03/04/2025
ECB-president Lagarde werd in 2016 schuldig bevonden aan het overmaken van 403 miljoen op kosten van de Franse staat aan een ondernemer in 2008. De rechtbank zag ervan af haar te straffen vanwege haar “internationale reputatie”. Het feit dat Le Pen voor 5 miljoen werd gestraft, laat zien dat dit politieke vervolging is, schrijft Thomas Röper.
Je hoeft Le Pen en haar partij niet aardig te vinden, maar als de EU wordt geregeerd door wetten, waarvoor alle mensen gelijk zouden moeten zijn, roept haar veroordeling vragen op in vergelijking met het geval van Christine Lagarde, die nu voorzitter is van de ECB.
In 1990 kocht een Franse ondernemer het grootste deel van Adidas en wilde het in 1994 weer verkopen. Uiteindelijk gaf hij eerst opdracht aan een bank om het werk te doen en verkocht de aandelen vervolgens aan de bank, die ze kort daarna met grote winst weer doorverkocht.
De ondernemer was hier niet blij mee, voelde zich bedrogen en stapte naar de rechter en eiste een deel van de winst. Hij won de zaak en zou 135 miljoen euro krijgen, maar een andere rechtbank vernietigde het vonnis.
De bank was eigendom van de Franse staat. In 2008 besliste de toenmalige Franse minister van Economie tijdens een arbitrageprocedure dat de zakenman niet alleen recht had op 135 miljoen, maar op 285 miljoen. Inclusief rente werd er 403 miljoen aan hem overgemaakt op kosten van de Franse staat. De minister van Economische Zaken die dit besluit nam, was Christine Lagarde, de huidige president van de ECB.
Geen straf vanwege de ‘internationale reputatie’ van de veroordeelde
In 2011 begon de Franse justitie een onderzoek naar de zaak en in 2016 werd Lagarde schuldig bevonden. In die tijd kon men in de krant “Zeit” lezen:
“Het strafproces tegen Christine Lagarde is afgerond met een schuldigverklaring voor het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De rechters van het Speciale Hof voor Huidige en Voormalige Ambtenaren vonden bewezen dat de 60-jarige nalatig heeft gehandeld in haar voormalige functie als Franse Minister van Financiën en Economie. De rechters zagen echter af van het opleggen van een straf, verwijzend naar Lagarde’s “persoonlijkheid”, haar “internationale reputatie” en het feit dat Lagarde in 2007 en 2008 te kampen had met de internationale financiële en economische crisis.”
Dit laat zien hoe ‘onafhankelijk’ de Franse rechterlijke macht is en dat in Frankrijk lang niet iedereen gelijk is voor de wet. Er is een speciale rechtbank voor “huidige en voormalige ambtsdragers” die, in het geval van een schuldigverklaring van politici, de mogelijkheid heeft om af te zien van straf omdat zij zo’n hoge internationale reputatie hebben.
In het geval van Marine Le Pen, die, of je haar nu mag of niet, ook internationaal aanzien geniet (zij het onder hen die de Europese mainstream niet mogen), werd een straf opgelegd.
De zaak was duidelijk politiek gemotiveerd: Le Pen staat bovenaan in de Franse peilingen en de Franse politieke elite lijkt bang te zijn dat ze de presidentsverkiezingen van 2027 zal winnen, omdat het onwaarschijnlijk is dat de situatie tegen die tijd zal verbeteren. Blijkbaar is er geen andere optie dan Le Pen uit te sluiten van de verkiezingen met een duidelijk politiek gemotiveerde rechterlijke uitspraak.
In Frankrijk zijn juridische trucs om ongewenste presidentskandidaten tegen te houden niet ongewoon, maar de laatste jaren zijn ze de norm geworden.
De Bananenrepubliek van Frankrijk
Vorig jaar november zond de Russische televisie, als reactie op de beschuldigingen tegen Le Pen, een reportage uit over de manier waarop in de afgelopen tien jaar in Frankrijk met behulp van juridische trucs presidentskandidaten werden verhinderd deel te nemen aan verkiezingen. Ik heb het rapport destijds vertaald en citeer hier enkele delen uit het Russische rapport van november vorig jaar:
Oud-president Nicolas Sarkozy werd in 2020 met behulp van een strafrechtelijke procedure in de politieke prullenbak gegooid vanwege vermeende steekpenningen ter waarde van 50 miljoen euro door de Libische leider Muammar Gaddafi. In die tijd bekritiseerde hij regelmatig Macrons acties en bleef hij een zeer invloedrijke figuur in het Franse politieke leven. Hij had een echte concurrent voor Macron kunnen zijn bij de verkiezingen, dus twee jaar voor de verkiezingen haastten ze zich om van Sarkozy af te komen. Ja, toen veranderde alles. Sarkozy was vrij, maar hij zat niet meer op de presidentiële stoel. Thuis luistert hij naar het gezang van Carla Bruni.
In 2017 verloor de centrumrechtse kandidaat, oud-premier Francois Fillon, zijn kansen op de overwinning omdat hij ervan werd beschuldigd zijn vrouw als secretaresse in de Franse Nationale Vergadering in te zetten, wat daar heel gebruikelijk is.
Hij was Macrons belangrijkste kandidaat voor het presidentschap, maar het feit dat Fillon in de eerste ronde slechts als derde eindigde, is buiten alle proporties.
In 2012 faalde Dominique Strauss-Kahn, hoofd van het IMF, in zijn kandidatuur voor het Franse presidentschap. Hij was een slimme politicus, econoom en volgens de peilingen de onbetwiste koploper in de presidentsrace. Hij werd, zoals ze zeggen, bij de start neergeschoten. Een jaar voor de verkiezingen beschuldigde een zwart kamermeisje in een wit schort Strauss-Kahn van verkrachting in een hotel in New York.
De IMF-directeur werd letterlijk uit het vliegtuig gesleurd en achter de tralies gegooid, in een gevangenis met bezwete New Yorkse zwervers. Vervolgens werd hij vrijgelaten en onder huisarrest geplaatst tegen betaling van een borgsom van 1 miljoen dollar en met een elektronische enkelband. Uiteindelijk mislukte de zaak. Maar een jaar voor de verkiezingen was de reputatie van de politicus al geruïneerd en Strauss-Kahn stelde zich niet kandidaat voor het presidentschap.
De kleurloze en pro-Amerikaanse Hollande werd president van Frankrijk. De meest opvallende prestatie van zijn presidentschap was misschien wel zijn geheime scootertochtjes naar zijn maîtresse. De paparazzi betrapten hem, maar de vrouw deed geen aangifte van seksuele intimidatie, dus was er niets aan de hand.
In tegenstelling tot propagandastructuren die door de Euro-Atlantische instelling worden gefinancierd, werkt Dissident dankzij de donaties van het publiek. Zonder uw hulp kunnen we niet overleven.
STEUN ONS WERK HIER.
