maart 13, 2025 17
Izzyserious / Pixabay
In mijn essay van
enkele dagen geleden over het sterke pro-Oekraïense standpunt dat Theo
Francken, de nieuw benoemde minister van Defensie van België, publiekelijk
inneemt, benadrukte ik dat deze zeer bekwame jurist met meer dan tien jaar
ervaring als parlementslid op federaal niveau zijn vroegere incarnatie van
spreker van de Waarheid aan de Macht verraadt. Immers, in het midden van de
immigratiecrisis van 2015 en de jaren daarna, had Francken nogal dapper de
leugens en het gedraai van de Belgische, Duitse, Zweedse en andere
EU-regeringen aan de kaak gesteld die een chaotische illegale stroom van jonge
mannen naar de EU mogelijk maakten, mensen die in feite economische migranten
waren, geen vluchtelingen van oorlog en vervolging.
Ik suggereerde dat Francken zich nu prostitueert door de partijlijn te volgen over de jonge en vitale Oekraïense democratie die door de Russische agressor wordt vermorzeld omwille van de twee mooie, vette ministerportefeuilles die hij in de Belgische coalitieregering heeft gekregen, schrijft Gilbert Doctorow.
Als ik echter
rekening houd met de laatste informatie die op mijn pad is gekomen,
anekdotische maar nog steeds krachtige en dwingende informatie, begin ik me
voor te stellen dat Francken niet alleen maar zegt wat politiek goed uitkomt
binnen zijn partij of binnen de Atlantische elites van het land. Misschien zegt
hij wel wat een meerderheid van de Belgische burgers nu gelooft, nu ze het idee
aanvaarden van de voorbereiding op een oorlog met Rusland, dat de EU-Commissie
tot haar belangrijkste politieke doel heeft gemaakt.
Sta me toe mezelf
uit te leggen.
Als ‘senior’ die in
een geadopteerd land, België, woont, geef ik grif toe dat mijn sociale
contacten in dit land vrij beperkt zijn. Naarmate je ouder wordt, wordt het
steeds moeilijker om nieuwe vrienden te maken, zelfs om nieuwe kennissen op te
doen. In mijn geval is mijn vinger aan de pols mijn lidmaatschap van een
prestigieuze ‘koninklijke’ Franstalige club, waar ik de mogelijkheid heb om met
andere leden aan tafel te zitten voor de periodieke, zelfs wekelijkse
bijeenkomsten. Mijn eigen favoriete subclub is de Bioscoopgroep, die minstens
een keer per maand bij elkaar komt voor de vertoning van een of andere oude
film, die Amerikaans, Frans of wat dan ook kan zijn. Na de vertoning nemen we
willekeurig plaats voor een gezamenlijk diner. De gesprekken gaan alle kanten
op. Mensen praten niet vaak over politiek, omdat het van nature zo verdeeld is.
Maar als ze dat doen, is het overduidelijk dat de overgrote meerderheid van de
leden nu pro-Oekraïens en anti-Russisch is. Gezien het feit dat deze club lang
een oase van tolerantie is geweest voor afwijkende meningen, en toen ik vijf
jaar geleden lid werd vierden ze nog steeds het bezoek van Peter de Grote aan
Spa tijdens zijn Europese reizen, is deze vastberadenheid achter het
NAVO-standpunt over Rusland opvallend.
Uit dit alles had
ik opgemaakt dat de elites op één lijn zitten met de regering wat betreft
non-stop hulp om Oekraïne te verdedigen. Maar hoe zit het met de hoi polloi,
het ‘gewone volk’? Over hen heb ik nooit met enig vertrouwen een gokje gewaagd
vanwege mijn beperkte contacten.
Maar onze dochter
is in haar werk als lerares in een Belgische middelbare school goed
ondergedompeld in de hoi polloi. Het zijn haar collega-docenten, het zijn de
ouders van haar leerlingen met wie ze af en toe spreekt. En als moeder van twee
tienerjongens gaat ze sociaal om met de ouders van hun vrienden.
Wat ik van haar
hoor is heel duidelijk: deze hoi polloi is goed geïndoctrineerd, goed
gehersenspoeld en is nu een groot voorstander van de verdediging van Oekraïne,
een groot voorstander van de invoering van een militaire dienstplicht in dit
land en zegt bereid te zijn om hun zonen naar de oorlog tegen Rusland te
sturen. In sommige Belgische openbare scholen worden vandaag zelfs
voorbereidingen getroffen om cursussen paramilitaire training in te voeren voor
het laatste jaar van het secundair onderwijs. Deze patriottische beweging
doorbreekt de taalkloof in het land.
Natuurlijk heeft
niemand de zonen van deze Belgische patriotten gevraagd hoe ze het vinden om
opgeroepen te worden voor het leger en naar het front gestuurd te worden tegen
Russische troepen, waar ze in een paar dagen aan stukken geblazen zullen
worden, net zoals de Oekraïense rekruten vandaag ervaren.
Ik zal hier niets
zeggen over het advies dat ik mijn kleinzonen zou geven als de dienstplicht in
België zou worden ingevoerd. Lees mijn lippen…
Copyright ©
2025 vertaling door Frontnieuws.