28/09/2024
Hydroxychloroquine was voor kwakzalvers, zei Hugo de Jonge in een Kamerdebat in 2020 met Thierry Baudet.
David Gortler, Pharm.D via het Brownstone Institute,
Begin januari 2024 hoorden Amerikanen over de publicatie van een artikel uit Elsevier’s Journal of Biomedicine and Pharmacotherapy onder toezicht van Dr. Danyelle Townsend, hoogleraar aan de afdeling Drug Discovery and Biomedical Sciences van de University of South Carolina College of Pharmacy. Als hoofdredacteur beoordeelde, keurde en publiceerde Dr. Townsend het artikel getiteld: “Doden veroorzaakt door medelevend gebruik van hydroxychloroquine tijdens de eerste COVID-19-golf: een schatting.”
Het artikel was altijd een veronderstelde schatting van het aantal mensen dat mogelijk was overleden, maar nu is zelfs die schatting ingetrokken. De reden voor de intrekking was dat de Belgische dataset die een van de bases voor het stuk was, “onbetrouwbaar” bleek te zijn (maar in werkelijkheid frauduleus was ). Het artikel verwees ook herhaaldelijk naar de RECOVERY-studie van het New England Journal of Medicine uit 2020. De RECOVERY-studie staat erom bekend een zeer gebrekkige studie te zijn die, naast het implementeren van late behandeling bij ernstig zieke Covid-patiënten, extreem hoge doses HCQ gebruikte.
De nu ingetrokken auteurs van de publicatie waren allemaal Frans of Canadees, met de primaire auteur een apotheker met de naam Alexiane Pradelle. Volgens een rudimentaire zoekopdracht op internet had Dr. Pradelle nog nooit eerder gepubliceerd. Vervolgens werden de vermelde auteurs gediplomeerd als artsen, apothekers en/of professoren van hun respectievelijke disciplines. De belangrijkste, corresponderende auteur, Jean-Christophe Lega, leidt het Evaluation and Modeling of Therapeutic Effects-team aan de Universiteit van Lyon.
De legendarische veiligheidsgeschiedenis van hydroxychloroquine staat in contrast met de gegevens
Het artikel was niet alleen een veronderstelde schatting, maar viel ook de legendarische veiligheid van HCQ aan. Het weerspreekt daarmee de eeuwenoude veiligheid van chinolinen als klasse.
HCQ, chloroquine en kinine zijn structureel en farmaceutisch/mechanistisch verwant en delen dezelfde chinolinestructuurgroep. De oorspronkelijke iteratie van kinine was een zeer gelukkige ontdekking die teruggaat tot de jaren 1600 (tenminste) als een medicinale drank die door jezuïetenmissionarissen in Zuid-Amerika werd gebruikt. Het wordt van nature aangetroffen in de bast van de kinaboom (ook wel een “quina-quina”-boom genoemd).
Kinine is vandaag de dag nog steeds verkrijgbaar als voorgeschreven medicijn voor soortgelijke indicaties als HCQ, waaronder malaria… en als behandeling voor Covid-19.
Kinine is zo veilig dat het wellicht uniek is in de zin dat de FDA het gebruik ervan zonder recept toestaat als ingrediënt in tonics.
HCQ is eveneens veilig als het op de juiste manier en onder medisch toezicht wordt gebruikt.
De CDC beschrijft HCQ als “een relatief goed verdragen medicijn” en dat “HCQ kan worden voorgeschreven aan volwassenen en kinderen van alle leeftijden. Het kan ook veilig worden ingenomen door zwangere vrouwen en zogende moeders“, verwijzend naar het langdurige gebruik bij chronische ziekten.
De basislogica dicteert dat, als een medicijn veilig is voor langdurig gebruik, het ook veilig zou zijn voor kortdurend gebruik, inclusief (en vooral) in indicaties van vroege behandeling /pre-expositieprofylaxe van Covid-19.
Dit zijn basisprincipes van farmacologie die elke apotheker of arts zou moeten kennen, laat staan een professor die hoofdredacteur is van een vakblad aan een door belastingbetalers gefinancierde staatsfaculteit voor farmacie .
Heeft niet één persoon in haar redactieraad van meer dan 50 ‘peer-reviewers’ en medewerkers nagedacht over de gevierde en legendarische geschiedenis van HCQ (en zijn voorgangers) en hoe incongruent de bevindingen van deze studie waren voordat ze besloot om gegevens te publiceren die de veiligheid van HCQ in diskrediet brachten?
Het juiste antwoord hierop zou eigenlijk kunnen zijn: “nee”…
De redactieraad van de uitgeverij lijkt allemaal te bestaan uit laboratoriumonderzoekers (niet-klinische onderzoekers), volgens hun biografieën. Hoewel de raad zichzelf promoot als voldoend aan de DEI-vereisten van “genderdiversiteit“, is een belangrijkere vraag of ze in de eerste plaats de juiste kwalificaties en ervaring hebben om klinisch complexe onderwerpen op het gebied van medicijnveiligheid/epidemiologie te beoordelen en er een mening over te geven.
Mag nu iedereen zijn mening geven over kwesties rond de veiligheid van geneesmiddelen in de klinische farmacologie?
In bepaalde tijdschriften/nieuwspublicaties lijkt het antwoord op die vraag te zijn: “ja”…
Die “17.000 doden” hebben nooit plaatsgevonden
Een ander punt van verwarring betrof de interpretatie en promotie van deze weinig bekende publicatie door de lekenpers.
Om precies te zijn: er waren nooit “17.000 doden”; het was altijd een hypothetische extrapolatie van het aantal mensen dat had kunnen sterven, gebaseerd op “onbetrouwbare” (dat wil zeggen, feitelijk frauduleuze ) databases bovenop de eerder genoemde, problematische RECOVERY-trial-achtige dosering en timing in de late fase.
Toch gebruikte Josh Cohen, een senior columnist gezondheidszorg bij Forbes.com, deze publicatie als kop van een absurd bevooroordeeld opiniestuk tegen HCQ, waarin hij stelde dat Trumps HCQ-voorstel “in verband stond met 17.000 doden“. De door Tufts, Harvard en de University of Pennsylvania opgeleide “gezondheidszorganalist” van Forbes gaven een verkeerde voorstelling van zaken of leken de inmiddels ingetrokken onderzoeksmethodologie of -projecties niet te begrijpen.
Vanaf daar ging het bergafwaarts. Enkele uren na de publicatie werden er zeer vergelijkbare, nu objectief onjuiste, sterk gepolitiseerde en ogenschijnlijk gecoördineerde aanvallen op HCQ en Trump gepubliceerd door: The Hill, Politico, Frontline News, Scripps News, the Guardian, KFF Health News, News Nation, Newsweek, AOL.com, Yahoo News en Daily Kos, naast een veelvoud aan prominente regionale, internationale en Amerikaanse federale nieuwskanalen, waarvan velen ten onrechte schatten dat er al 17.000 doden waren gevallen en dat het bloed van de (denkbeeldige) slachtoffers al aan Donald Trumps handen kleefde.
Vanaf 15 september 2024 worden de bovenstaande en andere artikelen nog steeds prominent weergegeven (op de eerste pagina) van een Google-zoekopdracht naar “hydroxychloroquine-sterfgevallen“… wat nooit hebben plaatsgevonden.
Hier zijn enkele screenshots van koppen waarin melding wordt gemaakt van niet-bestaande sterfgevallen, gebaseerd op een inmiddels ingetrokken onderzoek:
Redacteuren van tijdschriften werden onmiddellijk gewaarschuwd voor twijfelachtige bevindingen
Vrijwel onmiddellijk na de publicatie van 2 januari 2024 werden de kritieke gebreken ervan, waaronder fundamentele rekenfouten naast vele andere tekortkomingen, onder de aandacht gebracht van Dr. Townsend door Xavier Azalbert en non-profit BonSens.org advocaten vanaf 7 januari 2024. In feite werden er in totaal 9 mededelingen verstuurd door bovengenoemde personen, maar geen enkele werd ooit door Dr. Townsend in goed vertrouwen gedeeld als “Brieven aan de redactie” om lezers te informeren over specifieke potentiële tekortkomingen, zoals anders gebruikelijk is.
Dr. Townsend leek te vergeten dat slechte medische gegevens en publicaties daadwerkelijk schade aan patiënten kunnen toebrengen, en hield legitieme en belangrijke kritiek op studies voor zichzelf. In plaats van de verantwoordelijkheid te nemen en een leiderschapsbeslissing te nemen, gaf ze de verantwoordelijkheid door aan een Committee on Publication Ethics, waardoor de benodigde intrekking werd uitgesteld.
Het duurde verschrikkelijk genoeg 234 dagen (~7 maanden, van de publicatie op 2 januari tot 26 augustus) voordat Dr. Townsend’s Journal of Biomedicine and Pharmacotherapy het “onbetrouwbare” artikel eindelijk introk. Maar op dat moment waren ontelbare miljoenen mensen over de hele wereld al vervuild ( en worden nog steeds vervuild ) met schandalig onjuiste informatie over niet-bestaande HCQ-sterfgevallen.
Dit roept enkele vragen op over de taken en verantwoordelijkheden van Dr. Townsend als hoofdredacteur:
- Welke pogingen werden gedaan om onjuiste koppen en artikelen te corrigeren die door de lekenpers werden gepubliceerd en die patiënten, apothekers en artsen ten onrechte bang maakten door valse clichés over HCQ te verspreiden?
- Welke pogingen werden gedaan om nieuwsorganisaties te laten weten dat de gegevens uit de peer-reviewed publicatie ter discussie stonden? (Ze verwijst naar “een aantal brieven aan de redactie en correspondentie van lezers.”)
- Welke directe maatregelen worden er genomen om nieuwsorganisaties te informeren en/of de zoekresultaten van zoekmachines te verbeteren met betrekking tot de inmiddels ingetrokken publicatie?
- Welke financieringsbron/persoon betaalde de publicatiekosten van $ 3.490 (exclusief belastingen en kosten)? (Let op: gerenommeerde wetenschappelijke tijdschriften brengen geen kosten in rekening voor het publiceren van artikelen.)
- Voldoet het Journal of Biomedicine and Pharmacotherapy van Elsevier aan bepaalde definities van wat bekend staat als een roofzuchtige uitgever ?
- Was deze redactieraad gekwalificeerd om toezicht te houden op regelgeving/geneesmiddelenveiligheid/epidemiologie/andere klinische onderwerpen?
- Zijn de gevolgen van de publicatie van dit tijdschrift en de daaropvolgende intrekking ervan bekend bij het bestuur van de Universiteit van South Carolina, de medefaculteiten en de instantie die de gedragscode en gedragsnormen voor de faculteit vaststelt ?
- Dit is niet de eerste keer dat Townsend artikelen moet intrekken – iets wat normaal gesproken heel zelden voorkomt bij gerenommeerde tijdschriften. Zal Elsevier, dat meer dan 2.700 tijdschriften publiceert , verdere meningen of publicaties over klinische onderwerpen door deze redactieraad toestaan ? Kan de hoofdredacteur en/of redactieraad worden vertrouwd om zich te onthouden van het geven van meningen over onderwerpen die niet binnen hun vakgebied vallen?
- Wat moet er gedaan worden om te voorkomen dat dit incident zich opnieuw voordoet bij de Universiteit van South Carolina en andere door belastinggeld gefinancierde instellingen?
Welke gevolgen/straffen (indien van toepassing) zullen er daarnaast zijn voor andere prominente auteurs/uitgevers van Covid-19 Lancet en New England Journal of Medicine, wier artikelen ook werden ingetrokken nadat bleek dat ze gebaseerd waren op zogenaamde “ onbetrouwbare ” (bijv. niet-bestaande ) databases?
Ethische wetenschappers die geloven in waarheid, transparantie en academische verantwoording, wachten vol spanning op medische en academische gerechtigheid.
Bron: https://dissident.one/de-gepubliceerde-17-000-hydroxychloroquine-doden-hebben-nooit-plaatsgevonden
