februari 11, 2024 12
“We mogen ons niet
neerleggen bij deze verplichte vergetelheid. We moeten het ons herinneren en
ons volledig rekenschap geven van het bedrog en de vernietiging die de
heersende klasse heeft veroorzaakt om geen andere reden dan winst en macht.
Alleen dan kunnen we de juiste lessen leren en opnieuw bouwen op een betere
basis voor de toekomst.”
Onder het mom van ziektebestrijding hebben de meeste naties in de wereld het equivalent van oorlog meegemaakt – nooit officieel als zodanig verklaard en nooit officieel beëindigd met een vredesverdrag – en dit heeft enorme veranderingen teweeggebracht in ons leven, onze politiek, cultuur en economie, schrijft Jeffrey A. Tucker.
Denk eens aan de
grote lijnen. Bijna elke natie ter wereld probeerde een
luchtwegen-ziekteverwekker uit te roeien die via aërosolen wordt verspreid en
een dierlijk reservoir heeft – een ambitie waarvan elke competente medische
professional je had kunnen vertellen dat het krankzinnig was. En ze probeerden
dit grote doel te bereiken door maximale controle over de menselijke bevolking.
En om dit doel te bereiken, oefenden ze een aantal jaren totale controle uit.
Een verwoestend
kenmerk van totale oorlogen in de geschiedenis is het verlies van culturele
continuïteit van voor de oorlog naar na de oorlog. Wat voorafging vervaagt in
het geheugen, wordt vervangen door trauma en vervolgens door het wanhopige
verlangen om te vergeten dat het ooit gebeurd is en iets nieuws te creëren.
De ontwikkeling van
de maatschappij en haar groei – technologisch, informatief, politiek, cultureel
– wordt verondersteld organisch te zijn. Oorlog verandert dat, waarbij sommige
kenmerken worden afgeschreven en andere worden verheven, meestal ten koste van
de menselijke bloei.
We zagen dit na de
Grote Oorlog. Het verschil tussen 1910 en 1920 was meer dan een decennium. Het
was een ander tijdperk. De mode, muziek, literatuur, schilderkunst en
architectuur veranderden allemaal en dramatisch. De Belle Epoque en haar zeden,
gewoonten en idealen verdwenen ver in het verleden en werden vervangen door
iets heel anders.
Monarchieën en oude
multinationale staten werden volledig weggeblazen en nationaliteit kwam te
staan voor elk extern teken van groepssolidariteit, elk vechtend voor
erkenning. De meeste culturele tekens waren plotseling donkerder, waardoor er
een nieuw besef ontstond van de grimmige realiteit van leven en dood op aarde.
De oude schrijvers waren vergeten, net als oude gewoonten, beroepen en manieren
van zijn. Het oude idealisme was ook verdwenen.
Dit was vooral
duidelijk in de kunstcultuur van hoog niveau, die zich tegen alle vormen van
het verleden keerde. Het was precies in deze periode dat wat wij “moderne”
kunst noemen in zwang kwam. In de onderste lagen van de samenleving was het
trauma voelbaar in gebroken gezinnen, ontheemde arbeiders, permanent bewustzijn
van massale dood, publiek wantrouwen en een wending naar drugsmisbruik en
slechte gezondheid. Het enige fortuin werd uitgeput en afgestoten en een
culturele anomie steeg op in het hele Westen.
Slechts enkele
decennia later vond dezelfde omwenteling plaats tijdens en na de Tweede
Wereldoorlog. Na die oorlog veranderde opnieuw de muziek, de architectuur, de
schilderkunst, de literatuur, de demografie en de ideeën die we hadden over de
toekomst. Het optimisme in het algemeen beleefde zijn tweede grote klap in een
eeuw, vervangen door een oprukkend nihilisme dat niet in bedwang gehouden kon
worden tot het twee decennia later explodeerde.
Nogmaals, de
afstand tussen 1940 en 1950 was veel meer dan een decennium. Er was een
multinationale reset met de vorming van “neoliberale” wereldpolitieke
instellingen zoals het IMF en de Wereldbank, plus de GATT, die de wereldvrede
moesten garanderen. En slechts een paar jaar later gooide de Koude Oorlog die
plannen in duigen met de oprichting van ommuurde handelsblokken.
De schrijvers van
het interbellum leken te verdwijnen, afgedaan als ouderwets en wereldvreemd.
Faulkner, Fitzgerald, Hemingway, Nock, Mencken, Wharton, Garrett, Flynn – dit
waren allemaal bekende namen in de jaren ’20 en ’30, maar vanaf de jaren ’50
verdampten ze geleidelijk. Tijdschriften veranderden en de industrie ook,
waarbij het oude werd weggeveegd en het nieuwe een gesubsidieerde prominente
plaats kreeg.
Dit is een gevolg
van de perceptie van nieuwe tijden en de irrelevantie van alles wat daarvoor
kwam. Dit ging gepaard met een Freudiaanse onwil om over de verschrikkingen van
de oorlog te spreken.
Hoewel nooit
aangekondigd en zelden erkend door de bedrijfsmedia, hebben we onze eigen vorm
van trauma beleefd met de beleidsreactie op Covid. Het nam een vorm aan zonder
precedent. Zonder dat er een oorlog werd uitgevochten en zonder dat de vrede werd
verklaard, werden we vanaf maart 2020 omringd door alle tekenen van oorlog.
Het werd gekenmerkt
door een explosieve verbrijzeling van hoe het leven zou moeten werken.
Vakanties werden geannuleerd. We kregen te maken met wereldwijde en
binnenlandse reisbeperkingen. We gehoorzaamden aan plotselinge en ongeteste
protocollen van asociale distantiëring tot maskering en sluiting van alles,
samen met het kant-en-klare socialisme van meerdere biljoenen aan
stimuleringsuitgaven (en het drukken van geld).
De dienstplicht
kwam later, toen miljoenen werden volgepompt met een experimenteel medicijn
genaamd mRNA dat via een nieuw systeem met een injectie werd toegediend. De
meesten hadden geen keus. Hele steden werden gesloten voor de weigeraars. Zelfs
studenten en kinderen werden meegesleurd in de grote campagne voor wat
vaccinatie werd genoemd – een naam die speelt met successen uit het verleden –
maar geen steriliserende effecten had en geen serieuze bijdrage leverde aan het
beëindigen van de pandemie.
Hoe meer we te
weten komen over de oorzaak van dit afschuwelijke experiment in viruscontrole,
hoe meer we de centrale rol van het leger ontdekken in het vormgeven van de
beleidsreactie, het dicteren van regels voor de volksgezondheid en het tot
stand brengen van het vaccin. Lang voordat het Amerikaanse volk wist wat er op
komst was, behandelde het leger het virus al als een biowapen lek
waarvoor tegenmaatregelen nodig waren.
Het leek meer op
oorlog dan gewoonlijk wordt toegegeven. Zeker de meeste landen legden een vorm
op die aanvoelde als de staat van beleg. Het voelde zo omdat het zo was.
Het boek The Wuhan Coverup van Robert F. Kennedy Jr.
legt de grotere context uit. Het leger werkte al lange tijd samen met
laboratoria over de hele wereld bij het uitvoeren van gain-of-function
onderzoek in het biowapenprogramma om te anticiperen op zowel de
ziekteverwekker als het tegengif.
Toen het lek vanuit
China duidelijk werd – ergens in de herfst van 2019 – begonnen de
voorbereidingen, zonder overleg met gekozen leiders of zelfs burgerlijke
bureaucraten. Tegen de tijd dat de reactie werd geïmplementeerd, moet het
hebben geleken als de enige haalbare weg, wat waarschijnlijk de reden is waarom
Trump instemde met het absurde plan om de samenleving stil te leggen.
De Amerikaanse
grondwet staat nergens een dergelijke op noodsituaties gebaseerde afschaffing
van vrijheden en rechten toe. Rechter Neil Gorsuch had gelijk toen hij dit “de
grootste inbreuken op burgerlijke vrijheden in de geschiedenis van dit land in
vredestijd” noemde. En let op de kwalificatie: in vredestijd. Maar kan iemand
een oorlogsmaatregel bedenken die het schrappen van feestdagen, massale
quarantaines van gezonde mensen, gesloten bedrijven en scholen en universele
censuur van andersdenkenden omvatte?
Zowel tijdens de Grote Oorlog als
tijdens de Tweede Wereldoorlog was universele censuur en bewaking toegestaan,
maar de maatregelen waren specifiek gericht op hooggeplaatste tegenstanders en
raakten de gemiddelde persoon nauwelijks. En op geen enkel moment tijdens deze
oorlogen durfde de overheid het aan om in het hele land verordeningen uit te
vaardigen dat iedereen te allen tijde 2 meter uit elkaar moest staan of zijn
gezicht moest bedekken om te winkelen. Dit gebeurde niet in oorlogstijd.
We kunnen de opmerking
van Gorsuch gerust aanpassen door simpelweg te zeggen dat het de grootste
inbreuken op burgerlijke vrijheden zijn, punt uit.
Welke culturele
trends kunnen we volgen die het verschil markeren tussen de tijden vóór en na
de lockdowns? We kunnen in het bijzonder vijf verschrikkelijke trends opmerken.
1. De verankering
van nieuwe handelsblokken die zich begonnen te vormen met hernieuwd
protectionisme maar nu het einde aankondigen van de suprematie van de dollar en
nauwe banden tussen Rusland en China. De gebeurtenissen van de afgelopen week –
waarin de hele wereld werd uitgenodigd om de relatieve eruditie van de
Russische en Amerikaanse president te vergelijken – wijzen op het einde van het
Amerikaanse imperium.
2. Dramatische
dalingen in vruchtbaarheid. We zien dit in elk land, maar vooral in de landen
die het hardst hebben ingegrepen, zoals Taiwan, Zuid-Korea, Singapore, Hong
Kong, Italië en Spanje. Provincies in Afrika die het minst hebben gedaan om het
opsluiten af te dwingen hebben de hoogste vruchtbaarheidscijfers. Als onderdeel
hiervan heeft genderdysforie de overhand gekregen. Ja, de trans-trend bestond
al voor Covid, maar het isolement, de digitale verslaving, het verlies van het
doel van jongeren en de pauzeknop op relaties hebben een vreemde beweging
gecultiveerd in de richting van het verwarren van mannen en vrouwen en het
creëren van de illusie dat biologische sekse oneindig kneedbaar is.
3. De ondergang van
geletterdheid. Onderzoeken tonen de laagste percentages boek-lezen ooit, naast
de laagste percentages van zelfs maar het vermogen van jonge mensen om ook maar
in de buurt van een klasniveau te lezen. Deze trends kunnen met elkaar
samenhangen, net als de opkomst van digitale verslaving.
4. De afschrijving
van werk. Je kunt deze trend ongetwijfeld bevestigen: werk en het arbeidsethos
zijn diep uit de mode, omdat een hele generatie heeft ervaren hoe het was om de
hele dag in je pyjama te luieren en toch overspoeld te worden met inkomsten
dankzij de overheid. Arbeidsuitval in het VK, de VS en de EU blijft erg hoog.
5. Omhoog met
afhankelijkheid. In de VS en andere landen leven meer mensen dan ooit van
overheidsuitkeringen, inclusief arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, maar nog
veel meer. De bureaucratie heeft de touwtjes volledig in handen genomen.
Tel dit alles bij
elkaar op en je krijgt minder individualisme, initiatief en zelfs de wens om te
groeien in welvaart. Met andere woorden, geen verrassing, de dramatische
gecollectiviseerde reactie heeft geleid tot een grotere mate van collectivisme
dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Daarmee komt onvermijdelijke spirituele
wanhoop.
Wat de
veranderingen in kunst en muziek betreft, is het nog te vroeg om iets te
zeggen, maar hier kunnen we iets ongebruikelijks ontdekken in oorlogstijd: geen
vooruitdenkende poging om iets nieuws te creëren, maar een teruggrijpen op de
oude vormen, waarschijnlijk omdat we nergens anders heen kunnen.
En dit introduceert
de andere kant van de medaille, namelijk dat het dramatische verlies van vertrouwen
in de media, overheid, academische wereld, het bedrijfsleven en de wetenschap
heeft geleid tot:
1. Een nieuwe
zoektocht naar wat waar is, gebruikmakend van elk hulpmiddel. Dit heeft niet
alleen betrekking op wetenschap en gezondheid, maar ook op religie en een
algemene levensfilosofie. Wanneer de elites falen, is het aan alle anderen om
dingen uit te zoeken.
2. Een nieuwe
nadruk op thuisonderwijs. Deze praktijk leefde decennialang onder een
juridische wolk totdat het plotseling verplicht werd en de scholen voor een
jaar of twee gesloten werden. Toch moet het onderwijs doorgaan, dus miljoenen
ouders hebben het op zich genomen.
3. Een wending
tegen de universiteit maakt hier deel van uit. Ze eisen dat alle studenten een
prik krijgen, keer op keer, ondanks harde bewijzen dat de prik nodig, veilig of
effectief was. Betalen mensen daarom zes cijfers aan collegegeld?
4. Miljoenen mensen
hebben zich gerealiseerd dat de overheid niet kan worden vertrouwd om voor
mensen te zorgen en dus is er een dramatische wending in de richting van
financiële onafhankelijkheid en nieuwe vormen van zelfstandig leven.
5. Er worden nieuwe
instellingen opgericht. Zoveel non-profitorganisaties, stichtingen,
mediakanalen en gebedshuizen hebben tijdens de lockdown en de mandaatperiode
totaal geen moed getoond. Daarom worden er met de dag nieuwe instellingen
opgericht die goed hebben opgelet en een cultuur voorbereiden op nieuwe tijden.
Het Brownstone Institute maakt
hier zeker deel van uit, maar er zijn er nog veel meer, naast de alternatieve
media die zo snel groeien dat ze de bestaande media overspoelen.
Dit is slechts een
schets en het is nog te vroeg om precies te zien welke veranderingen er in ons
land en in de wereld in gang zijn gezet door de oorlogstactieken van de Covid
response. De dichtstbijzijnde analogie die we kunnen noemen is de Grote Oorlog
van meer dan een eeuw geleden, die een hoofdstuk in de geschiedenis afsloot en
een nieuw hoofdstuk opende.
Om ervoor te zorgen
dat wat daarna komt beter is dan de corruptie die we achterlieten, zullen we al
onze inspanningen moeten richten. Het is precies om deze reden dat er zoveel
verplichte vergetelheid op ons afkomt. Je ziet het dagelijks in het
bedrijfsnieuws, dat het hele lelijke hoofdstuk wil vergeten uit angst dat de
boeren te onrustig zullen worden. Anthony Fauci vat in zijn verklaringen en
getuigenis in het Congres het thema van alle officiële instellingen vandaag de
dag samen: “Ik kan het me niet herinneren.”
We mogen ons niet
neerleggen bij deze verplichte vergetelheid. We moeten het ons herinneren en
ons volledig rekenschap geven van het bedrog en de vernietiging die de
heersende klasse heeft veroorzaakt om geen andere reden dan winst en macht.
Alleen dan kunnen we de juiste lessen leren en opnieuw bouwen op een betere
basis voor de toekomst.
Copyright ©
2024 vertaling door Frontnieuws.
