juni 15, 2020 3139 7
Een studie van het European Center for Law and Justice in Straatsburg heeft verschillende belangenconflicten aan het licht gebracht tussen rechters van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) en NGO’s die door George Soros worden gefinancierd.
Het European Center for Law and Justice is een NGO die vaak voor de
rechter verschijnt om sociale, familiale en religieuze kwesties te verdedigen.
Ik ben er trots op dat ik als onderzoeker bij het ECLJ ben ingeschreven, maar
in werkelijkheid heb ik slechts één artikel voor de website van het Centrum
geschreven en krijg ik geen salaris. Ik had geen rol bij het schrijven van het
rapport, schrijft John Laughland op RT.
Uit het onderzoek is gebleken dat van de 100 rechters die in de periode
2009-2019 bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in dienst zijn
geweest bijna een kwart (22) nauwe banden heeft met de Open Society Foundation
van George Soros, of met NGO’s zoals Amnesty International en andere
organisaties die door haar worden gefinancierd. Zo heeft Human Rights Watch
sinds 2010 100 miljoen dollar ontvangen van de Open Society Foundation.
Sommige NGO’s ontvangen zoveel van hun budget van Soros dat ze vrijwel
volledig eigendom zijn van zijn stichting.
De banden tussen de rechters en de NGO’s zijn substantieel. Ze zijn
onder andere jarenlang werkzaam als lid van de raad van bestuur of de
uitvoerende raad van deze NGO’s; ze hebben onderwijsfuncties bij instituten die
door hen worden gefinancierd; ze zijn in loondienst directeur van programma’s
voor de Open Society Foundation of geassocieerde NGO’s; en ze voeren andere
vormen van betaald werk voor hen uit. De volledige lijst van deze links is te
vinden op pagina zeven en acht van het rapport – NGOS AND THE JUDGES OF THE ECHR, 2009 – 2019.
Een goed voorbeeld is dat van de Bulgaar Yonko Grozev die als leider van
het Open Society Justice Initiative in 2018 de Pussy Riot-zaak tegen Rusland
verdedigde voordat hij kort daarna tot rechter werd gekozen.
De studie omvat geen minder formele vormen van samenwerking met NGO’s,
zoals incidentele werkzaamheden voor hen (zie noot 15 van het rapport). Dit
betekent dat de banden nog groter zijn dan die welke specifiek in de studie aan
bod komen.
Het verslag heeft ook betrekking op andere mensenrechtencommissarissen,
zoals de mensenrechtencommissaris van de Raad van Europa van 2012 tot 2018
(Nils Muiznieks), die geen rechter is, maar jarenlang heeft gewerkt als
werknemer van de Open Society Foundation in Letland en die zijn officiële
positie heeft gebruikt om te strijden tegen de zogenaamde
“anti-Soros”-wetgeving in Hongarije.
Deze NGO’s zijn zeer actief bij het EHRM. De Helsinki Foundation
for Human Rights in Polen heeft alleen al in 2017 16 aanvragen ingediend en 32
zaken verdedigd. Heel vaak komt de rol van de NGO’s niet voor in de
administratie van de rechtbank, maar moet deze worden bepaald aan de hand van
de verslagen van de NGO’s zelf. Zo kan een zaak worden verdedigd door advocaten
van een NGO met pleidooien die door andere NGO’s dan derden worden gehoord, ook
al worden de andere organisaties in feite uit dezelfde bron gefinancierd als de
aanvrager, meestal Soros.
Er zou niets mis zijn met rechters die een bezoldigde activiteit voor
een NGO hebben uitgeoefend voordat zij rechter werden, als deze zelfde
organisaties niet zelf actief waren als partijen die zaken bij het EHRM
aanhangig maken, hetzij als aanvragers zelf, hetzij als advocaten voor
aanvragers, hetzij als derden die zogenaamd deskundig bewijs leveren (maar in
werkelijkheid voor een zaak lobbyen), en als deze rechters deze zaken niet
zouden behandelen.
De ergste bevinding van het rapport is inderdaad dat in 88 zaken
rechters op het bankje zaten van zaken die door NGO’s waarvoor zij eerder
hadden gewerkt bij de rechtbank waren ingediend, zonder een belangenconflict
aan te geven en zonder zich terug te trekken uit de behandeling van de zaken
(zie pagina 15 van het rapport en de bijlagen 1 en 2.) In één zaak, die in 2018
werd beslist, werden 10 van de 14 NGO’s die de zaak hadden ingediend,
gefinancierd door de Open Society Foundation, terwijl 6 van de 17 rechters die
de zaak zelf hadden behandeld, banden hadden met dezelfde door Soros
gefinancierde groep.
De weigering van de rechters om zich terug te trekken is een
schandelijke professionele mislukking, die aantoont dat Europa’s hoogste
mensenrechtenorgaan in feite niet onafhankelijk is, maar deel uitmaakt van een
ware “mensenrechtenindustrie” – een piramide van geld en een hecht netwerk van
professionele relaties, waarvan aan de top George Soros met zijn
miljarden zit. NGO’s worden verondersteld het “maatschappelijk middenveld” te
vertegenwoordigen, dat onafhankelijk is van staten; in werkelijkheid gaat het
in een zeer groot aantal gevallen om de oprichting van actoren zonder
democratische legitimiteit, zoals de Open Society Foundation.
Het feit dat dit corrupte systeem heeft kunnen floreren, heeft
verschillende oorzaken. De eerste is dat Soros en de door hem gefinancierde
NGO’s de mensenrechtenindustrie op de Balkan en in de Baltische staten
domineren. Zijn miljoenen overspoelen deze kleine, arme landen (hij heeft
bijvoorbeeld sinds 1992 131 miljoen dollar uitgegeven in Albanië) en zij
benoemen op hun beurt rechters voor het EHRM, dat mensenrechtenkwesties regelt
voor de 47 lidstaten van de Raad van Europa. In het verslag wordt opgemerkt dat
de totale jaarlijkse uitgaven van de Open Society Foundation in Europa van 90
miljoen dollar in feite hoger zijn dan de jaarlijkse begroting van het Europees
Hof voor de rechten van de mens (70 miljoen dollar).
Ten tweede voorzien de nieuwe procedures die in 2012 zijn ingevoerd,
specifiek in de deelname van NGO’s aan de selectieprocedure voor rechters bij
het EHRM. Deze NGO’s kunnen kandidaten voordragen en ze kunnen lobbyen voor hun
selectie. Zij hebben dit al vaak gedaan, zoals blijkt uit het verslag. In het
geval van Albanië waren in 2018 bijvoorbeeld twee van de drie kandidaten
kaderleden van de Open Society Foundation; één van hen werd gekozen.
Ten slotte is het niet nodig dat de personen die bij het EHRM als
rechter zijn aangesteld, ook maar enige juridische ervaring hebben. 51 van de
100 rechters die sinds 2009 op het EHRM-bankje zaten, waren nooit rechter of
magistraat geweest. In plaats daarvan waren het vaak mensenrechtenactivisten
die voor Soros of een van haar frontorganisaties werkten.
Dit is een structurele zwakte die ook de internationale oorlogstribunalen
treft. Zoals ik in mijn boek “Travestie” heb laten zien, betekent dit dat
mensen rechterlijke macht kunnen uitoefenen die in feite geen opgeleide
rechters of magistraten of zelfs noodzakelijkerwijs advocaten zijn, maar
politieke activisten. In sommige zeer schandelijke gevallen zijn mensen
rechters geworden op de banken van deze tribunalen zonder zelfs maar een
rechtendiploma te hebben.
Het resultaat is dat de rechters die in deze organen zitten, zich in
feite niet gedragen zoals rechters zouden moeten doen. De rol van de rechter is
om te zeggen wat de wet is, niet om te zeggen wat hij of zij denkt dat de wet
zou moeten zijn. Helaas is dit precies wat rechters bij het EHRM en bij de
nieuwe internationale tribunalen doen. In 1978 verklaarde het EHRM dat het
verdrag “een levend
instrument is dat moet worden geïnterpreteerd in het licht van de huidige
omstandigheden” en dat zijn rechters daarom het recht hadden
om nieuwe onderwerpen in het verdrag op te nemen in plaats van ermee in te
stemmen dat ze erdoor worden gebonden. Een dergelijk gerechtelijk activisme is
een aanfluiting van de rechtsstaat.
Het is een schijnvertoning omdat de gebieden waarop de rechters van het
EHRM hun rechtenactivisme uitoefenen juist de politiek meest gevoelige kwesties
zijn waarover politici in gekozen parlementen of via referenda naar behoren
moeten beslissen, en niet door een elite-kaste van onberekenbare activisten.
Deze gebieden omvatten vrijheid van meningsuiting, asiel, LGBT-rechten,
gevangenisomstandigheden, rechten van minderheden, enz. Decennialang hebben de
rechters van het EHRM een nieuwe visie op de mens toegepast die tegengesteld is
aan de oorspronkelijke bedoeling van het verdrag om mensen en hun families te
beschermen tegen misbruik van de macht van de staat. Nu besteedt het EHRM het
grootste deel van zijn tijd aan het eisen van meer staatsmacht voor deze of
gene modieuze “woke” zaak.
George Soros wordt reeds lange tijd aangevallen voor de buitensporige
politieke macht die hij met name in het postcommunistische Oost-Europa heeft
verworven. Dit verslag van The European Centre for Law and Justice is echter
een van de eerste keren dat het corrumperende effect van die macht nauwkeurig
is geïdentificeerd en gedocumenteerd met betrekking tot het hoogste orgaan dat
belast is met de bescherming van de mensenrechten in Europa. Tot op heden heeft
het EHRM geen van de in het verslag beschreven feiten ontkend, en tot zover dat
deze feiten niet kunnen worden ontkend, omdat ze van het EHRM zelf afkomstig
zijn, ligt zijn geloofwaardigheid als onafhankelijk justitieel orgaan nu in
puin.
FENIXX KLASSIEKEN De VN, de EU en particuliere
banken werken samen om de migratiewetgeving te ondermijnen. Het doel is om de
instroom van ‘vluchtelingen’ naar de voormalige blanke landen te
vergemakkelijken. Foto: UNHCR-EU MasterCard (met alleen een kaartnummer) ©
UNHCR De multimiljonair George Soros heeft een globale migratie- en
ontwikkelingsproject in handen. Sommige van deze … Meer lezen overGeorge Soros, de VN en de EU, geven
derde wereldlanders prepaid creditcards om naar Europa te ‘vluchten’
