije is premier Orban behendig omgesprongen met het diepe gevoel van historische identiteit van zijn volk in het hart van Midden-Europa en is hij de leidende tegenstem geworden die een ommekeer in de anti-Russische sancties en een onderhandelde oplossing voor de Oekraïne-crisis voorstelt – een moedig en gedurfd voorstel dat het establishment van de EU heeft doen daveren.

Tenslotte heeft Litouwen, dat zijn lange weg van provocatie tegen Rusland voortzet, onlangs een nieuwe frontlinie geopend door de doorvoer van goederen uit Rusland naar Kaliningrad tijdelijk te blokkeren – een roekeloze actie die in strijd is met internationale overeenkomsten en duidelijk in strijd is met de sancties van de EU.

De laatste jaren zijn de twistpunten in de EU verbreed en verdiept, onder meer op het gebied van begrotingsbeleid, financiële discipline, immigratie, mensenrechten, bestuur en energie. De recente hervormingspogingen van de EU om het besluitvormingsproces te versterken ten koste van de nationale jurisdictie, met inbegrip van een initiatief om de unanimiteitsregel af te schaffen, zijn een wanhopige poging op de valreep om het bondgenootschap te redden, maar zullen waarschijnlijk tot meer oppositie en verzet leiden, vooral in Oostenrijk, Hongarije en Polen.

Ongeacht het huidige EU-debacle is de Europese eenwording onomkeerbaar, als we denken aan de val van het West-Romeinse Rijk en het proces van natievorming dat sindsdien op gang is gekomen. Helaas is het twee eeuwen oude Europese project vooral door conflicten en oorlog en niet door bureaucratie gestuurd. De egoïstische politici van Europa hebben niet geleerd van de geschiedenis, en hun onvergeeflijke fout is hun onvermogen om voor het continent een onafhankelijke weg te vinden, weg van de confrontatie tussen de VS, Rusland en China. De beruchte verklaring van Victoria Nuland (fuck the EU) tijdens de Maidan-crisis van 2014 belichaamt de ware gevoelens van de Amerikaanse regering ten opzichte van de EU en had een wake-up call moeten zijn en het besef dat de toekomst van Europa veel te belangrijk is om in handen van niet-Europeanen te worden gelegd.

 


Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/made-in-usa-de-komende-ineenstorting-van-de-europese-unie/

Video: ‘Letterlijk alle oorlogen van onze eeuw zijn gevoerd op basis van leugens’

Er moet oorlog gecreëerd worden. In het geval van Irak en Afghanistan is duidelijk hoe ze dat hebben gedaan: leugens creëren. Nu lijkt ieder...