juni 22, 2023 1285 2
Traumatische momenten in de menselijke ervaring worden vaak het best begrepen, door culturen heen, door het delen van verhalen. Ik heb een paar persoonlijke verhalen van de Covid-beperkingen. Als moeder, dochter en mens illustreren ze mij dat er iets grondig mis is, schrijft Drs. Thi Thuy Van Dinh.
Ten eerste was ik woedend dat de kinderdagverblijven, speeltuinen en
plaatselijke bibliotheken gesloten moesten worden. Ik stond in het park, keek
naar de afgedekte schommel waar mijn eenjarige dochter zo dol op was, en voelde
verontwaardiging in mijn aderen. In naam van wat werd dit van mijn kinderen
afgenomen? Ik heb jarenlang plichtsgetrouw belasting betaald om deze openbare
diensten in stand te houden. Het ergerde me dat de lockdowns in het Westen zo
gemakkelijk geaccepteerd werden, wat het Zuiden helemaal niet hielp. In het
Zuiden hebben mensen de neiging om naar het Westen te kijken om het juiste te doen,
omdat het voor hen vaak niet zo gemakkelijk is om te protesteren tegen
regeringsbevelen.
Deze woede werd een paar maanden later nog versterkt. Mijn vader werd
twee dagen voor de lockdowns in mijn thuisland ziek. Aan bed gekluisterd
overleefde hij acht maanden zonder formele medische zorg, waarna hij overleed.
Hij was oud en zwak, dus een aantal van ons had liever dat hij zijn laatste
dagen thuis doorbracht en naast zijn voorouders begraven werd, in plaats van
zijn leven te beëindigen met vreemden in astronautenpakken en vervolgens
gecremeerd te worden als verontreinigd afval (“vanwege Covid”).
Wat had ik graag gewild dat zijn laatste dagen minder pijnlijk voor hem
waren geweest! Hoe graag had ik gewild dat ik en mijn kinderen erbij hadden
kunnen zijn! Ik kende geen andere manier van rouwen dan familie- en
gemeenschapsbijeenkomsten, huilen en praten over het leven van de overledene.
Als kind en als advocaat was ik er kapot van. Het recht op familie van een
migrantenarbeider zoals ik was plotseling verdwenen, begraven en weggespoeld in
de eindeloze spiraal van lockdowns, grenssluitingen en vaccinatie-eisen, voor
het zogenaamde “grotere goed”. Ik werd slechter behandeld dan een crimineel.
Het was onmogelijk om deze mandaten aan te vechten. Hierdoor ben ik gekwetst,
overstuur en bezorgd over de toekomst van mijn kinderen.
We hebben allemaal vast wel een paar verhalen zoals de mijne die onze
beslissingen hebben gemotiveerd. Sommige onder extreem dwingende
omstandigheden. Andere uit hoop op een betere toekomst. Mijn man en ik werden
lockdownvluchtelingen en verhuisden naar een ander deel van het land, waar we
weer van nul begonnen.
Helaas en weerzinwekkend zijn mijn verhalen niets vergeleken bij de
verhalen die ik ken. Die onthullen de onvoorstelbare onmenselijkheid van de
bestuurders, ziekenhuizen, verpleeghuizen en werkplekken, van vrienden en
vrienden van vrienden.
Ergens in Zuidoost-Azië stierf een ouder echtpaar dat afhankelijk was
van de dorpsmarkt van de honger nadat de markt gesloten was.
Een Grabbiker in een megastad werd wekenlang naar het quarantainecentrum
gestuurd omdat hij in nauw contact was geweest met een Covid-positieve klant.
Toen hij naar huis terugkeerde, kon niemand hem vertellen waar zijn oma en
moeder, die bijna 40 jaar bij hem hadden gewoond, waren gebleven. Ze moeten
gestorven zijn en hun lichamen waren ofwel in een ongemarkeerd massagraf
gedumpt, ofwel gecremeerd en met as weggegooid.
Een hele klas van meer dan dertig 3-jarige peuters werd naar het
quarantainecentrum gebracht vanwege één positieve test. De ouders kwamen zoals
gewoonlijk bij het kinderdagverblijf aan om hun kinderen op te halen, maar
zagen dat ze weg waren. De kinderen moesten de quarantaine alleen doorstaan.
Een vader van vier kinderen kreeg een ernstige epileptische aanval
onmiddellijk nadat hij een Covid-vaccin moest nemen, betaalde zijn medische
rekeningen, had het geluk niet te sterven en durfde nooit iets in twijfel te
trekken.
Hier in Noord-Amerika nam een van mijn vriendinnen tegen haar zin een
Covid-vaccin toen het ziekenhuis haar vertelde dat ze haar stervende moeder
niet mocht bezoeken en haar handen niet mocht vasthouden. Mijn vriendin gaf
zich over omdat ze een mens was en zelf moeder.
De man van een andere vriendin verloor zijn baan omdat hij het vaccin
weigerde, waardoor ze gedwongen werden hun huis te verkopen en te verhuizen
naar een ander gebied.
Een zoon “ontvoerde” zijn moeder uit een verpleeghuis en verborg zich
met haar in een woonwagen in het bos, alleen maar om voor haar te zorgen en
tijd met haar door te brengen.
Deze verhalen zijn op verschillende niveaus en in verschillende
dimensies ondraaglijk. Ze moeten in hun context geplaatst worden om hun echte
impact te kunnen voelen, zoals wanneer individuen en gemeenschappen geen opvang
hebben, honger hongersnood en dood betekent, miljoenen meisjes te jong zijn om
te trouwen en kinderen te jong zijn om te werken… Ze achtervolgen me; ze doen
me afvragen of we in staat zullen zijn om de wereld opnieuw op te bouwen in de
nasleep van zulke persoonlijke en collectieve tragedies.
Er zijn miljarden van zulke verhalen van stemloze, kleine mensen, wier
leven en rechten er de afgelopen drie jaar niet toe deden. Ze ontdekten
plotseling dat internationale instellingen niets om hen gaven. Ze kwamen tot
het inzicht dat de beweringen dat de secretaris-generaal van de Verenigde
Naties “de woordvoerder van de belangen van de volkeren van de wereld is, in
het bijzonder van de arme en kwetsbare mensen onder hen” niet waar waren.
Secretaris-generaal Antonio Guterres kondigde op 26 maart 2020 zijn
tweestappenplan aan: “ten eerste, de overdracht van Covid-19 zo snel mogelijk
de kop indrukken” en “de ziekte de kop indrukken totdat er een vaccin
beschikbaar is;” ten tweede, “samenwerken om de sociale en economische gevolgen
tot een minimum te beperken.”
Guterres wist duidelijk dat er sociale en economische gevolgen zouden
zijn; desondanks vond hij dat deze tot een minimum beperkt konden worden. Zijn
plan werd door bijna alle regeringen uitgevoerd, waarbij over de hele wereld de
ene na de andere lockdown-deken werd gegooid. Hij nodigde de staten niet uit om
deze ongekende noodmaatregelen te heroverwegen. Hij zette geen vraagtekens bij
hun proportionaliteit en buitensporige duur, zoals gesuggereerd in de
richtlijnen van het OHCHR (Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten
van de VN), of bij de redenen waarom de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) haar
eigen pandemische richtlijnen voor 2019, die onethische en tegen de
mensenrechten indruisende pandemische maatregelen hadden afgeraden, niet meer toepaste.
Vervolgens koos hij ervoor om enkele meest voor de hand liggende gevolgen (1,6
miljard leerlingen zonder school) voorzichtig aan de orde te stellen en andere
(andere gezondheidskwesties dan Covid, sociale, economische, mensenrechten) weg
te laten.
Nee, hij kwam niet op voor de armen en kwetsbaren! Dezelfde keuze werd
gemaakt in alle entiteiten van de Verenigde Naties waarvan de afkortingen,
onder andere FAO, ILO, OHCHR, UNESCO, UNICEF, UNWOMEN en WHO, ooit synoniemen
van goede wil en mensenrechten waren.
Ik was veroordeeld om te blijven waar ik was toen de leiders, de
zelfbenoemde filantropen en mijn voormalige collega’s in Glasgow bijeenkwamen
voor hun COP26 over klimaatverandering. Twee jaar later is het systeem van de
Verenigde Naties de nieuwe narratieven van “complexe wereldwijde schokken”,
“klimaatcrises” en “paraatheid voor pandemieën” aan het verdubbelen en bedenkt
het hoe we meer belastinggeld kunnen uitgeven en meer schulden kunnen creëren
in plaats van de aangerichte schade te herstellen.
Hoe zit het met de wederopbouw van informele economieën, gemeenschappen,
kleine bedrijven in lage- en middeninkomenslanden? Hoe zit het met
kinderrechten, vrouwenrechten en mensenrechten? Primaire gezondheidszorg?
Eerlijke en transparante evaluaties van de antwoorden van Covid? Een
fatsoenlijke verontschuldiging voor het in de steek laten? De WHO, die
duidelijk incompetent en schaamteloos is over haar slechte staat van dienst in
het beheersen van de Covid-crisis, vraagt de lidstaten om haar buitengewone bevoegdheden
te geven zodat ze bij de volgende “potentiële” gebeurtenis meer lockdowns,
quarantaines en vaccinvereisten kan opleggen. Puur theater.
In veel culturen is het ongemakkelijk om pijn te delen en emoties te
tonen. We laten het vaak over aan specialisten die de plicht hebben om het
vertrouwelijk te houden. Ik had dit advies overgenomen toen ik professioneel
carrière maakte in het Westen, maar ik heb besloten om over mijn overleden
vader te praten en vrijwillig de stem van iemand anders te zijn, zoals voor het
bejaarde echtpaar en de Grab motorrijder.
Ik nodig u uit om te overwegen om Covid-verhalen om u heen te delen en
te verzamelen, binnen uw netwerken en gemeenschappen, of op een nieuwe Covid
Stories web app depository die ontworpen is om de
collateral damage van beperkende maatregelen wereldwijd beter te begrijpen.
Velen van ons zullen misschien nooit gerechtigheid of genoegdoening kennen na
deze drie pijnlijke jaren. Maar door deze verhalen te archiveren, zouden we in
staat moeten zijn om, op de een of andere manier, enkele zichtbare delen van
het immense lijden dat de wereld is opgelegd, te kwantificeren.
Hopelijk zullen degenen die de schandelijke, ongerechtvaardigde,
onmenselijke beslissingen hebben genomen, daar op een dag spijt van krijgen. De
besluitvormers van morgen zullen misschien twee keer nadenken voordat ze
individuele rechten onderdrukken. Degenen die zich voorbereiden op toekomstige
politieke debatten, zouden de impact kunnen voorzien van de agenda die ze
kiezen te promoten. Degenen die spijt hebben van hun beslissingen en daden,
zouden zich misschien anders gedragen tijdens een toekomstige crisis. Degenen
die zich gebrand hebben, zoals ik, zouden verder kunnen gaan. Samen zal het
onze manier zijn om te zeggen “Het spijt me, nooit meer”.
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/covid-verhalen-delen-en-verzamelen-voor-degenen-die-verbrand-zijn/
