Mijn vader, arme lieve vader, is vermoord en de tijd dat hij in het ziekenhuis lag is hij inhumaan behandeld. Zo begint de klacht die Maria (*) indiende bij het tuchtcollege tegen een ziekenhuis in het zuidoosten van Nederland.
“De moord op mijn vader heeft zeer grote gevolgen voor ons als nabestaanden. Mijn vader is de laatste acht dagen van zijn leven onbeschoft behandeld, op een afdeling waar de deuren van op slot gingen, terwijl uit het dossier blijkt dat hij geen antistoffen voor Covid bij zich droeg,” zegt Maria. In dat dossier staat overigens ook dat men hem niet heeft geholpen omdat – en zo staat het omschreven – het kostentechnisch niet interessant zou zijn.
Bij de deur stonden beveiligers die erop toezagen dat bezoekers zich aan idiote maatregelen moesten houden, namelijk het dragen van een spatbril, een mondkapje, plastic handschoenen en een slagersschort.
De moeder van Maria had vlak daarvoor een herseninfarct gehad, maar werd toch verplicht een mondmasker te dragen. Ze kreeg te horen dat ze over vijf dagen doodziek zou zijn door Covid als ze haar masker ook maar één minuut af zou doen. “Dit is bedreiging!”
We schrijven 27 november 2021. Maria ging met haar vader – verder kerngezond – naar de spoedeisende hulp omdat hij last had van ademhalingsproblemen. Daarnaast hing zijn mondhoek wat af.
Vader was volledig bij bewustzijn toen het personeel een PCR-test wilde afnemen. Die test weigerde hij omdat hij en de rest van de familie allang wisten dat deze test volgens de uitvinder niet geschikt is om de aanwezigheid van een virus te detecteren. Wel was hij bereid om – indien echt noodzakelijk – een speekseltest te doen. Dit was onmogelijk, zeiden de artsen. Maria: “Waarom werd deze dan geweigerd? Mocht het niet naar buiten komen dat hij geen Covid had?”
Omdat hij het al zo ontzettend benauwd had, weigerde haar vader ook een mondkapje te dragen, waar door alle artsen en verpleegkundigen een probleem van werd gemaakt. “Iemand die benauwd is, ga je geen mondkapje laten dragen. Je gaat iemand die benauwdheidsklachten heeft toch niet óók nog zuurstof ontnemen?”
Hoe de verpleegkundigen de familie toen benaderden, ‘is met geen pen te beschrijven’. “Ze roddelden zelfs bij de balie, dat konden wij horen,” vertelt Maria me. “En ze negeerden ons compleet, liepen met een grote boog om ons heen alsof wij melaats waren. En áls ze iets moesten doen in de kamer, dan kwamen ze helemaal in pak met alles wat wij ook als bezoeker aan moesten doen en waren ze super onaardig (lees: onbeschoft).”
Na een scan werd haar vader naar huis gestuurd, terwijl hij het nog steeds enorm benauwd had. Uit het dossier blijkt dat toen al een longembolie is geconstateerd, maar daar werd de familie niet van op de hoogte gebracht. Er is ook geen medicatie of behandeling voorgeschreven. “Mijn vader is dus met een longembolie, die overduidelijk ernstige problemen gaf, naar huis gestuurd. Medische zorg is hem ontzegd!”
De vader van Maria was bewust niet gevaccineerd, aangezien hij steeds enorm ziek werd van de griepprikken en dus heel bang was voor de Covid-‘vaccinatie’.
Twee dagen later, op 29 november 2021, werd hij in de badkamer aangetroffen met benauwdheidsklachten. Hij had koude rillingen en voelde zich niet lekker. De moeder van Maria besloot 112 te bellen.
De ambulancemedewerkers lieten hem buiten op zijn blote voeten op de galerie van het appartementencomplex staan. Zonder jas, zonder deken. Het was die dag net boven nul.
Op de eerste hulp werd alsnog een coronatest afgenomen en kreeg hij te horen: ‘Als u niet gevaccineerd bent, dan gaat u dood, meneer’. Volgens Maria doen ze dat expres. “Aangezien vader ondertussen té ziek was, hebben ze hem letterlijk tegen zijn wil een stokje in zijn neus gepropt. Mijn man was erbij op de eerste hulp en ze gingen bewust tussen mijn man en mijn vader staan,” herinnert ze zich.
Vader kwam op de longafdeling terecht. De artsen hadden ‘Covid-19’ vastgesteld. Maria stelde direct voor om ivermectine voor te schrijven, maar de behandelend arts – een anesthesist (!) – gaf haar te kennen dat dit een verboden medicijn was en dat ze het niet zelf mee mocht nemen om haar vader toe te dienen.
Later bleek uit gesprekken met artsen dat haar vader een dubbele longontsteking had. In de loop van de week werd met grote hoeveelheden zuurstof in zijn beschadigde longen gepompt. Hij lag in totaal zes dagen aan de Optiflow, wat zijn longen volgens Maria ernstige schade heeft toegebracht.
“Ik heb mijn vader nog nooit in zijn leven bang gezien, maar hij was heel erg bang in het ziekenhuis. Hij smeekte ons elk bezoek om hem mee naar huis te nemen en de artsen zeiden dat dit niet kon. Dit heeft ons als familie enorm geraakt en mijn moeder heeft tot op de dag van vandaag nachtmerries. Mijn vader heeft geweten dat hij vermoord werd. Langzaam hebben de artsen mijn vader letterlijk dood laten gaan.”
Maria vindt het misdadig hoe hij behandeld is, maar ook hoe de rest van de familie behandeld is. “Verpakt met muilkorf op, spatbril op, plastic schort en verplicht handschoenen dragen, en alleen zo mochten wij bij mijn vader op bezoek. Wij zijn gekleineerd en emotioneel mishandeld, gechanteerd: dat als wij ons niet in die hele poppenkast mee lieten nemen, wij niet bij mijn vader zouden mogen. Er stond zelfs beveiliging bij de deur. Het is crimineel. Het was of mijn vader in een gevangenis lag, terwijl hij alleen maar ziek was. Zijn laatste acht dagen heeft hij ons in die achterlijke kostuums moeten zien. Mijn vader is misdadig behandeld en uiteindelijk vermoord!”
Haar moeder is zwaar getraumatiseerd na het overlijden, want ook zij beseft dat hij vermoord is. Ze heeft hierdoor PTSS opgelopen. “Ze voelde dat het allemaal niet klopte. Dat de behandelingen niet klopten. Dat ze hem dingen toedienden die hem uiteindelijk fataal werden. De dreigementen.”
De behandelend arts belde Maria op 30 november 2021 met het voorstel om haar vader het experimentele medicijn REGEN-COV te geven. De arts insinueerde dat ze medeplichtig zou zijn aan de dood van haar vader als ze geen toestemming gaf en bleef steeds herhalen dat het medicijn van levensbelang zou zijn. Maria gaf aan dat haar vader geen experimentele therapieën wenste. Toch bleven ze er elke dag op aandringen.
Midden in de nacht schrok ze zich helemaal rot: ze kreeg een telefoontje van de verpleging. Er werd haar medegedeeld dat haar vader was overgeplaatst van de longafdeling naar de Covid-afdeling, omdat er op de longafdeling geen plek meer was. Ook de verpleging drong aan op REGEN-COV en opnieuw kreeg Maria te horen dat ze medeplichtig zou zijn aan de dood van haar vader als ze geen toestemming gaf.
Op 1 december belde ze met haar vader. Hij vertelde haar dat de behandelend arts tegen hem had gezegd dat ze hem in slaap zouden gaan brengen en op zijn buik op de ic zouden leggen, ook al was daar geen enkele medische reden voor. Vader gaf geen toestemming hiervoor: “Godzijdank was hij op dat moment zo alert dat hij weigerde.”
Tijdens de bezoekuren gaf de familie hem ivermectine, waar hij enorm van opknapte. Op 4 december had vader geen koorts en was de zuurstofsaturatie 92 procent. Al die dagen werd hij niet van de Optiflow gehaald. Sterker nog: die werd weer op de hoogste stand gezet. “Normaliter gebruikt men – en daar heb ik papieren van – de Optiflow maximaal twee dagen. Zoveel dagen achter elkaar mag helemaal niet,” zegt Maria. Ze heeft een dossier hierover aangeleverd bij zowel het ziekenhuis als de tuchtcommissie, ‘maar ik denk dat ze daar hun spreekwoordelijke gat mee hebben afgeveegd’.
Er belde een arts die begon over het medicijn remdesivir en daar legde hij enorm veel druk op. Inmiddels is gebleken hoe schadelijk dit medicijn is. Nederland kocht voor tientallen miljoenen euro’s remdesivir in, zelfs nadat de WHO had afgeraden het medicijn te gebruiken. Bij het Lareb kwamen meldingen van ernstige bijwerkingen binnen. Denk daarbij aan lever- en nierfalen. Bij de vader van Maria was een verslechterde nierfunctie vastgesteld.
Meer dan de helft van de patiënten stopte voortijdig met remdesivir vanwege een bijwerking of als gevolg van overlijden. Maria: “De druk op het toedienen van dit medicijn was opvallend hoog.” Hij kreeg bovendien midazolam, een middel dat in Groot-Brittannië is gelinkt aan oversterfte in 2020 onder ouderen.
Eind november 2021 was dus al bekend dat haar vader een longembolie had, maar toch werd vanaf het begin een hoge dosering zuurstof in zijn longen geblazen. Maria herinnert zich vooral de arts die direct na het overlijden aan het bed stond: uitdrukkingsloos. “Nog altijd gaat mijn hart tekeer als ik daaraan terugdenk. De kilte.”
“Mijn vader, arme lieve vader, verdiende dit niet. Hoe hij behandeld is door artsen. Gekleineerd! Gedrogeerd! Niet als mens behandeld en benaderd.”
Maria’s man heeft na het overlijden twee keer een klacht ingediend bij het ziekenhuis, maar kreeg geen enkele reactie.
Het tuchtcollege kwam overigens tot het oordeel dat de artsen niets kan worden verweten en dat de klacht ongegrond is, omdat men de door de overheid opgelegde protocollen heeft gevolgd. Over de bewijslast werd niet gesproken. “Ik vind dit wellicht het meest bizarre: je legt meer dan genoeg bewijzen neer en omdat artsen zich aan protocollen houden en niet kijken naar het belang van de patiënt komen ze ermee weg!”
Tijdens de zitting mocht niemand het woord voor haar doen. Ze had geprobeerd een advocaat te regelen, maar niemand wilde of kon deze zaak oppakken. Haar man was mee, maar die ‘moest zijn bek houden’ tijdens de zitting. Maria zat daar in haar eentje tegenover meerdere juristen en artsen van het ziekenhuis.
“Ik mis mijn vader nog elke dag en mijn moeder heeft een zwaar trauma. Haar hele leven is ontwricht.”
*Naam gefingeerd.
Over de auteur: Robin de Boer is economisch geograaf. Volg hem hier op Substack.
