april 4, 2024 23
Kees Torn / Wikimedia / (CC
BY-SA 2.0 DEED)
De woede van de
boeren in de EU, die zich over het hele continent uitstrekt, baant een pad dat
recht naar het hart van de technocratie leidt, namelijk naar de groene agenda,
netto-nul en de oorlog tegen energie en voedsel. Wijlen Rosa Koire waarschuwde
Europa tussen 2010-2015 voor “de blauwdruk, het uitgebreide actieplan voor de
21e eeuw om al het land, al het water, alle planten, alle mineralen, alle
dieren, alle bouwwerken, alle productiemiddelen, alle energie, alle
wetshandhaving, alle gezondheidszorg, al het voedsel, al het onderwijs, alle
informatie en alle mensen in de wereld te inventariseren en te controleren.”
De boeren hebben het begrepen en vechten nu voor hun leven en levensonderhoud. Technocraten bedenken dit suïcidale beleid met hun orakel van pseudowetenschap als hun god. Het is echter geen god, maar eerder basaal sciëntisme, dat C.S. Lewis blootlegde in zijn Abolition of Man (1943).
Dit zijn degenen
die de aarde willen vernietigen (Openb. 11:18). Zullen we hen stoppen voordat
het te laat is? – TN redacteur
De boeren van
Europa komen in opstand – en de elites zijn doodsbang. In Frankrijk
organiseerden boeren onlangs een vierdaagse ‘belegering van Parijs’, waarbij ze
belangrijke wegen rond de Franse hoofdstad blokkeerden. In januari daalden
duizenden tractoren af naar Berlijn in Duitsland, waar ze de straten naar de
Brandenburger Tor omzoomden. In Brussel kwamen boeren uit heel Europa bijeen om
te demonstreren tegen de EU en het Europees Parlement met eieren te bekogelen.
In Nederland hebben tractoren de langste file in de geschiedenis van het land
veroorzaakt, als onderdeel van een jarenlange strijd tussen boeren en de
overheid. Deze boerenopstand is nu echt in heel Europa. Van Portugal tot Polen,
van Ierland tot Italië, bijna elk EU-land is opgeschrikt door protesten. Wat is
de drijvende kracht achter deze populistische opstand? Wat willen de boeren?
schrijft Fraser Myers.
Boeren in elk land hebben
natuurlijk hun eigen specifieke grieven. Maar hun woede heeft een
gemeenschappelijke wortel. Wat hen verbindt is de groene agenda van de Europese
Unie, die van bovenaf aan de landbouw is opgelegd. Het heeft het leven van
boeren zuur gemaakt door hun levensonderhoud op te offeren op het altaar van de
klimaatalarmisten. Bureaucraten die geen idee hebben hoe boeren werken en
leven, hebben in wezen boerderijen – waarvan vele al generaties lang door
families worden gerund – veroordeeld tot de vergetelheid, allemaal met een
pennenstreek van de regelgever. En boeren pikken het gewoon niet meer.
De eerste tekenen
van opstand begonnen in 2019, in Nederland, met de zogenaamde stikstofcrisis.
De Nederlandse Hoge Raad oordeelde dat de overheid er niet in slaagde om de
stikstofvervuiling terug te dringen tot de door de EU goedgekeurde niveaus. In
reactie daarop beloofde de Nederlandse regering ‘drastische maatregelen’ om de
stikstofuitstoot te verminderen. Op zijn zachtst gezegd verklaarde ze de oorlog
aan de boeren in haar land. Plotseling keerde de regering zich tegen een van
haar belangrijkste en indrukwekkendste sectoren. Nederland is namelijk, ondanks
zijn kleine omvang, de op één na grootste exporteur van voedsel ter wereld,
dankzij de ongeëvenaarde efficiëntie van zijn boerderijen. En stikstof is
inherent aan deze efficiëntie. Meststoffen zijn rijk aan stikstof en boeren
hebben meststoffen nodig om hun gewasopbrengsten te maximaliseren. Stikstof is
ook een onvermijdelijk bijproduct van de veehouderij. Vee stoot ammoniak, een
verbinding van stikstof en waterstof, uit via hun uitwerpselen. Nederland heeft
meer dan vier miljoen koeien, 13 miljoen varkens en 104 miljoen kippen. Dat is
veel mest en veel stikstof. Het aanpakken van de stikstofuitstoot zou boeren altijd
hard treffen. Toch gingen de voorstellen van de Nederlandse regering nog verder
dan iemand zich had kunnen voorstellen. Ze zei dat ze duizenden van de meest
vervuilende boerderijen zou uitkopen en ze gewoon zou sluiten. Andere
boerderijen zouden een deel van hun dieren moeten ruimen. Dit zou betekenen dat
ongeveer de helft van al het vee in Nederland moet worden afgemaakt. Alles bij
elkaar betekende dit een ondenkbare daad van nationale economische
zelfbeschadiging.
De boerenopstand
was geboren. Enorme protesten braken uit in 2019. Na een korte onderbreking tijdens
de Covid-pandemie, kwamen ze terug in 2021 en 2022. Nederlandse boeren
blokkeerden wegen, spoorwegen en kanaalbruggen met tractoren en hooibalen. Ze
trotseerden overheidsverboden om tractoren naar Den Haag te brengen.
Tienduizenden mensen namen deel aan de demonstraties. Maar de Nederlandse
regering gaf niet op. Ze bleef nieuwe doelen, nieuwe maatregelen en nieuwe
beperkingen voor stikstof voorstellen. In 2022 bleek uit cijfers van de
regering zelf dat ongeveer 30 procent van de boerderijen zou moeten sluiten om
de doelstellingen te halen. En vorig jaar stelde ze een lijst op van de 3.000
boerderijen die ze de komende jaren gedwongen wil sluiten.
Dit is allemaal
gedaan met de goedkeuring en aanmoediging van de EU. En er staat Nederland en
daarbuiten nog veel meer te wachten. De absurde stikstofregels die de
Nederlandse boerderijen bedreigen, komen uit een EU-milieurichtlijn die dateert
uit de jaren 1990. Maar de eco-manie van de EU is sindsdien enorm toegenomen.
Boeren hebben nu ook te maken met het streven naar netto-nul. Volgens Laurence
Tubiana, directeur van de European Climate Foundation en de architect van de
Parijse Klimaatakkoorden, vereist netto-nul ‘de grootste herziening van de
landbouw sinds de Tweede Wereldoorlog’. En toch, nogmaals, zijn boeren hier
niet over geraadpleegd. Doelen zijn simpelweg opgesteld door technocraten en
goedgekeurd door nationale regeringen, zonder rekening te houden met de
gevolgen voor boeren en hun vermogen om voedsel te produceren.
Volgens de
zogenaamde Green Deal van de EU moet elke EU-lidstaat in 2050 koolstofuitstoot
netto-nul hebben bereikt. En de emissieregels van de EU voor de landbouw zijn
bijzonder, waanzinnig streng. En daar houdt het niet op. De Farm to
Fork-strategie, die in 2020 werd aangekondigd, roept op om 10 procent van de
landbouwgrond braak te leggen voor niet-agrarisch gebruik. Er staat dat
minstens een kwart van de EU-boerderijen biologisch moet worden. Het gebruik
van meststoffen moet met 20% dalen. Het gebruik van pesticiden moet met 50
procent omlaag. En dit alles moet gebeuren voor 2030. Elk van deze eisen zou
genoeg zijn om duizenden boerderijen failliet te laten gaan. Samen vormen ze
een existentiële bedreiging voor de Europese landbouw. En alsof de wetten van
de EU nog niet erg genoeg zijn, zijn de lidstaten deze regels aan het
vergulden. De EU eiste al het onmogelijke van boeren. Nu willen nationale
elites in Berlijn, Parijs en Den Haag nog verder gaan.
Daarom gaan boeren
in heel Europa de straat op. Daarom nemen ze het heft in eigen handen. Daarom
vinden ze dat ze geen andere keuze hebben dan de wegen te blokkeren met hun
tractoren, het leven tot stilstand te brengen en openbare gebouwen te bedelven
onder de mest. Ze zijn vastbesloten om de machthebbers eraan te herinneren hoe
essentieel ze zijn voor het functioneren van het moderne leven.
In eerste instantie
probeerden de elites de protesten weg te wuiven. Ze namen hun toevlucht tot hun
gebruikelijke draaiboek. Ze noemden de boeren fascisten, extreem-rechts en
pionnen van online desinformatie. Maar deze propagandacampagne is mislukt. Niet
alleen zijn deze lasterpraatjes er niet in geslaagd om de boeren te
demoraliseren, ze zijn er ook niet in geslaagd om het publiek tegen de
protesten op te zetten. In het ene land na het andere steunen de Europese
burgers hun boeren, zelfs nu de protesten het dagelijks leven verstoren.
In Nederland, waar
ons verhaal begon, is een boerenpartij er even in geslaagd om ook de verkiezingspolitiek
te bestormen. De Boer-Burger Beweging – of BBB – werd in 2019 opgericht te
midden van de demonstraties tegen de stikstofcrisis. Nog geen vier jaar later
veegde de BBB de vloer aan bij de Nederlandse provinciale verkiezingen. De
partij won de volksstemming in alle 12 provincies – de eerste keer in de
Nederlandse geschiedenis dat een partij dit voor elkaar kreeg. Terwijl de
boerenprotesten tienduizenden mensen de straat op brachten, wist de
boerenpartij bijna 1,5 miljoen kiezers te mobiliseren.
De woede van de
boeren is nu onmogelijk te negeren. De elites in heel Europa, die meestal een
wegkijken, zijn gedwongen om te luisteren en te reageren. In Duitsland hebben
de boeren hun regering zover gekregen dat ze de geplande bezuinigingen op de subsidies
voor landbouwbrandstof hebben uitgesteld. En ze zijn erin geslaagd om hun
belastingvoordelen op tractoren en landbouwvoertuigen, die ook bedreigd werden,
te behouden. In Frankrijk hebben boeren miljoenen euro’s aan extra subsidies
losgepeuterd. En ze hebben de plannen van de regering om de belastingen op
brandstof te verhogen de kop ingedrukt. In Ierland is een gestoord
regeringsvoorstel om 200.000 koeien te ruimen stilletjes op de lange baan
geschoven. Zelfs op EU-niveau hebben boeren al een aantal belangrijke
overwinningen geboekt. Herinner je je dat plan om het gebruik van pesticiden
tegen 2030 te halveren? Dat is nu verscheurd.
Maar de protesten
zullen niet snel ophouden. Hoe zou dat ook kunnen? Deze concessies zijn welkom,
maar gaan lang niet ver genoeg. De groene agenda staat lijnrecht tegenover de
belangen van de landbouw. Zolang Europese politici zich inzetten voor netto-nul,
zullen de boeren altijd in het vizier blijven. Bovendien zal de zaak van de
boeren weerklank blijven vinden bij gewone mensen, die ook slecht worden
bediend door hun milieubewuste leiders, wier beleid de prijzen opdrijft en de
voedsel- en energiezekerheid vernietigt. De boeren zijn slechts de kanaries in
de kolenmijn. Zij waren de eerste groep mensen die onder druk werd gezet en
zich als reactie daarop organiseerde.
De boeren zijn een
waarschuwing voor de Europese machthebbers. De groene elites gingen ervan uit
dat de boeren hun bittere medicijn wel zouden slikken. Ze hadden geen idee hoe
verwoestend hun regelgeving zou zijn voor de manier van leven van de boeren. Ze
zagen de mensen niet achter de uitstootcijfers op hun spreadsheets. En het
bredere streven naar netto-nul zou wel eens veel meer weerstand kunnen
oproepen, van een veel breder deel van de samenleving. Volgens de huidige
plannen zullen onze energierekeningen immers de pan uit rijzen, omdat we
betrouwbare fossiele brandstoffen vervangen door onbetrouwbare hernieuwbare
energiebronnen. Onze vertrouwde gasketels kunnen binnenkort worden vervangen
door dure en inefficiënte warmtepompen. Oudere, goedkopere auto’s worden
verbannen of van de weg getild in het streven naar elektrische auto’s. Opnieuw
lijkt het establishment te denken dat ze onze manier van leven kan veranderen
en onze levensstandaard kan verlagen zonder verzet te creeeren. Dit zal
ongetwijfeld een enorme tegenreactie uitlokken. En de boeren hebben ons de weg
gewezen.
Moge de
boerenopstand nog lang voortduren. En laten we hopen dat het nog veel meer
mensen inspireert om een standpunt in te nemen.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
https://www.frontnieuws.com/de-woede-van-de-europese-boeren-schokt-de-eu-technocraten/
De
boerenopstanden over het hele continent hebben het globalistische leiderschap
van de Europese Unie in Brussel gedwongen om terug te komen op belangrijke
elementen van haar groene agenda om “netto-nul” emissies te bereiken – voor nu.
Na de grote overwinning vorig jaar in Nederland, zorgden de tractorprotesten
van boeren dinsdag voor nog een belangrijke overwinning … Meer lezen overBrussel zwicht als eerste: Europese Unie
schrapt belangrijke elementen van groene agenda in onenigheid met boeren
