juni 23, 2024 10
Image
by WangXiNa on Freepik
Net als de
spreekwoordelijke “kokende kikkers” laat de overheid ons al jaren geleidelijk
wennen aan het schrikbeeld van een politiestaat: gemilitariseerde politie.
Invalcommando’s. Camouflagekleding. Zwarte uniformen. Gepantserde voertuigen.
Massale arrestaties. Pepperspray. Traangas. Knuppels. Fouilleren van het
lichaam. Bewakingscamera’s. Kevlar vesten. Drones. Dodelijke wapens.
Minder-dodelijke wapens gebruikt met dodelijk geweld. Rubberen kogels.
Waterkanonnen. Verdovingsgranaten. Arrestatie van journalisten. Tactieken om
menigten onder controle te houden. Intimidatietactieken. Gewelddadigheid,
schrijft John W. Whitehead.
“In een volledig ontwikkelde bureaucratie is er niemand meer om mee te discussiëren, om grieven tegen uit te spreken, om de druk van de macht op uit te oefenen. Bureaucratie is de regeringsvorm waarin iedereen beroofd is van politieke vrijheid, van de mogelijkheid om te handelen – want de heerschappij van niemand is geen non-heerschappij, en waar iedereen even machteloos is, hebben we een tirannie zonder tirannen.” – Hannah Arendt, Over geweld
Zo bereid je een
bevolking voor om een politiestaat gewillig en zelfs dankbaar te accepteren.
Je maakt ze niet
bang door dramatische veranderingen door te voeren. In plaats daarvan laat je
ze langzaam wennen aan hun gevangenismuren. Overtuig burgers ervan dat hun
gevangenismuren er alleen zijn om hen te beschermen en gevaar buiten te houden.
Desensibiliseer ze voor geweld, laat ze wennen aan de militaire aanwezigheid in
hun gemeenschappen en overtuig ze ervan dat alleen een gemilitariseerde
overheid de schijnbaar hopeloze koers van de natie kan veranderen.
Dit gebeurt al.
Maar we worden niet
alleen gewend aan de kenmerken van een politiestaat. We worden ook gedwongen om
te zwijgen en ons neer te leggen bij openlijk onrecht en hardhandige politieke
correctheid, terwijl we worden opgevoed om staatstirannie, corruptie en
bureaucratische incompetentie als maatschappelijke normen te accepteren.
Wat is hier precies
aan de hand?
Wat het ook is, het
is de raciale overgevoeligheid zonder raciale rechtvaardigheid, de knieval voor
politiek correcte tirannen zonder rekening te houden met de vrijheid van
meningsuiting van anderen; de gewelddadige terugslag na jaren van door de staat
gesanctioneerde wreedheid, de mentaliteit van de menigte die individuele
rechten overweldigt, het onderdrukkende gebrul van de betuttelingsstaat, de schijnbaar
rechtvaardige verontwaardiging vol lawaai en woede die uiteindelijk niets
betekent; de kloof tussen de partijen die met de dag onoverkomelijker wordt.
Dit alles leidt nergens toe.
Het leidt zeker
niet tot meer vrijheid. Deze draconische oefening in het verdelen, veroveren en
onderwerpen van een natie slaagt.
Het moet gezegd
worden dat de verschillende protesten van de afgelopen jaren, van zowel rechts
als links, niet hebben geholpen. Per ongeluk of opzettelijk hebben deze
protesten iets gepolitiseerd wat nooit gepolitiseerd had mogen worden:
Politiegeweld en de constante aanvallen van de regering op onze vrijheden.
Misschien zijn we
er nu slechter aan toe dan ooit tevoren.
Opeens lijkt
niemand het meer te hebben over de flagrante misstanden binnen de overheid die
onze vrijheden blijven vernietigen: Het neerschieten van ongewapende mensen
door de politie, invasieve surveillance, bloedafname langs de weg, visitatie
langs de weg, SWAT-team invallen die verkeerd aflopen, de dure oorlogen van het
militair-industrieel complex, uitgaven aan omkoopsommen, wetten inzake
vooringenomenheid bij misdrijven, verbeurdverklaring van bezittingen,
fusiecentra, militarisering, militaire drones, slimme politie door AI-robots.
Rechtbanken die meegaan met de politiestaat, scholen die fungeren als
indoctrinatiecentra, bureaucraten die de Deep State aan de macht houden.
Hoe meer dingen
veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven.
Hoe krijg je een
bevolking zover dat ze het totalitarisme omarmen, die sluipende vorm van
tirannie waarbij de regering alle macht heeft en “wij het volk” niets?
Je overtuigt mensen
ervan dat de “dreiging” waar ze mee te maken hebben – denkbeeldig of
niet – zo sinister, zo overweldigend, zo angstaanjagend is, dat de enige manier
om het gevaar te overwinnen is om de regering de macht te geven om alles te
doen wat nodig is om die “dreiging” te onderdrukken. Zelfs als dat betekent dat
je de regering toestaat om de grondwet met voeten te treden.
Dit is hoe je de
politiek van de angst gebruikt om een vrijheidslievend volk zover te krijgen
dat het zich vastketent aan een dictatuur. Het werkt elke keer op dezelfde
manier.
De opgeblazen,
uitgebreide oorlogen van de regering tegen terrorisme, drugs, geweld en
zogenaamd “binnenlands extremisme” zijn handige trucs om de bevolking te
terroriseren zodat ze steeds meer vrijheden opgeven in ruil voor ongrijpbare
beloften van veiligheid. Nadat we onze angsten hebben laten codificeren en onze
daden hebben laten criminaliseren, bevinden we ons nu in een vreemde nieuwe
wereld waarin zo’n beetje alles wat we doen wordt gecriminaliseerd.
Vreemd genoeg zijn
Amerikanen, gezien de flagrante corruptie en incompetentie van onze gekozen
functionarissen, over het algemeen nog steeds relatief goedgelovig. Ze laten
zich graag overtuigen dat de regering, geleid door hun respectievelijke
politieke redder, de problemen kan oplossen die ons plagen.
We hebben de
controle over de meest intieme aspecten van ons leven uit handen gegeven aan
overheidsfunctionarissen die, terwijl ze op hun post zitten, niet wijzer of
slimmer zijn, onze behoeften “beter” kennen, meer “weten” over onze problemen
of “beter weten” wat echt in ons belang is. Omdat we echter in het valse idee
zijn getreden dat de overheid echt weet wat het beste voor ons is en niet
alleen onze veiligheid maar ook ons geluk kan garanderen en voor ons kan
“zorgen” van de wieg tot het graf – van de crèche tot het verpleeghuis – hebben
we ons in feite laten beteugelen en slaven van ons laten maken. Dit alles in
opdracht van een regering die weinig “geeft” om onze vrijheden of ons geluk.
De les is dat zodra
een vrij volk toestaat dat de overheid inbreuk maakt op zijn vrijheden, of
diezelfde vrijheden gebruikt als ruilmiddel voor veiligheid, het snel een
glibberige tirannie wordt.
Het lijkt ook niet
meer uit te maken of een Democraat of Republikein aan het roer staat. In feite
lijkt de bureaucratische mentaliteit aan beide kanten van het gangpad
tegenwoordig dezelfde filosofie van een autoritaire overheid te belichamen
wiens prioriteit het is om “Het volk” van ons zuurverdiende geld te beroven –
door middel van belastingen, boetes en heffingen – om controle en macht te
behouden.
De moderne overheid
in het algemeen handelt onlogisch en zelfs al psychopathisch: van
gemilitariseerde politie in SWAT-team uitrusting die onze deuren binnenstormt,
tot de uitspattingen van onschuldige burgers die door de politie worden
neergeschoten, tot het indringend bespioneren van alles wat we doen.
De kenmerken van
een psychopaat zijn onder andere:
Gebrek aan wroeging
en empathie, een gevoel van grandiositeit, oppervlakkige charme, bedrieglijk en
manipulatief gedrag en een weigering om verantwoordelijkheid te nemen voor hun
eigen daden.
Wanneer onze eigen
regering ons niet langer ziet als mensen met waardigheid en waarde, maar als
dingen die gemanipuleerd, gemanoeuvreerd en uitgebuit moeten worden voor
gegevens, mishandeld worden door de politie en doen geloven dat ze het beste
met ons voor heeft; wanneer ze ons mishandelt en vervolgens opsluit als we uit
de pas durven lopen, ons oneerlijk straft zonder wroeging en weigert haar
fouten toe te geven, dan leven we niet langer in een constitutionele republiek.
Wat we in plaats
daarvan meemaken is een pathocratie: tirannie in de handen van een
psychopathische regering die “tegen de belangen van haar eigen mensen in werkt,
behalve om bepaalde groepen te bevoordelen.”
En wat betekent dat
voor ons?
Nu we hebben
toegestaan dat de overheid zich uitbreidt en onze invloedssfeer overschrijdt,
staan we aan de verliezende kant van een touwtrekwedstrijd om de controle over
ons land en onze levens. En zolang we dat toestaan, zullen
overheidsfunctionarissen doorgaan met het vertrappen van onze rechten, waarbij
ze hun acties altijd rechtvaardigen door te zeggen dat ze in het belang van het
volk zijn.
Maar de overheid
kan maar zover gaan als wij “Het volk” toestaan. Daar ligt het probleem.
We naderen snel een
moment van afrekening waarin we gedwongen zullen worden om te kiezen tussen de
visie van wat Amerika zou moeten zijn – een model voor zelfbestuur waarin de
macht bij het volk ligt – en de realiteit van wat het is geworden: een
politiestaat waarin de macht bij de regering ligt. Dit afglijden naar
totalitarisme – vergemakkelijkt door overcriminalisering, staatstoezicht, een
gemilitariseerde politiemacht, buren die hun buren aangeven, geprivatiseerde
gevangenissen en dwangarbeiderskampen, om maar een paar parallellen te noemen –
lijkt erg op wat er in Duitsland gebeurde in de jaren voorafgaand aan Hitlers
machtsovername.
We bevinden ons nu
op een gevaarlijk pad.
Ongeacht wie de
presidentsverkiezingen in november wint, is het een veilige gok dat de
verliezers het Amerikaanse volk zal zijn. In tegenstelling tot wat er op school
wordt geleerd en de propaganda die door de media wordt verspreid, zijn de
presidentsverkiezingen van 2024 geen populistische verkiezingen voor een
vertegenwoordiger. Het is eerder een aandeelhoudersvergadering om de volgende
president te kiezen, een feit dat nog versterkt wordt door het archaïsche
kiesstelsel van het land.
Iedereen die
gelooft dat deze verkiezingen voor echte verandering zullen zorgen in de manier
waarop de Amerikaanse regering zaken doet, is ofwel ongelooflijk naïef, heeft
geen voeling met de realiteit of negeert het feit dat, zoals een diepgaand
onderzoek van Princeton University aantoont, we nu in een oligarchie leven die
“van de rijken, door de rijken en voor de rijken” is.
Maar wees
gewaarschuwd: de gevestigde orde – de deep state en zijn zakelijke partners die
echt de lakens uitdelen, aan de touwtjes trekken en het beleid dicteren,
ongeacht wie er in het Oval Office zit – zal niemand in het zadel laten komen
die zijn machtsstructuren doorbreekt. Degenen die dat in het verleden hebben
geprobeerd, zijn effectief uit hun ambt gezet.
Stemrecht houdt de
illusie in stand dat we een democratische republiek hebben, maar het is slechts
een verkapte dictatuur, of wat politicologen Martin Gilens en Benjamin Page
nauwkeuriger “de heerschappij van de economische elite” noemen. In een dergelijke
omgeving dicteert de economische elite (lobbyisten, bedrijven, monetaire
belangengroepen) het nationale beleid. Zoals de oligarchiestudie van Princeton
University laat zien, vertegenwoordigen onze gekozen vertegenwoordigers –
vooral die in de hoofdstad – de belangen van de rijken en machtigen in plaats
van de gemiddelde burger. Als zodanig hebben burgers weinig of geen invloed op
het regeringsbeleid.
We zijn in een
tweepartijenstelsel gedwongen en moeten geloven dat er een verschil is tussen
de Republikeinen en de Democraten, terwijl de twee partijen in werkelijkheid
precies hetzelfde zijn. Zoals een commentator opmerkte, steunen beide partijen
eindeloze oorlogen, doen aan ongecontroleerde uitgaven, negeren de grondrechten
van burgers, hebben geen respect voor de rechtsstaat, worden gekocht en betaald
door grote bedrijven, geven het meest om hun eigen macht en hebben een lange
geschiedenis van het uitbreiden van de overheid en het ontmantelen van
vrijheid.
We verdrinken onder
het gewicht van te veel schulden, te veel oorlogen, te veel macht in handen van
een gecentraliseerde regering geleid door een bedrijfselite, te veel
gemilitariseerde politie, te veel wetten, te veel lobbyisten en in het algemeen
te veel slecht nieuws.
De machthebbers
willen ons doen geloven dat onze taak als burgers begint en eindigt op de dag
van de verkiezingen. Ze willen ons doen geloven dat we niet het recht hebben om
te klagen over de toestand van het land totdat we onze stem hebben uitgebracht.
Ze willen dat we verdeeld blijven over de politiek, dat we vijandig staan
tegenover degenen met wie we het politiek oneens zijn en dat we intolerant zijn
tegenover iedereen of iets anders wiens oplossingen voor de problemen van dit
land anders zijn dan de onze.
Ze willen niet dat
we praten over het feit dat de regering corrupt is, dat het systeem
gemanipuleerd is, dat politici ons niet vertegenwoordigen, dat het kiescollege
een lachertje is, dat de meeste kandidaten oplichters zijn en dat we als natie
de fouten van de geschiedenis herhalen – toestaan dat een totalitaire staat
over ons heerst.
Wij, het Volk,
moeten een keuze maken: Doen we gewoon mee aan de ineenstorting van de
Amerikaanse Republiek terwijl deze ontaardt in een totalitair regime, of nemen
we een standpunt in en verwerpen we het zielige excuus voor een regering
waarmee we worden afgescheept?
Vergeet nooit wat
ik duidelijk heb gemaakt in mijn boek “Battlefield America: The War on the
American People” en zijn fictieve tegenhanger “The Erik Blair Diaries”: Het
minste van twee kwaden is nog steeds slecht.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/griezelig-hoe-de-politiestaat-ons-eraan-went-om-moderne-slaven-te-zijn/
