april 11, 2024 11
© UN Geneva / Flickr (CC BY-NC-ND 2.0)
Om te begrijpen
welke gevolgen de door de Wereldgezondheidsorganisatie (“WHO”) voorgestelde
amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling (“IHR”) zullen hebben
voor iedereen op aarde, moeten we begrijpen wat totalitaire heerschappij is –
want als de door de WHO voorgestelde amendementen volgende maand worden
aangenomen, zal de bevolking van de wereld worden onderworpen aan onvervalst
totalitarisme.
De
weg van de WHO naar totalitarisme
Door Bert Oliver
Verschillende
artikelen over de voorgestelde amendementen op de internationale
gezondheidsregels van de WHO zijn hier op Brownstone verschenen, zoals
deze uitstekende inleiding. Het is dus niet nodig om deze
informatie in een soortgelijke vorm te herhalen. In plaats daarvan wil ik
ingaan op de vraag wat de gevolgen zouden zijn voor mensen wereldwijd als deze
organisatie erin slaagt de vertegenwoordigers van de aangesloten landen zover
te krijgen dat ze de voorgestelde wijzigingen accepteren. Meer specifiek, wat
zijn de waarschijnlijke gevolgen in termen van het concept en de praktijk
van totalitarisme?
Om dit te
begrijpen, moet men zich natuurlijk verdiepen in de wijze van regeren die
totalitaire regering wordt genoemd, maar ik betwijfel of de meeste mensen een
adequaat begrip hebben van een volwaardige totalitaire heerschappij, ondanks
het feit dat we die onlangs in zekere mate hebben ervaren onder ‘pandemie’
omstandigheden. Als de door de WHO voorgestelde amendementen in mei worden
aangenomen, worden de burgers van de wereld echter onderworpen aan onvervalst
totalitarisme, dus het is de moeite waard om hier de volledige implicaties van
deze ‘anonieme’ manier van regeren te onderzoeken.
Dit wordt gedaan in
de hoop dat, als volksvertegenwoordigers – en dat is wat ze geacht worden te
zijn – in wetgevende lichamen over de hele wereld dit artikel zouden lezen,
evenals andere artikelen die betrekking hebben op hetzelfde onderwerp, ze wel
twee keer zouden nadenken voordat ze een motie of wetsvoorstel steunen dat de
WHO in feite het recht zou geven om zich de soevereiniteit van de aangesloten
naties toe te eigenen. De recente ontwikkelingen in de staat Louisiana in de
VS, die neerkomen op het verwerpen van het gezag van de WHO, zouden een
inspiratie moeten zijn voor andere staten en landen om hun voorbeeld te volgen.
Dit is de manier om het leugenachtige
‘pandemieverdrag’ van de WHO te verslaan.
Op haar
website, Freedom Research genaamd, heeft Dr. Meryl Nass het
WHO-idee van ‘paraatheid voor pandemieën’ beschreven als een
‘zwendel/boondoggle/Trojaans paard’, dat (onder andere) tot doel heeft
miljarden belastinggeld over te maken naar de WHO en andere industrieën, om
censuur te rechtvaardigen in naam van ‘volksgezondheid’, en misschien wel het
belangrijkste, om de soevereiniteit over de besluitvorming voor
‘volksgezondheid’ wereldwijd over te dragen aan de directeur-generaal van de
WHO (wat betekent dat de lidstaten juridisch gezien hun soevereiniteit zouden
verliezen).
Daarnaast benadrukt
ze het feit dat de WHO het idee van ‘One Health’ wil gebruiken om alle levende
wezens, ecosystemen en klimaatverandering onder haar eigen ‘gezag’ te brengen;
Verder om meer ziekteverwekkers te verwerven voor wijde verspreiding, op deze
manier de mogelijkheid van pandemieën te verergeren terwijl de oorsprong ervan
wordt verdoezeld, en in het geval dat zulke pandemieën zich voordoen, de
ontwikkeling van meer (verplichte) ‘vaccins’ en het verplicht stellen van
vaccinpaspoorten (en van lockdowns) wereldwijd te rechtvaardigen, waardoor
de controle (de sleutelterm hier) over bevolkingen wordt
vergroot. Als deze poging om wereldwijd de macht te grijpen slaagt, dan zou de
WHO de autoriteit hebben om elk ‘medisch’ programma op te leggen dat zij nodig
acht voor de ‘wereldgezondheid’, ongeacht de effectiviteit en bijwerkingen
(inclusief overlijden).
In de vorige
paragraaf heb ik het woord ‘controle’ cursief weergegeven als een sleutelterm.
Wat eraan toegevoegd moet worden is de term ’totaal’ – dat wil zeggen, ’totale
controle.’ Dit is de essentie van totalitaire heerschappij en het zou daarom
gemakkelijk moeten zijn om in te zien dat wat de WHO (samen met het WEF en de
VN) nastreeft, totale of volledige controle over het leven van alle mensen is.
Niemand heeft het
totalitarisme vanuit dit perspectief grondiger geanalyseerd en uitgewerkt dan
de in Duitsland geboren Amerikaanse filosofe Hannah Arendt en haar monumentale
studie over dit fenomeen – The Origins of Totalitarianism (1951 en in
uitgebreidere vorm, 1958) is nog steeds de gezaghebbende bron voor het
begrijpen van de historische manifestaties ervan. De laatste, waar Arendt zich
op richt, zijn het 20e-eeuwse nazisme en stalinisme, maar het is niet moeilijk
om de lijnen ervan waar te nemen in wat we sinds 2020 meemaken – hoewel er een
sterk argument kan worden gemaakt dat 2001 het identificeerbare begin
markeerde, toen (in de nasleep van 9/11) de Patriot Act werd aangenomen, waarmee aantoonbaar
de autoritaire basis werd gelegd voor totalitaire heerschappij
zoals duidelijk waargenomen door Henry Giroux.
Arendt (p. 274 van
de Harvest, Harcourt editie van The Origins of Totalitarianism,
1976) noemt ’totale terreur’ als de essentie van een totalitaire regering, en
werkt het als volgt uit:
Door mensen tegen elkaar op te
drukken, vernietigt totale terreur de ruimte tussen hen; vergeleken met de
toestand binnen haar ijzeren band lijkt zelfs de woestijn van tirannie [die zij
onderscheidt van totalitarisme; B.O.], voor zover het nog een soort ruimte is,
lijkt een garantie voor vrijheid. Totalitaire regeringen beperken niet alleen
vrijheden of schaffen essentiële vrijheden af; ze slagen er ook niet in,
althans voor zover wij weten, om de liefde voor vrijheid uit het hart van de
mens uit te roeien. Het vernietigt de ene essentiële voorwaarde van alle
vrijheid die eenvoudigweg het vermogen tot beweging is die niet kan bestaan
zonder ruimte.
Als je deze
suggestieve typering van totalitarisme in termen van ’totale terreur’ leest,
besef je opnieuw hoe geniepig de daders van de zogenaamde
‘pandemie’-noodsituatie waren – die natuurlijk geen echte pandemie was, zoals
de Duitse regering onlangs toegaf. Het was als het ware
het dunne randje van de wig om ’totale terreur’ in ons leven binnen te dringen
door onze toegang tot vrij verkeer in de ruimte te beperken. Lockdowns’ zijn
het instrument bij uitstek om de bewegingsvrijheid in de ruimte te beperken.
Op het eerste
gezicht lijkt het misschien niet hetzelfde als, of vergelijkbaar met, het
opsluiten van gevangenen in de concentratiekampen onder het nazi-bewind, maar
de psychologische effecten van lockdowns benaderen aantoonbaar die van de
gevangenen in deze beruchte kampen in de jaren 1940. Immers, als je je huis
niet mag verlaten, behalve om naar de winkel te gaan om eten en andere
benodigdheden te kopen voordat je je naar huis haast – waar je plichtsgetrouw
alle spullen die je hebt gekocht ontsmet (een concrete herinnering dat de
publieke ruimte ‘potentieel dodelijk’ is) – dan is het gebod hetzelfde: ‘Je mag
deze omheining niet verlaten, behalve onder gespecificeerde voorwaarden.’ Het
is begrijpelijk dat het opleggen van zulke strikte ruimtelijke grenzen een
alomtegenwoordig gevoel van angst opwekt, dat uiteindelijk overgaat in terreur.
Geen wonder dat de
pseudo-autoriteiten het ’thuiswerken (en studeren)’ bevorderden – om niet te
zeggen ‘opdroegen’ – en miljoenen mensen thuis voor hun computerscherm lieten
zitten (Plato’s grotmuur). En het verbieden van bijeenkomsten
in het openbaar, op een paar concessies na wat betreft het aantal deelnemers
aan bepaalde bijeenkomsten, was net zo effectief wat betreft de intensivering
van terreur. De meeste mensen zouden deze ruimtelijke beperkingen niet durven
overschrijden, gezien de doeltreffendheid van de campagne om de bevolking bang
te maken voor het vermeende dodelijke ‘nieuwe coronavirus’, waardoor de ’totale
terreur’ werd versterkt. De beelden van patiënten in ziekenhuizen aan beademingsapparatuur
en soms aandoenlijk wanhopig kijkend naar de camera, versterkten dit gevoel van
angst alleen maar.
Met de komst van de
veel gehypete Covid pseudo-vaccins, manifesteerde een ander aspect van het
genereren van terreur onder de bevolking zich in de gedaante van een
meedogenloze censuur van alle afwijkende meningen en standpunten over de
‘werkzaamheid en veiligheid’ van deze vaccins en over de vergelijkbare
effectiviteit van vroegtijdige behandeling van Covid door middel van beproefde remedies zoals Hydroxychloroquine en
Ivermectine. Het duidelijke doel hiervan was het in diskrediet brengen van
tegenstanders die twijfels uitten over de officiële valorisatie van deze
vermeende miraculeuze genezingen van de ziekte en hen te isoleren van de
mainstream als ‘samenzweringstheoretici.’
Arendt’s inzicht in
de onmisbare functie van ruimte voor menselijke beweging werpt ook een
verontrustend nieuw licht op de plannen van het WEF om wereldwijd
’15-minutensteden’ te creëren. Deze zijn beschreven als ‘open lucht-concentratiekampen,’ die uiteindelijk
werkelijkheid zouden worden door beweging buiten deze afgebakende gebieden te
verbieden, na een eerste periode waarin het idee werd verkocht als een manier
om klimaatverandering tegen te gaan door te lopen en te fietsen in plaats van
auto’s te gebruiken die koolstof uitstoten. De ‘bezorgdheid’ van het WEF en de
WHO over klimaatverandering als een vermeende bedreiging
voor de wereldgezondheid biedt een verdere rechtvaardiging voor deze geplande
variaties op gevangenissen voor de nauwelijks verholen opsluiting van miljoenen
mensen.
De relevantie van
Arendt’s denken over totalitarisme voor het heden houdt hier echter niet op.
Net zo relevant als de manier waarop het terreur cultiveert, is haar
identificatie van eenzaamheid en isolatie als voorwaarden voor totale
overheersing. Ze beschrijft isolatie – in de politieke sfeer – als
‘pre-totalitair’. Het is typerend voor de tirannieke regeringen van dictators
(die pre-totalitair zijn), waar het functioneert om te voorkomen dat burgers
enige macht uitoefenen door gezamenlijk op te treden.
Eenzaamheid is de
tegenhanger van isolatie in de sociale sfeer; de twee zijn niet identiek en het
een kan het geval zijn zonder het ander. Men kan geïsoleerd zijn of afgezonderd
van anderen zonder eenzaam te zijn; dat laatste gebeurt pas als men zich in de
steek gelaten voelt door alle andere mensen. Terreur, merkt Arendt wijselijk
op, kan alleen “absoluut heersen” over mensen die “tegen elkaar geïsoleerd
zijn” (Arendt 1975, pp. 289-290). Het ligt daarom voor de hand dat, om de
triomf van de totalitaire heerschappij te bereiken, degenen die de oprichting
ervan bevorderen omstandigheden creëren waarin individuen zich steeds meer
geïsoleerd en eenzaam voelen.
Het is overbodig om
iemand te herinneren aan het systematisch opwekken van beide condities in de
loop van de ‘pandemie’ door middel van wat hierboven is besproken, met name
lockdowns, de beperking van sociale contacten op alle niveaus, en door middel
van censuur, die – zoals hierboven is opgemerkt – duidelijk bedoeld was om
andersdenkenden te isoleren. En degenen die op deze manier werden geïsoleerd,
werden vaak – zo niet meestal – in de steek gelaten door hun familie en
vrienden, met als gevolg dat eenzaamheid kon volgen en soms ook volgde. Met
andere woorden, het tirannieke opleggen van Covid regels diende het
(waarschijnlijk bedoelde) doel om de weg te bereiden voor een totalitaire
heerschappij door de voorwaarden te scheppen voor isolatie en eenzaamheid.
Waarin verschilt
een totalitaire regering van tirannie en autoritarisme, waar men
respectievelijk nog steeds de figuren van de despoot en de heerschappij van een
abstract ideaal kan onderscheiden? Arendt schrijft dat (p. 271-272):
Als wettigheid de essentie is van een
niet-tirannieke regering en wetteloosheid de essentie van tirannie, dan is
terreur de essentie van totalitaire overheersing.
Terreur is de verwezenlijking van de
wet van beweging; het belangrijkste doel ervan is om het mogelijk te maken dat
de kracht van de natuur of van de geschiedenis vrij door de mensheid raast,
ongehinderd door enige spontane menselijke actie. Als zodanig probeert terreur
de mens te ‘stabiliseren’ om de krachten van de natuur of de geschiedenis te
bevrijden. Het is deze beweging die de vijanden van de mensheid aanwijst tegen
wie de terreur wordt losgelaten, en geen enkele vrije actie van oppositie of
sympathie kan worden toegestaan om de eliminatie van de ‘objectieve vijand’ van
de geschiedenis of de natuur, van de klasse of het ras te belemmeren. Schuld en
onschuld worden zinloze begrippen; ‘schuldig’ is hij die in de weg staat van
het natuurlijke of historische proces dat een oordeel heeft geveld over
‘inferieure rassen’, over individuen die ‘ongeschikt zijn om te leven’, over
‘stervende klassen en decadente volkeren’. Terreur voert deze vonnissen uit en
voor haar rechtbank zijn alle betrokkenen subjectief onschuldig: de vermoorden
omdat ze niets tegen het systeem deden en de moordenaars omdat ze niet echt
moorden maar een doodvonnis uitvoeren dat door een hoger gerechtshof is
uitgesproken. De heersers zelf beweren niet rechtvaardig of wijs te zijn, maar
alleen historische of natuurlijke wetten uit te voeren; ze passen geen
[positieve] wetten toe, maar voeren een beweging uit in overeenstemming met
haar inherente wet. Terreur is wetmatigheid, als wet de wet is van de beweging
van een of andere bovenmenselijke kracht, de Natuur of de Geschiedenis.
De verwijzing naar
de natuur en de geschiedenis als bovenmenselijke krachten heeft te maken met
wat Arendt (p. 269) beweert als het onderliggende geloof van respectievelijk
het nationaalsocialisme en het communisme in de wetten van de natuur en van de
geschiedenis als onafhankelijke, bijna primordiale krachten op zichzelf.
Vandaar dat het gerechtvaardigd is om terreur toe te passen op diegenen die in
de weg lijken te staan van de ontplooiing van deze onpersoonlijke krachten. Bij
aandachtige lezing schetst het bovenstaande fragment een beeld van totalitaire
heerschappij als iets dat gebaseerd is op de neutralisatie van mensen, als
menselijke wezens, in de samenleving als potentiële agenten of deelnemers aan
haar organisatie of de richting waarin zij zich ontwikkelt. De ‘heersers’ zijn
geen heersers in de traditionele zin van het woord; ze zijn er slechts om
ervoor te zorgen dat de bovenmenselijke kracht in kwestie zich ongehinderd kan
ontplooien zoals het ‘hoort.’
Er is geen genie
voor nodig om in Arendt’s scherpzinnige karakterisering van totalitaire
overheersing – die ze relateert aan het nazisme en stalinisme als de
historische belichamingen ervan – een soort sjabloon te zien dat van toepassing
is op het opkomende totalitaire karakter van wat zich in 2020 voor het eerst
manifesteerde als iatrocratie, onder het mom van een wereldwijde noodsituatie
op het gebied van gezondheid – iets dat we vandaag allemaal wel kennen.
Sindsdien zijn er andere kenmerken van deze totalitaire beweging naar voren
gekomen, die allemaal samenkomen in wat, in ideologische termen, kan worden
omschreven als ‘transhumanisme.’
Ook dit past in
Arendt’s beschrijving van totalitarisme – niet het transhumanistische karakter
als zodanig van deze laatste incarnatie van de poging om de mensheid als geheel
in dienst te stellen van een bovenmenselijke macht, maar de ideologische status
ervan. Net zoals het nazi-regime zijn operaties rechtvaardigde door een beroep
te doen op de natuur (onder het mom van de geroemde superioriteit van het
‘Arische ras’, bijvoorbeeld), zo beroept de groep technocratische globalisten
die de (niet zo) ‘Grote Reset’ aanstuurt zich op het idee om
‘voorbij de mensheid’ te gaan naar een veronderstelde superieure
(niet-natuurlijke) ‘soort’ die een fusie tussen mensen en machines
bewerkstelligt – ook geanticipeerd, zo lijkt het, door de ‘singulariteit’
kunstenaar genaamd Stelarc. Ik heb ‘idee’ benadrukt omdat, zoals Arendt opmerkt
(p. 279-280),
Een ideologie is
letterlijk wat haar naam aangeeft: ze is de logica van een idee. Haar onderwerp
is de geschiedenis, waarop het ‘idee’ wordt toegepast; het resultaat van deze
toepassing is niet een verzameling uitspraken over iets dat is, maar de
ontvouwing van een proces dat voortdurend verandert. De ideologie behandelt de
loop van de gebeurtenissen alsof die dezelfde ‘wet’ volgt als de logische uiteenzetting
van haar ‘idee.’
Gezien de aard van
een ideologie, zoals hierboven uiteengezet, zou het duidelijk moeten zijn hoe
dit van toepassing is op de transhumanistische ideologie van de neofascistische
cabal: het idee dat aan het historische proces ten grondslag ligt is zogenaamd
altijd een soort transhumanistische teleologie geweest – naar verluidt is de
(voorheen verborgen) telos of het doel van de hele geschiedenis voortdurend
geweest het bereiken van een staat waarin Homo en Gyna sapiens sapiens (de dubbel
wijze menselijke man en vrouw) worden overtroffen en waarin het
’transhumanistische’ wordt geactualiseerd. Is het dan verbazingwekkend dat ze
beweren goddelijke krachten te hebben verworven?
Dit verklaart
verder de gewetenloosheid waarmee de transhumanistische globalisten het
functioneren en de slopende effecten van de ’totale terreur’ zoals die door
Arendt is geïdentificeerd, kunnen toelaten. ‘Totale terreur’ betekent hier de
alomtegenwoordige of totaliserende effecten van, bijvoorbeeld, het installeren
van allesomvattende systemen van onpersoonlijke, grotendeels door AI
gecontroleerde bewaking en het aan mensen – in ieder geval in eerste instantie
– communiceren dat het voor hun eigen veiligheid en beveiliging is. De
psychologische gevolgen komen echter neer op een subliminaal besef van de
afsluiting van de ‘vrije ruimte’, die wordt vervangen door een gevoel van
ruimtelijke opsluiting en dat er ‘geen uitweg’ is.
Tegen deze
achtergrond geeft het nadenken over de dreigende mogelijkheid dat de WHO erin
slaagt om volgzame landen zover te krijgen dat ze de voorgestelde amendementen
op hun gezondheidsvoorschriften accepteren, meer inzicht in de concrete
effecten die dit zou hebben. En die zijn op zijn zachtst gezegd niet fraai. In
een notendop komt het erop neer dat deze ongekozen organisatie de bevoegdheid
krijgt om ‘lockdowns’ en ‘medische (of gezondheids-) noodsituaties’ af te
kondigen, evenals verplichte ‘vaccinaties’ naar goeddunken van de directeur-generaal
van de WHO, waardoor de vrijheid om vrij door de publieke ruimte te reizen in
één klap wordt teruggebracht tot een ijzersterke ruimtelijke opsluiting. Dit is
wat ’totale terreur’ zou betekenen. Het is mijn vurige hoop dat er nog iets
gedaan kan worden om deze dreigende nachtmerrie af te wenden.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
