zondag 17 maart 2024

Uit Afrika geschopt… Macrons oorlogszucht tegenover Rusland compenseert afwijzing van kolonialistisch Frankrijk

Geen enkele Franse politicus kan zich meer gekrenkt voelen dan president Emmanuel Macron. Macron waant zich op een missie om "de grootsheid van Frankrijk" te herstellen. Hij lijkt te fantaseren om ook de rest van Europa onder de voogdij van Parijs te leiden.

maart 16, 2024   22

 

Nigerianen zwaaien met Russische vlag tijdens een mars die werd georganiseerd door aanhangers van staatsgreepleider Gen. Abdourahmane Tchiani. Screenshot YouTube France24

De Russische president Vladimir Poetin had het deze week bij het rechte eind met zijn opmerking over waarom de Franse Emmanuel Macron rond paradeert en zijn grote mond opentrekt over oorlog in Oekraïne.

Poetin merkte in een interview op dat Macrons buitensporige oorlogszucht in Oekraïne voortkomt uit wrok over het spectaculaire verlies van Frankrijks aanzien in Afrika. De ene na de andere voormalige koloniale land van Frankrijk heeft Parijs in niet mis te verstane bewoordingen verteld zich niet met hun interne aangelegenheden te bemoeien, schrijft Strategic Culture Fondation.

Sinds 2020 en de staatsgreep in Mali zijn er enorme politieke onlusten geweest op het continent, vooral in West- en Centraal-Afrika, dat zich uitstrekt van het uitgestrekte Sahelgebied tot aan de evenaar. Ten minste zeven landen hebben een staatsgreep of regeringswissel gepleegd tegen Francofone heersers. Het gaat om Mali, Burkina Faso, Tsjaad, Niger, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Gabon en Guinee.

De veranderingen op het hele continent zijn voor Frankrijk een politieke aardbeving. De nieuwe Afrikaanse regeringen hebben de oude Franse bevoogding resoluut van de hand gewezen en een nieuwe nationale onafhankelijkheid laten zien. Parijs heeft ongewenste ambassadeurs moeten terugroepen, militaire bases moeten sluiten en duizenden troepen moeten terugtrekken.

Waar moeten deze Franse troepen heen? In Oekraïne, tegenover Rusland?

Overal in Afrika is de publieke opinie ontstemd over de corruptie van “Francafrique” en verwerpt deze.

Ondertussen hebben Franse media, met een onmiskenbaar gevoel van het einde van het tijdperk, geklaagd over “de krimpende voetafdruk van Frankrijk in Afrika”.

Een voormalige diplomaat vatte de gedenkwaardige geopolitieke verschuiving als volgt samen: “De diepe trend bevestigt zichzelf. Onze militaire aanwezigheid wordt niet langer geaccepteerd. We moeten onze relatie met Afrika volledig herzien. We zijn uit Afrika geschopt. We moeten uit andere landen vertrekken voordat ons dat wordt verteld.”

Afrika-analisten houden nu twee belangrijke landen nauwlettend in de gaten. Dat zijn Senegal en Ivoorkust. Beide worden momenteel geregeerd door pro-Franse presidenten, maar het opkomende anti-Franse politieke tij brengt deze zittende presidenten in gevaar van een staatsgreep of een verkiezingsovername.

De klap voor de Franse politieke elite kan niet genoeg worden benadrukt. Het verlies van status in zijn voormalige koloniën brengt meerdere crises samen die vergelijkbaar zijn met het traumatische verlies van Algerije in het begin van de jaren 1960.

In financieel opzicht is Parijs decennialang na het overdragen van de nominale onafhankelijkheid aan Afrikaanse naties doorgegaan met het uitbuiten van deze landen door controle te houden over valuta en hun enorme natuurlijke rijkdommen. De meeste elektriciteit van Frankrijk wordt bijvoorbeeld opgewekt uit uraniumerts dat in Afrika wordt gedolven – en net als de meeste andere Afrikaanse grondstoffen voor een hongerloon wordt verkregen.

Het systeem van neokoloniale suzereiniteit werd doorgaans in stand gehouden doordat Frankrijk lokale corrupte regimes omkocht om voor haar te werken en veiligheidsgaranties bood door het voortbestaan van Franse militaire bases. Niet voor niets beschouwde Parijs zichzelf als de Afrikaanse gendarme.

Een van de buitengewone bijzonderheden van deze neokoloniale regeling was dat Afrikaanse naties verplicht werden om hun goudschatten te deponeren bij de centrale bank van Frankrijk. Elke Afrikaanse natie die zich probeerde te verzetten tegen de neokoloniale vazal kon militair worden aangevallen door middel van counter-coups of de nationalistische leiders konden worden vermoord, zoals Thomas Sankara in 1987, die bekend stond als “Afrika’s Che Guevara”.

Toch zijn de mooie dagen van Frankrijks dominantie over zijn voormalige koloniën voorbij. Afrikaanse naties ontdekken een nieuw gevoel van onafhankelijkheid en doelgerichtheid, evenals solidariteit om elkaar te helpen de druk van Frankrijk te weerstaan om de status quo ante te herstellen.

De ineenstorting van de status van Frankrijk in Afrika wordt door het Franse establishment gezien als een groot verlies van veronderstelde macht in de wereld.

Geen enkele Franse politicus kan zich meer gekrenkt voelen dan president Emmanuel Macron. Macron waant zich op een missie om “de grootsheid van Frankrijk” te herstellen. Hij lijkt te fantaseren om ook de rest van Europa onder de voogdij van Parijs te leiden.

Het was Macron die verkondigde dat een van zijn grote doelen het bereiken van een reset in de Frans-Afrikaanse betrekkingen was, een die het continentale respect voor Parijs zou herstellen en de Franse strategische belangen zou bevorderen. Hoe gênant voor Macron dat een hele reeks Afrikaanse naties verklaart dat ze niet langer iets te maken willen hebben met de oude koloniale macht. Inderdaad, chagrijn.

Een deel van het nieuwe vertrouwen van Afrika in een onafhankelijke ontwikkeling is de ontluikende realiteit van een multipolaire wereld die niet langer onder controle staat van westerse machten. Afrikaanse landen omarmen de visie van een multipolaire wereld en wederzijdse internationale samenwerking zoals die wordt voorgestaan door Rusland, China en andere landen in het Mondiale Zuiden.

Sinds 2019 heeft Moskou twee topontmoetingen tussen Rusland en Afrika georganiseerd, waaraan alle 54 landen van het continent op hoog niveau hebben deelgenomen. Ruslands geschiedenis van steun aan de Afrikaanse onafhankelijkheid van het westerse kolonialisme heeft de tand des tijds doorstaan en oogst vandaag de dag veel respect en waardering. Tijdens de volksopstanden in verschillende landen die Francofone hebben verdreven, zwaait de lokale bevolking vaak met Russische vlaggen en pro-Russische borden.

Sommige van de nieuwe regeringen hebben Russische militaire steun gevraagd om de veranderingen te consolideren en zich te verdedigen tegen eventuele contrarevolutionaire inmenging vanuit Parijs.

Het is natuurlijk voorspelbaar dat Macron en het Franse establishment zich beroepen op de onzin dat Rusland schuldig is aan het zaaien van Afrikaanse vijandigheid jegens Frankrijk.

De feiten suggereren echter dat Afrikaanse naties een vrije en onafhankelijke keuze maken om zich aan te sluiten bij Rusland, China en andere multipolaire voorstanders. Het eeuwenoude kolonialisme en neokolonialisme van de mondiale minderheid van Westerse machten is onhoudbaar en achterhaald. De Westerse mogendheden hebben zichzelf verrijkt over de ruggen van Afrikanen en andere naties in het Zuiden. Frankrijk en andere bloedzuigende westerse neokolonialisten willen graag dat het parasitaire model wordt voortgezet. Maar het snode historische spel is uit.

Om de schok van de Franse arrogantie te rationaliseren, proberen Macron en zijn geestverwanten Rusland (en China) tot zondebok te maken voor het verlies van Afrika.

Daarom probeert Macron een nieuw doel en een nieuwe missie te vinden als “verdediger van Europa” tegen vermeende Russische agressie.

In een interview met Franse tv-media deze week, verdubbelde Macron zijn krankzinnige voorstel om NAVO-troepen in te zetten in Oekraïne.

De Franse president verklaarde hysterisch dat: “Als Rusland deze oorlog [in Oekraïne] wint, zal de geloofwaardigheid van Europa tot nul worden gereduceerd.”

Macrons roekeloosheid is misdadig. Hij praat een oorlog met Rusland aan op basis van pure leugens en ijdelheid.

Als hij zegt dat de geloofwaardigheid van Europa tot nul zal worden gereduceerd, bedoelt hij eigenlijk dat zijn geloofwaardigheid en die van de NAVO tot nul zal worden gereduceerd als Rusland het door de NAVO gesteunde neonaziregime in Kiev verslaat.

Macron is een gevaarlijk soort politicus.
Hij heeft een buitensporig ego dat gekneusd is, zijn waanideeën zijn verbrijzeld, hij is een impotente vazal van het Amerikaanse imperialisme en hij is wanhopig voor zijn smerige politieke overleving.

Het Franse volk is zich maar al te goed bewust van de charlatan die zich als een Louis XIV Zonnekoning in het Elysée Palace koestert in zijn vermeende ijdelheid.

Hoe ironisch.

Uit Afrika geschopt… en nu proberen de Derde Wereldoorlog in Europa te beginnen.

Hoe pathetisch en crimineel.


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/uit-afrika-geschopt-macrons-oorlogszucht-tegenover-rusland-compenseert-afwijzing-van-kolonialistisch-frankrijk/

Het WEF staat voor joker met haar klimaatvoorspelling

  donderdag, 28 november 2024 08:55 Volgens een door het WEF aangehaald onderzoek gaat de ijskap op Groenland binnen enkele maanden volledig...