Europa lijkt (grotendeels) dezelfde kant op te gaan als de Amerikaanse politiek, schrijft Alastair Crooke.
juni 13, 2023
Het verzet is begonnen. Het heeft zich langzaam ontwikkeld en loopt achter op die van de VS, maar het is nu echt begonnen. Het is, zoals Wolfgang Münchau, een voormalig FT-journalist en redacteur van EuroIntelligence, heeft opgemerkt: “een cruciale verschuiving (voor Europa), met belangrijke gevolgen”.
Het zal de politiek waarschijnlijk langs een nieuwe breuklijn hervormen: niet langer de banale kwesties van ‘uni-party’ (pro-establishment) politiek: marginale belastingtarieven; gemakkelijke monetaire ‘fixes’ en de daaruit voortvloeiende schuld die zich zou opstapelen. Maar in plaats daarvan zal het tot uitdrukking komen in de confrontatie tussen degenen die een Groene omverwerping van de menselijke samenleving wensen; een “Trans”-wereld voor kinderen; gemakkelijke immigratie; de radicale herordening van de macht tussen “Identity”-groepen in de samenleving – en degenen die zich hevig verzetten tegen al het bovenstaande, schrijft Alastair Crooke.
In Duitsland staat deze evolutie op springen: de coalitie van kanselier
Scholtz zit diep in de problemen. Er is een anti-groene reactie. De steun voor
de Groene Partij is in de laatste peiling gedaald tot 13%. Daarentegen trekt de
partij van de alt-rechtse AfD ongeveer één op de vijf Duitsers aan die bereid
zijn om op haar te stemmen.
De “CDU en andere partijen van Europees Centrum-rechts hadden eerder de
Groenen het hof gemaakt als potentiële toekomstige coalitiepartners. Nu zien ze
hen als hun belangrijkste politieke tegenstanders”, aldus Münchau.
Simpel gezegd, zijn de meeste Europeanen inderdaad milieuactivisten (in
meer of mindere mate), maar het is velen duidelijk geworden dat de
extremistische groene ideologie zo ‘groen utopisch’ is dat haar voorhoede
bereid is om de menselijke samenleving te vernietigen (of permanent in lockdown
op te sluiten) ‘om de aarde te redden’. Maar Groen fanatisme bovenop
de-industrialisatie en stijgende inflatie is te veel voor de Duitsers om te
verdragen:
“Vergeet de EU als model”, suggereerde EuroIntelligence in mei:
“De EU dient niet langer als rolmodel voor anderen … door volledig
opgeslokt te worden door haar eigen groene agenda, lijkt [de EU] vergeten te
zijn dat er een andere wereld is die moet deelnemen aan deze inspanningen om
effectief te zijn op mondiaal niveau … Zou het geen echt leiderschap
zijn in plaats van de in zichzelf gekeerde, zelfingenomen manier waarop we nu
te werk gaan? … we moeten deze op offers gebaseerde ideologieën
loslaten. Ze zijn te duur voor onze economieën. In plaats daarvan hebben we
meer innovatie en meer financiering nodig om die te realiseren. We moeten
vooral ophouden onszelf als rolmodel voor de wereld te zien”.
Duitsers worden ook steeds ontvankelijker voor de standpunten van de AfD
over massa-immigratie – nu de Duitse regering stappen onderneemt om de
immigratiewetten te liberaliseren en miljoenen buitenlanders te naturaliseren
tot Duitse burgers. De AfD krijgt ook steun vanwege haar verzet tegen sancties
tegen Rusland, die volgens haar de Duitse economie verzwakken en tot
de-industrialisatie leiden.
Maar wat de Duitsers echt in rep en roer bracht, was een artikel
in Die Zeit waarin werd beweerd dat Duitsland binnenkort “een land zal zijn waarin migranten niet langer een
minderheid vormen … Integratie was gisteren: Duitsland is het op één na
grootste immigratieland ter wereld, en de oorspronkelijke Duitsers zullen in de
nabije toekomst waarschijnlijk een numerieke minderheid onder velen worden”.
Velen in Duitsland moesten zich afvragen of de verdunning van de
autochtone Duitse bevolking gewoon een “zakelijke noodzaak” was, of
opzettelijke “identiteitsengineering” – of zelfs identiteitsrotatie. De kwestie
werd in het Verenigd Koninkrijk ook aangestipt door Nigel Farage, die de
“oneerlijke, globalistische” Britse regering hekelde voor haar verslaving aan
goedkope geïmporteerde arbeidskrachten. (Let op het globalistische etiket dat
aan de Conservatieven hangt).
Andere tekenen van deze beginnende politieke herschikking zijn duidelijk
in Frankrijk (met een duidelijke verschuiving naar rechts), en in Spanje (waar
onverwacht vervroegde verkiezingen werden uitgeschreven, na een scherpe
verschuiving naar rechts bij de lokale verkiezingen). In Nederland boekten boze
kiezers ook een overwinning met een agenda tegen de vermindering van
stikstofemissies (en de verplichte massale ruiming van vee). En in Oostenrijk
en Slowakije nemen de pro-Russische partijen toe.
De woede neemt toe naarmate het openbare debat eindeloos debatteert over
“het absurde” (“wat is een vrouw?”), terwijl iedereen het opgeeft om ooit een
oplossing te vinden voor de diepere kwesties die op het spel staan. Wat deze
situatie zijn bijzondere sfeer van futiliteit geeft, is dat niemand serieus
gelooft dat Europa zal doen wat nodig is om de diepere malaise te corrigeren –
de onmogelijkheid om te blijven doen wat het tot nu toe heeft gedaan, wordt
alleen geëvenaard door de onmogelijkheid om iets anders te doen.
Natuurlijk is rechts in Europa niet allemaal hetzelfde, maar de
componenten zijn dat wel (zij het in verschillende mengvormen).
Als zodanig heeft de Europese terugslag te maken met de
legitimiteitscrisis waar alle westerse samenlevingen vandaag de dag mee te
maken hebben, zoals Malcom Kyeyune opmerkte.
“De heersende elite wordt steeds bozer en bitterder dat de geregeerden
niet meer luisteren; de geregeerden zijn op hun beurt bitter dat het systeem zo
duidelijk niet in hun belang handelt, en ook niet echt meer doet alsof. Het zou
wel eens kunnen dat we op een dag wakker worden en merken dat noch politici
noch kiezers denken dat ‘democratie’ hen nog echt helpt”.
In Frankrijk zijn buitengewone politieke gebeurtenissen het nieuwe
normaal geworden. Kyeyune merkt op:
“Hervormingen worden steeds onmogelijker, het wantrouwen in het
politieke systeem neemt jaar na jaar toe en de fundamentele legitimiteit lekt
langzaam weg uit de parlementaire procedures. Als president Macron aanvoelt dat
Frankrijk langzaam onbestuurbaar wordt zonder buitengewone – en politiek
dubieuze – uitvoerende maatregelen, dan heeft hij het waarschijnlijk niet mis,
en hij is lang niet de enige westerse leider die voor dit dilemma staat”.
“Vorige week verscheen de
Democratische presidentskandidaat Robert Kennedy in een Twitter Spaces-panel
dat medegeorganiseerd werd door Elon Musk, Tulsi Gabbard en durfkapitalist
David Sacks. Hij sprak meer dan twee uur lang over een hele reeks onderwerpen,
waaronder de oorlog in Oekraïne, energiebeleid, wapenbeheersing en de oorsprong
van SARS-CoV-2. Kennedy betreurde de bedrijfsmachtsovername van de
Democratische Partij; hekelde de oorlogszuchtige instincten van president
Biden; laakte de overheersing van het Amerikaanse buitenlandse beleid door
neocons – en promootte duurzame energie”.
“En toch was het volgens de New York Times en CNN een orgie van rechtse
samenzweringstheorieën. “Robert F. Kennedy Jr., een telg uit een van de
beroemdste Democratische families van het land,” schreven drie
verslaggevers van de New York Times: “dook in de volledige omarming van een
groot aantal conservatieve figuren die gretig zijn langverwachte primaire
uitdaging aan president Biden promootten … Op maandag klonk hij als een
kandidaat die zich veel meer op zijn gemak voelt in de republikeinse
presidentsstrijd die als paddestoelen uit de grond schiet.”
“In een vroeger tijdperk zou Kennedy algemeen beschouwd zijn als een
uiterst linkse kandidaat naar het voorbeeld van Ralph Nader … Kennedy gelooft dat de oorlog
in Oekraïne wordt aangewakkerd door “de neocons in het Witte Huis” die een
regimewisseling in Rusland willen. In zijn campagne-aankondigingstoespraak
beschreef hij zijn missie als het beëindigen van “de corrupte fusie van staats-
en bedrijfsmacht” die “een nieuw soort bedrijfsfeodalisme in ons land dreigt op
te leggen”.
Het is een duizelingwekkende politieke herschikking – die alle
traditionele categorieën door elkaar gooit en slechts twee kanten overlaat:
niet links en rechts, maar binnenstaander en buitenstaander. En ongeacht de
inhoud van iemands overtuigingen, voor de media betekent “buitenstaander”
standaard “rechtse samenzweringstheoreticus”.
En het is voorspelbaar dat dit een stortvloed aan beledigingen en woede heeft
opgewekt:
“Kennedy’s “bizarre beweringen” en “bizarre standpunten” hebben hem “in
de gunst van rechts gebracht”, jammert Vanity
Fair.
“Mr. Kennedy heeft een andere weldoener gevonden die het leuk lijkt te
vinden om de pers met uitwerpselen te overspoelen: Elon Musk”, snauwde The
Independent.
“Robert F. Kennedy Jr. besteedt een uur aan het slijmen bij Elon Musk in
de Twitter-ruimte”, sneerde een kop
van de New Republic …
Rolling Stone spotte met zijn
“bizarre en pseudowetenschappelijke ideeën” en bestempelde Kennedy als een
“randkandidaat” met “gestoorde overtuigingen”.
Esquire noemde hem een
“raaskallende anti-vaxxer” en hekelde het idee van een omstreden Democratische
voorverkiezing”, schrijven Shellenberger en Woodhouse.
Dat is het: kritisch zijn (zoals Michael Scherer in de Washington Post schreef), is een “samenzweringstheoreticus” zijn.
De “duizelingwekkende politieke herschikking” beschrijft ook goed de
aard van de Europese reactie: Europese centrumrechtse en groene coalities zagen
het Oekraïne-conflict als een middel om “een nieuw soort feodalisme” in de EU
te centraliseren; om de Europese nationale parlementen hun prerogatieven te
ontnemen; en om het vooruitzicht te openen op het consolideren van de vreemde
metamorfose van de NAVO van een puur militaire alliantie naar een verlichte,
progressieve vredesalliantie – die “rechtvaardigheid”, waarden en democratie in
Oekraïne nastreeft.
Nu “de Amerikaanse Democraten langzaamaan pro-bedrijfsmacht, pro-oorlog
en pro-censuur worden”, zei Kennedy, en nu de “Republikeinen anti-censuur,
pro-burgerlijke vrijheden en anti-oorlog worden – heeft er een enorme
herschikking plaatsgevonden.”
Europa lijkt zich (grotendeels) in dezelfde richting te bewegen als de
Amerikaanse politiek. De Europese elites hebben – net als hun Amerikaanse
Democratische tegenhangers – de oorlog tegen Rusland omarmd. De Euro-Élites
hebben massale MSM narratieven en sociale controle geadopteerd en hebben de
fundamentele burgerlijke normen van het huwelijk tussen een man en een vrouw en
het biologische geslacht, waar veel Europeanen nog steeds aan vasthouden, uit
elkaar gehaald.
De Europese “buitenstaanders” zijn begonnen met “Genoeg” te roepen! Toch
kunnen zij dezelfde ruwe behandeling van de mainstream media verwachten als
Kennedy krijgt (ongeacht hun standpunten). De Deep State van de VS zal nergens
voor terugdeinzen om ervoor te zorgen dat noch Kennedy – noch Trump – ook maar
in de buurt van zijn ambt komt. Brussel zal parallel handelen, in Europa.
Waar leidt deze herschikking allemaal toe? Wel, we bevinden ons nu in
een chaotische periode van herschikking. Kennedy, een Democraat, beschuldigd
van MAGA-isme? Buitengewoon! Klassepolitiek is het niet. Het is een nieuwe
herschikking, die oude categorieën door elkaar haalt. En een verschuiving in
kernwaarden tussen ‘buitenstaanders’ en hun machthebbers. Een van de redenen
waarom dit heel moeilijk te ontcijferen zal zijn, is dat buitenstaanders
‘democratie’ nu met groeiend wantrouwen bekijken. Zal dat leiden tot tactisch
stemmen? Heeft ‘Rechts’ of ‘Links’ nog veel betekenis als een Kennedy
beschuldigd wordt van MAGA-sympathieën?
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
