juni 12, 2023 3911 14
Het was
misschien wel het meest vernederende moment uit mijn Covid-leven.
Zomer 2021, het Twitter-ban tijdperk: een vriendje van een van onze kinderen kwam bij ons thuis spelen. Toen ze merkten dat ik – niet mijn vrouw – toezicht hield, vertelden de ouders van het kind ons dat ze zich ongemakkelijk voelden en hun kind onmiddellijk kwamen ophalen, schrijft Alex Berenson.
Ze maakten geen grapje. Ze arriveerden binnen enkele minuten. Ze maakten
een driepuntsdraai op onze oprit, zodat ze naar de naar uitgang keken en geen
extra seconden dicht bij mij hoefden door te brengen.
Ik keek toe hoe hun kind naar hun auto rende en zag hoe die op de weg
verdween, terwijl ik dacht: Nu betalen mijn kinderen ook de prijs.
Gisteren vertelde de moeder van dat kind me dat ik gelijk had over de
lockdowns – en over Covid in het algemeen. Het gesprek duurde niet lang, maar
het was lang genoeg. 2020 en 2021 waren ongelooflijk moeilijk geweest, zei ze.
Ze vond het niet leuk hoe bang ze was geworden, ze herkende nauwelijks de
persoon die ze was geweest, en ze had het gevoel dat ze er nu pas bovenop was
gekomen.
Wat als ze het weer doen, zei ik. Je weet dat ze het volgende winter, of
wanneer dan ook, gaan proberen.
De moeder lachte niet. Ze deed iets beters. Ze grijnsde. Echt niet, zei
ze. Geen maskers, geen lockdowns, ze was er helemaal klaar mee. Ja, je had
gelijk, zei ze, maar je toon was soms assholish.
Ik weet het, zei ik.
Maar weet je, ik voel me tegenwoordig ook een beetje assholish, zei ze.
Ze is de eerste persoon die ik persoonlijk ken die ronduit toegaf dat ik
gelijk had. Ik bedankte haar, en ik meende het. Ik was verbaasd hoe goed de
rechtvaardiging voelde.
Onze kinderen gaan nu ook weer met elkaar om.
We zullen het een andere keer over de mRNA’s hebben.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
