Op 22 en 23 september vindt in New York een VN-top over de toekomst plaats, voorbereid door de Duitse en Namibische regeringen. Het doel is om een Global Digital Compact aan te nemen, waarover al is onderhandeld met vrijwel volledige uitsluiting van het publiek en – voor zover ik weet – de parlementen. Als je de lege woorden waarin het Global Digital Compact is verpakt terzijde schuift, zie je een overeenkomst om iedereen te dwingen een wereld binnen te gaan die wordt beheerst door digitale bedrijven, schrijft Norbert Häring.
Als ik schrijf over uitsluiting van het publiek, bedoel ik niet geheimhouding. De onderhandelingen op de top vinden plaats achter gesloten deuren. Maar het Global Digital Compact in de tweede herzieningsversie wordt gepubliceerd op de VN-website voor de Summit of the Future. Maar noch de VN, noch de Duitse federale regering, die aanzienlijk betrokken was bij de voorbereiding van de top, deden serieuze pogingen om het publiek te informeren over wat er gepland was, of zelfs maar om dit in parlementen en de media te laten bespreken. Het is ook niet openbaar welke bedrijven, stichtingen en zorgvuldig uitgekozen vertegenwoordigers van het zogenaamde maatschappelijk middenveld aan de onderhandelingstafel mogen zitten. Het World Economic Forum zal vrijwel zeker aanwezig zijn, evenals de Club van Rome, zoals gerapporteerd.
De verdragstekst begint met te zeggen dat digitale technologieën “enorme potentiële voordelen bieden voor het menselijk welzijn en de vooruitgang van samenlevingen” en dat we daarom elke digitale kloof tussen en binnen landen moeten wegnemen. Het verklaarde doel is “een digitale toekomst voor iedereen”.
Belangrijk is wat er niet in het contract staat. Het woord vrijwillig komt alleen voor in de context van ondertekening van het contract. Burgers hebben echter niet het recht om voor een andere toekomst te kiezen dan een volledig gedigitaliseerde toekomst. Omdat dat een digitale kloof zou openen die niet langer zou mogen bestaan. Er is geen voorziening voor het recht om veel van je zaken op de traditionele manier te regelen door met andere mensen om te gaan in plaats van met computers. Niemand mag ervoor kiezen dat zijn kinderen les krijgen van leraren in plaats van van computers, of dat gesprekken met de dokter en behandelingen geheim blijven in plaats van opgeslagen te worden op de servers van IT-bedrijven. Niets in het contract wijst erop dat een dergelijk recht zelfs maar in overweging werd genomen.
Risico’s worden erkend, maar zonder dat de tekst specifiek is. Ze moeten worden “beperkt”. Er moet ook worden gezorgd voor menselijk toezicht op de nieuwe technologieën. Internationale samenwerking moet wendbaar zijn en zich aanpassen aan het snel veranderende technologische landschap. Dan is er een heleboel bla bla bla met mooie bijvoeglijke naamwoorden zoals duurzaam, eerlijk, open, verantwoordelijk, enz. Het klinkt goed, maar het heeft grote voeten.
De ontwikkeling van het digitale technologische “landschap” wordt dus afgeschilderd als iets dat van boven komt, als iets waaraan burgers en zelfs overheden zich moeten aanpassen. Toch is landschap gewoon een ander woord voor de digitale bedrijven en wat zij bedenken. Dit erkent een leiderschapsrol voor bedrijven. Dit is, zoals ik in een eerdere post heb laten zien, een rode draad door de VN-top over de toekomst en de acties van de VN in de afgelopen twee decennia.
De wereldheerschappij door bedrijven zal worden gevestigd op de VN Future Summit
28-11-2023 | De volledige onderwerping van de VN aan bedrijfsbelangen, die het World Economic Forum in 2010 heeft geschetst met zijn Global Redesign Initiative en sindsdien met succes heeft nagestreefd, zal worden verankerd in de regels van de wereldorganisatie tijdens de VN Future Summit in 2024.
De risico’s van digitalisering moeten in geen geval worden vermeden, maar alleen “beperkt”. “Menselijk toezicht” op nieuwe technologieën is iets heel anders dan democratische controle en beslissingsautonomie voor gebruikers. Als Elon Musk van X, Mark Zuckerberg van Meta, Sam Altman van OpenAI en de bazen van Google soevereiniteit hebben over de nieuwe technologieën, is aan deze eis van het verdrag voldaan, maar zijn de belangen van burgers allesbehalve gewaarborgd. Het hele verdrag leest alsof de IT-bedrijven en hun stichtingen het hebben opgesteld, en dat is waarschijnlijk niet ver bezijden de waarheid. Per slot van rekening is de VN afhankelijk van het geld van bedrijven en de rijkste en machtigste bedrijven ter wereld zijn IT-bedrijven.
Conclusie
Als er op internationaal niveau, onder leiding van een VN die sterk wordt beïnvloed door IT-bedrijven, een duwtje in de rug wordt gegeven bij het publiek en de parlementen om de digitalisering te bevorderen en iedereen – of ze dat nu willen of niet – uitgebreid gebruik te laten maken van digitale technologieën, apparaten en programma’s, vraag je je niet langer af waarom onze federale overheid zo toegewijd is aan het onderwerpen van haar burgers aan digitale dwang. Of het nu is door het afschaffen van de mogelijkheid om contant te betalen, of het nu via de staatsspoorwegen is of via het semi-overheidsbedrijf DHL, of door het willekeurig koppelen van staatsuitkeringen zoals het Deutschlandticket, cultuurcheques voor 18-jarigen en eenmalige energievergoedingen voor studenten aan het gebruik van een smartphone. Dit is hoe onze regering punten scoort in de internationale evaluatie van vooruitgang in digitalisering.
Het feit dat dit betekent dat burgers worden onderworpen aan steeds intensiever digitaal toezicht op al hun bewegingen en uitspraken, is een extra bonus voor onze op toezicht beluste machthebbers, zo ervaart men steeds meer.
Accepteer dit niet in stilte! Laat parlementsleden weten dat u van hen verwacht dat zij het recht van burgers op een zelfbepaald leven met beschermde privacy verdedigen. Vraag hen waarom het digitale pact geen individueel recht vermeldt om af te zien van digitalisering en vraag hen wat zij daarvan vinden. Vraag of ze handelen volgens de stelregel dat alles wat goed is voor de IT-bedrijven ook goed is voor Duitsland. Controleer of u wilt stemmen op partijen die de belangen van de IT-industrie boven die van burgers stellen.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
