woensdag 14 februari 2024

De grote dissonantie – Onhoudbare spanning tussen de wil van het volk en de acties van elites leidt onvermijdelijk tot grote afrekeningen

 februari 14, 2024   4  

    Screenshot Nefarious trailer YouTube

Een vriend raadde* de recente film Nefarious (2023) aan als een zeldzaam voorbeeld van een echt rechtse productie, iets wat tegenwoordig bijna niet meer voorkomt in mainstream westers entertainment. Afgezien van moraal en politiek is de film een lichtend voorbeeld van de kracht van een goed geschreven, boeiend scenario. Het grootste deel van de film is gebaseerd op de dialoog tussen twee personages aan een tafel in een zwaarbeveiligde gevangenis, en toch blijft het verhaal boeien. Misschien vergelijkbaar is de film Locke uit 2013, die in wezen uit één lange scène bestaat waarin hoofdpersoon Ivan Locke, meesterlijk gespeeld door acteur Tom Hardy, telefoongesprekken voert terwijl hij in zijn auto rijdt. Geen langdurige, misselijkmakende CGI-actiescènes – alleen eenvoudig menselijk drama dat naar voren komt in boeiende dialogen, gefilmd op één locatie, grotendeels in één shot, met één personage als middelpunt – en toch kun je niet wegkijken, schrijft Zander.

 

* Het feit dat het een mond-tot-mond aanbeveling was, is veelzeggend, want films als deze zijn onvermijdelijk verstoken van alle betaalde publiciteit die de gebruikelijke mainstream rommel die Hollywood aan het publiek opdringt, met zich meebrengt.


‘Menselijk’ drama is misschien niet helemaal de juiste omschrijving voor Nefarious, want het plot draait om een psychiater die een veroordeelde moordenaar interviewt om te bepalen of hij bij zijn volle verstand is om zijn executie te rechtvaardigen. De moordenaar weigert binnen deze parameters te spelen en probeert in plaats daarvan zijn interviewer ervan te overtuigen dat hij een demon is die zijn menselijke slachtoffer heeft bezeten.

De psychiater, absoluut perfect getypecast, is van een uitgesproken linkse overtuiging en een overtuigd atheïst, die weigert de mogelijkheid van het bestaan van iets buiten het aardse te overwegen. Deze scène (niet te veel een spoiler) vat de dialectiek tussen de twee personages briljant samen.

     Tekstblokje aanklikken voor optie Engelse ondertiteling (machinevertaling).

Video Link: https://youtu.be/n5ydZO7yFUQ

 

Voor iedereen die nog niet bekend is: rottentomatoes.com is een filmrecensie-aggregator die recensies van het grote publiek en die van ‘officiële’ filmcritici uit de media samenvoegt en voor beide een gemiddelde score geeft. Hier zie je hoe 21 mainstream mediacritici, weergegeven door de ‘Tomatometer’ aan de linkerkant, de film beoordeelden versus Joe Public, weergegeven in ‘Audience Score’ aan de rechterkant:

 


Het is een opvallend verschil en toch niet in het minst verrassend. Geen enkele aangeboren artistieke uitmuntendheid kan ooit de ‘critici’ overtuigen, want ondanks alle objectieve verdiensten is Nefarious duidelijk geschreven door een christelijke conservatief. Het is een creatieve, meesterlijk effectieve polemiek tegen het linkse, individualistische en atheïstische nihilisme dat de westerse moderniteit kenmerkt – en dit is precies waarom ze het haten. De gemiddelde publiekswaardering van 96% (gebaseerd op meer dan duizend recensies) vertelt een heel ander verhaal.

Twee dingen vielen me hierbij op. Het eerste was dat dit soort ratio (lage score van critici, hoge score van het publiek) een uitstekende tijdbesparende heuristiek is voor het kiezen van films om te kijken. Het tweede was dat deze verhouding perfect de ontkoppeling tussen de elites en het publiek aangeeft. De micro weerspiegelt de macro – het is niet onbelangrijk dat onder Elon Musk’s minder gecensureerde Twitter/X, het gebruikelijk is om tweets van linkse, gevestigde ‘blue tick’ accounts ‘geratioed’ te zien worden (de spreektaalterm voor een tweet die in populariteit wordt overtroffen door een tegengeluid) met een factor tien of meer.

In mijn laatste stuk e 7 Ways to be Pro-White heb ik het gehad over de minachting van de elite voor de wil van het volk, een patroon dat zich in de hele blanke wereld voordoet nu we het ene verraad na het andere moeten ondergaan door onze politieke klasse. Opeenvolgende Britse regeringen, of ze nu Labour of Conservatief zijn, hebben herhaaldelijk de wensen van het publiek ten aanzien van immigratie genegeerd, een patroon dat al bestaat sinds de allereerste golven van naoorlogse immigranten uit de derde wereld. Op het Londense station Waterloo staat een standbeeld van een zwarte familie die in het Verenigd Koninkrijk aankwam op de SS Empire Windrush. Het monument draagt de inscriptie ‘you called… and we came’. Deze woorden komen uit een gedicht van de zwarte, zelfbenoemde ‘global diversity and inclusive (sic) specialist’ Laura Serrant. Het eerste deel van de verklaring is gewoon een leugen. Het Britse publiek heeft zeker niet ‘geroepen’ om deze immigranten. Afgezien van de aanzienlijke Joodse betrokkenheid bij de organisatie van Windrush, waren zelfs veel van de politieke leiders van Groot-Brittannië zich er grotendeels niet van bewust totdat de boot was aangekomen.

 

De Britse conservatieve politicus Enoch Powell, die in de jaren 1960 en 1970 campagne voerde en vaak waarschuwde voor de gevaren van massale immigratie uit de derde wereld, had immense steun onder de bevolking. Uit verschillende opiniepeilingen bleek dat driekwart van het Britse publiek Powell steunde en dat een duidelijke meerderheid voorstander was van een beleid van massale repatriëring.

In reactie op Powell’s nu beroemde ‘Rivers of Blood’ toespraak in 1968 over immigratie – waar de meerderheid van het Britse publiek het mee eens was – ontsloeg de Conservatieve partijleider Edward Heath Powell. Twee jaar later wonnen de Conservatieven de algemene verkiezingen van 1970. Als Powell toen niet was ontslagen, was hij hoogstwaarschijnlijk premier geworden.

Natuurlijk hebben zich sindsdien wereldwijd in blanke landen soortgelijke patronen voorgedaan met betrekking tot massa-immigratie. We zien nu steeds vaker dat nominaal conservatieve politici zoals Giorgia Meloni in Italië aan de macht zijn gekomen met de belofte om de immigratie onder controle te houden en vervolgens precies het tegenovergestelde doen. Maar al te vaak lijkt het alsof ze er gewoon mee wegkomen, en toch staat de geschiedenis vol met voorbeelden van dramatische veranderingen die het gevolg zijn van het feit dat de bevolking van een land het breekpunt heeft bereikt. Ik ben hier niet om te beweren dat cataclysmen zoals de Franse of Russische revoluties een goede zaak waren – maar wat zeker is, is dat ze plaatsvonden omdat heersende elites zo ver verwijderd raakten van de behoeften en wensen van de bevolkingen waarover ze regeerden, dat de systemen waarover ze heersten onhoudbaar werden. Hoe groter de spanning die door deze dissonantie wordt veroorzaakt, hoe kleiner de katalysator die nodig is om het aanmaakblokje te ontsteken.

 

Stel je een publiek referendum voor in elke blanke natie over het onderwerp van massale immigratie uit de derde wereld*. De vraag zou eenvoudig zijn – zoiets als ‘Moeten we massa-immigratie uit de derde wereld een halt toeroepen? Het onderwerp wordt duidelijk gepresenteerd als een enkel onderwerp, dus er is geen risico van kruisbesmetting door andere gerelateerde of niet-gerelateerde zaken.

Stel je nu voor (misschien gedwongen door de resultaten van de genoemde volksstemming) dat over dezelfde vraag gestemd wordt door al je politieke vertegenwoordigers – d.w.z. in het parlement, het congres zoals dat geldt voor jouw land. Hoe zouden de resultaten eruit zien? Ik denk dat ze veel zouden lijken op de scores van de critici versus het publiek hierboven.

*Het houden van zo’n referendum is een belangrijk campagnekwestie voor de pas geregistreerde Britse nationalistische politieke partij Homeland.

De inwoners van het Westen willen geen massa-immigratie. We willen niet vervangen worden door buitenlanders in onze thuislanden. We willen niet dat trans-ideologie en perversie aan onze kinderen worden opgedrongen. We willen niet dat onze geschiedenis en cultuur worden uitgewist. We willen geen deel uitmaken van verre oorlogen namens zionistische elites. We willen niet gecontroleerd worden door ongekozen technocraten en onderworpen worden aan hun demente, dystopische plannen. En toch lijkt het erop dat de elites die onze naties besturen andere ideeën hebben. Vroeg of laat zal er iets veranderen.


Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws.

https://www.frontnieuws.com/de-grote-dissonantie-onhoudbare-spanning-tussen-de-wil-van-het-volk-en-de-acties-van-elites-leidt-onvermijdelijk-tot-grote-afrekeningen/

 

Ex-KGB legt uit “De vier stadia van ideologische ondermijning”

In deze video uit 1984 beschrijft ex-KGB-agent Yuri Bezmenov hoe de USSR naties infiltreerde in de vier stadia van ideologische subversie. Hetzelfde proces vindt op dit moment plaats. Joeri Bezmenov was de zoon van een hooggeplaatste Sovjet officier en een lid van het persagentschap Novasti – de elitepropaganda-arm van de KGB. Een van zijn opdrachten … Meer lezen overEx-KGB legt uit “De vier stadia van ideologische ondermijning”

https://www.frontnieuws.com/ex-kgb-legt-uit-de-vier-stadia-van-ideologische-ondermijning/

 

Video: ‘Letterlijk alle oorlogen van onze eeuw zijn gevoerd op basis van leugens’

Er moet oorlog gecreëerd worden. In het geval van Irak en Afghanistan is duidelijk hoe ze dat hebben gedaan: leugens creëren. Nu lijkt ieder...