Foto Credit: https://depositphotos.com/nl
Weet je
nog dat je huisarts ook echt je huisarts was? Die vreemde
historische periode waarin artsen onafhankelijke medische beslissingen namen in
plaats van te lezen uit farmaceutische scripts? Toen ze naar je keken als een
uniek mens in plaats van als een verzameling nalevingsmetriek die gecorrigeerd
moest worden?
Die tijd is voorbij, schrijft Dr. Roger McFillin.
De huisarts van tegenwoordig is iets heel anders: een farmaceutische
nalevingsbeambte met een receptenblok, een bedrijfsprotocol dat hij moet volgen
en opperheren die elke beweging van hem volgen. Ze zijn veranderd van genezers
in ritselaars, van medische professionals in medicijnverkopers, van vertrouwde
adviseurs in veredelde medicijndealers met betere parkeermogelijkheden.
Onlangs had ik een gesprek met een kinderarts dat de naakte waarheid van
de moderne geneeskunde blootlegde. Hij bekende me – met een mengeling van
berusting en ongenoegen – dat hij “gemandateerd” was om elke adolescent de
PHQ-9A (depressiescreening) te geven en als ze boven een bepaalde drempel
scoorden, MOEST hij een SSRI antidepressivum aanbieden.
“Wat als de tiener gewoon door een relatiebreuk gaat of normale puberale
stemmingswisselingen heeft?” vroeg ik.
Hij haalde hulpeloos zijn schouders op. “Dat maakt niet uit. Als ze het
getal op de screening halen, moet ik volgens het protocol medicatie aanbieden.”
“Maar je weet dat deze medicijnen het risico op zelfmoord bij tieners
meer dan verdubbelen,” drukte ik hem op het hart. “De zwarte lijst waarschuwing
is er niet voor niets.”
Zijn antwoord verkilde me: “Als er iets met de tiener gebeurt en ik volg
het protocol niet – als ik de medicatie niet aanbied – kan ik aansprakelijk
worden gesteld. Mijn handen zijn gebonden.”
En daar was het – de perfecte analogie die zich in het volle zicht
verborg. Deze hoogopgeleide arts met jarenlange ervaring maakte geen
onafhankelijke medische beslissingen. Hij was een drugsdealer op straatniveau
die bang was voor wat er zou gebeuren als hij niet genoeg zou verkopen voor
zijn opperheren. De pusher op de hoek is bang voor zijn leverantie handhavers;
de moderne arts is bang voor “aansprakelijkheid” en “overtredingen van het
protocol”. Ander vocabulaire, identieke dynamiek.
Eerstelijnszorg is getransformeerd van een helend beroep in een
farmaceutisch distributienetwerk met artsen als veredelde verkoopautomaten in
witte jassen. Ze zijn de straatdealers in het medisch-industrieel complex, die
producten verkopen met de meedogenloze efficiëntie van een kartel, maar met een
betere naamsbekendheid en belastingvoordelen.
De parallellen tussen hoe huisartsen psychiatrische medicatie en vaccins
pushen zijn zo perfect dat ze bewondering verdienen vanuit een puur
marketingperspectief. Het is dezelfde truc met een andere verpakking – de ene
komt in pilvorm, de andere in een naald, maar het script is identiek.
De SSRI-truc (Selective serotonin
reuptake inhibitors, antidepressivum)
God verhoede dat jij of een familielid zo ongelukkig is om een
routinecontrole te plannen tijdens een bijzonder slechte week. Loop die
steriele onderzoekskamer binnen terwijl je rouwt om een verlies, gestrest bent
over je werk of gewoon een van de onvermijdelijke moeilijke momenten in het
leven doormaakt en je zult sneller naar buiten lopen met de diagnose ‘lichte
tot matige depressie’ dan je ‘farmaceutisch smeergeld’ kunt zeggen.
Binnen een paar minuten krijg je een vragenlijst met beladen vragen als:
“Voel je je slecht over jezelf of dat je jezelf of je familie in de steek hebt
gelaten of dat je een mislukkeling bent?” (Je hebt net de vakantiefoto’s van je
ex op Instagram bekeken terwijl je ijs at voor het avondeten in je ongewassen
trainingsbroek, dus… is dit een strikvraag?)
Geef een eerlijk antwoord en gefeliciteerd! Je hebt zojuist een
zelfdiagnose “lichte tot matige depressie” gekregen.
Je bedoelt wat we vroeger verdrietig noemden?
Je arts besteedt ongeveer 90 seconden om dit te bevestigen met
indringende vragen als “En hoe lang voel je je al zo?” voordat hij naar het
receptenblok grijpt.
“Ik denk dat Lexapro echt zou helpen om de scherpe randjes eraf te
halen,” zeggen ze met geoefend medeleven, terwijl ze al halverwege zijn met het
uitschrijven van het recept. “Het brengt de chemicaliën in je hersenen in
balans.”
Maar als je aarzelt, begint het echte verkooppraatje – angst. Dit is
waar artsen veranderen in farmaceutische angstverkopers:
“Weet je, onbehandelde depressie kan heel ernstig zijn,” waarschuwen ze
onheilspellend. “Het kan in de loop van de tijd verergeren. Het kan je
relaties, je werk, je hele leven beïnvloeden. Depressie is een ernstige
medische aandoening – het is zelfs de belangrijkste oorzaak van invaliditeit
wereldwijd.”
De implicatie hangt in de lucht als een guillotine: weiger deze
medicatie en je gokt met je leven. Ze kunnen zelfs de zelfmoordkaart trekken:
“Depressie kan leiden tot zelfmoordgedachten als het niet behandeld wordt.” De
kosmische ironie van het gebruik van zelfmoord als angst tactiek om medicijnen
voor te schrijven met zwarte doos waarschuwingen over het verhogen van
suïcidale gedachten lijkt verloren te gaan.
Voor tieners zijn de angsttactieken gericht op de ouders. “Je wilt toch
geen risico’s nemen met de geestelijke gezondheid van je kind?” vragen ze,
waardoor ouders zich monsters voelen als ze zich afvragen of het tijdelijke
verdriet van hun tiener een medicijn vereist dat het risico op zelfmoord
verdubbelt.
Dit is geen medisch advies. Het is emotionele manipulatie door angst –
dezelfde tactiek die wordt gebruikt door roofzuchtige verkopers in elke
bedrijfstak. “Voorkomen is beter dan genezen” wordt de algemene afwijzing van
legitieme zorgen over medicijnen met grote risico’s en bescheiden voordelen.
Wat ze niet noemen:
De “chemische onevenwichtigheid” theorie van depressie is jaren geleden
al grondig ontkracht, net als frenologie en aderlating in de schandpaal van de
geneeskunde. SSRI’s hebben nooit bewezen klinisch zinvol te zijn, behalve
placebo.
Het opvolgen van hun recepten kan resulteren in permanente seksuele
disfunctie – voor altijd, voor de rest van je leven.
Ontwenning kan zo brutaal en langdurig zijn dat patiënten het vaak
verwarren met “bewijs dat ze de medicatie nodig hebben” in plaats van het te
herkennen als drugsverslaving.
En hier is de kosmische clou: in de 4-6 weken die het duurt voordat deze
medicijnen zogenaamd “werken,” zouden de meeste situationele “depressies” op
natuurlijke wijze toch al verbeterd zijn.
En als dat gebeurt?
De dokter knikt zelfvoldaan en denkt: “Zie je wel, de medicijnen die ik
voorschreef, hebben hen genezen!” Laat staan dat tijd, menselijke veerkracht en
je eigen natuurlijke genezing al het zware werk deden, terwijl de medicijnen
alleen maar meekwamen voor de dure rit met bijwerkingen.
De vaccintruc
Laten we nu eens kijken naar de vaccinversie van dezelfde voorstelling:
Je komt voor een volledig ongerelateerd probleem, misschien een
verstuikte enkel of huiduitslag. Voordat hij ingaat op uw eigenlijke probleem,
zegt uw arts terloops: “Ik zie dat u dit jaar nog geen Covid- of griepprik hebt
gehad.
Het kader is al perfect: je loopt “achter” met iets, wat betekent dat je
niet voldoet aan een verwachte norm. Je medisch dossier is gemarkeerd voor een
tekortkoming die moet worden gecorrigeerd, zoals een auto die te laat is voor
een oliewissel.
Spreek je aarzeling uit en je ziet hetzelfde script zich ontvouwen:
“Deze vaccins zijn erg veilig en effectief. Bijwerkingen zijn meestal alleen
een zere arm of lichte vermoeidheid gedurende een dag.” (Myocarditis?
Menstruatiestoornissen? Neurologische problemen, het volledig kapen van mijn
immuunsysteem? Die zijn blijkbaar zo zeldzaam dat ze het vermelden niet waard
zijn).
Vraag naar echte risicovermindering, zoals hoe het griepvaccin niet
effectief is en niet voorkomt dat je griep krijgt, en kijk hoe ze ongemakkelijk
verschuiven.
Waarom zou ik het Guillain-Barré-syndroom riskeren voor deze dokter? Ik
ben gezond en niet zo bang voor griep? Ongeacht het lage risico op
complicaties… waarom zou ik dat risico nemen?
Durf je af te vragen of een perfect gezonde 17-jarige die al hersteld is
van Covid een experimentele mRNA-interventie nodig heeft die de overdracht niet
voorkomt – en waarvan nu is aangetoond dat de vatbaarheid voor infectie na
verloop van tijd juist toeneemt – om nog maar te zwijgen van de risico’s op
myocarditis, menstruatiestoornissen en andere “zeldzame” bijwerkingen die
gemakshalve worden geminimaliseerd in het verkooppraatje, en kijk hoe hun
gezicht voor je ogen verandert.
Eerst komt de reflexieve glimlach, die bevroren rictus van medische autoriteit
die in twijfel wordt getrokken. Dan de licht verwijde ogen als ze jouw ketterse
afwijking van het script verwerken. En ten slotte die subtiele verharding rond
de kaak terwijl ze van zorgverlener veranderen in farmaceutische handhaver.
Het is alsof je iemand in realtime ziet wisselen tussen “vriendelijke
huisarts” en “Covid-nalevingscommissaris,” en dat allemaal omdat jij het lef
had om de risico’s tegen de voordelen af te wegen voor je eigen kind.
Maar of ze nu pillen of prikken verkopen, we zien elke keer hetzelfde
verkooppraatje – een masterclass in farmaceutische propaganda. Ze overdrijven
dramatisch zelfs de meest microscopische potentiële voordelen terwijl ze
koortsachtig alle risico’s minimaliseren, wegwuiven of ronduit ontkennen met
het geoefende gemak van een doorgewinterde oplichter. Kijk hoe ze een absolute
risicoreductie van 1% veranderen in ‘90% effectief!’ terwijl ze tegelijkertijd
‘bekende ernstige bijwerkingen’ degraderen tot ‘uiterst zeldzame bijwerkingen
die het bespreken niet waard zijn’. Het is alsof ze nog nooit één pagina van de
echte wetenschappelijke literatuur over dit onderwerp hebben gelezen.
Spoiler alert: dat hebben ze niet.
De meesten zijn sinds hun studie geneeskunde niet verder gekomen dan
door de industrie gefinancierde nascholingsmodules en persberichten van
farmaceutische bedrijven. De wetenschappelijke artikelen die stof liggen te
verzamelen in hun bibliotheken zijn farmaceutische marketingmaterialen die
vermomd zijn als wetenschap, gegevens die het verkooppraatje ondersteunen
terwijl ongemakkelijke waarheden verborgen worden in statistische trucjes. Hun
‘deskundigheid’ is niet meer dan het herkauwen van de praatjes van de laatste
medicijnvertegenwoordiger die een lunch voor hen had geregeld.
Uw dokter rapporteert nu aan
bedrijfsmeesters
De overname van de geneeskunde door het bedrijfsleven gebeurde niet van
de ene op de andere dag, maar werd systematisch in gang gezet, met de
Affordable Care Act als klap op de vuurpijl voor onafhankelijke artsen. Hoewel
de Affordable Care Act in de markt werd gezet als een uitbreiding van de
“toegang tot gezondheidszorg,” bedolf Obamacare kleine praktijken onder een
lawine van regelgevende vereisten, EHR-mandaten en nalevingskosten die
onafhankelijkheid financieel onmogelijk maakten.
Vóór de ACA was meer dan de helft van de artsen eigenaar van hun
praktijk; nu is dat aantal gekelderd tot minder dan 30%. De rest werd gedwongen
om zich te verkopen aan gezondheidszorgsystemen waar hun vergoeding en
baanzekerheid nu afhangen van het volgen van protocollen – waaronder patronen
in het voorschrijven van medicijnen en vaccinatiedoelen – die zijn opgesteld
door bestuurders die nog nooit een stethoscoop hebben aangeraakt.
Je huisarts is niet vrijwillig veranderd in een farmaceutische
handhaver; hij is bij wet verplicht om zich aan de regels te houden, zijn
medische autonomie is opgeofferd op het altaar van de corporatieve
gezondheidszorg terwijl hij de illusie van een onafhankelijk oordeel behoudt.
Professionals in de eerstelijnsgezondheidszorg volgen nu het protocol
met de onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van een brugklasser die wanhopig op
zoek is naar een sticker met een gouden ster. Je vraagt je af hoeveel van hen
die in de eerstelijnsgezondheidszorg gaan werken hun hele leven al die perfecte
regelvolgers waren – degenen die hun markeerstiften kleurcodes gaven op de medische
school, die elk algoritme uit hun hoofd leerden zonder zich af te vragen
waarom, en die hun vormende jaren doorbrachten als professionele
hoepelspringers. De A-studenten die nooit de afkeuring van een leraar
riskeerden, nooit buiten de lijntjes kleurden, nooit autoriteitsfiguren in
twijfel trokken zelfs als die figuren het aantoonbaar mis hadden. Degenen wiens
hele identiteit verpakt zat in het perfect opvolgen van instructies om de
volgende geloofsbrief, de volgende witte jas, de volgende professionele
bevestiging te krijgen.
Is het een verrassing dat deze zelfde persoonlijkheden zich nu
vastklampen aan protocollen als religieuze geschriften, niet in staat om een
onafhankelijk klinisch oordeel uit te oefenen wanneer de complexe situatie van
een mens niet netjes in hun geplastificeerde stroomschema past? Kritisch denken
vereist de moed om ongemakkelijke vragen te stellen – een vaardigheid die
systematisch werd uitgeroeid in deze ongerepte academische exemplaren lang
voordat ze hun eerste recept schreven.
De volgende keer dat je huisarts je een SSRI probeert voor te schrijven
omdat je menselijk bent of je de nieuwste farmaceutische abonnementsdienst
probeert aan te smeren, onthoud dan: je bent geen patiënt, je bent een klant
die ze proberen te pushen.
Hun script mag dan wel opgepoetst zijn, maar jouw bullshitdetector heeft
geen medische graad nodig om goed te functioneren. Stel de ongemakkelijke
vragen die ze niet durven te beantwoorden. Eis echte gegevens, geen
ingestudeerde praatjes. Loop weg als dat nodig is.
Zoek de zeldzame artsen die nog steeds geneeskunde beoefenen in plaats
van farmaceutische naleving. En als je arts ontzet opkijkt als je zijn laatste
pil of prik weigert, glimlach dan lief en zeg: “Maak je geen zorgen, ik zorg
ervoor dat in mijn dossier komt te staan dat JIJ er niet in geslaagd bent om
MIJ te overtuigen – niet andersom.”
Tenslotte is de meest rebelse daad in de moderne gezondheidszorg niet
het weigeren van een behandeling, maar het aandringen op geïnformeerde
toestemming in een systeem dat ontworpen is om dit te elimineren.
Jouw lichaam, jouw geest, jouw keuze. Geen recept nodig.
VERZET
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/hoe-je-huisarts-een-farmaceutische-nalevingsbeambte-werd/
Nog even en dat is het weer tijd om de doden te herdenken uit een oorlog die meer dan 80 jaar geleden gebeurde.
