dinsdag 2 januari 2024

De eindeloze nachtmerrie van de vaccingewonden

 januari 2, 2024    2099   9 

In april 2021 en juli 2021 kreeg ik covid-vaccins (de eerste AstraZeneca, de tweede Pfizer) die me allebei ernstig verwondden en mijn leven voorgoed veranderden. Ik had het gevoel dat ik geen leven had, geen toekomst en geen medeleven, zoals ik hier schreef. Een jaar later is er niets veranderd, behalve het extra trauma van het navigeren door een gehandicaptensysteem dat mij niet wil kennen. Toch was mijn reactie op beide doses zowel onmiddellijk als blijvend. De ene dag was ik een fitte en gezonde 47-jarige, de volgende dag had ik grote moeite met ademhalen, voelde ik constante druk op de borst en volledige tachycardie. Ik kon niet lopen, praten of slikken; mijn tong was opgezwollen – de lijst van mijn symptomen was eindeloos, schrijft Clare McHugh.

Er werd me keer op keer gevraagd: waarom heb je in hemelsnaam die tweede injectie genomen? Eén, omdat het niet AstraZeneca was. En twee, toen ik zei dat ik het niet nog een keer wilde, antwoordde de ziekenhuisarts: ‘Wil je dood?’ Tien bezoeken aan de Eerste Hulp, een overnachting omdat mijn hart niet resette en verschillende consulenten later, dacht ik dat ik dat misschien wel wilde. Toch kreeg ik te horen: ‘Nou, er is niet veel wat we kunnen doen … misschien ben je gewoon angstig?’ Het enige wat ontbrak was Michael Winner die zei: ‘Rustig maar, lieverd.’ En dat is de reactie die ik sindsdien van de NHS heb gekregen.

‘Je bent gewoon angstig’ is het herhaalde refrein voor vaccingewonden. Waarom nemen ze hun toevlucht tot deze beledigende afborsteling? Mijn observatie is dat het komt door de beperkte set (handige) tests waarmee de SEH werkt. Als deze aangeven dat je niet op het randje van de dood bent, kunnen ze je gewoon wegsturen. Na die schande komt het gevecht met huisartsen aan de telefoon om je symptomen uit te leggen en hulp te krijgen, waarop ik te horen kreeg: ‘Er zijn te veel symptomen om je door te verwijzen naar een Long Covid-kliniek en je blijft zeggen dat het de prik is … misschien ben je gewoon angstig.’ Geloof me, ik zou dit altijd verkiezen boven angst! Daarmee wil ik niets afdoen aan de wrede, slopende gevolgen van angst die ik nu heb, en niet voor niets, plus het Post Traumatisch Stress Syndroom, dat voor een groot deel te wijten is aan de manier waarop ik ben behandeld.

Prikspijt: COVID prikslachtoffers "Neem dit vergif niet"

 

Het was alsof ik een leugenaar en een aandachtszoeker was. Een mannelijke gastroloog zei zelfs ‘Ik denk dat je aandacht zoekt’ toen ik uitlegde dat ik na de prik zeven maanden lang niet kon slikken. Waarom werd ik, misschien vooral als vrouw, zo behandeld? Het werd duidelijk dat zeggen ‘het was de prik’ een compleet taboe was binnen de heilige poorten van de NHS. Een SEH-verpleegkundige zei zelfs: ‘Je moet stoppen met dat te zeggen.’ Waarom? Was het een te lastig feit? Was het makkelijker om me te behandelen als een perimenopauzale, angstige vrouw op zoek naar aandacht dan als een patiënt die medische zorg nodig had?

Een andere SEH-arts die me ontsloeg, zei tegen zijn ondergeschikten: ‘Nou, ze is duidelijk gewoon gestrest met zo’n hartslag.’ Alsof stress de enige reden is voor tachycardie. Toen hij me vroeg wat er was gebeurd en ik het uitlegde, keek hij verbijsterd en geïrriteerd hoe het mogelijk was dat ik vrijdag nog een volledig fitte, fulltime lerares was en maandag niet meer in staat was om te lopen/praten/ademen/aan te kleden. Toen ik de prik als enige oorzakelijke factor noemde, antwoordde hij: ‘Dat denk ik niet, dear.’ En toen: ‘Misschien ben je gewoon angstig?’

Ik had gelezen over hoe vrouwen door de geschiedenis heen medisch werden behandeld. In de negentiende eeuw dacht men dat vrouwen ‘greensickness’ hadden, waarbij hun baarmoeders door hun lichaam zouden zweven, waardoor ze hysterisch en irrationeel werden. Als studente spotte ik met de stompzinnigheid van een dergelijk idee, maar toen ik in een ziekenhuisbed tegenover een patriarchale consulent lag die kon beslissen over de volgende stap in mijn zorgtraject (en hoe ik door de volgende zorgverlener zou worden gezien), was ik zwak en onderworpen aan zijn macht. Ik voelde me neerbuigend en in de steek gelaten door het systeem. Tot zwijgen gebracht.

Covid-19 vaccinatie veroorzaakt oogschade en zelfs blindheid

 

De nachtmerrie van dit verhaal duurde meer dan drie jaar. Ik verloor mijn huis, mijn baan en mijn vermogen om als volwassen vrouw te functioneren, omdat ik mijn bejaarde ouders nodig had om me te helpen in bad te gaan, te lopen, me aan te kleden en te eten te geven. Er werd geen hulp geboden door de NHS of de sociale dienst, omdat het motto ‘je bent gewoon angstig’ op mijn medisch dossier stond. Net als duizenden anderen heb ik duizenden ponden uitgegeven om onafhankelijke hulp te krijgen.

Terwijl ik mijn weg terug naar de maatschappij zoek, om te werken en een bijdrage te leveren, word ik nu geconfronteerd met de geringschattende houding van de maatschappij en werkgevers ten opzichte van handicaps en chronische ziekten. Het voelt alsof je een last bent, een ergernis. Door gesprekken om redelijke aanpassingen te krijgen, realiseer je je dat je niet in de wereld van de valide mensen past. Je kunt je niet zo snel bewegen, hebt misschien niet het uithoudingsvermogen om zo lang op je werk te blijven en dus word je gezien als ‘zwak’ of op de een of andere manier ‘minder dan’.

Voor mij zijn de historische houdingen ten opzichte van vrouwen en handicaps, waarover ik ooit alleen in boeken las, mijn eigen ervaring geworden. Het onrecht, de stille, saillante houding van autoriteiten kan verstikkend zijn. Ondanks werkgevers die hun ‘Disability Confident’-websites promoten, heb ik het gevoel dat ik een HR-quota ben van ’the odd one’. Dat is voor mij de harde realiteit van mijn handicap. Er is geen begrip van wat een langdurige chronische ziekte is en het wordt nog steeds nauwelijks erkend omdat het een vaccinatieblessure is in tegenstelling tot een ‘long covid’. De gedachten van mensen veranderen niet omdat de oorzaak – vaccinatieschade – nog steeds grotendeels wordt ontkend.

Het uitkeringsstelsel, zoals dat op deze pagina’s wordt beschreven, is net zo onoverzichtelijk en complex. Navigeren door de valkuilen van Employment Support Allowance (ESA), waar je gescreend en beoordeeld wordt door een ambtenaar, is vernederend en wreed. Mijn ESA werd stopgezet omdat ik niet op tijd aan de telefoon kon komen en het werd geregistreerd als ‘non-compliance’. De uitkering wordt stopgezet, er wordt een P45 uitgegeven en je begint weer opnieuw. Hetzelfde geldt voor de Personal Independence Allowance (PIP). Na het invullen van een lange vragenlijst word je telefonisch gescreend om te bepalen of je ziek of gehandicapt genoeg bent om niet te werken. De vragen variëren van “Hoe ver kun je lopen?” tot “Kun je groenten snijden?”. Mijn kleine uitkering werd stopgezet toen ik zei dat ik een parttime baan wilde proberen. Ik wacht nu al drie maanden op een herbeoordeling zonder feedback.

CDC-gegevens bevestigen dat COVID-vaccinatie tot 24 jaar van het leven van een mens berooft

 

Hoewel ik dus veel heb geleerd door deze grimmige ervaring – veerkracht, zelfverdediging en hoe je door lastige systemen moet navigeren – blijf ik achter met mijn vragen over de Kafka-eske bureaucratische nachtmerrie waar iedereen die echt gehandicapt is mee te maken krijgt. Voor de vaccingewonden is het een dubbele klap – diagnose en behandeling worden geweigerd en vervolgens wordt ons ‘geloof’ ontzegd. ‘Angst’ is opnieuw een snelle en gemakkelijke opt-out voor de medische operatoren die niet kunnen bewijzen of weerleggen dat je ziek bent, gebaseerd op hun betekenisloze telefoontests. Wreed genoeg betekent ‘angst’ gewoon ‘ga weg.’ Navigeren door het gezondheids- en uitkeringsstelsel als je gevaccineerd bent is een onvoorstelbare uitdaging en opnieuw traumatiserend. Op elk niveau worden wij, de bijkomende schade van een experiment dat vreselijk mis is gegaan, gedwongen om in stilte te lijden. Onze stem komt politiek te ongelegen.


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/de-eindeloze-nachtmerrie-van-de-vaccingewonden/

 

Voormalig vicepresident van Pfizer: “Uw regering liegt tegen u op een manier die tot uw dood kan leiden”

Dr. Michael Yeadon, Pfizer’s voormalige vicepresident en chef-wetenschapper voor allergie en respiratoire aandoeningen die 32 jaar in de industrie leiding gaf aan onderzoek naar nieuwe medicijnen en met pensioen ging bij de farmaceutische reus met “de hoogste onderzoekspositie” in zijn vakgebied, sprak met LifeSiteNews. Hij gaat in op de “aantoonbaar valse” propaganda van regeringen als … Meer lezen overVoormalig vicepresident van Pfizer: “Uw regering liegt tegen u op een manier die tot uw dood kan leiden”

https://www.frontnieuws.com/voormalig-vicepresident-van-pfizer-uw-regering-liegt-tegen-u-op-een-manier-die-tot-uw-dood-kan-leiden/

 

Piloten: Plotselinge dood en veel beperkingen en ziekten dankzij verplichte vaccinatie

02/11/2024   Sterfgevallen en plotselinge arbeidsongeschiktheid onder piloten zijn vooral merkbaar vanwege het veiligheidsrisico en halen va...