‘Er doen complottheorieën de ronde over geo-engineering, maar kan het de planeet redden?’ Dit was de zeer emotionele en manipulatieve kop van een onlangs gepubliceerd BBC InDepth-artikel.
Waarom zou een steeds bewuster publiek zich na een lente en zomer met ongekende bewolking en regenval niet afvragen of we nu al te lijden hebben onder de gevolgen van het beheer van zonnestraling of andere geo-engineeringprogramma’s voor weersverandering? Ik kan me in ieder geval niet herinneren wanneer ik voor het laatst een helderblauwe lucht heb gezien zonder wolkenformaties vermengd met kruisende vliegtuigsporen, schrijft Jonathan Riley.
Maar elk dergelijk vermoeden wordt door de BBC aangegrepen en als complottheorie bestempeld. De auteur van het BBC-artikel noemt als ‘bewijs’ de twee keer zoveel vermeldingen van geo-engineering dit jaar op X/Twitter dan in de laatste zes maanden van 2023. Een andere interpretatie zou wel eens een toenemende publieke bezorgdheid kunnen zijn over de roekeloze experimenten met weermodificatie die veel schadelijker zijn dan de onbewezen door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde die ze beweren te verminderen.
Deze plotselinge uitstap van de BBC naar geo-engineering lijkt verdacht veel op een ‘covid-misinformatie’-achtige reactie om alle vragen de kop in te drukken en ons tegelijkertijd klaar te stomen voor deze nieuwste ‘klimaatcontrole’ waanzin. ‘Het klinkt als sciencefiction’, schrijft de auteur ogenschijnlijk naïef, ‘maar het idee om zonnestraling, de technische term voor zonlicht, te reflecteren is niet zo gek als het misschien klinkt en gebeurt soms in de natuur. Tijdens vulkaanuitbarstingen kunnen enorme hoeveelheden as en aerosolen – minuscule deeltjes – naar de hoge atmosfeer worden getransporteerd, die vervolgens zonnestraling terug de ruimte in kunnen reflecteren.’
Vervolgens legt hij vrolijk uit hoe miljoenen tonnen zwaveldioxide, vergelijkbaar met een vulkaanuitbarsting, in de stratosfeer gepompt kunnen worden om de zonnestraling te weerkaatsen en zo de aarde te laten afkoelen.
Dit is de krankzinnige gedachte achter het door Gates gesteunde Stratospheric Perturbation Control Experiment aan Harvard, een langetermijnprogramma voor Solar Radiation Management (SRM) dat ik in deel één van deze serie heb beschreven. In deel twee richtte ik me op cloud seeding – de steeds ‘genormaliseerde’ en wijdverbreide interventie voor weersmodificatie die ongereguleerd blijft ondanks de zorgen van wetenschappers en milieuactivisten over de ecologische gevolgen ervan. Dit deel werd afgesloten met een vermelding van China’s enorme programma voor weersmodificatie. De technieken waarmee dit land erin slaagde om regen en sneeuw te creëren op 5,5 miljoen vierkante kilometer, terwijl het ook hagel onderdrukte op 580.000 vierkante kilometer, worden hier verder beschreven . Dit is onbekend en zeer riskant gebied, niet alleen voor bredere weersinvloeden, maar ook in termen van geopolitieke conflicten.
In dit derde deel van deze serie behandel ik twee andere experimenten die ontworpen zijn om de ‘opwarming van de aarde’ onder controle te krijgen, voordat ik terugkeer naar ons eigen luchtruim. Een daarvan is het ophelderen van wolken in zee en de tweede, albedomodificatie. De eerste, die nu routinematig wordt gebruikt boven het Great Barrier Reef in Australië, gebruikt een zeewatersproeier, een beetje zoals een mariene sneeuwmachine , om honderden biljoenen microscopische zeezoutkristallen te genereren die de lucht in zweven om een mist te vormen en de bestaande reflectiviteit te versterken. De sproeier wordt verplaatst, waarbij gebruik wordt gemaakt van atmosferische omstandigheden op een bepaald moment en op een bepaalde plaats.
Albedo-modificatie heeft ook als doel om meer zonlicht terug naar de ruimte te reflecteren door het aardalbedo te verbeteren, dat wil zeggen de reflectiviteit van het oppervlak. Voorstellen en experimenten bestrijken een breed scala, van het kweken van gewassen die meer licht reflecteren, tot het kappen van bossen in met sneeuw bedekte gebieden, tot het bedekken van grote woestijn- of ijsgebieden met reflecterende materialen en zelfs het witmaken van bergtoppen en daken met witte verf. Het in Californië gevestigde Arctic Ice Project (voorheen Ice911) begon meer dan tien jaar geleden te experimenteren met reflecterend silicaglas als afdekmateriaal, en voerde proeven uit op bevroren meren in Canada en de VS , waarvan het grootste North Meadow Lake bij Utqiagvik, Alaska is.
Beide worden gepromoot en gerechtvaardigd als tijdelijke beschermende maatregelen om tijd te winnen terwijl ‘wereldwijd actie wordt ondernomen om de temperatuur te stabiliseren’, hoewel Wired waarschuwt voor een aangeboren conflict hier voor milieuactiv isten die bezorgd zijn dat ‘dergelijke plannen onze verslaving aan fossiele brandstoffen zouden kunnen verlengen
‘. Beide technologieën hebben een gemeenschappelijk doel: het albedo van de aarde verhogen. Maar net als SRM is dit een complete parodie op die andere zwaar gesubsidieerde ‘groene’ investering: zonne-energie. Wat is de zin van het bedekken van landbouwgrond met zonnepanelen om hun vermeende energie-output over te brengen terwijl het zonlicht dat ze zal activeren wordt geblokkeerd?We denken misschien dat zulke projecten te ver weg zijn om ons eigen weer te beïnvloeden, maar kunnen we aannemen dat dergelijke experimenten hier niet zijn begonnen? Dit is het laatste punt van zorg in deze serie. Wat onze regering heeft geriskeerd en waar ze mee bezig is, wat ze zo niet actief verzwijgt, dan toch niet onder de aandacht van het publiek brengt.
Hoeveel mensen wisten bijvoorbeeld dat Britse onderzoekers in september 2021 een testvlucht voor zonne-geo-engineering lanceerden? Dit experiment, zo onthulde de MIT Technology Review vorig jaar, was grotendeels ontworpen om apparatuur te testen waarin een weerballon op grote hoogte ‘een paar honderd gram zwaveldioxide in de stratosfeer’ zou vrijlaten. De Review beschreef het ‘als een potentiële wetenschappelijke primeur op het gebied van zonne-geo-engineering’ die ‘plaatsvond ondanks diepe zorgen over de aard van de technologie’.
Andrew Lockley, de onafhankelijke onderzoeker die eerder verbonden was aan University College London, ResearchGate en die in het artikel wordt genoemd als leider van het project, zou woedend zijn geweest dat er over zijn project werd gesproken.
‘Leakers be damned!’ schreef hij in een e-mail aan MIT Technology Review. ‘Er is een speciale plek in de hel voor degenen die het werk van hun collega’s lekken, gekweld door eeuwig brandende zwavel,’ vervolgde hij, ‘maar ik heb een gelofte van stilte afgelegd en kan alleen bevestigen dat ons ruimteschip naar de hemel is opgestegen, zoals bedoeld. Ik hoop alleen dat deze test een kleine rol speelt in het bieden van redding aan de mensheid van de helse hel van klimaatverandering.’
Het is dus geen vraag waar deze ‘wetenschapper’ naartoe wil. Elders heeft hij gepleit voor de privatisering van dergelijke projecten en voor wat hij ‘filantropische geo-engineering‘ noemt.
Toch is er niets bekend over het effect in de echte wereld van zulke opzettelijke interventies op grote schaal, noch over hun gevaarlijke bijwerkingen voor voedselproductie en zelfs voor al het leven. Onverschilligheid negeert dit en wordt aangemoedigd dit te doen door de goedkeuring door de laatste Tory regering, met de enthousiaste steun van de almachtige Lord (Patrick) Vallance, voor geo-engineering technologie als een noodzakelijk ‘laatste’ middel om (de mythe van) door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde te matigen.
We weten nog niet op wiens gezag het Lockley-experiment plaatsvond, noch of er sindsdien nog andere zijn geweest, noch hoeveel. Wat we wel weten, is dat de Advanced Research and Invention Agency (ARIA), een geheim overheidsagentschap (gemodelleerd naar de US Defence Advanced Research Projects Agency, DARPA) dat in 2021 door Dominic Cummings is opgericht, £ 800 miljoen heeft gekregen om te spelen met projecten ‘die op de rand van het mogelijke liggen‘. Een van de eerste zal zijn om te zoeken naar manieren om ‘ons klimaat en weer op verantwoorde wijze te beheren‘. Alsof dat mogelijk of verantwoord zou zijn.
Dr. Mark Symes, die toezicht houdt op dit programma, maakt zich geen zorgen: ‘We gaan ons richten op het weer – dus op kortetermijneffecten op lokaal niveau. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan cloud-seeding zodat er regen valt boven de Atlantische Oceaan en niet boven het land om overstromingen in het VK te voorkomen. Of je zou kunnen denken aan het creëren van mist boven een lokaal gebied om bijvoorbeeld een stad te beschermen tijdens een hittegolf.’ Veelzeggend genoeg voegde hij toe: ‘We hebben mensen in het VK die werken aan weerbeheertechnologieën. In sommige gevallen hebben ze kleine werkende apparaten. Ze wachten tot iemand ze serieus neemt.’
Dus de technologieën zijn er. Wat we niet weten is welke al in gebruik zijn of hoeveel experimenten er al hebben plaatsgevonden boven onze hemel. Dat sommige dat hebben is een zekerheid, en ik zal dit bespreken in het laatste deel van deze serie, volgende week.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
