april 23, 2021
Ik leg als politieagent met 8 jaar ervaring deze verklaring af bij de BPOC2020 omdat ik vind dat bekend moet worden hoe het er binnen het politiekorps en dan met name binnen de eenheid waar ik werk aan toe gaat sinds de coronacrisis verleden jaar begon.
Niet dat ik hoop heb dat het goed komt. Het is duidelijk dat het korps in opdracht van de
overheid toewerkt naar steeds repressiever optreden naar de burgers. We zijn
als agenten geen handhavers van de wet meer. We zijn mini-dictators die
meewerken aan het uitvoeren van een beleid dat steeds repressiever wordt en
vrijheden en rechten, zoals het demonstratierecht, drastisch inperkt.
Er wordt van mij verwacht dat ik burgers bekeur die na de avondklok op
straat zijn, of die zonder mondkapje boodschappen doen. Dat ik rondhangende
jongeren verbaliseer. Dat ik burgers die gebruik maken van het recht om te
demonstreren met geweld verhinder van dat recht gebruik te maken. Dat ik om 6
uur in de ochtend burgers van hun bed licht wegens opruiing omdat zij op social
media oproepen je niet aan de maatregelen te houden.
Ik heb een dame van 85 aangehouden omdat zij een poster voor het raam
had hangen
waarop stond dat corona een leugen is. Ik heb een oude man verwijderd uit het
ziekenhuis die voor controle van zijn
hartaandoening kwam maar geen mondkapje droeg omdat dat juist voor hem een
risico vormde. De ontheffing die hij bij zich droeg, ondertekend door zijn
huisarts, maakte niets uit. Hij moest weg.
Ik heb meegewerkt aan een inval in een achtertuin waar 8 mensen gezellig
bij elkaar waren. De buren hadden gebeld, en wij kwamen opdraven om ze te
bekeuren. Ze waren de verjaardag van een
meisje dat die dag 10 was geworden aan het vieren. Het arme kind was volledig
in paniek toen wij ouders meenamen wegens belediging omdat ze geroepen hadden
dat we dictators waren.
Ik heb een
jongen van 13 uit de klas gesleurd die geen mondkapje droeg. De rector had ons
gebeld.
Ik kan natuurlijk nog wel even doorgaan, en anekdotes opnoemen van wat
ik dagelijks als agent moet doen, maar wanneer ik dit zo achter elkaar opnoem
zal het u wel duidelijk zijn dat het woord ‘gewetensbezwaard’ voor mij te zacht
is uitgedrukt. Ik werk mee aan het implementeren van een repressief bewind.
In het begin besefte ik dat niet direct. Er was immers een
levensgevaarlijk virus dat
bestreden moest worden. Dat burgers daar wat vrijheden voor in moesten leveren
klonk niet meer dan logisch.
Maar langzamerhand werd duidelijk dat het nooit meer normaal zou worden.
Integendeel, het werd alleen maar erger, met wat zogenaamde versoepelingen
tussendoor. Intussen is mij en met mij mijn collega’s duidelijk gemaakt door de
leiding dat we moeten wennen aan streng optreden, en ons er mentaal voor moeten
wapenen dat we de nieuwe wetten zonder coulance moeten afdwingen bij de burger.
Er is ons verteld dat wanneer we daar niet tegen konden ander werk moesten gaan
zoeken.
Mijn direct leidinggevende maakte pas geleden de opmerking dat ‘het
korps door natuurlijke selectie gezuiverd zou worden van de zwakke broeders die
het beleid niet uit konden of wilde voeren. Die stappen vanzelf op of worden op
de keien gezet’.
Ik ben dus zo’n zwakke broeder. Want ik kan én ik wil het niet meer. Het
is onmenselijk. Hier ben ik geen agent voor geworden. Maar ik kan u vertellen
dat het gros van de agenten het gewoon doet en blijft doen. Of omdat ze niet
ontslagen willen worden, of omdat ze er volledig achter staan burgers te
terroriseren.
Ik besluit
zoals ik begon: ik heb weinig hoop dat het ooit weer goed komt.
Maart 2021
Deze verklaring mag schriftelijk en anoniem gepubliceerd worden.
*Deze verklaring is op schrift gesteld aan de hand van het mondelinge
verhoor. Omdat
gebruik is gemaakt van transcriptiesoftware kan er sprake zijn van taal- en/of
spellingfouten, waarvoor onze excuses.
Bron: https://www.frontnieuws.com/politieagent-ik-heb-weinig-hoop-dat-het-ooit-weer-goed-komt/
