Voormalig PvdA-Kamerlid Jules de Waart schreef een boek over klimaatverandering in een tijd dat prominente partijgenoten als Frans Timmermans en Diederik Samsom vol op het orgel van de vermeende klimaatcatastrofe gaan.
De Waart studeerde fysische geografie met klimatologie als bijvak. Hij heeft genoeg kennis en ervaring om veel van de huidige ontwikkelingen in een wat breder verband te kunnen zien.
Van de politiek wist hij dat het hard was. Wat hem onaangenaam heeft verrast, is dat dat ook voor de klimaatwetenschap geldt. “Zeker de alarmisten doen alles wat niet in hun straatje past af als onzin. En ‘onzin’ lezen ze niet of willen ze niet horen,” zei het oud-Kamerlid eerder in gesprek met Elsevier Weekblad.
Goed beschouwd is er geen klimaatverandering
Wereldwijd vele honderden miljarden euro’s investeren om de CO2-uitstoot tot nul te reduceren, is volgens hem een dwaling. “Er zijn genoeg andere oorzaken, ook natuurlijke, aan te wijzen voor die opwarming.”
De Waart, ooit lid van Milieudefensie en nu klimaatscepticus, gelooft niet dat CO2 volledig verantwoordelijk is voor de opwarming van de aarde of dat alleen de mens debet is aan de klimaatverandering.
Zijn conclusie: goed beschouwd is er geen klimaatverandering. “Niet als je de definitie van klimatologen hanteert.”
Alarmistisch
Internist Sabine Pinedo deelt op social media een passage uit het boek van De Waart:
“De haast waarmee wordt gepoogd een energietransitie tot stand te brengen, is verontrustend en lijkt op het bestedingspatroon van dronken zeelui. Veel, heel veel, geld dat hard nodig is voor het behoud van onze cultuur, gezondheidszorg en andere belangrijke zaken, wordt eraan besteed. Het IPCC heeft tot nu toe vrijwel alle aandacht laten uitgaan naar één dominante forcing, die van de broeikasgassen, vooral CO2. Andere forcings, zowel van natuurlijke als van menselijke oorsprong, werden gemarginaliseerd. Kortom: één verdachte werd vanaf het begin als de (enige) schuldige gezien. En er werd veel bewijsmateriaal verzameld tegen die ene verdachte. Dit getuigt van een tunnelvisie.
Tot ver in de twintigste eeuw had de wetenschap een leidende rol in de klimaatdiscussie. Het eerste Assessment Report van het IPCC, dat in 1990 werd gepubliceerd was ‘science driven’. Maar vanaf 1992 zien we een verandering. De IPCC-rapporten wijken niet meer af van de politieke lijn zoals ingezet door UN en UNFCCC. De ‘Summary for Policymakers’ wordt regel voor regel gecontroleerd door vertegenwoordigers van regeringen. En de rapporten zelf worden verondersteld daarvan niet af te wijken. Het leidt in 1996 tot een clash waarbij een deel van de wetenschappers van het IPCC met slaande deuren vertrekt. Vanaf die tijd is het IPCC alarmistisch. Sceptische opvattingen dringen niet tot de rapporten door.”
