Frontnieuws april 19, 2020
Ondanks een aanlooptijd van meer dan twee maanden na de uitbraak in Wuhan en waarschuwingen van de WHO, heeft de Cronavirus-pandemie de ongeveer 514 miljoen mensen in de EU met volle kracht getroffen.
De EU was
niet bereid haar grenzen op tijd te sluiten of vluchten vanuit de hotspots in
China en Iran tegen te houden. De inzittenden van deze vluchten werden niet
geregistreerd, laat staan onderworpen aan een snelle medische test bij
binnenkomst in de EU. Met het oog op de Coronacrisis is de Europese Unie
gefaald in de realiteitstoets, terwijl de natiestaten in staat blijken te zijn
om actie te ondernemen.
Kortom, de EU
heeft niets ondernomen. Afgezien van frasen over Europese oplossingen hebben de
ambtenaren niets te tonen, schrijft Anonymousnews.
De auteur staat niet alleen in deze conclusie; zelfs onvoorwaardelijke
Europeanen zoals Sigmar Gabriel en Joschka Fischer zien het op dezelfde manier.
In hun gezamenlijke artikel op de Tagesspiegel staat:
“Europa wordt geconfronteerd met zijn grootste test sinds de oorlog.
Op dit moment faalt het in de strijd tegen het virus.
Als dat zo blijft, kan de EU uiteenvallen. … Maar
misschien ligt het grootste verlies nog voor ons: het verlies aan vertrouwen in
het nut en de geloofwaardigheid van de Europese Unie.”
Het nut van
de EU wordt bij een crisis inderdaad herhaaldelijk in twijfel getrokken. In
feite wordt het doel van de EU in crisissituaties altijd ter discussie gesteld.
Europa is met steeds kortere tussenpozen aangevallen door buitenlandse
virusziekten, zoals de SARS-pandemie in 2002/03 die zijn oorsprong vindt in
Zuid-China of de huidige COVID-19 uit Wuhan. Na deze pandemie zal er dus
onvermijdelijk een volgende pandemie zijn. Maar open grenzen en een soepel
verkeer van goederen hebben voor de Brusselse elites uiteraard een hogere
prioriteit dan de bescherming van honderden miljoenen
Dit was ook
duidelijk in het licht van de Coronacrisis. In plaats van de mensen werkelijk
te beschermen, riepen veel Europese politici op tot wat ze al jaren stoïcijns
eisen – meer geld van Brussel. Dat betekent in werkelijkheid meer miljarden uit
Berlijn. De greep op de miljarden van de Duitse belastingbetalers lijkt voor
veel EU-politici een hoofdactiviteit te zijn geworden, dus Macron en Conte
blijven aandringen op de communautarisering van de schulden.
Deze
taboedoorbreking werd in lijn met de crisis omkaderd door euro-obligaties in
corona-obligaties, maar de schuldenlanden verklaarden ondubbelzinnig dat zij
verdere overdrachtsbetalingen (uit Duitsland) verwachtten. Bovendien is de
vergemeenschappelijking van de schuld al lang een feit, dankzij de massale
aankoop van ECB-staatsobligaties. Het balanstotaal van de ECB bedraagt
momenteel 4,5 biljoen euro, en na de Coronacrisis verwachten de marktdeelnemers
dat dit cijfer zal stijgen tot 7 biljoen euro.
Hoewel de
Duitse bevolking nog steeds te horen krijgt dat er geen sprake zal zijn van een
communautarisering van de schuld, zijn er door het optreden van de ECB en de EU
al lang onomkeerbare feiten gecreëerd. In de schaduw van de Corona-crisis
worden nu alle dammen in de EU gebroken om verdere stappen te zetten in de
richting van centralisatie en collectivisering.
De financiële
eisen hebben zulke proporties aangenomen dat het gemakkelijk is om uit het oog
te verliezen wat er nog gevraagd wordt of al is weggegeven:
EU-werkloosheidsverzekering, EU-arbeidstijdverkortingsuitkeringen,
reddingsparachutes, EFSF, EFSM, leningen uit bestaande fondsen, enz. De som van
het eerste pakket maatregelen bedraagt al 500 miljard euro en het valt te
vrezen dat er in de loop van de crisis permanente transfersystemen zullen
worden ingevoerd.
Alleen de natiestaten bleken in staat om te handelen
Terwijl de
EU-politici onderling hun standpunten met elkaar vergeleken, waren het de veel
bekritiseerde natiestaten die uiteindelijk actie ondernamen en hun grenzen
sloten of consequent controleerden. De opschorting van Schengen, die in de
vluchtelingencrisis nog steeds wordt verhinderd door het EU-apparaat, is door
de natiestaten in de Coronacrisis in hun eentje besloten en uitgevoerd zonder
voorafgaand overleg. De EU-elites zijn dus zowel geslagen als in verlegenheid
gebracht.
Dezelfde
procedure werd waargenomen in de vluchtelingencrisis. De EU weigerde ook daar
enige bescherming aan de grens, totdat weinig Oostenrijk het voortouw nam en de
Balkanroute met andere staten, zoals Hongarije, afsloot.
Het feit dat
de Bondsregering, zelfs in de razende Corona-pandemie, een van de laatste
staten was die grenscontroles invoerde, vrijwel gedwongen door de buurlanden,
maar er vervolgens voor zorgde dat zelfs in het licht van deze historische
crisis illegale immigranten Duitsland nog steeds konden binnenkomen door misbruik
te maken van het asielrecht (artikel 16a van de grondwet), is een verdere
geloofsbelijdenis van openbaarmaking door de Merkel-regering. De ideologie van
open grenzen en de globalistische economische orde zijn voor deze politici
duidelijk belangrijker dan de veiligheid van hun staat.
Frontnieuws
