Robert Malone
over gevaarlijke hiaten in kennis mRNA-vaccins
24 juli 2021 Geschreven
door Willem Koert
Toen
autoriteiten in Westerse landen besloten om mRNA-vaccins in te zetten tegen het
oprukkende coronavirus, hield de man die de basis had gelegd voor de
mRNA-technologie zich aanvankelijk afzijdig. Een gesprek met een Canadese arts
bracht Robert Malone op andere gedachten.
“Ik treed niet graag op de
voorgrond”, zegt Malone. “Dat doe ik de laatste maanden wel, maar dat is nieuw
voor me. Ik heb mijn hele leven, ook toen ik de mRNA-technologie ontwikkelde,
gewerkt op de achtergrond.”
Die
houding cultiveerde Malone als overlevingsstrategie. De belangrijkste bewoners
van de bovenste echelons van de Amerikaanse life sciences, op het
grensvlak tussen moleculaire technologie, biologie en farmacologie zijn uiterst
intelligente, creatieve, gedreven en competitieve individuen, legt hij uit.
“Die mentaliteit zorgt ervoor dat er dingen van de grond komen”, zegt hij.
“Maar het zorgt er ook voor dat, als je op wat voor manier dan ook een
bedreiging voor iemands positie vormt, al snel van een collega of een vriend
verandert in een vijand.”
Robert
Malone past maar half in de omgeving waarin hij nog steeds zijn brood verdient.
Hij heeft de fascinatie met de biologie, de intelligentie en de creativiteit,
maar mist de zucht naar erkenning en de bedrevenheid in het intellectuele ellebogenwerk.
Die mentaliteit maakte dat uiteindelijk anderen met zijn fundamentele werk aan
mRNA-technologie konden pronken, ook al schreef hij de patenten.
Leider
op de achtergrond
Toen
Malone in de jaren negentig de balans van zijn carrière opmaakte, stond hij
voor een keuze. In de jaren tachtig had hij als jonge wetenschapper in het Salk
Institute de basis gelegd voor een nieuwe technologie,
die de vaccinologie het tijdperk van de
gentherapie zou inzuigen. Hij had het voor elkaar gekregen om stukjes ‘vreemd’
RNA en DNA te laten opnemen door cellen in een reageerbuis, en door cellen
van levende proefdieren. Doe je dat met virale
spike-eiwitten, dan heb je een vaccin op
RNA- of DNA-basis, realiseerde hij zich.
Maar hij wist ook dat hij voor dat
wetenschappelijke huzarenstukje nooit erkenning zou krijgen. Hij kon zich
teleurgesteld terugtrekken op zijn boerderij en paarden gaan fokken. Hij kon
zijn petrischalen inruilen voor hamers en zagen, en gaan werken als timmerman.
Of hij kon in de wetenschap blijven.
Regelneef
Malone koos voor het laatste, al
verliet hij het laboratorium. Hij werd… Ja, wat? Een voor de hand liggende term
om zijn bezigheden te typeren is die van ‘manager’, maar dat woord doet hem
geen recht. Oneerbiedig gezegd is Robert Malone een farmacologische
überregelneef, die als geen ander de weg weet in de toppen van organisaties als
de FDA en de WHO, de directiekamers en R&D-afdeling van bedrijven als
Merck, Moderna en Pfizer en de onderzoeksinstituten waar elitewetenschappers
werken aan de grenzen van de kennis.
Overheden
huren hem in om de kennis die nodig is om nieuwe medicijnen te ontwikkelen bij
elkaar te krijgen, het product klaar te krijgen om een goedkeuringsprocedure te
laten doorlopen en uiteindelijk ook nog de productie van de grond te krijgen.
Op die manier speelde Robert Malone een sleutelrol bij de ontwikkeling van een vaccin tegen ebola. Nu
werkt hij voor India aan de ontwikkeling van een alternatief en goedkoop
coronavaccin waaraan geen RNA-technologie te pas zal komen.
“U
vergist zich”
Tijdens
de coronacrisis, niet lang nadat de massavaccinatie met mRNA-vaccins was
begonnen, veranderde Malones leven. Een Canadese arts, die zelf al zo’n
vijfhonderd coronavaccins had toegediend, had via het internet achterhaald wie
de mRNA-technologie had bedacht, belde hem op en deed verslag van de
bijwerkingen van de mRNA-vaccins die had gezien. “Daarvoor moet u niet bij mij
zijn”, had Malone uitgebracht. “Er zijn instanties waarbij u die nevenwerkingen
kunt melden. Die zijn er in elk land, dus ongetwijfeld ook in uw land.”
“Dat klopt”, had de arts geantwoord.
“Maar de instantie in kwestie weigert mijn meldingen te registreren.”
In het gesprek dat uiteindelijk
enkele uren in beslag zou nemen, hoorde Robert Malone dingen die hij niet voor
mogelijk hield. De arts had tientallen gevallen van serieuze bijwerkingen
willen rapporteren, maar had nul op rekest gekregen. “U vergist zich”, luidde
de reactie. “Dit kunnen helemaal geen bijwerkingen zijn.” Collega’s hadden
soortgelijke ervaringen. Artsen die publiekelijk vertelden over de bijwerkingen
van vaccins konden bovendien hun licentie kwijtraken.
Er was iets mis. Met de vaccins of de
overheidsinstellingen die toezagen op de veiligheid van de mRNA-vaccins, en
wellicht zelfs met allebei.
De vaccins die waren gebaseerd op
Malones fundamentele studies, bedoeld om leed te verminderen en levens te
redden, maakten slachtoffers – en kennelijk wilden de autoriteiten niet naar
hen, of naar hun artsen, luisteren. Wel, misschien luisterden ze naar één van
de grondleggers van de mRNA-technologie, bedacht Malone.
Fact-checkers
Hij
begon zich met de kwestie te bemoeien. Malone schreef artikelen, en bracht die
via Twitter en LinkedIn onder
de aandacht. Hij gaf interviews, liet zich horen in radioshows en podcasts, en wekte al snel de onvermijdelijke
toorn van fact-checkers.
De boodschap van de fact-checkers is steevast dat Malone niets van doen heeft met de ontwikkeling van de mRNA-vaccins. “In artikels over de totstandkoming van de mRNA-vaccins tegen het coronavirus wordt de naam van Robert Malone niet genoemd, zoals […] in dit artikel van Nature”, de fact-checker van het Belgische Knack bijvoorbeeld.
Wie
de moeite neemt om de link naar het overzichtsartikel in Nature te volgen, ziet
echter dat het belangrijkste artikel dat daarin wordt genoemd een publicatie is die in de jaren negentig
verscheen in Science. Het artikel beschrijft een technologie waarbij RNA
wordt ingebracht in de spiercellen van proefdieren. Een technologie, die in de
jaren tachtig ontwikkeld was door Robert Malone, nota bene tweede auteur van
het betreffende artikel.
Ongecontroleerd
Eén van de belangrijkste zorgpunten
van Malone is dat mRNA-coronavaccins typische eerste generatie-producten zijn,
die nog te grof zijn om massaal toegediend te worden. De Amerikaanse FDA, die
de veiligheid van deze producten heeft afgewogen, heeft daarmee geen rekening
gehouden. Door het gevoel van urgentie heeft de FDA de mRNA-vaccins beoordeeld
volgens criteria die zijn ontwikkeld voor de beoordeling van klassieke vaccins.
In andere landen hebben de equivalenten van de FDA dezelfde afweging gemaakt.
En dat was, aldus Malone, een kapitale nalatigheid.
“De coronavaccins die we nu aan het
toedienen zijn, zijn geen traditionele vaccins. Het zijn gentherapeutica, en
gentherapeutica moet je beoordelen aan de hand van andere criteria.”
Een gangbaar medicijn is een actieve
stof, die na toediening voor een bepaalde tijd in het lichaam actief is, legt
Robert Malone uit. Bij de beoordeling van de effectiviteit en veiligheid
overlegt een fabrikant onderzoek waaruit blijkt bij welke dosering en
toedieningsfrequentie het effect van het middel optimaal is, en de bijwerkingen
zo gering mogelijk.
Bij gentherapeutica ligt dat anders.
Gentherapeutica dringen na toediening door in cellen, en laten die de
eigenlijke actieve stof produceren. Bij de beoordeling van gentherapeutica moet
een producent de kwantiteit van de betreffende stof kwantificeren, alsook de
plaats in het lichaam waar die aanmaak plaatsvindt en hoe lang die aanmaak
aanhoudt.
Spike-eiwit
“In
het geval van de coronavaccins produceren de cellen het spike-eiwit
van het originele coronavirus”, vertelt Malone. “Maar omdat we de veiligheid
van deze vaccins niet volgens de juiste criteria hebben bestudeerd, weten we
niet over welke hoeveelheden van het spike-eiwit we het precies
hebben. We weten evenmin hoe lang de productie aanhoudt, en we weten niet op
welke plaatsen de productie plaatsvindt.”
Volgens de producenten van de
coronavaccins verdwijnen de genconstructen, of het nu versleutelde virussen
zijn of kleine synthetische blaasjes, na injectie in de schouderspier vrijwel
direct in de spiercellen. De spiercellen produceren het spike-eiwit, het
immuunsysteem leert het eiwit herkennen, en klaar is gevaccineerde Kees.
“Dat
beeld klopt niet”, zegt Malone. Hij verwijst naar een onderzoek uit
Harvard waarin verpleegkundigen zich lieten vaccineren, waarna hun bloed enkele
weken werd geanalyseerd. Anders dan de farmaceutische industrie beweert, bleven
de spike-eiwitten enkele weken in het lichaam van de proefpersonen
circuleren. Wat die eiwitten precies doen, vertelt de studie niet.
Volgens
gezondheidsautoriteiten zijn de spike-eiwitten van het coronavirus niet giftig,
maar fundamenteel onderzoek suggereert anders. Het eiwit heeft volgens
een recente dierstudie een schadelijk effect
op de wanden van kleine bloedvaatjes. Dat verklaart veel van de bijwerkingen
van de vaccins die nu al aan het licht zijn gekomen. Ze lopen uiteen van
trombose, lekkende bloedvaatjes, beroertes tot ontstekingen van de hartspier.
Volgens de gezondheidsautoriteiten zijn deze bijwerkingen zeer zeldzaam, maar
verontruste artsen en kritische experts vrezen dat ze frequenter voorkomen dan
blijkt uit de officiële documenten.
Vrouwen
Robert Malone, die op dit moment voor
het Amerikaanse leger onderzoekt welke al goedgekeurde medicijnen nuttig kunnen
zijn bij een acute en serieuze coronabesmetting, overlegt wekelijks met
hooggeplaatste functionarissen van de FDA. “Daar hoor ik dat er zorgen zijn
over de bijwerkingen van deze vaccins. Naast de cardiovasculaire bijwerkingen
waarover al wel wat bekend is, blijven er bijvoorbeeld maar meldingen
binnenkomen van betrekkelijke jonge vrouwen die na hun vaccinatie ineens in de
menopauze terecht zijn gekomen, of bij wie de cyclus onregelmatig is geworden.”
Ook
zijn er vrouwen die in de overgang zaten, en ineens weer beginnen bloeden. Experts zijn ongerust en willen meer onderzoek.
Een
aparte groep meldingen van bijwerkingen door vrouwen heeft betrekking op
miskramen na vaccinatie, meestal in het eerste of het tweede trimester van de
zwangerschap. “De theorie is dat de spike-eiwitten fijne bloedvaten
in de placenta beschadigen”, zegt Malone. In hoeverre het hierbij daadwerkelijk
om bijwerkingen van de vaccins gaat, is niet bekend. Het zal nog jaren duren
voordat daarover uitsluitsel is.
“Ongetwijfeld komen er nog meer
bijwerkingen aan het licht”, vermoedt Malone. “Misschien ook wel bijwerkingen
die we nu nog niet kennen. Ik beschouw alles wat ik nu lees in de studies en
rapportages als het topje van de ijsberg.”
Neurenberg
Ongetwijfeld
snappen de organisaties die wereldwijd hebben besloten dat de coronavaccins
toegediend mogen worden ook wel dat ze gebaseerd zijn op een technologie die
nog verre van perfect is. “Deze preparaten zijn voorlopig goedgekeurd”, zegt
Malone, met de klemtoon op het woordje voorlopig. Als de organisaties
en overheden communiceren over de coronavaccins verzuimen ze dat kleine maar
veelzeggende detail doorgaans te noemen. Robert Malone had dat liever anders
gezien.
“Laten we er geen doekjes om winden”,
vervolgt hij. “Deze vaccins zijn experimentele producten. Wie zich laat
vaccineren participeert in een medisch experiment.”
Dat is op zichzelf prima, maar wie
meedoet aan een medisch experiment kan sinds 1947 aanspraak maken op rechten.
De miljoenen die nu vaccins ontvangen, lijken die rechten echter niet meer te
hebben.
In
1947, tijdens de berechting van de artsen die onder het Naziregime medische
experimenten op gevangenen hadden uitgevoerd, formuleerde een internationaal
tribunaal van juristen in het Duitse Neurenberg de ethische regels waaraan
medische experimenten zouden moeten voldoen. De Neurenbergcode is het mondiale
basisdocument van alle ethische richtlijnen voor medische experimenten.
“In de Neurenbergcode staat dat
deelnemers aan een medisch experiment recht hebben op alle informatie over de
mogelijke en vermoede bijwerkingen van hun behandeling”, zegt Malone. “Daarvan
is op dit moment geen sprake. Als je louter afgaat op de inhoud van de
officiële communicatiekanalen zijn deze vaccins praktisch volledig veilig.”
Tegelijkertijd gebeurt deelname aan
een medisch experiment op vrijwillige basis. Ook daarvan is steeds minder
sprake, verzucht Malone. Door een cascade van maatregelen die niet-gevaccineerden
alsmaar meer restricties opleggen, ervaren in tal van landen mensen een
groeiende druk om zich conformeren.
“De code is ook duidelijk over
jongeren”, zegt Malone. “Minderjarigen mogen niet deelnemen aan medische
experimenten. Het toedienen van deze coronavaccins aan tieners onder de huidige
omstandigheden is niet te verdedigen.”
Plato
Hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe
zijn we in een situatie verzeild geraakt waarin onze gezondheidsautoriteiten op
zo’n grote schaal experimentele middelen zijn gaan toedienen onder zulke
discutabele condities? Niet door kwade intenties, vermoedt Malone. Wel door
censuur.
“Het
grote probleem is dat het grote publiek, inclusief een aantal decision
makers op belangrijke posities, onvoldoende geïnformeerd is”, zegt
Malone. “De publieke discussie over het coronavirus en de mRNA-vaccins wordt
niet gevoerd omdat de overheid, de techbedrijven en veel media afwijkende
visies door censuur uit de publieke discussie houden. En ja, er is een groep
goed geïnformeerde individuen die een verschil zou kunnen maken, maar die heeft
besloten om te zwijgen of de halve waarheid te vertellen.”
In
zijn boek De Staat van de antieke Griekse filosoof
Plato vond Robert Malone een uitleg van wat de jokkende experts bezielt. “Plato
introduceerde het begrip van de Nobele
Leugen. In de ideale samenleving, waar een elite de touwtjes stevig
in handen heeft, mag de elite leugens vertellen als het volk niet bij machte is
de waarheid te bevatten, of er op een onverstandige manier op zou reageren.”
Dat is precies wat er nu gebeurt,
constateert Malone. Een elite voedt het publiek Nobele Leugens, waardoor het
niet bij machte is de koers van de gebeurtenissen te keren. En dat zou wel
moeten, vindt Malone. “Gelukkig is de censuur niet volkomen. Dankzij kritische
journalisten en alternatieve media komen steeds meer mensen op de hoogte van
wat er werkelijk aan de hand is.”
Blijf op de hoogte via de nieuwsbrief.
corona coronavirus fda menstruatie merck moderna mrna-vaccins pfizer robert
malone salk institute spike
eiwit verenigde staten who
