Een Europese Unie die niet alleen heeft opgegeven, maar ook haar eigen mensen gebruikt. Dat is de nalatenschap van Ursula von der Leyen en allen die haar steunen.
De mainstream politieke klasse van de Europese Unie en haar lidstaten heeft de lijdensweg, decadentie en onderwerping van Europese zaken aan Amerikaanse belangen voorspelbaar verlengd. En nu zullen we weer vijf jaar lang moeten leven met Ursula von der Leyen.
Bovendien zullen we ons in de toekomst allemaal haar toespraken over “veiligheid van de waardeketen” herinneren, waarin Ursula’s grote verdienste was om de afhankelijkheid van de wereld van Chinese waardeketens verder te versterken, waarmee ze aantoont dat, in tegenstelling tot wat ze met evenveel woede als haat verkondigt, haar tarieven, sancties en conditioneringen ons evenveel pijn bezorgen terwijl ze de anderen verlichten. In de EU zullen we over 10 jaar de grootste voorraad mineralen, voedsel, energie en grondstoffen ter wereld hebben opgegeven en, tenzij er een opstand uitbreekt, zullen we ook de grootste consumentenmarkt ter wereld hebben opgegeven en de markt die de komende jaren het meest zal groeien. Dit zijn de grote verdiensten van von der Leyen! schrijft Hugo Dionísio.
Gezien deze staat van dienst zou je kunnen denken dat de komende vijf jaar een ommekeer te zien zal zijn. Maar nee. Ursula von der Leyen zal blijven vechten tegen de eigen volkeren van de EU, hen het ene vertellen en het tegenovergestelde doen, en een van de gebieden waarop we zonder enig voorbehoud kunnen zien dat de Europese Unie – deze Europese Unie – haar inheemse volkeren heeft opgegeven, is met betrekking tot wat op dit moment een van de belangrijkste bronnen van sociale spanningen is: immigratie.
De mededeling van de Europese Commissie, getiteld “Versterking van de sociale dialoog in de Europese Unie: Benutting van zijn volledige potentieel om rechtvaardige transities te beheren,” classificeert de huidige situatie van de Europese arbeidsmarkt als zijnde aangetast door ernstige “tekorten aan arbeidskrachten” en is duidelijk over von der Leyen’s bedoelingen in dit opzicht.
Laat je niet misleiden door het ogenschijnlijk rationele discours: “het versterken van de sociale dialoog” moet worden gelezen als “het garanderen van sociale vrede in het licht van maatregelen die de lonen en levensomstandigheden verder onder druk zullen zetten”; “het benutten van zijn volledige potentieel” moet worden gelezen als “het vergroten van het reserveleger van arbeid om de loonstijging te beheersen”; en “het beheren van rechtvaardige overgangen” moet worden gelezen als “ervoor zorgen dat iedereen wordt gedwongen om het economische en sociale model van de EU over te nemen, zonder voorbehoud.”
Zoals altijd maakt Ursula von der Leyen Europa armer, minder onafhankelijk en gevaarlijker door haar draconische bedoelingen te verpakken in incidentele discursieve bloemetjes. Nog veel gevaarlijker. Elke keer dat ze haar mond opendoet, kun je haar woorden het beste interpreteren als woorden met een verborgen betekenis, die vaak het tegenovergestelde is van wat ze in werkelijkheid heeft gezegd.
Op weg naar meer uitbuiting van de Europese volkeren begint de Europese Commissie met het vaststellen van de demografische veranderingen van de afgelopen decennia. Europeanen krijgen simpelweg minder kinderen. Het resultaat is dat de autochtone Europese beroepsbevolking is gekrompen en de voorspelling is dat, nu nog rond de 265 miljoen werkenden, dit aantal in 2040 rond de 250 miljoen zal liggen en in 2050 op 240 miljoen. Met andere woorden, een afname van een miljoen per jaar.
Geconfronteerd met een probleem van deze omvang, waarvan de gevolgen op de lange termijn niet alleen de afname van inheemse volkeren zal zijn, maar ook het ontstaan van uitgestrekte verlaten en ongebruikte gebieden, de ondergang van bepaalde culturen en tradities, zou een diepgaand onderzoek nodig zijn en maatregelen die de trend van bevolkingsafname en dalende vruchtbaarheids- en geboortecijfers kunnen omkeren.
Dus, wat stelt de Europese Commissie voor om op te lossen wat zij omschrijft als ernstige “arbeidstekorten”? De maatregelen die de Europese Unie voorstelt zijn allemaal gericht op het bevorderen van een abrupte toename van de voorraad beschikbare arbeidskrachten. Door middel van wat zij “activeringsbeleid” noemt, wil de EU – naar eigen zeggen – “nul” werkloosheid bereiken, wat de eerste tegenstrijdigheid is die we kunnen identificeren. Dus je wilt “nulwerkloosheid” bereiken en tegelijkertijd de voorraad beschikbare arbeid vergroten?
De waarheid is dat het “activeringsbeleid” voorziet in het in dienst nemen van jonge NEET’s (Not in Employment, Education or Training) en het beoordelen van de impact van “sommige pensioenuitkeringen,” d.w.z. beoordelen in welke mate deze pensioenen mensen die in staat zijn om te werken niet naar hun pensioen sturen, door ze te deactiveren in plaats van ze op de arbeidsmarkt te houden. Dit betekent dat we ons moeten richten op de zogenaamde “actief ouder worden” markt. Een andere maatregel is het identificeren van “pockets” van beschikbare arbeid die kunnen bestaan onder gehandicapte bevolkingsgroepen en het “emanciperen” van deze mensen, wat prijzenswaardig zou zijn, maar niet als het om de verkeerde redenen wordt gedaan. Zoals we later zullen zien.
Een andere belangrijke maatregel die wordt voorgesteld is intra-Europese mobiliteit, waarbij de nationaal beschikbare arbeidskrachten worden overgebracht naar de rijkere landen, de rest achterlatend zonder de investeringen die ze hebben gedaan in onderwijs en opleiding, waardoor de toch al ongelijke Europese arbeidsverdeling nog wordt verergerd, de activiteiten met de hoogste toegevoegde waarde en de hoogste lonen in de noordelijke landen geconcentreerd blijven en de rest slechts goedkope arbeidsreserves worden, ofwel om de rijkere landen te bevoorraden, ofwel om activiteiten met een lagere toegevoegde waarde en lagere lonen te installeren, waardoor regionale asymmetrieën blijven bestaan. En dit alles doet Ursula von der Leyen, terwijl ze de tegenovergestelde doelstellingen verkondigt.
Wat betreft wat de Europese Commissie “het bevorderen van arbeidsomstandigheden” noemt, dit is gericht op het bevorderen van een vroege toetreding tot de arbeidsmarkt door het bevorderen van stages, leercontracten en beroepsonderwijs, waardoor veel jongeren, vooral de armsten, worden weggeleid van het hoger onderwijs naar een vroegtijdige beroepsopleiding. Zoals uit de statistieken blijkt, stromen jongeren in het beroepsonderwijs veel minder vaak door naar het hoger onderwijs dan jongeren in het algemeen onderwijs. Op deze manier wordt een elite opgebouwd en belast met het topmanagement, terwijl de rest in de middelste gelederen en migranten in laaggeschoolde banen blijft.
Maar het is in het oplossen van de “arbeidstekorten” op de meest ondergewaardeerde activiteiten dat de EU al haar investeringen stopt. De Europese economie heeft nog steeds grote hoeveelheden arbeid nodig voor activiteiten die daar intensief gebruik van maken. In dit geval omvatten de plannen van de EU het versterken van het migratiebeleid en het aantrekken van de benodigde arbeidskrachten van buiten de EU. En dit is hoe veel mensen die zeggen dat ze tegen een “demografisch vervangingsbeleid” zijn, uiteindelijk een Europese Unie steunen die van migratiebeleid een van haar belangrijkste strategische doelen wil maken om werknemers aan te trekken. Op deze manier wil de EU wat zij noemt een “Europese talentenpool” en een “Platform voor Arbeidsmigratie” oprichten. Deze twee maatregelen zijn gebaseerd op het aantrekken van werknemers uit derde landen.
Laten we deze voorstellen eens vergelijken met de volgende gegevens:
- Het gemiddelde werkloosheidscijfer in de Europese Unie is ongeveer 6,5%, dus er moeten nog ongeveer 17 miljoen werknemers worden geplaatst, waarvan een aanzienlijk deel jonge werknemers (14,5% is werkloos) tussen 18 en 25 jaar. Hoewel de EU zegt dat het nodig is om de kwalificaties van deze mensen te verbeteren en dat het tekort aan arbeidskrachten in sommige sectoren groter is dan in andere, is de waarheid dat er in eigen land nog veel moet gebeuren om “nulwerkloosheid” te bereiken voordat we op zoek gaan naar arbeidskrachten in derde landen.
- Het potentieel voor robotisering, automatisering en digitalisering van de Europese economie is nog steeds erg groot, vooral in de minder geavanceerde landen, wat op zich al enorme hoeveelheden beschikbare arbeidskrachten zou vrijmaken die in andere sectoren zouden kunnen worden ingezet als dit potentieel zou worden gerealiseerd.
- In het algemeen ontwikkelt de Europese Unie geen beleid dat het geboortecijfer en het recht op ouderschap beschermt, en nog minder dat vrouwen in de vruchtbare leeftijd beschermt, die zo vaak hun vruchtbaarheid moeten opgeven ten koste van een carrière.
Als deze taken nog niet zijn volbracht, waarom wil de Europese Commissie dan ouderen, jonge tieners, gehandicapten en invaliden aan het werk zetten? Waarom wil ze gekwalificeerde en minder gekwalificeerde werknemers uit het buitenland aantrekken? De reden is duidelijk en heeft te maken met loonmatiging. De bedoeling is om dit te doen door het zogenaamde “reserveleger van arbeidskrachten” te vergroten. Meer beschikbare arbeidskrachten, meer vraag naar werk, lagere lonen. Het is eenvoudig. Dat wil niet zeggen dat de lonen niet zullen stijgen, maar ze zullen langzamer stijgen dan de economie, wat leidt tot koopkrachtverlies en een relatieve verslechtering van de levensomstandigheden.
En je hoeft niet ver te gaan om te begrijpen waarom de Europese Unie deze weg inslaat. Het eerste antwoord is zo helder als water: het verbreken van de betrekkingen met de Russische Federatie heeft de waarde van grondstoffen duurder gemaakt, en we moeten dit compenseren door de lonen te verlagen, niet in de laatste plaats omdat de strategie is om met China te concurreren op de wereldmarkten voor dezelfde soort producten.
En als we dit verlies aan energie en goedkope grondstoffen moeten compenseren, waarom compenseren we dat dan met lagere lonen? In Portugal bijvoorbeeld heeft de Confederación de Turismo, waarin ondernemers uit de toeristische sector verenigd zijn, de regering een “arbeidsimplex” voorgesteld om het gemakkelijker te maken arbeidsmigranten uit derde landen in te huren. Met andere woorden, Europese werkgevers stellen een beleid voor om migratie uit derde landen te vergemakkelijken. Dit soort oplossingen wordt ook bepleit door Eurobusiness, dat Europese werkgevers verenigt.
Het migratiebeleid en het overspoelen van de Europese Unie met arbeidsmigranten is een beleid dat wordt geëist door de Europese werkgevers, dat wordt gesponsord door de politieke klasse van het neoliberale en globalistische centrum en door de belangen die verwant zijn aan de transnationale economie, en dat erop gericht is om, in het licht van de dalende werkloosheidscijfers en de noodzaak om een rationeler arbeidsbeleid te voeren, ervoor te zorgen dat er nog genoeg arbeidskrachten beschikbaar zijn zodat bedrijven niet gedwongen worden om de lonen te verhogen.
Een andere denkfout die we kunnen ontdekken in de toespraak van Ursula von der Leyen komt aan het licht wanneer ze verwijst naar de noodzaak om China “uit de gevarenzone te halen” omdat zijn goedkope producten banen in Europa vernietigen. Deze EU-voorstellen laten zien dat het niet gaat om het “beschermen van banen”, maar om winstmarges en accumulatieniveaus die ervoor zorgen dat meer dan 20% van de jaarlijks geproduceerde rijkdom in handen komt van slechts 1% van de rijksten. Als het om het beschermen van “banen” zou gaan, zou het beleid er anders uitzien. Protectionistisch? Ja, misschien. Maar het zou in wezen gericht zijn op het beschermen van banen en de levenskwaliteit van Europeanen.
En dit is waar we een andere misvatting tegenkomen. In deze mededeling, waarin de “geografische veranderingen” worden opgemerkt, wordt met geen woord gerept over het verbeteren van de voorwaarden voor stabiliteit in werk en leven, over de toegang tot huiseigendom, waardoor volwassenen in de vruchtbare leeftijd zich zouden kunnen vestigen en een gezin zouden kunnen stichten; in plaats daarvan ligt de nadruk op “mobiliteit”, de mobiliteit die jongeren dwingt armere landen te verlaten voor rijkere op zoek naar betere salarissen, maar die in veel situaties ten koste gaat van uitstel van de intentie om zich te vestigen en een gezin te stichten.
Het bevorderen van een duurzamere en stabielere levensstijl voor jongeren, het bestrijden van baanonzekerheid, het investeren in goedkopere huisvesting en steun bij geboorte en ouderschap, zou het economische model van arbeidsverdeling in de Europese Unie op losse schroeven zetten. Het zou de belangen van de machtigste landen bij het aantrekken van de meest gekwalificeerde werknemers in gevaar brengen. En dat verandert niet, dat blijft zo en wordt zelfs erger.
De Europese Unie, deze Europese Unie, geeft het dus op om haar autochtone bevolking te renoveren en kiest voor de gemakkelijkste weg, de weg die het neoliberale, globalistische en hegemoniale project dat ze is niet in vraag stelt. In die zin zouden we kunnen zeggen dat als er een project tegen de familie en de autochtone bevolking van de lidstaten is, het dit Europese project zelf is. Maar het is vooral tegen al deze dingen, omdat het een project is tegen de belangen van de volkeren zelf, wat die ook mogen zijn.
Terwijl iedereen verwachtte dat de invoering van nieuwe technologieën en de daaruit voortvloeiende stijging van de productiviteit – de mensheid heeft nog nooit zoveel en met zoveel kwaliteit in zo’n korte tijd geproduceerd – zou leiden tot een vermindering van de normale arbeidstijd, omdat er minder middelen nodig zijn om hetzelfde te produceren, vertelt de Europese Unie ons het tegenovergestelde. Ze vertelt ons dat we steeds meer menselijke arbeid nodig hebben. Zelfs als je die arbeid uit derde landen moet halen. En hier zwijgen al diegenen die zeggen dat ze “binnengevallen” worden. En ze zwijgen omdat ze weten dat arbeidsmigranten alleen maar komen omdat ze werk vinden, omdat de werkgevers ze op allerlei manieren aantrekken. Diezelfde belangen leven van de vreselijke omstandigheden waarin deze arbeiders aankomen en leven, want hoe meer moeite ze doen om de Middellandse Zee over te steken of om fatsoenlijke huisvesting te vinden, hoe lager hun loon zal zijn en hoe vernederender de huisvestingsomstandigheden die ze accepteren.
Degenen die migrantenarbeiders bekritiseren omdat ze in overvolle huizen wonen, omdat ze de straten vullen waar wij rondlopen, en hen ervan beschuldigen dat ze onze banen inpikken, hebben nog nooit degenen zien beschuldigen die hen aantrekken, die het beleid en het economische model ontwikkelen dat dit alles legitimeert. Ik heb ze nog nooit een Europese Unie zien beschuldigen die de mensen, alle mensen, achterlaat.
Een Europese Unie die niet alleen heeft opgegeven, maar die haar eigen volk gebruikt!
Dit is de erfenis van Ursula von der Leyen en allen die haar steunen!
