Een satirisch venster op de denkwijze van de menselijke-vee boeren
november 25, 2023
2488 12
Het komt mij
voor dat de Bovenklasse en hun vertegenwoordigers – Davos, de Club van Rome, de
Council on Foreign Relations, enzovoorts – buitengewoon oneerlijk zijn geweest
in hun bedoelingen voor de mensheid. Aan de oppervlakte lijken hun idealen
aangenaam en utopisch. Het zijn dezelfde regels die we allemaal al eerder
hebben gehoord. Ze proberen de wereld beter te maken, build back better, zeggen
ze, schrijft Spartacus.
Deze fluweelzachte oppervlakkige agenda van utopisch gewauwel is bedoeld om nieuwsgierige blikken weg te leiden van hun ware, anti-menselijke agenda, die aan het licht komt bij nadere bestudering van hun teksten, waaruit een uitgesproken haat tegen de mens blijkt. Mensen planten zich te veel voort, we gebruiken te veel grondstoffen, we belasten de planeet tot het breekpunt. Lees verklaringen van David Rockefeller, Aurelio Peccei, Prins Philip, enzovoort, en het is steeds hetzelfde sentiment. De mensheid zelf is de vijand.
En toch, als ze hierover geïnterviewd worden, klappen de zogenaamde
Elites dicht. Er valt hier niets te zien, draai je om en ga terug naar waar je
eerder mee bezig was. Ze weten dat als ze je zouden vertellen hoe ze echt over
je denken, je heel kwaad zou worden.
Het is niet mijn gewoonte om mensen woorden in de mond te leggen, maar
aangezien we te maken hebben met een tegenstander die kiest voor de stilte van
een Magere Hein, wiens agenda ik door en door ken omdat ik er ooit in ondergedompeld
ben geweest, vind ik het niet meer dan eerlijk dat ik een monoloog probeer te
schrijven die de essentie van de Bovenklasse en hun standpunt weergeeft.
Dus hier is het. De wereld, vanuit het perspectief van de Bovenklasse,
in de vorm van satire. En ik moet benadrukken dat dit satirisch is. Dus daar
gaan we.
Verwar onze acties niet met wreedheid. We hebben zo hard geprobeerd
jullie te veranderen voordat we besloten dat jullie gewoon gedood moesten
worden.
We hebben geprobeerd om je kinderachtige gedrag te veranderen. Wij zijn
allemaal zo fit als een hoentje, tot op hoge leeftijd, maar jullie, Joe Public,
jullie schrokken je vol als nijlpaarden. Is het echt mogelijk voor een man om
twintig hotdogs achter elkaar te eten? Vraag maar aan de gemiddelde Amerikaan,
die nu zo groot is als een klein flatgebouw. We hebben van alles geprobeerd. We
boden makkelijk te lezen voedselpiramidetabellen aan met cartoonplaatjes van de
dingen die jullie vaak in jullie verontrustend grote monden stoppen. We zeiden
dat je gezonder moest eten, vlees en toetjes moest schrappen, maar je kon er
gewoon niets aan doen. Je gaat elke keer meteen naar de delicatessenwinkel en
vraagt om een half pond salami om in je gapende bek te stoppen, zonder je te
bekommeren om het brandend maagzuur, de winderigheid en de vettige ontlasting
die dit onvermijdelijk zal veroorzaken in je gebroken lichaam. Daarom ben je
natuurlijk een nauwelijks voelend beest dat gedood moet worden.
Er is iets mis in je hersenen. Iets dieps en primordiaals. Een deel van
de mensheid dat gewend is aan tekorten, dat je dopamine geeft telkens wanneer
een suikerhoudende donut je tong raakt. We hoopten dat gamification en andere
gedragsinterventies jullie zouden helpen om je dieet aan te passem en vaker te
bewegen, maar in plaats daarvan namen jullie aanstoot aan de paternalistische
pogingen om jullie leven te beheersen en gingen jullie je weer volproppen als
verwende kinderen. We hoopten ook dat de zaadoliën en andere giftige stoffen
die we in de vorige eeuw in de voedselvoorziening introduceerden, de ergsten
onder jullie zouden doden – de meest frequente overtreders, die de stille
waardigheid van voedsel beledigen met hun gefrituurde Twinkies en andere
gruwelijke uitvindingen – maar als hardnekkige ratten in een voorraadkast
overleefden jullie op mysterieuze, gruwelijke wijze. Wat is er nodig om jullie
neer te halen? We kunnen niet gewoon achterover leunen en toestaan dat jullie
bastaards de planeet opeten. Wat verwacht je dat we doen? Wat zou jij doen als
je in onze plaats was, kijkend naar dit obscene spektakel van consumptie, je
zorgen makend over de toekomst van je kinderen terwijl de aarde wordt
overspoeld door een vloed van zeer grote, zeer vette sprinkhanen? Zou je ze
niet meteen doden? Zou je ze niet rondstampen met grote clownsschoenen en ze
verpletteren onder je voeten? Heb je dan helemaal geen verstand? Het verstand
om te beseffen dat je gedood moet worden?
Je hebt geen impulscontrole en daarom koop je de zinloze rotzooi die
onze industrieën maken. De meesten van ons zouden nog niet dood gevonden willen
worden met de plastic frutsels die je koopt en op de schoorsteenmantel zet. We
hebben ambachtslieden die onze kasten, klokken en dressoirs maken van zeldzaam
hardhout van bijna uitgestorven boomsoorten. Waar neem jij genoegen mee?
Chinees multiplex doorspekt met arsenicum en formaldehyde? Wanneer heb je voor
het laatst een echt meubelstuk gezien? Als je antwoordt dat het onlangs was,
dan lieg je of ben je Amish. Wij kunnen het weten. We hebben ze allemaal van de
markt gehaald. Je verdient ze niet. In plaats daarvan verdienen jullie de dood.
Kijk naar jullie, in jullie stomme, smakeloze auto’s. Verstoppen de
straten. Blokkeren mijn weg. Jullie hebben geen auto’s nodig. Jullie hebben een
wandeling nodig, met een riem om je nek. We gaan jullie de illusie van een
elektrisch auto-utopia voorschotelen in de hoop dat jullie helemaal stoppen met
auto’s, en als jullie dat niet doen, wel, dan stoppen we gewoon met het
onderhoud van de wegen en verhogen we de benzineprijs buiten jullie bereik en
laten we de natuur zijn gang gaan. Hopelijk zullen degenen onder jullie die dom
genoeg zijn om een Tesla of Volt te kopen, er in verongelukken. We hebben
jullie kinderen die voor ambulances zitten en ze smeken om hun motoren uit te
zetten en geen brandstof meer te gebruiken. Hopelijk worden de demonstranten
overreden en sterft de patiënt onderweg naar het ziekenhuis, waarbij beiden het
leven laten.
Zelfs als dat allemaal niet het geval zou zijn, is het alleen al door
een blik te werpen op jullie burgerlijke aanstellerij, jullie reality shows,
jullie dagelijkse smakeloze Jerry Springer melodrama, voor ons duidelijk dat
jullie gedood moeten worden. Niet eens een klein beetje. Jullie moeten massaal
gedood worden. Jullie moeten industrieel verwerkt worden; verdoofd en geslacht
als vee. Deze taak is moeilijk. Jullie zijn met zovelen omdat jullie
reproductief incontinent zijn. We bieden voorbehoedsmiddelen, reproductieve
gezondheidszorg, hel, we betalen jullie goede sommen geld om elkaar te doden
met de modernste wapens, en toch zijn er nog steeds te veel van jullie. Eten.
Kauwen, eindeloos, de kakofonie stijgend als rupsen in een bos. Munch, munch,
munch. Op een dag begonnen jullie nog vreemdere geluiden te maken, zoals
mensenrechten. We hebben een tijdje aan dit idee toegegeven, al was het maar
omdat jullie dan een tijdje zouden zwijgen terwijl we langzaam een gevangenis
om jullie heen bouwden, steen voor steen, waarbij we de vruchten van jullie
eigen arbeid gebruikten, in de hoop dat het werk jullie rug zou breken en
jullie zou doden.
Toen begon je andere vreemde geluiden te maken, zoals het recht op
herstelling. Ben je gek geworden? Het was ons geld, onze middelen, dat het zeer
dure onderzoek kocht dat in consumptiegoederen gaat zitten, en jij-wat-je wilt
ze gewoon voor altijd houden? Misschien heb je een punt. We hebben te veel olie
uit de grond gehaald en er plastic korrels van gemaakt om jullie te vermaken en
jullie nog wat langer op afstand te houden. Het afval dat jullie maken stapelt
zich hoog op op stortplaatsen en bederft ongerepte vergezichten waar ik van zou
kunnen genieten terwijl ik op kleine kinderen jaag als wilde dieren. Maar laten
we onszelf niet voor de gek houden. We laten jullie ons inkomen niet afpakken.
In plaats daarvan zullen we jullie geld laten betalen om te genieten van de
dingen die we bezitten, en we zullen jullie gratis geld geven om dat te doen,
zolang jullie ons gehoorzamen. We weten dat je deze oneerlijke deal zult
accepteren, omdat je, zoals we eerder hebben vastgesteld, geen impulscontrole
hebt. Jullie zullen de kans op gratis geld en gratis dopamine grijpen als
gulzige honden, zelfs als er veel voorwaarden aan verbonden zijn. Op den duur
zal deze afhankelijkheid van ons je doden, hopen we.
Toen ik door Bohemian Grove dwaalde terwijl ik high was van de cocaïne
en gekleed was in mijn gewaden en hoed, vroeg ik me af hoeveel van jullie
vermoord moesten worden.
Aantallen volstaan niet. Jullie zijn met te veel om de moeite te nemen
om te tellen. Eén mens, twee mensen, drie mensen. Maakt niet uit. Pluk de benen
van één, haal de ingewanden van de tweede en bombardeer de derde. Wat maakt het
uit? De offers moeten gebracht worden. Snel, de wierook!
Wat zei ik ook alweer? Oh, ja. Je moet gedood worden.
Onlangs werd ik op straat aangesproken door een jonge vrouw en ze zei:
“Ben jij Jacob Rothschild? Je lijkt een beetje op Jacob Rothschild. Ik ben hem
niet, maar door haar insinuaties over mijn terugwijkende haarlijn was ik te
gefrustreerd om toch iets te zeggen. Terwijl mijn lijfwachten hun vlezige
handen over haar camera klemden, dook ik met mijn hoofd tussen mijn schouders
en sloop stilletjes weg, mijn trots diep gekrenkt. Ik moet een manier bedenken
om haar later te doden.
Ik ben een god! Ik ben belangrijk! Ik ben te belangrijk om het openbaar
vervoer te gebruiken en schouder aan schouder met de dieren te zitten! Dat is
voor het vee! Welke zal ik vandaag kiezen, om de Zwitserse Alpen te bezoeken?
Om de zuivere berglucht te proeven? De Bombardier Global? De intimiteit van mijn
oude Learjet!
Breng de pubers en blow, ik heb entertainment nodig terwijl ik beslis
hoe de meerderheid van de mensen op deze planeet gedood moeten worden!
Copyright ©
2023 vertaling door Frontnieuws.
