11/09/2024
Voor degenen die mijn reizen, onderzoek en gedetailleerde beoordelingen van de achterliggende motieven van de multinationals hebben gevolgd, trekt een artikel in Politico mijn aandacht en ik hoop dat het van waarde kan zijn voor een uitgebreider gesprek, schrijft Sundance.
Aan het begin van mijn economische onderzoek na COVID merkte ik op dat alle proactieve investeringen door de grote multinationals zouden profiteren van een afname van de ‘westerse’ economische dominantie.
Ik merkte specifiek op dat als je kijkt naar de investeringsvoetafdruk – waar de multinationals al dat geld dat ze van de westerse consumenten hebben gehaald, daadwerkelijk hebben gestopt, je zult zien dat ze de afgelopen generatie zwaar hebben geïnvesteerd in de “GRIJZE Zone” in de onderstaande kaart. Zouden de multinationals, met die realiteit als achtergrond, verliezen of profiteren van de “Build Back Better”-agenda die de GELE zone in een systeem van gedwongen dalingen van de levensstandaard duwde?
Wat u zult opmerken van de post-COVID-pushers van het “Build Back Better”-principe, die niet toevallig ook dezelfde belangen hebben die het Russische sanctieregime hebben gepusht, is dat hun investeringen in de grijze zone dienen als compensatie voor de huidige nevenschade.
In essentie creëerden de multinationals een win-winsituatie. Hun BBB-beleid binnen de gele zone drijft de prijzen opzettelijk omhoog, terwijl hun investeringen werden afgedekt en lage ‘total cost of goods’ (TCG) productiesystemen buiten het Westen werden gecreëerd. Ik zei eerder dat we deze toeleveringsketen nauwlettend in de gaten moesten houden, want vanuit economisch oogpunt zouden wij (nationalisten) lijden, de multinationals (globalisten) niet.
Nu wil ik dat we naar de eerste indicatoren van deze dynamiek kijken – gedeeld door het prisma van het Politico-artikel [ fragment hieronder ]:
POLITICO – […] Vóór de oorlog [Rusland versus Oekraïne] was de jaarlijkse elektriciteitsrekening ongeveer € 80.000. Sindsdien is het bijna verdubbeld, aldus directeur Christoph Keim, zoon van de oprichter van het bedrijf, een chemicus die na de Tweede Wereldoorlog begon met een bedrijf dat ontsmettingsmiddelen maakte. De prijzen voor klanten stegen, terwijl de winstmarges krompen.
Uiteindelijk daalden de kosten. Er kwam verlichting. Maar de zaken keerden niet terug naar hun niveau van voor de oorlog. In plaats daarvan ging Keim een verontrustend nieuw normaal in, waar de energieprijzen twee keer zo hoog zijn als die van buitenlandse rivalen.
Die realiteit ondermijnt langzaam duizenden vergelijkbare bedrijven in het industriële hart van Europa. Duitsland, Europa’s productiekrachtpatser, is in een recessie beland waarvan verwacht wordt dat die tot het einde van het jaar zal duren. Zelfs wereldwijde Duitse bolwerken als Volkswagen, een naam die bijna synoniem is met het machtige Das Auto zelf, kijken aan tegen ongekende fabriekssluitingen.
In bredere zin in de EU daalt de output van belangrijke energie-intensieve sectoren zoals chemie en staal. Fabrieken sluiten. Industriële kampioenen kondigen ontslagen aan. ( lees meer )
Ik hoop dat iedereen de tijd neemt om het volledige artikel te lezen. Hoewel de context specifiek gericht is op Europa, gelden de BBB-gevolgen ook voor de VS via het energiebeleid van Joe Biden en Kamama Harris.
In essentie is het een self-fulfilling prophecy; een die je zou kunnen opmerken is precies de gewenste uitkomst van de wereldvisie van Barack Obama. Het Westen verspreidt de rijkdom naar de Grey zone, dan begint de 3e wereld (niet-westen) de economische kracht van het Westen te vervangen omdat ze niet worden beperkt door het ondraaglijke beleid van de klimaatbeheersings-/energiebeleidsgroep.
Het Westen belandt in een positie waarin we niet alleen niet kunnen concurreren op het gebied van ‘goedkope arbeid’, het historische probleem, maar ook niet op het gebied van goedkope, betrouwbare en overvloedige energieproductie.
Aan de financiële kant lijden de burgers binnen de Western Build Back Better zone onder inflatie en enorme verliezen in levensstandaard, terwijl de alternatieve gebieden profiteren van betere concurrerende productieprijzen. De multinationals verplaatsen simpelweg het gebied waaruit ze geld verdienen.
De ‘exfiltratie van rijkdom’ die we eerder hebben besproken, resulteert uiteindelijk in investeringen in productiesystemen waarmee we niet kunnen concurreren.
De deelnemers aan het World Economic Forum profiteren omdat de multinationals die de WEF-vergadering vormen hun activa en investeringen vooraf hebben gepositioneerd. Dit is opzettelijk gedaan. Geen van de nadelen van dit energiebeleid heeft invloed op de bankrekeningen van het WEF, de enigen die eronder lijden zijn de burgers die gedwongen worden hogere prijzen te betalen en minder banen te hebben.
Deze dynamiek zal niet stoppen, tenzij het Westen onmiddellijk het roer omgooit wat betreft energieproductie.
Als we het grotere plaatje bekijken, dan begrijpen we nu beter waarom zoveel mensen de verkiezingen van 2024 volgen en hopen dat president Trump de overwinning behaalt, nu de regeringen van de wereld steeds meer onder de invloed staan van het corporatistische WEF-model.
Deze realiteit onderstreept ook onze slogan: “er staan biljoenen op het spel”, terwijl het tegelijkertijd benadrukt waarom deze globalistische kliek hem wil zien verdwijnen.
Houd deze geopolitieke en economische verschuiving in je gedachten terwijl je kijkt naar alle machinaties die plaatsvinden in de wereld van de Amerikaanse politiek. Wat zou de vergadering van het WEF doen om hun intentie te behouden? Niets zou als “off the table” moeten worden beschouwd als je een lijn kunt trekken van de zichtbare actie die je kunt zien naar het voordeel dat ze zouden verwachten.
