De Europese Unie staat op het punt om de meest onheilspellende fase in haar roerige geschiedenis in te gaan. Over een paar weken treedt de nieuwe Europese Commissie van Ursula von der Leyen officieel aan, en op dat moment zal ze vrijwel onbeperkte controle hebben over de politiek van het blok, schrijft Thomas Fazi.
Toen von der Leyen vorige maand de nieuwe samenstelling en organisatiestructuur van de Commissie introduceerde, moesten zelfs de typisch Brussel-vriendelijke mainstream media toegeven dat wat ze had bereikt niets minder was dan een staatsgreep. Door loyalisten in strategische rollen te plaatsen, haar critici te marginaliseren en een ingewikkeld web van afhankelijkheden en overlappende taken te creëren die voorkomen dat een individu buitensporige invloed krijgt, heeft de voorzitter van de Commissie het toneel bereid voor een ongekende supranationale “machtsgreep” die de autoriteit in Brussel verder zal centraliseren — specifiek in de handen van von der Leyen zelf.
Ze is druk bezig de Commissie te transformeren “van een collegiaal orgaan naar een presidentieel kantoor”, merkte Alberto Alemanno op, hoogleraar EU-recht aan de HEC Paris. Maar dit is het hoogtepunt van een langdurig proces. De Commissie heeft haar bevoegdheden al lange tijd sluipenderwijs uitgebreid, van een technisch orgaan naar een volwaardige politieke actor, wat resulteerde in een grote overdracht van soevereiniteit van nationaal naar supranationaal niveau ten koste van democratische controle en verantwoording. Maar deze “Commissionering” wordt nu naar een heel nieuw niveau getild.
Denk aan het buitenlands beleid van het blok, en met name het defensie- en veiligheidsbeleid. Het is relatief onopgemerkt gebleven dat von der Leyen de crisis in Oekraïne heeft gebruikt om te pushen voor een uitbreiding van de top-down uitvoerende bevoegdheden van de Commissie, wat heeft geleid tot een de facto supranationalisering van het buitenlands beleid van de EU (ondanks het feit dat de Commissie geen formele bevoegdheid heeft over dergelijke zaken), terwijl de afstemming van het blok op (of liever gezegd, ondergeschiktheid aan) de VS-NAVO-strategie wordt gewaarborgd.
“De Commissie ontwikkelt zich van een technisch orgaan tot een volwaardige politieke speler.”
Een belangrijk aspect van deze zet is de benoeming van vertegenwoordigers van de Baltische staten (totale bevolking: iets meer dan 6 miljoen) voor belangrijke defensie- en buitenlandbeleidsfuncties. Deze landen zijn nu hoger op de politieke voedselketen geplaatst omdat ze von der Leyens über -hawkish houding ten opzichte van Rusland delen. Een bijzonder belangrijk persoon is Andrius Kubilius, voormalig premier van Litouwen, die, indien bevestigd, de rol van de eerste commissaris voor Defensie van de EU op zich zal nemen. Kubilius, bekend om zijn nauwe banden met door de VS gefinancierde NGO’s en denktanks, zal verantwoordelijk zijn voor de Europese defensie-industrie en zal naar verwachting aandringen op een grotere integratie van militair-industriële productie. Verder was Kubilius lid van de adviesraad van het International Republican Institute en is hij voormalig lid van het EuroGrowth Initiative van de Atlantic Council, twee Atlanticistische organisaties waarvan het primaire doel is om de belangen van Amerikaanse bedrijven en geopolitieke belangen over de hele wereld te bevorderen.
De nominatie van Kubilius valt samen met die van Kaja Kallas, voormalig premier van Estland, voor de functie van hoofd Europees buitenlands en veiligheidsbeleid; van Henna Virkkunen uit Finland voor de functie van uitvoerend vicevoorzitter en commissaris voor Technologie; en van Valdis Dombrovskis uit Letland voor de functie van commissaris voor Economie en Productiviteit.
Het mag geen verrassing zijn dat de Atlantische Raad, die zich heeft onderscheiden door zijn zeer agressieve aanpak van het Russisch-Oekraïense conflict, de vorming van deze “Baltische ploeg” heeft verwelkomd , omdat het dit ziet als een signaal dat de EU Rusland als zijn “primaire bedreiging” beschouwt, en dat het blok in de pas zal blijven lopen met Amerika op het gebied van Oekraïne en andere belangrijke geopolitieke kwesties, zoals China.
Naast het hervormen van het buitenlands beleid van de EU, probeert von der Leyen ook het begrotingsproces van de Unie te centraliseren — een stap die haar macht verder zou consolideren. Onder het huidige systeem worden ongeveer tweederde van de structuurfondsen van de EU gedekt door het regionale of sociale cohesiebeleid van het blok, waarbij het geld rechtstreeks aan regio’s wordt gegeven en grotendeels door hen wordt beheerd, voor de uitvoering van door de EU goedgekeurde projecten. Maar von der Leyen is nu van plan om het systeem radicaal omver te werpen.
Het nieuwe begrotingsplan voor de periode 2028-2034 stelt voor om voor elke lidstaat één nationale pot te creëren, die de uitgaven in sectoren variërend van landbouwsubsidies tot sociale huisvesting zal bepalen. Volgens het voorgestelde model van von der Leyen zou het geld niet langer aan lokale instanties worden gegeven, maar aan nationale regeringen, afhankelijk van — en dit is cruciaal — de implementatie van hervormingen die door Brussel worden gedicteerd. Dit zou in wezen een geïnstitutionaliseerd systeem van financiële chantage creëren, dat de Commissie een krachtig instrument biedt om landen onder druk te zetten om zich aan de agenda van de EU te conformeren door fondsen in te houden in geval van niet-naleving. Critici beweren
ook dat dit een rookgordijn is om bestaande programma’s te schrappen en geld om te leiden naar nieuwe prioriteiten, zoals defensie en industriële opbouw.Het plan roept verder op tot een ad hoc stuurgroep die het budgetproces zal behandelen. Deze groep zal bestaan uit von der Leyen zelf, de begrotingsafdeling en het Secretariaat-Generaal, dat onder het directe gezag van de president opereert. Deze centralisatie zal de macht weghalen bij regio’s, die vaak een conservatievere politieke voorkeur hebben, en andere afdelingen van de Commissie, en in handen geven van von der Leyen.
De steeds autoritairdere aanpak van de president werd duidelijk tijdens een confrontatie in het Europees Parlement met Viktor Orbán, toen von der Leyen het diplomatieke protocol brak om een vernietigende aanval uit te voeren op de Hongaarse premier. Ze bekritiseerde Orbán voor het onderhouden van diplomatieke en economische betrekkingen met Rusland, noemde hem “een veiligheidsrisico voor iedereen” en bekritiseerde impliciet zijn pogingen om een vredesakkoord te sluiten met Vladimir Poetin. Orbán verzette zich, riep de catastrofale mislukking van de Oekraïne-strategie van de EU op en betoogde dat de Europese Commissie “neutraal” en een “bewaker van de verdragen” zou moeten zijn, en dat von der Leyen in plaats daarvan op een ongepaste politieke manier handelde.
“Europa is niet in Brussel, niet in Straatsburg”, zei Orbán. “Europa is in Rome, Berlijn, Praag, Boedapest, Wenen, Parijs. Het is een alliantie van natiestaten”. Inhoudelijk gezien heeft Orbán natuurlijk gelijk: Europese naties en hun volkeren zijn de bewaarplaatsen van Europa’s culturele, beschavings- en, durf ik te zeggen, spirituele kapitaal. In fundamentele zin zijn ze “Europa”. Maar de waarheid is dat de EU al lang geleden is gestopt met “een alliantie van natiestaten” te zijn.
De afgelopen 15 jaar heeft de Commissie de “permacrisis” in Europa uitgebuit om radicaal, maar heimelijk, haar invloed te vergroten op bevoegdheidsgebieden die voorheen werden beschouwd als het domein van nationale regeringen — van financiële begrotingen en gezondheidsbeleid tot buitenlandse zaken en defensie. Als gevolg hiervan is de EU, via de Commissie, in feite een quasi-dictatoriale soevereine macht geworden met de bevoegdheid om haar agenda op te leggen aan lidstaten en hun burgers, ongeacht hun democratische aspiraties. Deze “ competentiecoup ” bereikte nieuwe hoogten onder het eerste voorzitterschap van Ursula von der Leyen (2019-2024), als reactie op de Covid-19- en Oekraïne-crises — en staat nu op het punt om geïnstitutionaliseerd te worden met haar tweede termijn.
In veel opzichten is het gevoel dat de EU definitief haar late Sovjet-fase is ingegaan. Geconfronteerd met de maatschappelijke en economische ineenstorting van het blok, escalerende geopolitieke crises, ineenstortende democratische legitimiteit en toenemende “populistische” opstanden, hebben de politiek-economische elites van Europa ervoor gekozen om de totale oorlog te verklaren aan wat er nog over is van democratie en nationale soevereiniteit. De bouten van het techno-autoritaire regime van de EU worden steeds strakker aangedraaid. Voor een sprankje hoop kunnen we kijken naar de geschiedenis van de Sovjet-Unie zelf: 30 jaar geleden versnelde de autoritaire reactie op de crisis van het Sovjetsysteem de ondergang van het regime. Zal hetzelfde ook voor de EU gelden?
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Dissident: Mijn antwoord op dat laatste is; JA. Ik heb vanaf het begin van de Oekraïne oorlog gezegd dat als de NAVO die verliest dat het einde van de NAVO betekent en diens politieke arm de EU waar Europa door bezet is. Dat is waarom ik Rusland steun, niet omdat ik met Poetin naar bed wil. Ik wil de NAVO en de EU kapot.
Om dezelfde reden steun ik de As van Verzet in het MO. Niet omdat ik iets geef om moslims of Palestijnen, maar omdat de VS, die ons bezetten, bestuurd worden door joden. Ik wil de hele machtsstructuur die onze economie vernietigt, ons omvolkt, ons in zinloze oorlogen dwingt, etc. etc. kapot.
En het gaat gebeuren. Niet door een opstand van de geknechte Westerlingen, maar door onbeheersbare krachten van buitenaf.
De vijand van mijn vijand is mijn vriend en ik hoop dat ze mijn vijand te gronde richten. Voor onze vrijheid !
–
