Volkswagen zit in een diepe crisis. Dit vlaggenschip van de Duitse auto-industrie en symbool van ons naoorlogse economische wonder, is overspoeld met schulden, geteisterd door onverbiddelijk hoge arbeids- en energieprijzen. De metaalbewerkersvakbond IG Metall heeft de lonen bij Volkswagen tot onvoorzichtige extremen gedreven, en het bedrijf heeft bergen goed geld in slecht geld gestoken in zijn mislukte poging om bruikbare en verkoopbare elektrische voertuigen te ontwikkelen, schrijft Eugyppius.
VW heeft geen keus als het ons dreigende en volledig zelfopgelegde verbod op verbrandingsmotoren wil overleven. Helaas concurreren de op batterijen werkende auto’s van VW slecht met buitenlandse modellen van bedrijven als Tesla en BYD, omdat elektrische voertuigen totaal andere producten zijn die totaal andere technologieën gebruiken, en er is geen reden waarom een toonaangevende producent van op benzine rijdende auto’s ook een toonaangevende producent van elektrische auto’s zou moeten zijn. Eisen, via politieke wil, dat uw auto-industrie in de loop van het volgende decennium een totaal ander product gaat produceren, is niet zo heel anders dan uw auto-industrie afschaffen.
Deze week kondigde VW plannen aan om tienduizenden banen te schrappen en drie fabrieken te sluiten. Dat is een hele grote deal, want het heeft nog nooit eerder een Duitse fabriek gesloten. Ik probeer economische onderwerpen te vermijden, maar dit verhaal is zoveel groter dan economie. Zoals Daniel Gräber vorige maand in Cicero schreef: “de VW-crisis is een symbool geworden voor de neergang van ons hele land“.
Het GroenLinkse establishment geeft het management gretig de schuld van deze mislukkingen, wat enerzijds niet helemaal onterecht is, maar anderzijds ook niet bepaald een vrijspraak. De Duitse deelstaat Nedersaksen heeft een belang van 20% in Volkswagen en beheert het bedrijf dus ook. Onlangs heeft het in een vlaag van deugdzaamheid een Groene politicus – Julia Willie Hamburg – in de raad van commissarissen geplaatst. Hamburg bezit niet eens een auto en heeft haar positie gebruikt om te betogen dat Volkswagen zichzelf niet als een autofabrikant moet beschouwen, maar als een “aanbieder van mobiliteitsdiensten” en de focus moet verleggen van “individueel vervoer”.
De absurd genaamde Julia Willie Hamburg is slechts symptomatisch voor een breder fenomeen. Duitsland is bezweken voor politieke krachten die niets anders dan onverschilligheid en minachting hebben voor de industrieën die ons welvarend hebben gemaakt. Onze zittende minister van Economie, Robert Habeck, gaf in 2011 een interview aan taz waarin hij zei dat “minder auto’s niet zullen leiden tot minder economische groei, maar tot nieuwe industrieën”, en hij viel “de oude groeitheorie, gebaseerd op het bruto binnenlands product” aan. En achter groene politici als Habeck staan nog radicalere krachten, zoals Ulrike Herrmann, de redacteur van taz , al jarenlang lid van de Groene Partij en ook een openlijk voorstander van grootschalige de-industrialisatie. Omdat ik Herrmann ga citeren die een aantal zeer gekke dingen zegt, moet u weten dat ze op geen enkele manier een randfiguur is. Ze verschijnt regelmatig in alle respectabele talkshows ‘s avonds en elke politiek geïnformeerde persoon in de Bondsrepubliek weet wie ze is.
Herrmann heeft haar politieke standpunten uiteengezet in verschillende boeken zoals The End of Capitalism: Why Growth and Climate Protection Are Not Compatible – and How We Will Live in the Future. Uit deze monografieën leren we dat Herrmann klimaatisme ziet als een middel om een centraal geplande economie op te leggen waarin we niets bezitten en gelukkig zijn. Gelukkig praat Herrmann ook veel en in haar verschillende toespraken en interviews geeft ze haar visie op het koolstofvrij maken van Duitsland in zeer radicale bewoordingen. Ik ben deze X-gebruiker dankbaar dat hij de typische opmerkingen die Herrmann in april van dit jaar maakte voor een sympathiek publiek van klimaatgekken, onder de aandacht heeft gebracht.
Daar ging Herrmann dieper in op haar visie op een toekomstige economie waarin alle belangrijke goederen gerantsoeneerd zouden moeten worden:
Over rantsoenering gesproken: het is duidelijk dat als we economisch krimpen, we niet zo arm hoeven te zijn als de Britten in 1939; in plaats daarvan zouden we net zo rijk moeten zijn als de West-Duitsers in 1978. Dat is een enorm verschil, omdat we kunnen profiteren van alle groei van de naoorlogse periode en van het hele economische wonder.
De centrale elementen van de economie zouden gerantsoeneerd moeten worden. Allereerst leefruimte, want cement stoot oneindig veel CO 2 uit . Eigenlijk zou nieuwbouw volledig verboden moeten worden en leefruimte gerantsoeneerd tot 50 vierkante meter per hoofd van de bevolking. Dat zou eigenlijk genoeg moeten zijn voor iedereen. Dan zou vlees gerantsoeneerd moeten worden, want vleesproductie stoot enorm veel CO 2 uit. Je hoeft geen vegetariër te worden, maar je zult wel veel minder vlees moeten eten.
Dan moet het treinverkeer gerantsoeneerd worden. Dus dit idee, dat veel mensen ook hebben – “oké dan heb ik geen auto, maar dan reis ik altijd met de Intercity Express” – dat gaat ook niet werken, want de luchtweerstand neemt natuurlijk toe met de snelheid. Ja, het is allemaal volslagen krankzinnig. Treinen mogen niet harder dan 100 kilometer per uur, maar je mag lokaal nog best veel rondreizen. Dat staat allemaal in mijn boek, oké? Maar ik heb het daar niet uitgebreid besproken, omdat ik niet alle lezers bang wilde maken.
Op dat moment begint Herrmann manisch te giechelen, zij is dolgelukkig bij de gedachte dat miljoenen Duitsers straks gerantsoeneerde kilometers moeten afleggen in het langzame lokale openbaar vervoer.
Ze herstelt zich snel en begint uit te leggen hoe haar plan de vernietiging van uw spaargeld, het einde van de banken en zelfs de vernietiging van ‘geld zoals wij dat kennen’ zal betekenen:
Maar het is duidelijk dat wanneer de economie krimpt, de rijkdom die er is, inclusief financiële rijkdom, zijn waarde verliest. Dus de spaargelden die er zijn, zijn dan grotendeels verdwenen, oké? Natuurlijk hebben miljonairs de grootste spaargelden, maar het is ook waar dat de hogere middenklasse, die hier nu zit, met een universitaire opleiding, ook spaargeld heeft. Een deel daarvan zou verdwenen zijn.
Dan zouden er geen banken meer zijn, omdat ze geen leningen kunnen verstrekken en dus zouden ze failliet moeten gaan. En geld zelf zou maar een beperkte betekenis hebben, om het zo maar te zeggen, omdat er zoveel alleen beschikbaar is als je je rantsoenkaart hebt. Dus ik bedoel, wat heb ik aan geld als ik alleen water kan krijgen als ik een waterkaart heb, of wat heb ik aan geld als ik toch niet op meer dan 50 vierkante meter mag wonen, enzovoorts, enzovoorts. Je moet dus zeggen dat in dit systeem geld zoals we dat vandaag de dag kennen, een deel van zijn functie verliest.
Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen, het spreekt voor zich.
Het hele jaar door heeft de uiterst volwassen, volwassen politieke klasse van Duitsland een collectieve aanval gehad op “rechts extremisme”. Haar leden hebben mij verteld dat het extreem rechts is om te zeggen dat de Europese Unie misschien niet de beste is. Ze hebben mij verteld dat het extreem rechts is om te zeggen dat we misschien onze grenzen moeten sluiten voor opportunistische massa-migranten. Ze hebben mij verteld dat het extreem rechts is om te suggereren dat het veiligstellen van goedkope energie een hogere prioriteit zou moeten hebben dan uitgebreide plannen om het weer te controleren of Putler te verslaan.
Wat helemaal niet extreem is, volgens ditzelfde vooruitziende en uiterst redelijke establishment, is de suggestie dat niemand auto’s zou moeten hebben, dat alles van treinkilometers tot water gerantsoeneerd zou moeten worden, dat we de meeste spaargelden zouden moeten opmaken, banken zouden moeten afschaffen, alle nieuwbouw zouden moeten stoppen en iedereen zouden moeten dwingen om in DDR-appartementen te wonen. Als we dat allemaal zouden doen, zouden we onze massale immigratiecrisis vervangen door een massale emigratiecrisis. Vroeg of laat zou de staat de grenzen moeten sluiten of van alle valide mensen worden beroofd. Ik vraag me af of iemand het herstellen van de Berlijnse Muur op enigerlei wijze extreem vindt.
Herrmanns visie is niet de hele Groene visie, maar het is een dragende kolom van het Groene systeem, en het Groene systeem controleert nu de Bondsrepubliek. Naast Herrmanns fanatieke degrowth-politiek bestaat het Groene systeem uit technocraten die graag hun toezicht op de economie willen uitbreiden om hun eigen obscure bureaucratische redenen, uit opportunisten en oplichters die graag staatssubsidies in handen willen krijgen, uit corrupte ondernemers die denken dat het vernietigen van gevestigde industrieën kansen voor hen zal openen, en uit ouder wordende 1968ers die nog steeds hopen hun gehate vijanden in de petite bourgeoisie te vernietigen.
Dat alles samen is het Groene systeem, en de energietransitie is het beleid dat dit systeem heeft uitgebraakt. Dit is de enige energietransitie die iemand in Duitsland wil, dus vertel me alsjeblieft niet dat zonne-energie geweldig is en dat als we gewoon een miljard windturbines anders zouden doen, we overspoeld zouden worden met gratis energie. Ten eerste geloof ik je niet, maar ten tweede staat jouw visie niet op het menu. De futuristen van de hernieuwbare oneindigheidsenergie mogen alleen de dingen doen die de degrowthers en de bureaucraten en de oplichters en de 1968ers ook willen doen. Dat is wat de energietransitie is, het is de enige reden dat er überhaupt een energietransitie is, en misschien moet je jezelf eens afvragen waarom de futuristen van de hernieuwbare oneindigheidsenergie niets zelf controleren en in feite al hun tijd besteden aan public relations-operaties voor veel duisterdere en kwaadaardiger krachten.
Dit is geen grap, oké? Hernieuwbare energiebronnen zijn geen leuk, futuristisch techbro-ding, en het is slechts een toevallige, nieuwe technologie die je op je dak schroeft. Fundamenteel en economisch gezien zijn het massaal deïndustrialisatiewapens. Ik weet niet hoe diep we in het deïndustrialisatiekonijnenhol gaan vallen, maar de weg naar beneden is heel lang en we winnen aan momentum. Elk moment dat we blijven vallen, wordt het monumentaal moeilijker om het tij te keren. En hoewel de degrowthers maar één stem hebben in deze hele puinhoop, zijn zij de enigen die echt winnen zolang we onze economie blijven verpesten. Durven we te geloven dat dit zelfs een ongeluk is? Totdat deze mensen zonder stroom zitten, zullen de fabrieken blijven sluiten, zullen de bedrijven blijven vertrekken, zal de werkloosheid blijven stijgen en zullen we steeds armer worden. En dat allemaal voor niets.
