februari 6, 2023 4724 23
© Daniel Paquet (CC BY 2.0)
Scott Adams is de maker van de beroemde strip Dilbert. Het is een strip
waarvan de genialiteit voortkomt uit nauwkeurige observatie en begrip van
menselijk gedrag. Enige tijd geleden heeft Scott deze vaardigheden aangewend om
inzichtelijk en met opmerkelijke intellectuele nederigheid commentaar te
leveren op de politiek en cultuur van ons land, schrijft Robin
Koerner.
Zoals veel andere commentatoren, en op basis van zijn eigen analyse van het bewijsmateriaal waarover hij beschikt, koos hij voor het Covid-“vaccin”.
Onlangs plaatste hij echter een video over
dit onderwerp die op de sociale media circuleert. Het was een mea culpa waarin
hij verklaarde: “De ongevaccineerden zijn de
winnaars,” en, tot zijn grote krediet, “Ik wil uitzoeken
hoe zoveel van mijn lezers het juiste antwoord kregen over het “vaccin” en ik
niet.”
“Winnaars” was
misschien een beetje gekscherend: hij lijkt te bedoelen dat de
“ongevaccineerden” zich geen zorgen hoeven te maken over de gevolgen op lange
termijn van het “vaccin” in hun lichaam hebben, aangezien er nu genoeg gegevens
over het gebrek aan veiligheid van de “vaccins” zijn verschenen om aan te tonen
dat de keuze om niet te worden “gevaccineerd” op grond van de risico’s
gerechtvaardigd is voor personen zonder comorbiditeiten.
Wat volgt is een
persoonlijke reactie aan Scott, waarin wordt uitgelegd hoe de afweging van de
destijds beschikbare informatie één persoon – mij – ertoe bracht het “vaccin”
af te wijzen. Het is niet bedoeld om te impliceren dat iedereen die het
“vaccin” accepteerde een verkeerde beslissing nam, of dat iedereen die het
afwees dat om goede redenen deed.
1. Sommige mensen
hebben gezegd dat het “vaccin” inderhaast is ontwikkeld. Dat kan al dan niet
waar zijn. Veel van het onderzoek naar mRNA-“vaccins” was al jarenlang gedaan,
en coronavirussen als klasse zijn goed begrepen, dus het was op zijn minst
mogelijk dat slechts een klein deel van de ontwikkeling van het “vaccin”
overhaast was.
Het veel
belangrijkere punt was dat het “vaccin” werd uitgerold
zonder langdurige tests. Daarom waren er twee mogelijkheden. Ofwel kon
er geen betrouwbare bewering worden gedaan over de veiligheid op lange termijn
van het “vaccin”, ofwel was er een verbazingwekkend wetenschappelijk argument
voor een eenmalige theoretische zekerheid over de veiligheid op lange termijn
van dit “vaccin”. Dat laatste zou zo buitengewoon zijn dat het (voor zover ik
weet) zelfs een primeur zou kunnen zijn in de geschiedenis van de geneeskunde.
Als dat het geval was, zouden de wetenschappers er allemaal over gesproken
hebben; dat was niet het geval. Daarom werd de meer voor de hand liggende,
eerste stand van zaken verkregen: er kon niets met zekerheid worden beweerd
over de veiligheid op lange termijn van het “vaccin”.
Aangezien de
veiligheid van het “vaccin” op lange termijn een theoretische gok was, kon het
niet te kwantificeren risico op lange termijn om het te nemen alleen worden
gerechtvaardigd door een extreem hoog zeker risico om het niet te nemen.
Bijgevolg kon een moreel en wetenschappelijk
argument alleen worden aangevoerd voor het gebruik ervan door personen met een
hoog risico op ernstige ziekte bij blootstelling aan COVID. Zelfs de
allereerste gegevens toonden onmiddellijk aan dat ik (en de overgrote
meerderheid van de bevolking) niet tot die groep behoorde.
Dat men bleef
aandringen op de uitrol van het “vaccin” over de hele bevolking, terwijl uit de
gegevens bleek dat degenen zonder comorbiditeiten weinig risico liepen op
ernstige ziekte of overlijden door COVID, was daarom op het eerste gezicht
immoreel en onwetenschappelijk. Het argument dat de verminderde overdracht van
niet-kwetsbare naar kwetsbare personen het gevolg was van massale “vaccinatie”
kon alleen standhouden als de veiligheid van het “vaccin” op
lange termijn was vastgesteld, wat niet het geval was. Gezien het
gebrek aan bewijs voor de veiligheid op lange termijn, bracht het massale
“vaccinatiebeleid” duidelijk jonge of gezonde levens in gevaar om oude en
ongezonde levens te redden. De beleidsmakers erkenden dit niet eens, toonden zich niet bezorgd over de zware
verantwoordelijkheid die zij op zich namen door mensen bewust in gevaar te
brengen, en gaven niet aan hoe zij de risico’s hadden afgewogen voordat zij tot
hun beleidsstandpunten kwamen. Alles bij elkaar was dit een
zeer sterke reden om het beleid of de mensen die het bepalen niet te
vertrouwen.
Als de gok met de
gezondheid en het leven van mensen door het dwingende “vaccinatie”-beleid was
genomen na een adequate kosten-batenanalyse, dan zou die beslissing op zijn
minst een moeilijke beslissing zijn geweest. Elke eerlijke presentatie ervan
zou de dubbelzinnige taal van risico-afweging en de publieke beschikbaarheid
van informatie over hoe de risico’s werden afgewogen en de beslissing werd
genomen, hebben omvat. In feite was de taal van de
beleidsmakers oneerlijk eenduidig en het advies dat zij gaven suggereerde geen
enkel risico van het nemen van het “vaccin”. Dit advies was simpelweg
onjuist (of, zo u wilt, misleidend) op basis van de toenmalige gegevens, omdat
het niet gekwalificeerd was.
2. Gegevens die het COVID-beleid niet ondersteunden, werden actief en
massaal onderdrukt. Dit verhoogde de lat van voldoende bewijs voor zekerheid dat het
“vaccin” veilig en werkzaam was. Volgens het voorgaande werd de lat niet
gehaald.
3. Eenvoudige
analyses van zelfs de eerste beschikbare gegevens toonden
aan dat het establishment bereid was om veel
meer schade aan te richten in termen van mensenrechten en besteding van
publieke middelen om een COVID-dood te voorkomen dan enig ander soort dood. Waarom deze
disproportionaliteit? Een verklaring voor deze overreactie was nodig. De
vriendelijkste gok naar de oorzaak was “goede oude, eerlijke paniek”. Maar als
een beleid wordt gedreven door paniek, dan wordt de lat om mee te doen nog
hoger gelegd. Een minder vriendelijke veronderstelling is dat er onuitgesproken
redenen waren voor het beleid, in welk geval het “vaccin” duidelijk niet te
vertrouwen was.
4. De angst had
duidelijk een gezondheidspaniek en een morele paniek, of massale
vormingspsychose veroorzaakt. Dat bracht vele zeer sterke
cognitieve vooroordelen en natuurlijke menselijke neigingen tegen rationaliteit
en proportionaliteit in het spel. Het bewijs van deze
vooroordelen was overal te vinden; het omvatte het verbreken van
hechte familie- en verwantschapsrelaties, de slechte behandeling van mensen
door anderen die vroeger volkomen fatsoenlijk waren, de bereidheid van ouders
om hun kinderen ontwikkelingsschade toe te brengen, oproepen tot grootschalige
schendingen van rechten die werden gedaan door grote aantallen burgers van
voorheen vrije landen zonder enige duidelijke bezorgdheid over de gruwelijke
implicaties van die oproepen, en de onverbloemde, zelfs angstige, naleving van
beleid dat bij psychologisch gezonde individuen de lachlust zou moeten opwekken
(zelfs als het noodzakelijk of gewoon nuttig was geweest). In de greep van een
dergelijke paniek of massapsychose komt de bewijslast voor extreme beweringen
(zoals de veiligheid en morele noodzaak om zichzelf te injecteren met een vorm
van gentherapie die niet op lange termijn is getest) nog hoger te liggen.
5. De bedrijven die
verantwoordelijk zijn voor de productie en uiteindelijk profiteren van de
“vaccinatie” kregen juridische immuniteit. Waarom zou een
regering dat doen als ze echt gelooft dat het “vaccin” veilig is en er
vertrouwen in wil wekken? En waarom zou ik iets in mijn lichaam stoppen waarvan
de overheid heeft besloten dat het mij schade kan berokkenen zonder dat ik
enige vorm van juridisch verhaal heb?
6. Als de
“vaccin”-sceptici het bij het verkeerde eind hadden, zouden er nog steeds twee
goede redenen zijn om hun gegevens of standpunten niet te onderdrukken. Ten
eerste zijn wij een liberale democratie die de vrijheid van meningsuiting als
een grondrecht beschouwt, en ten tweede zou kunnen worden aangetoond dat hun
gegevens en argumenten onjuist zijn. Het feit dat de machthebbers besloten onze
fundamentele waarden te schenden en de discussie te onderdrukken, roept de
vraag op “Waarom?”. Die werd niet bevredigend beantwoord, behalve: “Het is
gemakkelijker voor hen om hun mandaten op te leggen in een wereld waar mensen
niet van mening verschillen:” maar dat is eerder een argument tegen naleving
dan vóór naleving. Informatie a priori onderdrukken suggereert dat de
informatie overtuigingskracht heeft. Ik wantrouw iedereen die mij wantrouwt om
te bepalen welke informatie en argumenten goed en welke slecht zijn als het om
mijn gezondheid gaat – vooral als de mensen die censuur propageren hypocriet
handelen tegen hun verklaarde overtuigingen geïnformeerde toestemming en lichamelijke autonomie in.
7. De PCR-test werd voorgesteld als de “gouden standaard” voor de diagnose van
COVID. Als men even leest hoe de PCR-test werkt, blijkt dat dit niet het geval is. Het gebruik ervan voor
diagnostische doeleinden is eerder een kunst dan wetenschap, om het vriendelijk
uit te drukken. Kary Mullis, die in 1993 de Nobelprijs voor Scheikunde won voor
de uitvinding van de PCR-techniek, riskeerde zijn carrière door
dit te zeggen toen men probeerde deze te gebruiken als diagnostische test voor
HIV om een massaprogramma te rechtvaardigen waarbij experimentele
anti-retrovirale geneesmiddelen werden toegediend aan vroege AIDS-patiënten,
wat uiteindelijk tienduizenden mensen het leven kostte. Dit roept de vraag op:
“Hoe gaan de mensen die de gegevens genereren die we elke avond op het nieuws
zagen en die werden gebruikt om het massale “vaccinatiebeleid” te
rechtvaardigen, om met de onzekerheid rond diagnoses op basis van PCR?”. Als u
geen bevredigend antwoord hebt op deze vraag, moet uw lat voor het nemen van
het risico van “vaccinatie” opnieuw omhoog. (Op persoonlijke titel, om een
antwoord te krijgen voordat ik besliste of ik me zou laten “vaccineren”, heb ik
precies deze vraag via een vriend naar een epidemioloog van Johns Hopkins
gestuurd. Die epidemioloog, die persoonlijk betrokken was bij het genereren van
de actuele gegevens over de wereldwijde verspreiding van de pandemie,
antwoordde slechts dat hij/zij werkt met de gegevens die hij/zij krijgt en geen
vraagtekens zet bij de nauwkeurigheid ervan of de wijze waarop ze tot stand
zijn gekomen. Met andere woorden, de reactie op de pandemie was grotendeels
gebaseerd op gegevens die werden gegenereerd door processen die door de makers
van die gegevens niet werden begrepen of zelfs in twijfel werden getrokken).
8. Om het laatste
punt te veralgemenen: een vermeende sluitende bewering van
iemand die zijn bewering aantoonbaar niet kan staven, moet worden afgewezen. In het geval
van de COVID-pandemie hadden bijna alle mensen die deden alsof het “vaccin”
veilig en doeltreffend was geen fysiek of informatief bewijs voor de beweringen
over veiligheid en doeltreffendheid buiten het veronderstelde gezag van andere
mensen die ze maakten. Dit omvat veel medische professionals – een probleem dat
werd aangekaart door sommigen van hen (die in veel gevallen werden gecensureerd
op social media en zelfs hun baan of licenties verloren). Iedereen kon de
infografieken van de CDC over mRNA-“vaccins” lezen en, zonder wetenschapper te
zijn, voor de hand liggende “Maar wat als…?” vragen genereren die aan
deskundigen konden worden gesteld om zelf na te gaan of de pushers van de
“vaccins” persoonlijk zouden instaan voor de veiligheid ervan. Het CDC bracht
bijvoorbeeld een infographic uit waarin het volgende stond.
“Hoe werkt het
vaccin?”
Het mRNA in het
vaccin leert uw cellen hoe ze kopieën van het spike-eiwit moeten maken. Als u
later aan het echte virus wordt blootgesteld, zal uw lichaam het herkennen en
weten hoe het het moet bestrijden. Nadat het mRNA de instructies heeft gegeven,
breken uw cellen het af en ruimen het op.”
Allemaal goed en
wel. Hier zijn enkele voor de hand liggende vragen om te stellen, dan. “Wat
gebeurt er als de instructies die aan de cellen worden geleverd om het
spike-eiwit te genereren, niet zoals bedoeld uit het lichaam worden verwijderd?
Hoe kunnen we er zeker van zijn dat zo’n situatie zich nooit zal voordoen?” Als
iemand deze vragen niet kan beantwoorden, en hij bevindt zich in een politieke
of medische positie, dan toont hij zich bereid om potentieel schadelijk beleid
door te drukken zonder de risico’s ervan te overwegen.
9. Gezien al het
bovenstaande zou een serieus persoon op zijn minst moeten letten op gepubliceerde
gegevens over veiligheid en werkzaamheid naarmate de pandemie voortschreed. De Six-month Safety and Efficacy Study van Pfizer
was opmerkelijk. Het zeer grote aantal auteurs ervan was opmerkelijk en hun samenvattende
bewering was dat het geteste vaccin effectief en veilig was. De gegevens in de
paper toonden echter meer sterfgevallen per hoofd in de “gevaccineerde” groep
dan in de “ongevaccineerde” groep.
Hoewel dit verschil
niet statistisch vaststelt dat de prik gevaarlijk of ondoeltreffend is, waren
de gegenereerde gegevens duidelijk in overeenstemming met (laten we het
vriendelijk zeggen) de onvolledige veiligheid van het “vaccin” – in strijd met
de samenvatting op de voorpagina. (Het is bijna alsof zelfs professionele
wetenschappers en clinici vooringenomenheid en gemotiveerde redeneringen vertonen
wanneer hun werk gepolitiseerd wordt). Op zijn minst kon een leek zien dat de
“samenvattende bevindingen” de gegevens oprekten, of op zijn minst een
opmerkelijk gebrek aan nieuwsgierigheid toonden
betreffende de gegevens – vooral gezien wat er op het spel
stond en de enorme verantwoordelijkheid om iemand iets ongetests in zijn
lichaam te laten stoppen.
10. Na verloop van
tijd werd het heel duidelijk dat sommige
informatieve beweringen die waren gedaan om mensen te overtuigen zich te laten
“vaccineren”, vooral door politici en mediacommentatoren, onjuist waren. Als dat
beleid echt gerechtvaardigd was door de eerder beweerde “feiten”, dan had de
vaststelling van de onwaarheid van die “feiten” moeten leiden tot een wijziging
van het beleid of, op zijn minst, tot uitingen van opheldering en spijt van de
mensen die eerder die onjuiste maar cruciale beweringen hadden gedaan. Fundamentele morele en wetenschappelijke normen vereisen dat personen de
vereiste correcties en intrekkingen van beweringen die beslissingen kunnen
beïnvloeden die van invloed zijn op de gezondheid, duidelijk in de notulen
opnemen. Als ze dat niet doen, zijn ze niet te vertrouwen – vooral
gezien de enorme potentiële gevolgen van hun informatieve fouten voor een
steeds meer “gevaccineerde” bevolking. Dat is echter nooit gebeurd. Als de
“vaccin”-pushers te goeder trouw hadden gehandeld, zouden we na de publicatie
van nieuwe gegevens tijdens de pandemie meerdere mea culpa’s hebben gehoord (en
misschien zelfs geaccepteerd). Van politieke functionarissen hebben we niets
gehoord, wat een bijna algemeen gebrek aan integriteit, morele ernst of zorg
over de nauwkeurigheid aantoont. Doordat de eerder door ambtenaren gedane
beweringen in twijfel werden getrokken, bleef er überhaupt geen betrouwbare
zaak over aan de pro-lockdown, pro-“vaccin” kant.
Om enkele
voorbeelden te geven van beweringen die onjuist bleken door gegevens, maar niet
expliciet werden teruggenomen:
“Je krijgt geen
COVID als je deze vaccinaties neemt… We zitten in een pandemie van ongevaccineerden.”
– Joe Biden;
“De vaccins zijn
veilig. Ik beloof het u” – Joe Biden;
“De vaccins zijn
veilig en effectief.” – Anthony Fauci.
“Onze gegevens van
de CDC suggereren dat gevaccineerde mensen het virus niet dragen, niet ziek
worden – en het is niet alleen in de klinische studies, maar het is ook in de
echte wereld gegevens.” – Dr. Rochelle Walensky.
“We hebben meer dan
100.000 kinderen, wat we nooit eerder hebben gehad, in… in ernstige toestand en
velen aan de beademing.” – Rechter Sotomayer (tijdens een zaak om de wettigheid
van federale “vaccin” mandaten te bepalen)…
… en ga zo maar
door.
De laatste is
vooral interessant omdat deze uitspraak werd gedaan door een rechter in een
zaak van het Hooggerechtshof om de wettigheid van de federale mandaten vast te
stellen. Vervolgens bevestigde de eerder genoemde Dr. Walensky, hoofd van het
CDC, die eerder een valse verklaring had afgelegd over de werkzaamheid van het
“vaccin”, onder ondervraging dat het aantal kinderen in het ziekenhuis slechts
3.500 bedroeg – niet 100.000.
Om het punt dat
eerdere beweringen en beleid worden tegengesproken door latere bevindingen,
maar niet worden teruggedraaid, kracht bij te zetten, zei dezelfde Dr.
Walensky, hoofd van het CDC: “het overgrote
aantal sterfgevallen – meer dan 75% – deed zich voor bij mensen die ten minste
vier comorbiditeiten hadden. Dit waren dus echt mensen die om te beginnen al
onwel waren.” Die verklaring ondermijnde zo volledig de hele rechtvaardiging
voor het beleid van massa-“vaccinatie” en lockdowns, dat elke intellectueel
eerlijke persoon die dat beleid steunde op dat moment zijn standpunt zou moeten
herzien. Terwijl de gewone man dat stukje informatie van het CDC misschien
gemist zou hebben, was het de eigen informatie van de regering, dus de
presidentiële man (en zijn agenten) kon het zeker niet gemist hebben. Waar
bleef de ommekeer in beleid die overeenkwam met de ommekeer in ons begrip van
de risico’s van COVID, en dus de kosten-baten balans van het niet geteste
(lange termijn) “vaccin” versus het risico van besmetting met COVID? Het is er
nooit van gekomen. Het is duidelijk dat noch de beleidsstandpunten, noch hun
veronderstelde feitelijke basis te vertrouwen waren.
11. Wat was de
nieuwe wetenschap die verklaarde waarom, voor het eerst in de geschiedenis, een
“vaccin” effectiever zou zijn dan natuurlijke
blootstelling en daaruit voortvloeiende immuniteit? Waarom de
urgentie om iemand die COVID heeft gehad en nu enige immuniteit heeft, achteraf
te laten “vaccineren”?
12. De algemene politieke en culturele context waarin de
hele discussie over “vaccinatie” werd gevoerd, was zodanig dat de
bewijslast-lat voor de veiligheid en doeltreffendheid van het “vaccin” nog
verder werd verhoogd, terwijl ons vermogen om te bepalen of aan die bewijslast
was voldaan, werd verminderd. Bij elk gesprek met een “ongevaccineerde” (en als
opvoeder en leraar heb ik er heel wat meegemaakt) werd de “ongevaccineerde”
altijd in een defensieve houding geplaatst, waarbij hij zich tegenover de
“vaccin”-aanhanger moest verantwoorden alsof zijn standpunt de facto
schadelijker was dan het tegenovergestelde. In een dergelijke context is een
nauwkeurige vaststelling van de feiten bijna onmogelijk: een moreel oordeel belemmert altijd een objectieve empirische analyse. Wanneer een
onpartijdige discussie over een kwestie onmogelijk is omdat het discours door
oordelen is verzadigd, is het bijna onmogelijk om conclusies te trekken die
voldoende nauwkeurig en met voldoende zekerheid zijn om schendingen van rechten
en dwang tot medische behandeling te bevorderen.
13. Wat analyse
betreft (en Scott’s opmerking over “onze” heuristiek die “hun” analyse
verslaat), is precisie geen nauwkeurigheid. In contexten
van grote onzekerheid en complexiteit is precisie zelfs
negatief gecorreleerd met nauwkeurigheid. (Het is minder waarschijnlijk
dat een preciezere bewering juist is.) Veel van de COVID-paniek begon met
modellering. Modelleren is gevaarlijk omdat het getallen op dingen zet;
getallen zijn precies en precisie geeft een illusie van nauwkeurigheid – maar
bij grote onzekerheid en complexiteit worden de modeloutputs gedomineerd door
de onzekerheden over de inputvariabelen die zeer grote (en onbekende) bereiken
hebben en de vele veronderstellingen die zelf slechts een laag vertrouwen
rechtvaardigen. Daarom is elke geclaimde nauwkeurigheid van de output van een
model nep en is de schijnbare nauwkeurigheid alleen maar dat – schijnbaar.
We zagen hetzelfde
met HIV in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw. Modellen bepaalden toen dat
tot een derde van de heteroseksuele bevolking HIV kon krijgen. Oprah Winfrey
presenteerde dat cijfer in een van haar shows en alarmeerde de natie. De eerste
industrie die wist dat dit absurd was, was de verzekeringsindustrie toen alle
verwachte faillissementen door uitbetalingen van levensverzekeringen uitbleven.
Toen de werkelijkheid niet overeenkwam met de output van hun modellen, wisten
ze dat de veronderstellingen waarop die modellen waren gebaseerd, onjuist waren
– en dat het ziektepatroon heel anders was dan was aangegeven.
Om redenen die
buiten het bestek van dit artikel vallen, had de onjuistheid van die
veronderstellingen destijds kunnen worden vastgesteld. Van belang voor ons
vandaag is echter het feit dat deze modellen hebben bijgedragen tot het ontstaan
van een hele AIDS-industrie, die mensen met HIV experimentele antiretrovirale
geneesmiddelen opdrong, ongetwijfeld in de oprechte overtuiging dat deze
geneesmiddelen hen zouden kunnen helpen. Deze medicijnen hebben
honderdduizenden mensen het leven gekost.
(Trouwens, de man
die de “ontdekking” van HIV aankondigde vanuit het Witte Huis – niet in een
peer-reviewed tijdschrift – en vervolgens de enorme en dodelijke reactie daarop
in gang zette, was dezelfde Anthony Fauci die de afgelopen jaren onze televisieschermen
sierde).
14. Een eerlijke
benadering van gegevens over COVID en beleidsontwikkeling zou hebben geleid tot
de dringende ontwikkeling van een systeem om nauwkeurige gegevens te verzamelen
over COVID-infecties en de resultaten van COVID-patiënten. In plaats daarvan deden
de machthebbers precies het tegenovergestelde, door beleidsbeslissingen te nemen die bewust de nauwkeurigheid van de
verzamelde gegevens verminderden op een manier die hun politieke doelen diende. Meer bepaald
1) maakten zij geen onderscheid meer
tussen sterven aan COVID en sterven met COVID en 2) stimuleerden zij medische instellingen om sterfgevallen te identificeren
als veroorzaakt door COVID terwijl er geen klinische gegevens waren om die
conclusie te ondersteunen. (Dit gebeurde ook tijdens de eerder genoemde
HIV-paniek drie decennia geleden).
15. De
oneerlijkheid van de pro-“vaccin” kant kwam aan het licht door de herhaalde
veranderingen van officiële definities van klinische termen zoals “vaccin”
waarvan de (wetenschappelijke) definities al generaties lang vastliggen (zoals
ze moeten zijn als de wetenschap haar werk nauwkeurig wil doen: definities van
wetenschappelijke termen kunnen veranderen, maar alleen als ons begrip van hun
verwijzingen verandert). Waarom veranderde de
regering de betekenis van woorden in plaats van gewoon de
waarheid te vertellen met dezelfde woorden die ze vanaf het begin had gebruikt?
Hun acties in dit opzicht waren volkomen onoprecht en anti-wetenschappelijk. De
bewijslast-lat schuift weer omhoog en ons vermogen om het bewijs te vertrouwen
schuift omlaag.
In zijn video (die
ik bovenaan dit artikel noemde) vroeg Scott Adams: “Hoe kon ik vaststellen dat
de gegevens die [“vaccin”-sceptici] mij stuurden de goede gegevens waren?” Dat
hoefde hij niet te doen. Degenen onder ons die gelijk hadden of “wonnen” (om
zijn woord te gebruiken) hoefden alleen maar de gegevens te accepteren van
degenen die de “vaccinatie”-mandaten propageerden. Aangezien zij het meeste
belang hadden bij de gegevens die in hun richting wezen, konden we een bovengrens
stellen aan het vertrouwen in hun beweringen door die beweringen te toetsen aan
hun eigen gegevens. Voor iemand zonder comorbiditeiten was die bovengrens nog
steeds te laag om het risico van “vaccinatie” te nemen, gezien het zeer lage
risico op ernstige schade door het oplopen van COVID-19.
In dit verband is
het ook vermeldenswaard dat onder de juiste
contextuele omstandigheden afwezigheid van bewijs het bewijs van afwezigheid
is. Die voorwaarden waren zeker van toepassing op de pandemie: er was
een enorme stimulans voor alle bedrijfsmedia-kanalen die het “vaccin”
propageerden om voldoende bewijs te leveren ter ondersteuning van hun
ondubbelzinnige beweringen over het vaccin en het lockdown-beleid en om degenen
die het daar niet mee eens waren te kleineren. Ze hebben dat bewijs gewoon niet
geleverd, kennelijk omdat het niet bestond. Aangezien ze het wel zouden hebben
verstrekt als het er was geweest, was het gebrek aan bewijs het bewijs van de
afwezigheid ervan.
Om al deze redenen
ben ik niet langer van plan om deel te nemen aan een vaccinatieproef, maar ben
ik met open vizier een COVID-“vaccin”-scepticus geworden. Ik geloof over het
algemeen in nooit “nooit” zeggen, dus ik wachtte tot de vragen en kwesties die
hierboven aan de orde zijn gesteld, waren beantwoord en opgelost. Dan zou ik
mogelijk bereid zijn me te laten “vaccineren”, althans in principe. Gelukkig
laat het niet ondergaan van een behandeling iemand de mogelijkheid om dat in de
toekomst alsnog te doen. (Aangezien het omgekeerde overigens niet het geval is,
weegt de optiewaarde van “nog niet handelen” enigszins in het voordeel van de
voorzichtige aanpak).
Ik herinner me
echter de dag waarop mijn besluit om het “vaccin” niet te nemen een vast
besluit werd. Een beslissend punt bracht mij tot de beslissing dat ik het
“vaccin” onder de heersende omstandigheden niet zou nemen. Een paar dagen later
zei ik tijdens een telefoongesprek tegen mijn moeder: “Ze zullen me aan een
tafel moeten vastbinden.”
16. Ongeacht de
risico’s van een COVID-infectie enerzijds en het “vaccin” anderzijds,
maakte het “vaccinatiebeleid” massale
mensenrechtenschendingen mogelijk. De “gevaccineerden” waren blij
dat de “ongevaccineerden” hun fundamentele vrijheden werden ontnomen (de
vrijheid om vrij te spreken, te werken, te reizen, bij geliefden te zijn op
belangrijke momenten zoals geboorten, overlijdens, begrafenissen, enz. Veel
mensen gaven met tegenzin toe dat zij zich juist om die reden lieten
“vaccineren”, bijvoorbeeld om hun baan te behouden of om met hun vrienden uit te
gaan. Voor mij zou dat betekenen dat ik
medeplichtig zou zijn aan de vernietiging, door
precedentwerking en deelname, van de meest fundamentele rechten waarvan onze
vreedzame samenleving afhankelijk is.
Er zijn mensen
gestorven om die rechten voor mij en mijn landgenoten veilig te stellen. Als
tiener vluchtte mijn Oostenrijkse grootvader vanuit Wenen naar Engeland en
sloot zich onmiddellijk aan bij het leger van Churchill om Hitler te verslaan.
Hitler was de man die zijn vader, mijn overgrootvader, in Dachau vermoordde
omdat hij jood was. De kampen begonnen als een manier om de Joden in
quarantaine te plaatsen. Zij werden beschouwd als vectoren van ziekten die
moesten worden verwijderd ter bescherming van de bevolking in het algemeen. In
2020 hoefde ik ter verdediging van die rechten alleen maar een paar maanden
beperkt te reizen en geweerd te worden uit mijn favoriete restaurants enz.
Zelfs als ik een
rare statistische uitschieter zou zijn, zodat de COVID mij ondanks mijn
leeftijd en goede gezondheid in het ziekenhuis zou kunnen opnemen, dan zij het
zo: als het mij zou pakken, zou ik het ondertussen niet mijn principes en
rechten laten afpakken.
En wat als ik het
mis had? Wat als de massale afschaffing van rechten die het antwoord was van
regeringen over de hele wereld op een pandemie met een miniem sterftecijfer
onder degenen die niet “onwel” waren (om de uitdrukking van de directeur van
het CDC te gebruiken) niet in een paar maanden zou eindigen?
Wat als het eeuwig
zou duren? In dat geval zou het risico van COVID voor mijn leven niets
voorstellen in vergelijking met het risico voor ons allemaal als we de straat
opgaan in de laatste, wanhopige hoop om de meest fundamentele vrijheden terug
te winnen van een staat die al lang vergeten is dat hij alleen bestaat om ons
te beschermen en in plaats daarvan ons ziet als hinderlijke obstakels waar ze
omheen moeten werken of die ze zelfs moeten vernietigen.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/hoe-de-ongevaccineerden-het-bij-het-rechte-eind-hadden/
