juni 24, 2022 3729 25
Het
Amerikaanse en Westerse beleid ten aanzien van Rusland berust op twee ernstige
vergissingen. Een aanzienlijk understatement, natuurlijk – de afgelopen dertig
jaar hebben aangetoond dat de conventionele westerse ideeën over Rusland
vrijwel geheel onjuist zijn, schrijft Helmholtz
Smith.
Maar deze twee worden eindeloos herhaald en, hoe vaak ook bewezen wordt dat zij onjuist zijn, zij blijven toch de fundamentele veronderstellingen van de pogingen van het Westen om Rusland te veranderen of te controleren.
Het eerste is het idee dat de Russische economie zwak en onevenwichtig
is en afhankelijk van inkomsten uit het Westen. De tweede is dat Poetin het
opperhoofd is van een bende dieven, die, als ze hen pijn doen, zich van hem
zullen ontdoen. Sancties zullen het eerste doen instorten en de pijn brengen om
het tweede te veroorzaken. Een ander waanidee is dat, als Poetin eenmaal gaat,
alles naar de zin van het Westen zal zijn – maar ik zei toch dat er een
veelheid van misvattingen was.
Laten we eerst eens kijken naar de economie van Rusland. Redactionele
opiniestukken die zeggen dat de Russische economie zo groot is als die van
Texas of België of Luxemburg of wat dan ook, vertalen roebels gewoon in dollars
en galopperen naar hun voorbestemde conclusie. Zij vragen nooit hoe groot het
ruimtevaartprogramma van het land is waarmee Rusland vergeleken wordt, of
hoeveel kernonderzeeërs het maakt, of nieuwe metrostations, vliegvelden of
bruggen het opent, of dat land allerlei vliegtuigen en vrachtwagens maakt, of
hoeveel voedsel het verbouwt en uitvoert, of iets anders dat eigenlijk een
echte economie meet.
Zodra zij dat gedaan hadden, zouden zij natuurlijk zien dat de Russische
economie veel groter is dan de kinderlijke vergelijking van de roebel en de
dollar doet vermoeden. En, als men iets beter keek, zou men zien dat de
Russische economie bijna zelfvoorzienend is. Maar het Westen gaat voort in het
geloof dat Rusland een “benzinestation met kernwapens” is en dat zijn zwakke
economie gemakkelijk kan instorten. RAND baseerde een hele strategie op “de
grootste kwetsbaarheid van Rusland… is zijn economie, die betrekkelijk klein is
en sterk afhankelijk van de energie-export.”
Zij blijven volharden in weerwil van alle ervaring die op het tegendeel
wijst. De EU heeft de voedselexport naar Rusland verminderd om, neem ik aan, de
mensen de straat op te krijgen om te protesteren tegen het verdwijnen van
exotische kaas. Rusland heeft intelligent gereageerd en is nu zelfvoorzienend
in voedsel en Europa is die markt kwijt. Biden was van plan de roebel tot puin
te reduceren, maar Moskou counterde hem moeiteloos en de roebel is nu gebonden
aan energie – een van de sterkste fundamenten die een munt kan hebben.
En nog steeds stapelen de sancties zich op. Maar het is leerzaam – nu
weten we veel meer over waar potas voor gebruikt wordt en waar het vandaan
komt. En neon – wie wist dat dat belangrijk was? Zeldzame aardmetalen! Moskou
begint nu pas met tegensancties en de wereld ontdekt dat Rusland een grote
producent is van een heleboel belangrijke dingen, en als u ze sanctioneert,
zult u merken dat u een tekort hebt aan een heleboel dingen waar u nog nooit
van gehoord had. (Je zou denken dat iedereen die een atlas bezit wel zou kunnen
bedenken dat een land zo groot als Rusland een grote producent van de meeste
grondstoffen moet zijn).
Biden kan Poetin de schuld geven zoveel hij wil, maar het sanctioneren
van energie en potas is een zekere manier om de prijzen over de hele linie op
te drijven. Biden dacht vroeger dat Rusland “kernwapens en oliebronnen had en
verder niets”. Misschien zijn de mensen die Rusland besturen beter in staat om
dingen uit te denken en de realiteit te zien dan wij dachten. (Weer zo’n
verkeerde westerse veronderstelling – wat is er in de laatste twintig jaar dat
erop wijst dat wij slimmer zijn dan zij?)
Het idee dat Rusland een groot crimineel complot is en Poetin de Baas
der Baasjes is, is de basis van de persoonlijke sanctiestrategie. Die
een-of-andere, zo wordt geacht “die dicht bij Poetin staat”, wat dat ook moge
betekenen, en het wordt hem onmogelijk gemaakt naar Parijs te gaan om kaas te
kopen, en zijn jacht wordt in beslag genomen, dan boos bij de andere kapo’s
gaat zitten en besluit dat het tijd wordt dat de Baas met zijn gezicht naar
beneden in een kom met kasha en bloed gevonden wordt. De denktankers vertellen
ons dat Poetin de Baas-dief is die aan de macht blijft door de buit rond te
strooien, valse verkiezingen te houden en critici te laten verdwijnen. (Tussen
haakjes, zou hij niet geprobeerd hebben Navalny te vermoorden; waar is de
redacteur die uitlegt waarom hij nog leeft?)
Alle verkiezingen in Rusland zijn vals, alle opiniepeilingen zijn vals,
alle media worden gecontroleerd door het Kremlin, de onderbaasjes zijn
gekrenkt, dus waarom is Poetin er nog? Het kan toch niet zijn dat hij het zeer
populaire en gerespecteerde verkozen staatshoofd is – om dat te suggereren zou
men drie decennia denktankwerk van de VS en de EU in twijfel trekken. Daarom moet
hij nog maar één sanctie verwijderd zijn van uit de weg geruimd worden. En zo
worden er nog meer namen – allemaal “dicht bij Poetin” – aan meer lijsten
toegevoegd. Maar er verandert niets.
Deze twee fouten gaan maar door en door. Rusland is nu het meest
gesanctioneerde land ooit, en de Westerse politici denken nog steeds dat een
nieuwe ronde van “harde sancties” het werk zal doen. Maar hoe meer sancties het
overleeft, hoe
Oorlogen zijn inbraken van de brute werkelijkheid in de fantasie, en de
oorlog in Oekraïne legt de lege zelfgenoegzaamheid bloot die aan de basis ligt
van de visie van het Westen op Rusland. Het wordt een koude hongerwinter in
Europa en in delen van Amerika. Men kan Poetin niet eeuwig de schuld geven.
Maar de deprimerende waarheid is dat men zelden de geesten verandert,
men moet de man veranderen. Hoe lang zullen de leiders van het Westen het nog
uithouden met hun herhaalde mislukkingen?
Copyright ©
2022 vertaling door Frontnieuws.
