april 21, 2023 1876 17
Ik vrees dat we kunnen constateren dat de mensen die nu nog slapen nooit meer écht wakker zullen worden. Zeker zullen ze hun emoties de vrije loop laten als ze er eens achter komen dat ze belogen en bestolen zijn, maar de essentie van wat er aan de hand is zullen ze nooit toelaten in hun denken. Ze zullen oppervlakkig blijven en als de rust terugkeert doorgaan met waar ze gebleven waren.
Zeker zijn er mensen tijdens en na corona wakker geworden, maar mijn
inschatting is dat dit nu juist tegenvalt. Wanneer zo overduidelijk zaken niet
kloppen zou je verwachten dat miljoenen mensen wakker worden, maar dat is niet
het geval. Je moet nieuwsgierig zijn en er open voor staan, dan de moed hebben
tegen de stroom – waar je nota bene zelf aan meedeed – in te gaan zwemmen.
Mijn ervaring is dat mensen geboren worden met een beschrijving waarin
bijvoorbeeld staat in hoeverre mensen nieuwsgierig kunnen zijn. In hoeverre
mensen open kunnen staan voor ‘anders’. Er zijn mensen die dit ‘talent’ (of
deze eigenschap) in sterke mate hebben of door vallen en opstaan geoefend
hebben. Maar meer mensen zijn helaas ‘lui’ en vinden een oppervlakkig bestaan
wel best.
Ze hopen dat vervelende zaken vanzelf weer weggaan of door anderen
worden opgelost. Wanneer het ze teveel wordt, dan moet er aan de oppervlakte
iets veranderen zodat ze weer door kunnen gaan. De diepte wordt niet opgezocht,
de bron van de ellende wordt er niet uitgesneden. Het zijn de mensen die liever
een pil van de dokter krijgen dan dat ze zelf moeite doen voor een gezonder
leven.
In die zin zijn we als massa eigenlijk al heel lang een kudde schapen.
We leven ‘druk, druk, druk’ een slavenbestaan waar we op alle fronten
uitgeknepen worden. Zelfs het onderwijs is er al op afgestemd. En we hebben
brood en spelen. Alle ingrediënten zitten al in de pan en als afgestompte
kikkers zitten we daarbij, fantaserend over auto’s, vakanties, voetbal en
smartphones.
Wanneer ik naar de mensen om mij heen kijk tekent zich een duidelijke
scheiding tussen de groepen zich af. Daarbij wel opgemerkt dat ik gelukkig niet
echt mensen ken die woke zijn en in de groep zitten die de huidige gang van
zaken juist fijn vinden. Ook ken ik geen mensen die helemaal aan de andere kant
van het spectrum zitten die de aanstichters zijn van de ellende.
Maar ik zie het verschil tussen de mensen die net als ik onderzoek doen
en in zekere mate wakker zijn en de mensen die kiezen voor oppervlakkigheid en
alleen boos worden als ze zelf onder druk komen te staan maar zelfs dan niet de
diepte in willen gaan. Afgelopen jaren zijn geen tot nauwelijks oppervlakkige
mensen écht wakker geworden en ik denk ook dat dit niet meer gaat gebeuren.
Het zal niet uitmaken hoeveel feiten we aandragen of hoeveel bewijs er
op tafel komt te liggen. Dat is al in voldoende mate gebeurd bij alle
voorgaande schandalen die aan het licht kwamen. Al decennia zijn er schandalen
en telkens springen er wel een paar kikkers uit de pan, maar helaas niet in
grote getale. Inderdaad is wellicht de verzadiging bereikt en blijft de rest
van de kikkers netjes in de pan zitten.
Schieten wij ‘wakkeren’ er iets mee op als we het tij kunnen keren
zonder dat die slapers wakker worden? Voor even wel, maar op de lange termijn
blijft het dan toch een herhaling van zetten. Zolang we niet als grote massa
wakker worden dan blijven we ronddraaien in een cirkel waar telkens weer de
duivel zijn entree kan maken. Alleen een goed verspreid bewustzijn kan de
duivel buiten de deur houden.
Tweeduizend jaar geleden was er ook al iemand die wijs was en ons
richting gaf, maar blijkbaar hebben we in de tussentijd niet bijster veel
geleerd. We gaan wel de goede kant op, want dat kan niet anders. Maar we zijn
niet heel veel opgeschoten voor mijn gevoel. Die wijze man gaf ook al aan dat
we bewust moesten worden en zelf de weg afleggen naar dat Bewust Zijn.
Hoe gaan we er nu voor zorgen dat we nu wel een grotere stap kunnen
zetten, terwijl de grote massa dus niet in beweging is? De vraag is of het aan
‘ons’ is. Moet ik meer moeite doen? Kan ik meer doen? Heeft dat zin? Heeft het
nut? Gaat dat helpen? Of gaat dat wellicht juist niet helpen? Moet een kind
niet eerst zelf ervaren eer het iets in wezen leert? Kan ik het geduld
opbrengen om het kind zelf te laten ervaren?
Wat als mijn leven er ellendiger door is? Wat als die ellende zelfs mijn
dood kan zijn? We zitten allemaal ergens op deze glijdende schaal van vragen en
mogelijke antwoorden. Mijn vrees is voor mij als het ware ‘slecht nieuws’, maar
voor mij is het tegelijk een rustpunt. Weten waar ik aan toe ben. Dit is de
situatie nu, zoals ik die inschat. Ik hoef niet achter anderen aan te rennen.
Dan kan ik vanuit die ‘rust’ waar-nemen en verder ont-dekken wat ik voor
mij Zelf kan doen. Ik blijf ont-moeten en mijn ervaringen delen. Ik zoek de
leuke dingen op in het leven en nodig anderen uit met mij mee te gaan. Mijn
leven in realisme én liefde is aantrekkelijk voor anderen, ik straal een
vriendschappelijke energie uit. Mijn ‘doel’ is zelfverwezenlijking. Wat kan ik
nog verder voor mij Zelf doen?
Copyright © 2023 Niccos.
