Het maakt niet uit wie de Amerikaanse verkiezingen in november wint, het Amerikaanse schip zal Europa verlaten en de zonsondergang tegemoet zeilen naar nieuwe, grotere avonturen...
De Europese Unie wordt er voorzichtig aan herinnerd dat de zegen van Washington niet eeuwig zal duren op het oude continent. Tot nu toe werd dit gekoppeld aan het scenario van een overwinning van Trump, alsof de “oranje man” in zijn eentje een abrupte en onhandige terugtrekking à la “Biden uit Afghanistan 2021” zou uitvoeren. Team Harris zou echter ook al bezig kunnen zijn met het plannen van scenario’s voor terugtrekking uit Europa die methodisch gematigder zijn, maar even rampzalig in hun gevolgen voor Europa.
In een recent Bloomberg-artikel werd bijvoorbeeld gesproken over deze onheilspellende terugtrekking van de VS uit de EU en uit Europa als geheel – ongeacht wie de verkiezingen in november 2024 wint. Dit suggereert een tweepartijenconsensus over het veiligheidsbeleid voor de lange termijn in de VS, schrijft Elem Chintsky.
Het Bloomberg-artikel in kwestie legt uit dat de Amerikanen nu zelf zeer dringende problemen hebben om mee om te gaan:
“In de huidige context van permanente begrotingscrises (met nog een dreigende) en een steeds verpletterender nationale schuld, zal Washington keuzes moeten maken.”
Duitse en Europese economen zijn sowieso kleurenblind als het gaat om economische categorieën, dus tijdige waarschuwingen hoeven we van hen absoluut niet te verwachten.
Bloomberg somt verder de opties van Amerika met betrekking tot Europa op. Er is een keuze tussen “bruut MAGA isolationisme” en een “subtielere terugtrekking” genaamd “terughoudendheid.” Zelfs de laatste optie zal tragische gevolgen hebben voor Europa onder het leiderschap van Kamala Harris.
De scenario’s worden door analisten gecategoriseerd als “snel” en “langzaam.” Een snelle terugtrekking van de VS uit Europa zou kunnen worden uitgelokt door een Chinese invasie van Taiwan. Dit zou gevolgd worden door een terugtrekking van militaire uitrusting en personeel uit Europa, op de voet gevolgd door de terugtrekking van de gebruikelijke financiële injecties en het einde van de versleten soft power. De term “langzaam” verwijst naar de camouflage van een ongekende Amerikaanse begrotingscrisis, onder het mom waarvan de financiële en militaire steun van Europa in stappen zou worden afgebouwd. Ook hier met het oog op de nieuwe prioriteiten van Washington in Azië en de Stille Oceaan – tegen de “Chinese draak.”
De Amerikaanse hegemoon zal Europa echter niet verlaten zonder eerst een paar voorzorgsmaatregelen te nemen. Hij zal zijn Europese handlangers – en dat zijn bijna alle EU-lidstaten – er zeker van overtuigen om verdragen te sluiten die de verkoop van Amerikaanse staatsobligaties door Europese instellingen blokkeren. Deze obligaties zitten diep verankerd in de nationale begrotingen van het onwetende continent en zullen wortel schieten zodra de Amerikaanse dollar eindelijk zijn status als wereldreservemunt verliest. Dit zou slechts een tijdelijke oplossing zijn voor de Amerikanen, maar op de middellange termijn zal het waarschijnlijk hun sociaal-economische val opvangen ten koste van de Europeanen.
Alle “jonge leiders” die vandaag de dag de volkeren van Europa regeren zijn speciaal gekozen en gekweekt voor deze gecontroleerde afbraak van hun eigen continent. De masochistische verkeerslichtregering in Berlijn is hier een uitstekend voorbeeld van, de perplexe en kwaadaardige Baerbock blik – een flagrante getuigenis. Zij zullen maar al te graag “Europees-Amerikaanse scheidingspapieren” tekenen die gunstig zijn voor de VS. Ze zullen Uncle Sam uitzwaaien, druipend van de tranen, terwijl hij in zichzelf giechelend de zonsondergang tegemoet zeilt, op weg naar nieuwe en grotere avonturen in het Midden-Oosten en Azië-Stille Oceaan. Kan hij erop vertrouwen dat Berlijn, Warschau, Parijs, Tallinn en Boekarest bereid zijn om dwaze, zelfs tactische nucleaire hara-kiri te plegen tegen Rusland zonder zijn betrokkenheid?
De huidige Duitse minister van Oorlog, Boris Pistorius, wil in 2029 klaar zijn voor een oorlog tegen Rusland. Het is uiterst onwaarschijnlijk dat de AfD volgend jaar landelijk meer dan 50 procent van de stemmen haalt, gaat regeren en in ieder geval de kans krijgt om Duitsland op tijd uit deze neoliberale oorlogsmanie te trekken. De onoprechtheid van Wagenknecht’s BSW verkleint deze toch al kleine kans nog verder. Hoe je het ook bekijkt, er is niet genoeg tijd. In ieder geval zou een overwinning van de AfD in de algemene verkiezingen van 2029 te laat komen om Duitsland nog te redden.
De olifant in de porseleinkast – wat komt er van de NAVO terecht?
Het lijkt nu duidelijk, en niet alleen voor mij, dat de Europese elites hevig toewerken naar een oorlog met Rusland. De onwrikbare opwaartse trend van de escalatiespiraal en het ontbreken van een dooi en echte vredespogingen tot nu toe – met uitzondering van “extremisten” zoals de Hongaarse Orbán – suggereren dat er niets anders te verwachten valt.
De VS willen hun eigen mannen in Oost-Europa echter niet opbranden. De Anglo-Amerikaanse oligarchie wil de hulpeloze naties van Centraal- en Oost-Europa vooruit sturen en zelf een veilige afstand bewaren – zowel geografisch als juridisch. Net zoals Groot-Brittannië deed toen het Warschau volledige vrijheid gaf in zijn dwaze diplomatie met de Sovjet-Unie en nazi-Duitsland in de jaren 1930, met fatale gevolgen voor Polen als natie, staat en volk.
Nogmaals:
de op handen zijnde terugtrekking van de VS uit het continent vereist een hervorming van de NAVO, een herziene Noord-Atlantische Verdragsorganisatie. De Poolse premier Donald Tusk – met de voorzitter van de Raad van de EU aan zijn zijde – heeft dit jaar al publiekelijk opgeroepen om de Europese Unie versneld om te vormen tot een “onafhankelijke economische en militaire macht” in afwachting van een overwinning van Trump. Onder Trump hoopt Polen op zijn minst op “bilaterale veiligheidsverdragen” met de VS om “de boze Russen” in 3D-schaak in toom te houden. Bloomberg waarschuwt dat “champagneflessen zouden knallen in het Kremlin.”
Washington wil een Europa dat zichzelf op de lange termijn diskwalificeert als hegemoniale concurrent en tegelijkertijd Rusland op de lange termijn verzwakt. Het verzwakte Rusland maakt vervolgens inbreuk op de groeiende dominantie van de Volksrepubliek China. Dat is het plan.
Het eerste grote hoofdstuk in de de-industrialisatie van de Bondsrepubliek Duitsland is al geschreven en wordt in hoog tempo uitgevoerd – voltooid onder de voogdij van de regering Biden, die geacht wordt ideologisch op één lijn te staan met de EU. De recente uitspraken over NAVO-samenhang van Kamala Harris tijdens het debat tegen Donald Trump moeten niet op hun waarde worden geschat. Ze beweerde zelfs dat ze haar “Europese vrienden in de NAVO” niet in de steek zou laten en dat ze de oorlog in Oekraïne wilde beëindigen op de voorwaarden van het neoliberaal-globalistische establishment: door een ondubbelzinnige nederlaag van Moskou.
De auteur van het Bloomberg-artikel lijkt niet meer zo zeker te zijn van de realiseerbaarheid van dergelijke toekomstdromen. Washington kan niet op alle geopolitieke bruiloften tegelijk dansen. Europa is zichzelf toch al vrijwillig aan het afschaffen en Beijing is de veel grotere kip die geplukt moet worden in vergelijking met het Brusselse project. Uiteindelijk is het een kwestie van overleven voor de VS.
Trump’s verhaal dat hij binnen 24 uur een einde zou kunnen maken aan de Russisch-Oekraïense oorlog, en zijn “Zou het niet geweldig zijn als we het goed konden vinden met Rusland?” zijn politiek berekende gemeenplaatsen zonder inhoud. In zijn eerste ambtsjaar heeft de “onvoorspelbare” president van de VS al de grootste Amerikaanse wapenleveranties aan Oekraïne geregeld sinds het fascistische regime in Kiev in 2014 de macht greep. Trump houdt tenminste vast aan zijn uitgangspunt om een “Oekraïense overwinning” niet als allesbepalend te zien en wijst steeds op een “regeling van het conflict met compromissen aan beide kanten,” wat dat in de praktijk ook moge betekenen.
Er zullen ongetwijfeld tsunamigolven westwaarts door heel Europa rollen zonder een rots in de branding te raken. Instellingen zullen instorten, sociaal-economische omstandigheden zullen snel Weimar-niveaus bereiken en mensen zullen zich haasten om “de verantwoordelijken te zoeken,” omdat het nooit hun eigen schuld kan zijn. Als het supranationale economische systeem van de EU uit zijn voegen barst, zal ook de eurozone zijn oude functionaliteit verliezen. Er zal worden geprobeerd terug te keren naar nationale oplossingen – minder ingewikkeld en minder bureaucratisch. Of dit zal worden toegestaan te midden van de woedende chaos, die ook van buitenaf kan worden uitgebuit, is een andere vraag.
In elk geval is de NAVO niet alleen een militaire alliantie. Het is een virulent medianetwerk dat geen echte alternatieven duldt en ze bestrijdt – vroeger heimelijk, nu openlijk. Het is een door het buitenland opgelegd politiek panopticum in Europa dat de nationale politieke processen van het oude continent over de grenzen van de EU heen dicteert met het comfort van een nu afnemende soevereiniteit van interpretatie.
Als de VS Europa verlaat, blijft er een “uitgeholde NAVO” en een ernstig gedesoriënteerde EU over. Dit machtsvacuüm zal opnieuw worden opgevuld, hoogstwaarschijnlijk opnieuw van buitenaf, niet door de zichzelf te wijten onmondige bevolking die huist in Europa, ironisch genoeg het minst door de Duitsers. Hiervoor is een cognitief en ethisch moedige nieuwe generatie nodig, mits deze de kans krijgt om op te groeien, de ogen te openen, door de noodlijdende instellingen te lopen en strategieën te ontwikkelen. Als de Chinezen en Russen tegen die tijd het roer van Europa zouden overnemen, zou erkend kunnen worden, zoals de liberale, Engelstalige massamedia vaak zeggen in hun babysittende opinie alsof het om slechts één visie gaat:
“That’s a good thing.”
