januari 12, 2024 29
Volgens een
recent nieuwsbericht van POLITICO zei de toenmalige Amerikaanse president Donald Trump
tijdens het World Economic Forum 2020 in Davos in een privégesprek het volgende
tegen de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen: “jullie
moeten begrijpen dat als Europa wordt aangevallen, wij nooit zullen komen om
jullie te helpen en te steunen, en trouwens de NAVO is dood, en we zullen
vertrekken, we zullen uit de NAVO stappen.” Trump zei dit volgens Europa’s
commissaris voor de interne markt Thierry Breton, die er ook was, met von der
Leyen en voormalig Europees commissaris voor Handel Phil Hogan. Breton wordt
geciteerd als toevoegend: “het was de president van de Verenigde Staten van
Amerika – hij kan terugkomen. Dat was een grote wake up call … Dus nu weten we
meer dan ooit dat we er alleen voor staan, natuurlijk.” In de context van zo’n
verhaal werpt Thierry Breton grote investeringen op voor de Europese
defensie-industrie – de klok tikt immers, redeneert hij, en, verwijzend naar
Trump, “herinneren de potentiële kandidaten ons eraan dat we zelf moeten zorgen
voor de defensie van de EU,” schrijft Uriel Araujo.
Breton, die ook verantwoordelijk is voor de defensie-industrie van de Europese Unie, wil het Europees Defensie Investeringsprogramma (EDIP) verhogen tot 3 miljard euro – 1,5 miljard euro is al gereserveerd. Dit zal naar verwachting worden voorgesteld naast de Europese Defensie Industrie Strategie (EDIS). Op de lange termijn streeft Breton echter naar een enorm defensiefonds van 100 miljard euro.
Breton is voorstander van zulke grote investeringen om de
productiecapaciteit van de defensie-industrie in de EU te vergroten en zo hun
investeringen minder risicovol te maken, in de context van het voortdurende conflict
in Oekraïne. Het “slechte nieuws” (voor sommigen) is dat de huidige
confrontatie wel eens sneller zou kunnen eindigen dan verwacht, nu topfiguren
in het Westerse establishment oproepen tot een “land-voor-vrede”-deal, terwijl
Russische en Oekraïense generaals naar verluidt aan het onderhandelen zijn over
vrede, “met of zonder Zelensky.”
Europa’s continentale defensie heeft echter meer nodig dan alleen
miljarden euro’s: het blok ontbeert een gemeenschappelijk juridisch en
bureaucratisch kader. Bovendien is er gewoon geen gemeenschappelijke
EU-defensiemarkt. Natuurlijk, met de politieke wil kan dat allemaal worden
geregeld, in termen van beleidskader, wetgeving en overeenkomsten – zij het
niet snel (het zou intensieve Europese coördinatie vereisen). Er is echter een
fundamenteler probleem, van meer materiële aard, namelijk deïndustrialisatie.
Ook dat kan worden opgelost, toch? Of toch niet?
Zoals ik al eerder schreef,
zou West-Europa voor “herbewapening” zichzelf moeten herindustrialiseren, iets
waar de VS zich, ironisch genoeg, keer op keer tegen heeft verzet. Het is zelfs
zo dat telkens wanneer Europeanen proberen een industrieel beleid te
formuleren, Washington tussenbeide komt. Zoals Sophia Besch (fellow bij de
Carnegie Endowment for International Peace) en Max Bergmann (voormalig lid van
de Amerikaanse beleidsplanningsstaf) vorig jaar maart schreven, toen de EU haar
plannen voor nieuwe wapensystemen en voor een Europees Defensiefonds openbaar
maakte, maakte de toenmalige Amerikaanse minister van Defensie Jim Mattis
(onder Trump), fel bezwaar en lobbyde hij er zwaar voor dat Amerikaanse
bedrijven “toegang krijgen tot de schamele EU-fondsen”. Dit is geenszins
veranderd met de huidige regering van Joe Biden, die hard heeft gewerkt om de
Amerikaanse toegang tot de defensiemarkt van het continent te behouden.
Het hele Europese (enorme) subsidie-initiatief dat sinds november 2022
wordt besproken, is in feite ontstaan in de context van een subsidieoorlog, als
tegenwicht voor Joe Biden’s subsidiepakket dat er in feite op gericht was om de
rivaliserende Europese industrie weg te vagen. Tot zover de trans-Atlantische
vriendschap en partnerschap! De Noord-Amerikaans-Europese “ontkoppeling” strekt
zich uit tot energiebelangen, zoals ik heb geschreven – en tot het conflict in
Oekraïne zelf, dat het Europa na Nord Stream enorm schaadt terwijl het
Amerikaanse wapenproducenten bevoordeelt.
Het is dan ook geen wonder dat Emmanuel Todd (Frans antropoloog,
politicoloog en historicus aan het Nationaal Instituut voor Demografische
Studies in Parijs), een van de belangrijkste intellectuelen van Frankrijk,
onlangs heeft verklaard dat “het
verdwijnen van de Verenigde Staten het beste zou zijn wat Europa kon
overkomen”. Hij voegt eraan toe: “zodra de Verenigde Staten ermee instemmen om
zich terug te trekken uit hun imperium, uit Eurazië en al die regio’s waar ze
conflicten onderhouden… In tegenstelling tot wat mensen denken – mensen zeggen
‘wat zal er van ons worden als de VS ons niet langer beschermt?’ – zullen we
werkelijk in vrede leven!”
Men moet in gedachten houden dat Frankrijk zelf (onder generaal Charles
de Gaulle) zich in 1966 terugtrok uit de zogenaamde geïntegreerde militaire
structuur van de NAVO en zelfs al haar hoofdkwartieren en eenheden op Frans
grondgebied verdreef. En het duurde 43 jaar voordat Parijs van koers
veranderde: het was president Nicolas Sarkozy die in 2009 een einde maakte aan
de “vervreemding” van zijn land van de organisatie.
Nu het idee van “strategische autonomie”, gepromoot door de Franse
president Emmanuel Macron, aan kracht wint in West-Europa, vragen sommigen zich
af of Parijs en Berlijn het continent naar een dergelijke autonomie kunnen
leiden – en weg van hun Atlantische “bondgenoot”. Het is nog ver weg.
Sinds de nasleep van de Tweede Wereldoorlog vertrouwt Europa voor veiligheid
op Washington, terwijl het voor gas, tenminste tot 2022, op Moskou vertrouwt.
Dat is de latente geostrategisch-geo-economische tegenstelling binnen het
Europese blok en dat is zogezegd de Europese tragedie.
Samengevat: Europa heeft herindustrialisatie nodig. Om dat te bereiken
heeft het Russische energiebronnen nodig. Handelsrelaties met betrekking tot
olie en gas worden immers grotendeels gedicteerd door geografie en niet door
louter politieke wil. De harde waarheid is dat de Russisch-Europese samenwerking
op energiegebied altijd een voor beide partijen voordelige strategische kwestie
is geweest. De agenda van de VS is op zijn beurt geweest om een dergelijke
Euraziatische samenwerking te verstoren, en als voorbeeld van hoe ver
Washington bereid is te gaan om dat na te streven, spreken de duistere
omstandigheden van de explosie van Nord Stream boekdelen. Let wel, dit is geen
“samenzweringstheorie”: volgens Pulitzer Prize-winnende journalist Seymour
Hersh is er goede reden om aan te nemen dat de Amerikanen het hebben gedaan,
zoals Joe Biden zelf vorig jaar had beloofd, op 7 februari: “Als Rusland
binnenvalt … zal er geen Nord Stream 2 meer zijn. We zullen er een einde aan
maken.”
Terwijl de westerse media focussen op Rusland als een “bedreiging” met
een “imperiale” honger die gevaren zou kunnen opleveren voor West-Europa
zelf, schrijft de
Amerikaanse politicoloog John Mearsheimer dat “Rusland en Oekraïne betrokken
waren bij serieuze onderhandelingen om een einde te maken aan de oorlog in
Oekraïne direct nadat die begon op 24 februari 2022 … iedereen die betrokken
was bij de onderhandelingen begreep dat de relatie van Oekraïne met de NAVO
Ruslands belangrijkste zorg was … als Poetin erop uit was om heel Oekraïne te
veroveren, zou hij niet hebben ingestemd met deze gesprekken.” De belangrijkste
kwestie is natuurlijk altijd de uitbreiding van de NAVO geweest.
Alles bij elkaar genomen, zoals Arnaud Bertrand, een Franse ondernemer
en commentator op het gebied van economie en geopolitiek, stelt, zou het
verleidelijk zijn om aan te nemen dat de voormalige president van de VS de EU
haar strategische autonomie “op een presenteerblaadje” heeft gegeven – dat wil
zeggen, als we het verhaal van Thierry Breton over Trump in Davos mogen
geloven. In dit scenario lijkt het er dus op, zoals Bertand het formuleert, dat
de Europese leiders Trump op hun beurt smeekten om gewoon “vazal te blijven.”
Copyright © 2024 vertaling door
Frontnieuws.
Onthullingen van Scott Ritter: De VS voeren oorlog “niet alleen tot de laatste Oekraïner, maar ook tot de laatste Duitse fabriek”
“De VS voeren niet alleen
oorlog tot de laatste Oekraïner, maar ook tot de laatste Duitse fabriek!” Dat
zei Scott Ritter, voormalig verkenningsofficier van het Amerikaanse Korps
Mariniers en VN-wapeninspecteur. In zijn laatste analyse waarschuwt hij Europa
dat de Amerikaanse regering bereid is niet alleen de laatste Oekraïner op het
slagveld tegen Rusland op te … Meer lezen overOnthullingen van
Scott Ritter: De VS voeren oorlog “niet alleen tot de laatste Oekraïner, maar
ook tot de laatste Duitse fabriek”
