Amerika's zelf veroorzaakte problemen in Oekraïne verergeren onze gevaarlijke problemen thuis.
maart 14, 2023 473 1
De crisis van de Amerikaanse nationale macht is begonnen. De Amerikaanse economie kantelt en de westerse financiële markten raken in paniek. Gedwongen door de stijgende rente verliezen mortgage-backed securities en Amerikaanse Treasuries hun waarde. De spreekwoordelijke “vibes” van de markt – gevoelens, emoties, overtuigingen en psychologische neigingen – wijzen erop dat er een donkere wending gaande is in de Amerikaanse economie, schrijft Kolonel Douglas Macgregor.
De Amerikaanse nationale macht wordt evenzeer afgemeten aan de Amerikaanse militaire capaciteit als aan de economische mogelijkheden en prestaties. Het groeiende besef dat de Amerikaanse en Europese militair-industriële capaciteit de Oekraïense vraag naar munitie en uitrusting niet kan bijbenen, is een onheilspellend signaal tijdens een proxy-oorlog die Washington beweert dat zijn Oekraïense surrogaat aan het winnen is.
Russische
economy-of-force (gerichte gebruik van slagkracht) operaties in Zuid-Oekraïne
lijken met succes aanvallende Oekraïense troepen te hebben neergeslagen met een
minimale inzet van Russische levens en middelen. Terwijl Ruslands uitvoering
van uitputtingsoorlogsvoering briljant werkte, mobiliseerde Rusland zijn
reserves aan manschappen en uitrusting om een strijdmacht op te zetten die vele
malen groter en aanzienlijk dodelijker is dan een jaar geleden.
Ruslands enorme
arsenaal aan artilleriesystemen, waaronder raketten, kruisraketten en drones
gekoppeld aan overhead bewakingsplatforms, veranderde de Oekraïense soldaten
die vochten om de noordelijke rand van de Donbas te behouden in schietschijven.
Hoeveel Oekraïense soldaten zijn omgekomen is onbekend, maar één recente
schatting schat dat er sinds het begin van de oorlog 150.000-200.000 Oekraïners
in de strijd zijn omgekomen, terwijl een andere schatting op ongeveer 250.000
uitkomt.
Gezien de
opvallende zwakte van de grond-, lucht- en luchtverdedigingsstrijdkrachten van
de NAVO-leden zou een ongewenste oorlog met Rusland gemakkelijk
honderdduizenden Russische troepen naar de Poolse grens kunnen brengen, de
oostgrens van de NAVO. Dit is geen uitkomst die Washington zijn Europese
bondgenoten heeft toegezegd, maar het is nu een reële mogelijkheid.
In tegenstelling
tot de onhandige en ideologisch gedreven buitenlandse politiek en
tenuitvoerlegging van de Sovjet-Unie, heeft het hedendaagse Rusland vakkundig
steun gecultiveerd voor zijn zaak in Latijns-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten
en Zuid-Azië. Het feit dat de economische sancties van het Westen de
Amerikaanse en Europese economie hebben geschaad en de Russische roebel tot een
van de sterkste munten van het internationale systeem hebben gemaakt, heeft het
aanzien van Washington in de wereld nauwelijks verbeterd.
Het beleid van
Biden om de NAVO met geweld naar de grenzen van Rusland te duwen, smeedde een
sterke gemeenschappelijkheid van veiligheids- en handelsbelangen tussen Moskou
en Peking die strategische partners in Zuid-Azië zoals India en partners zoals
Brazilië in Latijns-Amerika aantrekt. De wereldwijde economische gevolgen van
de opkomende Russisch-Chinese as en hun geplande industriële revolutie voor zo’n
3,9 miljard mensen in de Shanghai Cooperation Organization (SCO) zijn
ingrijpend.
Kortom, de
militaire strategie van Washington om Rusland te verzwakken, te isoleren of
zelfs te vernietigen is een kolossale mislukking en de mislukking brengt
Washington’s proxy-oorlog met Rusland op een werkelijk gevaarlijk pad. Door
onverstoorbaar door te gaan met de afdaling van Oekraïne naar de vergetelheid,
worden drie steeds grotere bedreigingen genegeerd: 1. Aanhoudend hoge inflatie
en stijgende rentevoeten die wijzen op economische zwakte. (Het eerste
Amerikaanse bankfaillissement sinds 2020 herinnert aan de financiële
kwetsbaarheid van de VS). 2. De bedreiging voor de stabiliteit en de welvaart
binnen de Europese samenlevingen die al te lijden hebben onder verschillende
golven van ongewenste vluchtelingen/migranten. 3. De dreiging van een bredere
Europese oorlog.
Binnen
presidentiële regeringen zijn er altijd concurrerende facties die de president
aansporen om een bepaalde koers te varen. Waarnemers van buitenaf weten zelden
met zekerheid welke factie de meeste invloed uitoefent, maar er zijn figuren in
de Biden-regering die willen afzien van betrokkenheid bij Oekraïne. Zelfs
minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken, een fervent voorstander van de
proxy-oorlog met Moskou, erkent dat de eis van de Oekraïense president
Volodymyr Zelensky dat het Westen hem helpt bij de herovering van de Krim, voor
Poetin een rode lijn is die kan leiden tot een dramatische escalatie vanuit
Moskou.
Het terugtrekken
van de kwaadaardige en stompzinnige eis van de regering-Bidden voor een
vernederende Russische terugtrekking uit Oost-Oekraïne voordat
vredesbesprekingen kunnen plaatsvinden, is een stap die Washington weigert te
zetten. Toch moet hij gezet worden. Hoe hoger de rente stijgt, en hoe meer
Washington in binnen- en buitenland uitgeeft om de oorlog in Oekraïne voort te
zetten, hoe dichter de Amerikaanse samenleving bij interne politieke en sociale
onrust komt. Dit zijn gevaarlijke omstandigheden voor elke republiek.
Uit alle
wrakstukken en verwarring van de afgelopen twee jaar komt één onbetwistbare
waarheid naar voren. De meeste Amerikanen zijn terecht wantrouwig en ontevreden
over hun regering. President Biden komt over als een kartonnen knipsel, een
stand-in voor ideologische fanatici in zijn regering, mensen die de uitvoerende
macht zien als middel om politieke oppositie de mond te snoeren en de federale
regering permanent onder controle te houden.
Amerikanen zijn
niet gek. Zij weten dat leden van het Congres flagrant handelen in aandelen op
basis van voorkennis, waardoor belangenconflicten ontstaan die de meeste
burgers in de gevangenis zouden doen belanden. Zij weten ook dat Washington hen
sinds 1965 heeft aangezet tot een reeks mislukte militaire interventies die de
Amerikaanse politieke, economische en militaire macht ernstig hebben verzwakt.
Veel te veel
Amerikanen zijn van mening dat zij sinds 21 januari 2021 geen echt nationaal
leiderschap meer hebben gehad. Het is hoog tijd dat de Biden-regering een
uitweg vindt om Washington D.C. te bevrijden van haar Oekraïense proxy-oorlog
tegen Rusland. Het zal niet gemakkelijk zijn. Liberaal internationalisme of, in
zijn moderne gedaante, “moraliserend globalisme”, maakt verstandige diplomatie
moeilijk, maar nu is de tijd rijp. In Oost-Europa vormen de voorjaarsregens
voor zowel de Russische als de Oekraïense grondtroepen een zee van modder die
de beweging ernstig belemmert. Maar het Russische opperbevel bereidt zich voor
om ervoor te zorgen dat wanneer de grond opdroogt en de Russische grondtroepen
aanvallen, de operaties tot een ondubbelzinnig besluit zullen leiden, waardoor
het duidelijk wordt dat Washington en zijn aanhangers geen kans hebben om het
stervende regime in Kiev te redden. Vanaf dat moment worden onderhandelingen
uiterst moeilijk, zo niet onmogelijk.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/kolonel-douglas-macgregor-de-naderende-storm/
